Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wyobraźcie sobie, że jesteście miernym pisarzyną powieści grozy. Na jednym z nielicznych spotkań autorskich stajecie oko w oko z fanem, który w podzięce za niesamowitą lekturę postanawia podarować Wam dom. Tak, dobrze przeczytaliście, chodzi o utrzymaną w nie najgorszym (jak to się teraz pisze?) stanie posiadłość w zabitej dechami dziurze na południu Polski.
Wyobraźcie sobie jeszcze, że w tym samym momencie dowiadujecie się, że Wasza druga połówka od dłuższego czasu uprawia z trenerem personalnym nie tylko sport. Całe Wasze życie wywraca się do góry nogami.
Macie to? No to teraz wprowadzacie się do dziwnego domu na końcu jeszcze dziwniejszej wsi i próbujecie poukładać puzzle od nowa. Przeszkadza Wam w tym nocne szuranie na strychu, niepokojące dźwięki dochodzące z piwnicy, dziwne sylwetki, jakby dzieci, pojawiające się w połaciowych oknach i nieprzystępni mieszkańcy tego wiejskiego zadupia.
Naturalną koleją rzeczy zaczynacie zastanawiać się, jakie motywy kierowały fanem Waszego pisarstwa przy dokonywaniu darowizny.
Powoli zaznajamiacie się z mroczną historią Podborza, która od niemal osiemdziesięciu lat nie daje tutaj nikomu o sobie zapomnieć.

"Taniec piżmowych szczurów" Krzysztofa A. Zajasa z założenia miał być pewnie horrorem. I po części nim jest. Ale znajdziemy tu również sporo elementów kryminału, obyczajówki i (o zgrozo!) romansu. Ten ostatni wpleciony jest tu trochę na siłę i w tak drewniany sposób, że od razu widać, iż to facet pisał o miłości.
Czyta się to fajnie, grozą może nie wieje, ale wątek kryminalny jest zdecydowanie wciągający. Trochę nie do końca poskładały się wszystkie wątki, być może dlatego, że było ich za dużo. No i Autor, mimo że profesor nadzwyczajny, nie ustrzegł się przed kilkoma błędami językowymi.
Generalnie, jest to powieść, którą najchętniej czytałoby się w mroźny, zimowy wieczór, przy lampce wina, pod kocykiem. Klimatycznie i fabularnie - super, logicznie i językowo - średnio.
Chyba dam 7/10.

Wyobraźcie sobie, że jesteście miernym pisarzyną powieści grozy. Na jednym z nielicznych spotkań autorskich stajecie oko w oko z fanem, który w podzięce za niesamowitą lekturę postanawia podarować Wam dom. Tak, dobrze przeczytaliście, chodzi o utrzymaną w nie najgorszym (jak to się teraz p...

Rozwiń

Zwiń

Jest to klasyczny kryminał z wątkiem seryjnego zabójcy, który dusi swoje ofiary, wyłącznie kobiety, a następnie odcina im sutki.

O fabule rozpisywać się nie będę, sami musicie przeczytać. Akcja rusza z kopyta już od pierwszych stron i do końca nie zwalnia.

Autor nie ustrzegł się jednak przed podstawowym błędem nowicjusza i już na wstępie zapchał rozdziały nadmiarem postaci (głównie policjantów). Cały ten ogrom inspektorów, podinspektorów, nadinspektorów, sierżantów, starszych sierżantów, młodszych sierżantów, posterunkowych i innych gamoni z tysiąca różnych komend miejskich, powiatowych, rejonowych i wojewódzkich, przyprawia o zawrót głowy.
Niemniej jednak zachował klasyczną zasadę kryminałów - morderca pojawia się na pięćdziesięciu pierwszych stronach książki.
Kolejny klasyczny element to charyzmatyczny główny bohater - podkomisarz Jacek Okoński. Policjant z trudną przeszłością (o dziwo bez nałogów) z wyjątkową intuicją. Dał się polubić od pierwszego wrażenia.

Dodajmy do tego świetnie uknutą intrygę, zaskakujące zwroty akcji, przystępny język, brak przestojów i w efekcie otrzymamy całkiem zgrabny kryminał.

No dobra, jest trochę błędów językowych, stylistycznych i przede wszystkim składniowych, ale generalnie czyta się szybko i sprawnie.

Jako, że to debiut, dam mocne 7/10 za pomysł i realizację, bo widzę tu duży potencjał. Kwestie językowe należy jednak dopracować.

Jest to klasyczny kryminał z wątkiem seryjnego zabójcy, który dusi swoje ofiary, wyłącznie kobiety, a następnie odcina im sutki.

O fabule rozpisywać się nie będę, sami musicie przeczytać. Akcja rusza z kopyta już od pierwszych stron i do końca nie zwalnia.

Autor nie ustrzegł się jednak p...

Rozwiń

Zwiń

Na wstępie muszę zaznaczyć, że moim zdaniem opis na okładce zupełnie nie oddaje treści tej książki. Wynika z niego, że główna bohaterka, Iza - wykładowczyni krakowskiej uczelni a jednocześnie pisarka powieści grozy, w wyniku burzliwego romansu ze studentem traci pracę, męża i poczucie stabilizacji. W konsekwencji przenosi się do Warszawy, gdzie z pomocą przychodzi jej dawny przyjaciel, udostępniając do zamieszkania apartament w nieoddanym jeszcze do użytku bloku na obrzeżach miasta. Iza z radością przyjmuje propozycję darmowego lokum i natychmiast wprowadza się do apartamentu z mocnym postanowieniem odzyskania równowagi psychicznej i napisania zaległej powieści. Tymczasem już pierwszej nocy w pozbawionym lokatorów budynku zaczynają dziać się dziwne rzeczy.

Tyle tytułem opisu z okładki. Tylko że, tak naprawdę ta książka opowiada zupełnie o czymś innym.

"Zapach świeżych trocin" to historia kobiety złamanej przez życie, próbującej podnieść się po niewyobrażalnej stracie, walczącej z poczuciem winy, strachem i samotnością. Jest w tej opowieści coś, co nie pozwala odłożyć jej nawet na moment, a po skończeniu, nie pozwala zapomnieć. Klimatyczna, niepokojąca, momentami głęboko wzruszająca, na nowo odkrywa odwieczny motyw literacki - zbrodnię i karę.

Na wstępie muszę zaznaczyć, że moim zdaniem opis na okładce zupełnie nie oddaje treści tej książki. Wynika z niego, że główna bohaterka, Iza - wykładowczyni krakowskiej uczelni a jednocześnie pisarka powieści grozy, w wyniku burzliwego romansu ze studentem traci pracę, męża i poczucie stab...

Rozwiń

Zwiń

Nie wiem, jak Wy, ale ja zawsze podziwiam ludzi piszących reportaże.

Ten ogrom faktów, z którymi trzeba się zapoznać, obszerna bibliografia, którą trzeba zgłębić i masa rozmów, które trzeba odbyć. To wszystko robi na mnie ogromne wrażenie!

Iwona Kienzler to autorka wielu książek historycznych (niektóre z nich przeczytałam) i równie wielu reportaży.
"Camorra, mafia neapolitańska" to pierwsza pozycja z serii "Mafia Story", którą miałam okazję przeczytać.
Na 384 stronach autorka przybliża nam historię powstania, rozwój i działalność jednej z największych włoskich mafii.

Nieustannie ewoluując i dostosowując się do nowych warunków, Camorra opanowała właściwie wszystkie dziedziny życia mieszkańców miasta położonego u stóp Wezuwiusza. Poczynając od najbardziej oczywistych, czyli handlu narkotykami, sutenerstwa, porwań dla okupu, haraczy, poprzez organizację sieci manufaktur podrabiających najsłynniejsze włoskie produkty, aż po wywóz śmieci i utylizację odpadów.

Camorra jest obecna wszędzie, jej macki sięgają polityków, przedstawicieli stróżów prawa, kościoła. Te skomplikowane powiązania sprawiają, że państwo w zasadzie symuluje zaciętą walkę z mafią, w rzeczywistości czerpiąc niewyobrażalne korzyści z przestępczej działalności.

Wisienką na torcie tej książki jest rozdział o Diego Maradonie, który za sprawą Camorry, trafił w swojej piłkarskiej karierze do Neapolu. Romans z mafią przypłacił uzależnieniem od narkotyków i wyhamowaniem kariery.

"Camorra" to ciekawa pozycja, którą czyta się bardzo szybko. Polecam miłośnikom mafii i ... piłki nożnej. Po tej lekturze już nigdy nie tknę włoskiej mozzarelli 😂.

Nie wiem, jak Wy, ale ja zawsze podziwiam ludzi piszących reportaże.

Ten ogrom faktów, z którymi trzeba się zapoznać, obszerna bibliografia, którą trzeba zgłębić i masa rozmów, które trzeba odbyć. To wszystko robi na mnie ogromne wrażenie!

Iwona Kienzler to autorka wielu książek history...

Rozwiń

Zwiń

"The love of my life" Rosie Walsh to historia życia biolog morskiej Emmy, zmagającej się ze śmiertelną chorobą. W nierównej walce wspiera ją córeczka Ruby oraz kochający mąż Leo. Ten ostatni, z zawodu dziennikarz specjalizujący się w pisaniu nekrologów, w chwili zwątpienia próbuje napisać epitafium dla żony. Zgłębiając historię życia Emmy odkrywa jej drugą naturę i drugie życie. Odsłaniając kolejne fragmenty z przerażeniem stwierdza, że kobieta, z którą się ożenił jest zupełnie inną osobą.

"Miłość mojego życia" to z założenia thriller psychologiczny i początkowo tym właśnie wydaje się być. Jest napięcie, jest tajemnica, mroczne sekrety i zagadkowe powiązania. A jednak, im bardziej zagłębiamy się w lekturę, tym wyraźniej przeradza się ona w dramat. Dramat niechcianego macierzyństwa, dramat pragnienia macierzyństwa, dramat depresji poporodowej, dramat odrzucenia i straty, dramat czasu, którego nie sposób nadrobić, bo pewne chwile minęły bezpowrotnie.

Ta książka chwyta za serce i nie pozwala o sobie zapomnieć.

"The love of my life" Rosie Walsh to historia życia biolog morskiej Emmy, zmagającej się ze śmiertelną chorobą. W nierównej walce wspiera ją córeczka Ruby oraz kochający mąż Leo. Ten ostatni, z zawodu dziennikarz specjalizujący się w pisaniu nekrologów, w chwili zwątpienia próbu...

Rozwiń

Zwiń