Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Straszliwa to była lektura, z wielu względów.
Straszliwa, bo o straszliwych czasach traktuje. Pan Sokołow poświęcił swoje badania stratom armii radzieckiej w II wojnie światowej i rozmiar tych strat przyprawia o zawrót głowy. Nie jestem pewny, czy ZSRR naprawdę straciło wtedy aż 40 milionów ludzi (!!!) jak chce autor, ale daje tam mocne dowody na to, że z pewnością nie było tych poległych jedynie (!) 20 milionów. Ta książka to przerażająca procesja zabitych żołnierzy i bezdusznych dowódców.
Lektura straszliwa również dlatego, że… no ciężko się to czyta z przyczyn czysto „czytelniczych”. Autor zasypuje nas liczbami zupełnie niczym Stalin zasypujący Niemców trupami swych żołnierzy. Już po kilku akapitach wyliczeń strat kolejnego pułku strzeleckiego tracisz nad tym kontrolę, a w głowie rośnie ci groza i zniechęcenie. W dodatku napisana jest ta książka chaotycznie, jest jakby posklejana z różnych wątków. Po co tam cały rozdział o prześladowaniach Polaków?
Nie potrafię polecić.
5/10

Straszliwa to była lektura, z wielu względów.
Straszliwa, bo o straszliwych czasach traktuje. Pan Sokołow poświęcił swoje badania stratom armii radzieckiej w II wojnie światowej i rozmiar tych strat przyprawia o zawrót głowy. Nie jestem pewny, czy ZSRR naprawdę straciło wtedy aż 40 milion...

Rozwiń

Zwiń

Kolejna antologia z cyklu Horus Heresy, chyba najsłabsza. Dużo tu krótkich zapychaczy stron, niektóre z nich, jak Wolf’s Claw są wręcz absurdalnie słabe. Jaśniejsze strony: „Brotherhood of the Storm” Wrighta całkiem przyjemnie wprowadzająca w powieść „Scars”; „Butcher’s Nails”, Dembskiego-Bowdena, czyli prolog do „Betrayer”; „Thief of Revelations”, McNeilla traktująca o 1000 Synów na wygnaniu; „The Eightfold Path” Reynoldsa o Kharnie tracącym złudzenia no i „Censure”, chyba pierwsza fajna literatura od Nicka Kyma jaką przeczytałem (epizod z Calth). Generalnie: przeczytać można, ale niekoniecznie.
5,5/10

Kolejna antologia z cyklu Horus Heresy, chyba najsłabsza. Dużo tu krótkich zapychaczy stron, niektóre z nich, jak Wolf’s Claw są wręcz absurdalnie słabe. Jaśniejsze strony: „Brotherhood of the Storm” Wrighta całkiem przyjemnie wprowadzająca w powieść „Scars”; „Butcher’s Nails”, Dembskiego-...

Rozwiń

Zwiń

To naprawdę spore tomisko (choć metaforycznie, bo czytałem na Kindlu) jest dla mnie objawieniem. To w fantasy ktoś jeszcze tak pisze? Nie ogranicza się do relacji zdarzeń? Ta książka to w jakimś sensie urocza ramotka z „opisami przyrody”, choć to nie przyroda jest zazwyczaj przedmiotem tych opisów tylko ludzie. Pełnokrwiści, że aż strach. Jest tu cudowny detal i momentami całkiem imponująca epika. I tylko szkoda, że nie mam drugiego tomu tej serii, bo z chęcią ciąg dalszy losów Kvothe poznałbym od razu.

To naprawdę spore tomisko (choć metaforycznie, bo czytałem na Kindlu) jest dla mnie objawieniem. To w fantasy ktoś jeszcze tak pisze? Nie ogranicza się do relacji zdarzeń? Ta książka to w jakimś sensie urocza ramotka z „opisami przyrody”, choć to nie przyroda jest zazwyczaj przedmiotem tyc...

Rozwiń

Zwiń