Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ciekawy pomysł na fabułę, ale denerwowało mnie to, że narracja prowadzona jest z perspektywy tyłu osób. To sprawia, że siada napięcie, a czytelnikowi trudno zżyć się z jakimkolwiek bohaterem. Mimo to, miło spędziłam czas przy "Osadzie", bo uwielbiam gdy akcja kryminału rozgrywa się w małej, zamkniętej społeczności.

Ciekawy pomysł na fabułę, ale denerwowało mnie to, że narracja prowadzona jest z perspektywy tyłu osób. To sprawia, że siada napięcie, a czytelnikowi trudno zżyć się z jakimkolwiek bohaterem. Mimo to, miło spędziłam czas przy "Osadzie", bo uwielbiam gdy akcja kryminału rozgrywa s...

Rozwiń

Zwiń

Świetna - 8/10.

Naprawdę obiecujący debiut! Książkę zachwalali youtuberzy - Srefa Czytacza i Olga z Wielkiego Buka. Choć nie zawsze moja opinia pokrywa się z ocenami z booktuba, tym razem przyznaję: "Robaki w ścianie" to udany początek sagi.

Widać, że przed rozpoczęciem pisania autorka dokładnie przemyślała fabułę, czyli nie robi jak Mróz, którzy sam przyznał, że wymyśla akcje na bieżąco, bez ustalenia planu. W konsekwencji niektóre zwroty akcji w jego powieściach są dość kuriozalne. "Robaki w scenie" to spójna, przemyślana konstrukcja. Ciekawy bohater główny, interesujaca zagadka kryminalna, mylenie tropów...

Najbardziej podobało mi się umiejscowienie akcji w latach 90-tych. Uśmiechnęłam się na scenę przed kioskiem i wybieranie gazetek przez starsze panie. Tak było! Pamiętam te czasy, bo to moje dzieciństwo 😂

Chętnue sięgnę po kolejne książki autorki, gdy powstaną.

Świetna - 8/10.

Naprawdę obiecujący debiut! Książkę zachwalali youtuberzy - Srefa Czytacza i Olga z Wielkiego Buka. Choć nie zawsze moja opinia pokrywa się z ocenami z booktuba, tym razem przyznaję: "Robaki w ścianie" to udany początek sagi.

Widać, że przed rozpoczęciem pisania...

Rozwiń

Zwiń

Fenomenalna - 8/10.

To moja pierwsza książka pani Agaty, ale już wiem, że sięgnę po kolejne. Już sam opis fabuły w 100 procentach pokrył się z moim gustem. Pusty apartamentowiec, duszny klimat, cichy prześladowca i zagadka sprzed lat. Do tego główną bohaterką jest pisarka, co bardzo lubię i co stanowi ważny element w prowadzeniu wątków.

Choć już na początku domyśliłam się końcowego twistu, to nie odjęło mi to przyjemności czytania. Bardzo przypadł mi do gustu styl autorki.

Fenomenalna - 8/10.

To moja pierwsza książka pani Agaty, ale już wiem, że sięgnę po kolejne. Już sam opis fabuły w 100 procentach pokrył się z moim gustem. Pusty apartamentowiec, duszny klimat, cichy prześladowca i zagadka sprzed lat. Do tego główną bohaterką jest pisarka, co bardzo lubię...

Rozwiń

Zwiń

Udana, ale dość przewidywalna. - 6/10.

Przyznam, że dość szybko domyśliłam się tego, jak rozwinie się wątek z siostrą bliźniaczką. Być może za dużo czytam kryminałów. Miałam też wrażenie, że ta historia molestowania wypływa zbyt szybko w fabule, a to odbiera jej już od początku dynamizmu i zagadkowości.

Udana, ale dość przewidywalna. - 6/10.

Przyznam, że dość szybko domyśliłam się tego, jak rozwinie się wątek z siostrą bliźniaczką. Być może za dużo czytam kryminałów. Miałam też wrażenie, że ta historia molestowania wypływa zbyt szybko w fabule, a to odbiera jej już od początku dynamizmu...

Rozwiń

Zwiń

Godna kontynuacja serii - 9/10.

Pierwsze dwie części serii karkonoskiej przeczytałam jesienią i z miejsca je pokochałam. W nich jest wszystko: zbrodnia, tajemnica przeszłości i oczywiscie Karkonosze :) Dlatego ucieszyłam się z premiery trzeciego tomu.

Sławomir Gortych po raz kolejny dodał składniki, które stanowiły o sukcesie poprzednich książek. Znów mamy schronisko i powojenną zagadkę. Jest wątek lawiniy z lat 90-tych. Łączy się ona oczywiście z czasami współczesnymi, a bohaterem tym razem jest pisarz. To kolega znanego z poprzednich części Maksa. Mam jednak wrażenie, że główny bohater powinien dostać więcej czasu, więcej scen, bo jego osobowość jakoś rozpływa się w natłoku zdarzeń. W pierwszej części sagi Maks, jego charakter i historia zostały bardziej rozbudowane. Tu miałam wrażenie, że nie do końca pisarz jest głównym bohaterem. Pojawia się może za późno i ma zbyt mało czasu, aby czytelnik się z nim naprawdę zżył.

Autor pisze o Karkonoszach tak, że ma się ochotę jest odwiedzić, ale jednocześnie czytelnik zaczyna się ich bać. Chodzi mi oczywiście o niebezpieczne warunki pogodowe. Słowem, autor uczy respektu do nich.

W "Schronisku, które spowijał mrok" pisarz również ciekawie opisał same lawiny i po części oddział hołd ratownikom GOPR. Co jeszcze mi się podobało? Oczywiście powrót nieco zbzikowanego muzealnika, który rezyduje w domu dawnego noblisty. Uwielbiam tą postać i mam nadzieję, że dostanie trochę więcej scen w następnej części.

I tu jest jedyny minus: znów przyjdzie mi czekać na kolejną książkę ;). Jestem pewna, że znów zdobędzie nagrodę w plebiscycie LubimyCzytac, bo w pan Sławek umiejętnie łączy pasję i miłość do Karkonoszy, talent pisarski i zamiłowanie do historii. Mój dotychczasowy ranking powieść przedstawia się tak:

1. "Schronisko, które przestało istnieć".
2. "Schronisko, które spowijał mrok".
3. "Schronisko, które przetrwało".

Godna kontynuacja serii - 9/10.

Pierwsze dwie części serii karkonoskiej przeczytałam jesienią i z miejsca je pokochałam. W nich jest wszystko: zbrodnia, tajemnica przeszłości i oczywiscie Karkonosze :) Dlatego ucieszyłam się z premiery trzeciego tomu.

Sławomir Gortych po raz kolejny dod...

Rozwiń

Zwiń