Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książkę Pawła Radziszewskiego "Pomiędzy" miałam w planach odkąd została wydana, czyli od 2021 roku. Coś mnie do niej przyciągało, a jednocześnie odkładałam jej przeczytanie na później. To później właśnie nadeszło.

Las tak gęsty, że swobodnie mogą się po nim poruszać tylko lisy. W samym środku garbata grusza. Wszędzie bagno. W tym miejscu Cyganie co roku rozbijają obóz. I jak to Cyganie... tańczą, śpiewają, kradną i snują opowieści przy ognisku. Las należy do Hrabiego, ale ten przegrał go w karty, wierząc w przysłowie, że kto nie ma szczęścia w kartach, ten ma w miłości.

Pola kocha cygańskiego króla, ale ten nie zamierza porzucić taboru i zostać z dziewczyną. Nawet jeśli ona jest w ciąży. Z dobroci serca przywozi jej mężczyznę, który będzie jej mężem.

Kilka pokoleń, wielu bohaterów i wiele historii. Ta książka mnie oczarowała. Zawładnęła mną magia, a mój umysł spowiła mgła unosząca się nad wykopanymi przez mieszkańców wioski rowami melioracyjnymi. Zanurzyłam się w stawie, który nigdy nie wysycha ani nie zamarza. W tym wszystkim byłam pomiędzy... pomiędzy jawą a snem, dobrem a złem, smutkiem a radością.

Trudno było mi przebrnąć przez początek. Czułam, że wciąga mnie bagno i nie dam rady pójść dalej. A jednak Paweł Radziszewski ma niezwykły literacki talent i szybko uświadomiłam sobie, że czytam książkę, która zostanie w moim sercu na zawsze. Nie ma można o niej zapomnieć. Jest magiczna!

Zgadzam się z tymi, którzy porównują "Pomiędzy" do książek Jakuba Małeckiego, Radka Raka czy Joanny Bator. Jest tutaj ten sam cudowny realizm magiczny, dzięki któremu historia nabiera głębi, a ja tę głębię kocham. Jeśli tak jak ja uwielbiacie takie klimaty, to powieść "Pomiędzy" idealnie wpasuje się w Wasz gust. Polecam!

Książkę Pawła Radziszewskiego "Pomiędzy" miałam w planach odkąd została wydana, czyli od 2021 roku. Coś mnie do niej przyciągało, a jednocześnie odkładałam jej przeczytanie na później. To później właśnie nadeszło.

Las tak gęsty, że swobodnie mogą się po nim poruszać tylko...

Rozwiń

Zwiń

Po kilku przeczytanych przeze mnie książkach o księżach, zabrałam się za zakonnice. Bo choć wiedziałam, że w ich środowisku również źle się dzieje, chciałam przyjżeć się temu bliżej. Zrobiłam to dzięki reportażowi Moniki Białkowskiej pt. "Siostry. O nadużyciach w żeńskich klasztorach".

Jedenaście historii kobiet. Historii różnych, a jednocześnie tak bardzo podobnych. Powołanie dopadało je kiedy były jeszcze nastolatkami. Wtedy wierzyły, że zakon jest miejscem, gdzie najważniejszy jest Bóg i gdzie będą żyły miłością do niego. Rozczarowanie nadchodziło bardzo szybko. Młode dziewczyny były podatne na manipulacje. Stały się ofiarami molestowania, były wykorzystywane do ciężkiej pracy, odbierano im wszystko, łącznie z kontaktem z rodziną. Żeby zostać w klasztorze, musiały podporządkować się i wykonywać rozkazy. Na Boga brakowało czasu. Zasady obowiązujące siostry zakonne, są po prostu nielogiczne i mam wrażenie, że w niezmienionej formie obowiązują od średniowiecza.

W wywiadach z byłymi zakonnicami przeczytacie także o tym, jak wygląda odejście z klasztoru i jakie towarzyszą temu emocje. Kobiety opowiadają o życiu po zrzuceniu habitu. Wszystkie jedenaście historii przeczytałam z dużym zainteresowaniem. Jednocześnie towarzyszyło mi niedowierzanie i normalna ludzka złość na takie traktowanie kobiet przez te będące wyżej w hierarchii zakonnej. A najbardziej zaskakujący (dla mnie - ateistki) jest fakt, że bohaterki reportażu, po odejściu z zakonu, nie straciły wiary w Boga.

Jeśli chcecie dowiedzieć się co dzieje się za murami klasztorów, gdzie Bóg jest rzadkim gościem, a kobiety traktuje się jak darmową siłę roboczą, to polecam Wam książkę Moniki Białkowskiej pt. "Siostry. O nadużyciach w żeńskich klasztorach". Czytajcie!

Po kilku przeczytanych przeze mnie książkach o księżach, zabrałam się za zakonnice. Bo choć wiedziałam, że w ich środowisku również źle się dzieje, chciałam przyjżeć się temu bliżej. Zrobiłam to dzięki reportażowi Moniki Białkowskiej pt. "Siostry. O nadużyciach w żeńskich klasztorach&...

Rozwiń

Zwiń

Za oknem świeci słońce, temperatura coraz wyższa... bez wątpienia nadchodzi lato. Wydawnictwo SQN książką "Za szczytem" Sebastiana Sadleja sypie czytelnikom i czytelniczkom śnieg za kołnierz i zabiera w polskie góry.

Nad małym miasteczkiem góruje Śnieżnik, na którego zboczu znajduje się samotna chatka. A w tej chatce, w wyniku zamieci śnieżnej, spotykają się cztery przypadkowe osoby. Odcięci od świata, czekają na poprawę warunków atmosferycznych. Jednak już pierwszej nocy jedno z nich umiera.

Alicja rzadko bywa w rodzinnym domu. Jest znaną himalaistką, o której głośno w mediach. Kiedy w końcu udaje jej się pojawić w miasteczku, dowiaduje się, że jej mama popełniła samobójstwo. Dziewczyna nie może w to uwierzyć. Postanawiana własną rękę przeprowadzić śledztwo.

Książka wciągała mnie bardzo powoli i skończyła się zanim wciągnęła na dobre. Niewątpliwie wpływ na to miała niespieszna akcja, co momentami trochę mnie nudziło. Nie czułam również napięcia typowego dla thrillerów. Pomimo górskich szczytów, szłam po niej, jak po równinie.

Może teraz coś pozytywnego, bo przecież książka do najgorszych nie należy. Na pewno podobało mi się psychologiczne podejście do tematu alpinizmu i relacji dorosłego dziecka z rodzicami. Bohaterka, po śmierci mamy, żałuje, że często nie znajdywała chwili, żeby ją odwiedzić czy zadzwonić. Autor zestawia ze sobą spełnianie marzeń i rezygnacje z nich dla dobra dziecka.

Jeśli macie ochotę na literacką wyprawę w zaśnieżone góry i rozwiązanie zagadki kryminalnej, to "Za szczytem" Sebastiana Sadleja może być dobrym, choć nie rewelacyjnym wyborem. Nie rozpływam się w zachwytach. Pada śnieg, pada śnieg la la la la la...

Za oknem świeci słońce, temperatura coraz wyższa... bez wątpienia nadchodzi lato. Wydawnictwo SQN książką "Za szczytem" Sebastiana Sadleja sypie czytelnikom i czytelniczkom śnieg za kołnierz i zabiera w polskie góry.

Nad małym miasteczkiem góruje Śnieżnik, na którego zboczu...

Rozwiń

Zwiń

Wydawnictwo Czarne trafia w mój gust literacki, niemal ze stuprocentową celnością. Nie inaczej jest w przypadku książki "Obca" Claudii Durastanti. Już po okładce wiedziałam, że czas spędzony na lekturze tego dzieła, nie będzie stracony.

Matka ogłuchła w wieku kilku lat, ojciec urodził się głuchy. Ona i jej brat słyszą, ale dorosłe życie pokazuje, jak głębokie bruzdy mają w psychice. Powstały w wyniku wychowania w dysfuncyjnej rodzinie. I nie chodzi o to, że rodzice są niesłyszący, ani o to, że oboje nie chcą posługiwać się językiem migowym. Chodzi o coś, co ociera się o patologię... ociera się bardzo mocno. W tym wszystkim ona - dziewczynka, nastolatka, kobieta, córka, siostra, partnerka. Jej życie nie jest usłane różami.

"Obca" nie jest debiutem literackim Claudii Durastanti, ale pierwszą książką wydaną w Polsce. Autorka w swoim autobiograficznym dziele, opisała wydarzenia z życia, wzbogacone głęboką analizą psychologiczną. Dlaczego nie ma miejsca, w którym czułaby się jak w domu? Wszędzie jest obca. Wpływ na to na pewno ma wychowanie, ale również przeprowadzka z Nowego Jorku na głęboką prowincję południa Włoch.

Styl autorki, już po kilku stronach, zaczął mi przypominać sposób pisania noblistki Annie Ernaux. Zaliczam to oczywiście na plus. Drugi plus to odniesienia Claudii Durastanti do przeczytanych przez nią książek i obejrzanych filmów. Były też momenty, kiedy w "Obcej" przeglądałam się jak w lustrze. Przez całą lekturę czułam się bardzo związana z bohaterką. Dla mnie jest to wyznacznikiem tego, że mam do czynienia z naprawdę dobrą literaturą.

Czytajcie! Polecam!

Wydawnictwo Czarne trafia w mój gust literacki, niemal ze stuprocentową celnością. Nie inaczej jest w przypadku książki "Obca" Claudii Durastanti. Już po okładce wiedziałam, że czas spędzony na lekturze tego dzieła, nie będzie stracony.

Matka ogłuchła w wieku kilku lat, ojc...

Rozwiń

Zwiń

Po genialnej "Pacjentce" i świetnych "Boginiach" przyszedł czas na trzecią książkę Alexa Michaelidesa pt. "Furia". Skoro dwie powieści autora były tak dobre, to i ta nie powinna mnie rozczarować. Ale czy tak się stało?

Mała grecka wyspa, którą znana aktorka Lana otrzymała w prezencie od pierwszego męża, wydaje się być idealnym miejscem na spędzenie kilku dni z dala od londyńskiego zgiełku. Kobieta zabiera tam ze sobą syna, obecnego męża, pomoc domową, przyjaciółkę i przyjaciela. Na wyspie jest również mężczyzna opiekujący się domem i ogrodem. I to wszystko. Siedem osób, strzały z pistoletu, trup. Kto zginął, a kto jest mordercą?

Narratorem jest przyjaciel Lany, Elliot. Od wielu lat zakochany w aktorce, chce przychylić jej nieba. Tym bardziej , że kobieta dowiaduje się o czymś, z czym nie potrafi sobie poradzić. Jak najbliższe osoby mogły zrobić jej coś takiego? Każdy z bohaterów podzielonego na akty dramatu, ma coś do ukrycia i odgrywa rolę. Kłamstwo, to ich drugie imię.

Autor, do gatunku jakim jest thriller, podszedł w dość nowatorski sposób. Mało tutaj przelewu krwi, a dużo intryg, domysłów, analizy psychologicznej. Zdecydowanie większy nacisk położony jest na wnętrze człowieka, niż mordowanie z zimną krwią. Bardzo mocno czuć inspirację Agathą Christie.

Świetnie mi się to czytało. Lubię ten sposób narracji, małą liczbę postaci i zwroty akcji, które powodują, że o morderstwo podejrzewam absolutnie wszystkich. Na koniec - totalne zaskoczenie! I choć nie czytałam "Furii" z zapartym tchem, to dochodzenie do rozwiązania zagadki, bardzo mnie wciągnęło.

Jeśli macie ochotę na nietypowy thriller psychologiczny, dzięki któremu przeniesiecie się na grecką wyspę, to "Furia" Alexa Michaelidesa będzie doskonałym wyborem. Polecam!

Po genialnej "Pacjentce" i świetnych "Boginiach" przyszedł czas na trzecią książkę Alexa Michaelidesa pt. "Furia". Skoro dwie powieści autora były tak dobre, to i ta nie powinna mnie rozczarować. Ale czy tak się stało?

Mała grecka wyspa, którą znana akto...

Rozwiń

Zwiń

Każda książka mająca na okładce lub w tytule kota, przyciąga mnie jak magnes. "Koci tata" Jacksona Galaxyego musiał więc trafić w moje ręce. I choć zaczęłam czytać z dużym zainteresowaniem, dość szybko poczułam znudzenie.

Autora pamiętam z programu telewizyjnego pt. "Kot z piekła rodem" który, jak przystało na kociarę, namiętnie oglądałam. W książce miałam okazję poznać Jacksona Galaxyego od strony prywatnej. Napisał on bowiem o swojej przeszłości. O tym jak był narkomanem, alkoholikiem, o swoim uzależnieniu od leków i jedzenia. Podjęcie pracy w schronisku dla zwierząt nie uleczyło go, ale zaczął wtedy zgłębiać wiedzę na temat kocich zachowań. Tam też jego ścieżka przecięła się ze ścieżką Bennyego - kota ze zmiażdżoną miednicą. Ta książka została napisana dla niego.

Poza historią życia autora w "Kocim tacie" znajdują się również porady związane z kotami. Niby fajnie, niby spoko, bo trochę o kotach, więcej o uzależnieniu, a jednak całość wypada dość średnio. Książka jest nierówna, na początku chaotyczna, trudna w odbiorze. Z pewnością duży wpływ na moją opinię ma styl autora, który momentami przypominał bełkot.

Na plus działa płynący z książki przekaz, a nawet kilka przekazów. Między innymi ten o kociej miłości, konieczności adopcji kotów, ich sterylizacji i kastracji, a także o tym, że każdy nałóg można pokonać. Nie jest to jednak nic odkrywczego, dlatego nie jestem książką zachwycona.

"Kociego taty" nie mogę ani polecić, ani kategorycznie odradzić. Dla mnie jest to pozycja neutralna, o której szybko zapomnę. Kochajcie zwierzęta!

Każda książka mająca na okładce lub w tytule kota, przyciąga mnie jak magnes. "Koci tata" Jacksona Galaxyego musiał więc trafić w moje ręce. I choć zaczęłam czytać z dużym zainteresowaniem, dość szybko poczułam znudzenie.

Autora pamiętam z programu telewizyjnego pt. "K...

Rozwiń

Zwiń

Czas na literaturę francuską. Ale nie na żadne klasyki sprzed lat, tylko na absolutną świerzynkę, jaką jest książka Nathana Deversa pt. "Antyświat". Czytanie jej było niezwykle ciekawym doświadczeniem.

Julien to dwudziestoośmioletni mieszkaniec Paryża. Zarabia na życie udzielając korepetycji z gry na fortepianie. Niedawno rzuciła go dziewczyna i generalnie nic nie jest tak jak powinno. Chciałby odmienić swój los, ale jak to zrobić? Może gra komputerowa choć na chwilę oderwie go od rzeczywistości. Logując się do "Antyświata" nie wiedział, jak bardzo jego życie się zmieni.

Firma Heaven wypuściła na rynek grę inną niż wszystkie. Gracze wchodzą w wirtualną rzeczywistość, w której pozostając całkowicie anonimowymi, mogą dosłownie wszystko. Julien tworzy swojego awatara i nazywa go Vangel. Nareszcie nadarzyła się okazja na lepsze życie... nawet jeśli nie jest ono prawdziwe.

Autor na początku powieści zdradza co stanie się na końcu. Nie jestem fanką takich zabiegów, a jednak w tym przypadku w ogóle mi to nie przeszkadzało. Wciągnęłam się w historię młodego Francuza uzależnionego od gry i mylącego świat wirtualny z realnym. Pisarz, tak jak wielu przed nim, ostrzega przed tragicznymi skutkami nałogowego grania. Zrobił to jednak w wyjątkowy sposób, który mnie przekonał.

"Antyświat" łączy kilka gatunków. Znajdziecie tutaj powieść obyczajową, psychologiczną, thriller, literaturę popularno-naukową... Uważam, że jest to świetna debiutancka powieść i już czekam na kolejne dzieła Nathana Deversa. Póki co polecam "Antyświat". Czytajcie!

Czas na literaturę francuską. Ale nie na żadne klasyki sprzed lat, tylko na absolutną świerzynkę, jaką jest książka Nathana Deversa pt. "Antyświat". Czytanie jej było niezwykle ciekawym doświadczeniem.

Julien to dwudziestoośmioletni mieszkaniec Paryża. Zarabia na życie udzi...

Rozwiń

Zwiń

Kiedy na Instagramie zobaczyłam zapowiedź książki "Lękowi. Osobiste historie zaburzeń" Arkadiusza Lorenca wiedziałam, że musi ona stanąć na moim regale. Po zakupie nie zasiliła stosu hańby (u mnie zazwyczaj tak się dzieje z nowymi książkami), ale została od razu przeczytana. A dokładniej mówiąc, pochłonięta.

Ten reportaż (nie poradnik!) podzielony jest na dwie części. W pierwszej, zatytułowanej "Lęk", autor przybliża pojęcie zaburzeń lękowych. Robi to na przykładzie osobistych przeżyć. Pisze o tym, jak trudno zdiagnozować lęk, bo daje on objawy somatyczne. Kiedy wykluczymy już inne choroby, dostanie się do psychologa czy psychiatry wiąże się z wielomiesięcznym oczekiwaniem na wizytę. Jako przykład znanej osoby zmagającej się z tym zaburzeniem, autor podaje Juliana Tuwima.

Drugą część książki stanowią osobiste historie osób lękowych. Ich zmagania z atakami paniki, mutyzmem, fobiami, OCD, traumami... Życie, z którego nie mogą w pełni korzystać. Cierpią oni oraz ich bliscy.

Reportaż Arkadiusza Lorenca czytałam ze łzami w oczach. Dlaczego? Ponieważ odnalazłam tam siebie. Nie wstydzę się swoich zaburzeń lękowych, bo to nie moja wina, że je mam. Czytanie o tym, czego na co dzień doświadczam, było niezwykle trudne, ale i bardzo potrzebne.

Myślę, że "Lękowi" nie jest pozycją dla każdego. Jeśli ktoś ma szczęście i nie cierpi na zaburzenia lękowe, nigdy chorego nie zrozumie. Ta książka może mu tylko przybliżyć problematykę. Dla osób lękowych - lektura obowiązkowa, dla pozostałych - ciekawy reportaż. Polecam!

Kiedy na Instagramie zobaczyłam zapowiedź książki "Lękowi. Osobiste historie zaburzeń" Arkadiusza Lorenca wiedziałam, że musi ona stanąć na moim regale. Po zakupie nie zasiliła stosu hańby (u mnie zazwyczaj tak się dzieje z nowymi książkami), ale została od razu przeczytana. A do...

Rozwiń

Zwiń