Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Spodziewałam się czegoś zupełnie innego, może to, co chciałam odnaleźć w tej książce, jest gdzieś później, ale po przesłuchaniu większości pierwszego rozdziału i rozpoczęciu drugiego po prostu się odbiłam. Przede wszystkim dlatego, że pierwszy przykład opowiadający o samodyscyplinie baseballisty, który mimo kontuzji (w tym złamań! zaleceń, by leżeć w szpitalu!) rozgrywał mecze, jest moim zdaniem toksyczny. Dla mnie to nie jest przykład do naśladowania, bardziej zastanawiam się, co było z jego psychiką nie tak. We wstępie wydawało mi się, że autor wspominał o tym, że ważna jest równowaga w życiu, natomiast ten pierwszy przykład daje przekaz, że, za przeproszeniem, choćby skały srały, to trzeba zapie*dalać. Przerwałam słuchanie przy drugim przykładzie, gdzie autor powiela mit, jakoby wstawanie wcześnie rano byłoby dla wszystkich ludzi takie wspaniałe i dzięki temu mogliby coś osiągnąć... To zdecydowanie książka nie dla mnie.

Spodziewałam się czegoś zupełnie innego, może to, co chciałam odnaleźć w tej książce, jest gdzieś później, ale po przesłuchaniu większości pierwszego rozdziału i rozpoczęciu drugiego po prostu się odbiłam. Przede wszystkim dlatego, że pierwszy przykład opowiadający o samodyscyplinie baseballisty, który mimo kontuzji (w tym złamań! zaleceń, by leżeć w szpitalu!) rozgrywał...

Odkąd przeczytałam, że autorka stwierdziła "piszę po swojemu, nie naśladuję Stiega" spodziewałam się, że książka nie przypadnie mi do gustu. Ale mimo to chciałam się przekonać, jak to wyszło... Dawno nie czytałam tak słabej książki. I nie chodzi tylko o rozczarowanie, bo Lisbeth nie zachowuje się jak Lisbeth i w ogóle pojawia się dopiero w 1/5 książki i właściwie wszyscy bohaterowie, którzy wystąpili wcześniej są jacyś inni - gdyby zmienić nazwiska, właściwie nic nie wskazywałoby na to ze to fanfiction inspirowane prozą Stiega Larssona. Już pomijając to, czytało się to tak ciężko, powieść jest poszarpana i chaotyczna, za dużo różnych dziwnych zabiegów, po prostu źle się to czyta. Przemęczyłam tylko dlatego, że chciałam poznać kreację bohaterów (M. i L.) i właściwie żałuję. Gdyby to był po prostu szwedzki kryminał nie związany z Millennium, porzuciłabym go po przeczytaniu maks 10% książki, potem jest tylko gorzej.
Ale muszę przyznać, że tym bardziej doceniam Lagercrantza, że jednak mu się chciało podjąć wysiłek i napisać książki, tak by stylem pasowały to oryginalnej trylogii. Tu autorka poszła na totalną łatwiznę i napisała byle jaki kryminał, w którym dwójka randomowych bohaterów została nazwana nazwiskami znanymi z Millennium, żeby tylko się sprzedało...

Odkąd przeczytałam, że autorka stwierdziła "piszę po swojemu, nie naśladuję Stiega" spodziewałam się, że książka nie przypadnie mi do gustu. Ale mimo to chciałam się przekonać, jak to wyszło... Dawno nie czytałam tak słabej książki. I nie chodzi tylko o rozczarowanie, bo Lisbeth nie zachowuje się jak Lisbeth i w ogóle pojawia się dopiero w 1/5 książki i właściwie wszyscy...

Pierwsza połowa dość mnie wciągnęła, chociaż jest sporo psychologicznego pitu pitu - mnie to odpowiada, lubię tę tematykę, ale nie wszystkim będzie to pasować. Natomiast w drugiej części to pitu pitu już nawet mnie zaczęło trochę męczyć. Mogłoby być tego mniej. Jasne, rozumiem, że narratorem jest psychiatra, ale gdyby ta książka była wiarygodna, gdyby można było mieć pewność, że to, co tyczy się psychologii jest zgodne z tą nauką. Co prawda książkę (według podziękowań) sprawdzało dwóch specjalistów, ale jako że główny wątek leku wymazującego pamięć jest fikcją, a autorka jest prawniczką, a nie psychologiem, trudno uznać, co jeszcze jest niezgodne z rzeczywistością. Dlatego nawet dla mnie tej psychologicznej gadki było tu trochę za dużo.
Natomiast sama historia jest wciągająca. Przede wszystkim w drugiej połowie książki staje się trochę chaotyczna, narrator nie trzyma się linii czasowej, co z jednej strony trochę mnie już irytowało, natomiast z drugiej ta książka nie wciągałaby tak bardzo, gdybyśmy wcześniej dowiedzieli się to, co zostało nam odkryte na samym końcu.
Mam mieszane uczucia, ale plusy przeważają nad minusami. Bardzo podobał mi się zabieg, że do 7 rozdziału właściwie nie wiadomo, kto jest narratorem. Z tym jeszcze się nie spotkałam i początek wciągał głównie dlatego, że aż chciałam się dowiedzieć, kto tę historię opowiada.

Pierwsza połowa dość mnie wciągnęła, chociaż jest sporo psychologicznego pitu pitu - mnie to odpowiada, lubię tę tematykę, ale nie wszystkim będzie to pasować. Natomiast w drugiej części to pitu pitu już nawet mnie zaczęło trochę męczyć. Mogłoby być tego mniej. Jasne, rozumiem, że narratorem jest psychiatra, ale gdyby ta książka była wiarygodna, gdyby można było mieć...