Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jest pięknie! Spójrzcie przez okno!
Dzień budzi się jak nadzieja na wspaniałe życie. Muzyka w duszy gra.

„Przyjaźń jest jak zbiór najpiękniejszych nut zapisanych na pięciolinii życia, a z nich właśnie wybrzmiewa melodia nadziei”

Swoją zwiewną urodą olśniewa niebo, dziś w ulubionym kolorze Eweliny – błękicie. Nagle, dla niej niespodzianie, coś zmienia się raptownie w naturze. Ciepłe dźwięki mistrza Vivaldiego burzą się jak fale namiętności. Wyidealizowany obraz Norberta zaczyna być niewyraźny.

„Chłopak był dla niej kadrem za mgłą, kimś, kogo codziennie na nowo odkrywała”

A on znudził się udawaniem. W starym młynie już nie mieli się takiej dobrej mąki. Teraz potrzeba czegoś mocnego! Lepszą alternatywą może być coś takiego, jak sport ekstremalny.

„Lubił te spotkania, gdy wzrastała w nim adrenalina”

Coraz wyraźniej słychać Wagnera. Fałszywe akordy psują misterną kompozycję kochanka, a może jeszcze wirtuoza… Można grać obok siebie na jednej klawiaturze, ale samemu na dwóch fortepianach – to nie ma prawa się udać.

Zabić uczucie jest tak samo łatwo, jak uśmiercić człowieka na wojnie.

„Te czy inne czasy, ludzie są wciąż tacy sami, takie rzeczy jak zabijanie w dalszym ciągu się zdarza. Ludzie są żądni władzy”

Czas wszystko zmienić? Wystarczy schować się za bukietem czerwonych róż? Ostatecznie obumarłą miłość trzeba wyrzucić jak przywiędnięte kwiaty. A co z sercem?

Przyszły prawnik powinien więcej wiedzieć o prawie do życia. Toksycznych genów, jak bakterii, trudno się pozbyć. Oskarżyć własną matkę o niegodziwość, to za wiele. Chłopie, Tylko w Twoim lustrze widzisz takie złudne odbicie. „Ale kogo on bronił? Starszej kobiety, która była samolubną snobką?” Norbert po prostu „Bał się silnych kobiet i nie chciał ich zaczepiać”.

W życiu wszystko się może zdarzyć, byle nie popaść w depresję. Jeszcze może być pięknie jak na koronkowym balu. Wspaniali ludzie tylko czekają na pierwszy znak: cierpliwa rodzina, Jakub najwspanialszy, wyrozumiała Kinga, zrozumiały Cezary.

Jeszcze wszystko przed Eweliną, jak przede zamknięta książka „Tylko w twoim lustrze”. Pani Elżbieta Ceglarek widzi życie z właściwej perspektywy. Opisane przez nią uczucia dominują w atmosferze lektury jak ożywczy zefir, kiedy indziej niczym ciężki opar na bagnem, a potem wyczuwalny orzeźwiający ozon. Między innymi dzięki doskonałym dialogom Autorka osiągnęła efekt zaskakujący: skonstruowała wybitne literackie dzieło i zaprezentowała jej na niewielkiej ilości stron. Barwo, Pani Elżbieto!

Jest pięknie! Spójrzcie przez okno!
Dzień budzi się jak nadzieja na wspaniałe życie. Muzyka w duszy gra.

„Przyjaźń jest jak zbiór najpiękniejszych nut zapisanych na pięciolinii życia, a z nich właśnie wybrzmiewa melodia nadziei”

Swoją zwiewną urodą olśniewa niebo, dziś w ulubionym kolo...

Rozwiń

Zwiń

Pantha rhei!

Wszystko mknie w zadziwiającym tempie i stylu. Ptaki na obrazie Caspara Davida Friedricha, marzenia, wspomnienia, radości, smutki, Błękitny jeździec Kandinsky’ego, sny, życie…

Piękna Fortuna obraca koło ślepego losu. Wszyscy liczą na łut szczęścia bez względu na status. Kochankowie, poeci, władcy, niewolnicy uczuć: wszyscy liczą na szczęście.

Fortuna to nie tylko majątek. Nie każdego stać na zapłacenie tysiąca franków za jednego szparaga.

„Natomiast artysta w przypływie natchnienia, pomysłowości i hojności, namalował na osobnym płótnie tego dodatkowego szparaga, by podarować go kolekcjonerowi z następującym komentarzem: „Jednego zabrakło w pańskim pęczku”.”

Sugestywność obrazów i ich piękno, szpetota, bajeczne lub ascetyczne barwy są odbierane przez naturalne receptory.
Obraz radiologiczny mózgu nastoletniej Mony zachwycił lekarkę.

„Zazwyczaj mózg jest jak duży orzech; ten wygląda raczej jak wielki kamień szlachetny”

Świadomość roli genetyki to efekt analiz naukowych. Mona być może została obdarowana przez jedną z trzech Gracji wyjątkowym darem dostrzegania i właściwej interpretacji detali. Wrażliwość dziewczynki w obliczu krzywdy innego przestraszonego dziecka była ujmująca.

„- Wyjdź stamtąd, kretynie! – krzyknęła. – Mówiłyśmy, że boisko jest dla wszystkich. Dla ciebie też.”

Percepcja wzrokowa pozwala dojrzeć lokomotywy na Dworcu Saint-Lazare, buty na obrazie René Magritte’a. Na pewno przypadkowy widz nie odnajdzie trolla w otoczeniu odpoczywającej kobiety, namalowanej przez Vilhelma Hammershøi.

Współczucie osobie źle doświadczonej przez los nabierze mocy, kiedy przypomnimy sobie słowa dzielnej Mony:

„Idź! Walcz! Zostaw ślad! I przetrwaj!”

Czytanie „Oczu Mony” to fascynująca podróż do trzech muzeów, gdzie zaprezentowano wyjątkowe, nie zawsze piękne, dzieła sztuki. Szczególnie przydatna jest wyjątkowa obwoluta, która wspomaga niedostateczną wyobraźnię. Thomas Schlesser opowiedział o uczuciowych przeżyciach z pasją miłośnika sztuki. Pomysł wybrania na główną Bohaterkę dziewczynki nastoletniej to doskonały pomysł literacki. Jej dziadek okazał świetnym przewodnikiem.
Zdarzało się, że w czasie lektury zrobiłem sobie kawę. Niestety nie zdążyłem jej wypić, bo o niej zapomniałem.
Cieszę się bardzo, że Wydawnictwo Literackie umożliwiło mi przeczytanie tej książki.

Pantha rhei!

Wszystko mknie w zadziwiającym tempie i stylu. Ptaki na obrazie Caspara Davida Friedricha, marzenia, wspomnienia, radości, smutki, Błękitny jeździec Kandinsky’ego, sny, życie…

Piękna Fortuna obraca koło ślepego losu. Wszyscy liczą na łut szczęścia bez względu na status. Koch...

Rozwiń

Zwiń

„Nie chcę zasnąć. Nie dziś. Boję się snów.”

Są takie chwile, kiedy sen jest oczekiwany jak dar, jak lek… A kiedy senne zmory prześladują, chciałoby się usunąć je z upartej pamięci. Jak przeklęte powidoki wracają twarze ludzi, których już nie można spotkać w realu.

Są spojrzenia, które wkręcają się w mózg.
Młody Ukrainiec przestraszony jak przestępca, który musiał uciec z domu.
Zmasakrowany facet już niczego nie widzi.
Zabita dziewczyna, której ktoś umalował powieki znienawidzonym fioletowym cieniem.
Zastrzelony mężczyzna, który w ostatnich słowach wyraził Krótkie pożegnanie: Jeszcze się spotkamy”.

Kiedy, gdzie? W niebie czy piekle? Wkrótce czy kiedyś, w odległej przyszłości?

Błażej Janczar tak długo czekał na jakiekolwiek wyjaśnienia śledcze… Właściwie sam mógł zacząć działać. Nie musiał czekać dziewięć lat. Byłemu koledze policjanci chyba by pomogli. Przecież zaufał fachowcom.

A wystarczył jeden nieefektowny, sugestywny, pewny siebie i władczy facet, żeby nadać sprawie właściwe tempo. Co zrobić, żeby stać się niewidocznym, kompletnie nikim albo bardzo kimś?

Schowany w swoim zaciszu, potężny i wymagający człowiek o znaczącym nazwisku „Konieczny”, czekał za biurkiem, które wiele detali zasłaniało. Potężny jak…

…”Deus absconditus. Niewidzialny dla maluczkich stwórca, który porusza strunami świata.”

Ocknij się chłopie! „Błażej, jesteś trzciną. Zrozumiałem też, że trzcina potrafi się boleśnie odwinąć. Chlasnąć jak należy. I na tym polega jej nieoczywista siła.”

Ludzie i rzeczy: punkty, które trzeba ze sobą połączyć, żeby trafić do mordercy. Przerażony marchand tylko pozornie lojalny i dyskretny. Walther za paskiem daje złudzenie mocy.

„Skoro masz pistolet, to po to, żeby z niego strzelać, a nie żeby jeść nim obiad, i konwersować po francusku”

Pan Mariusz Czubaj jest wciąż na topie polskich pisarzy sensacyjnych. Utrzymuje się na jednakowo wysokim poziomie od debiutu. „Krótkie pożegnanie” to raczej nie zapowiedź finiszu, a tylko opisany obraz silnych emocji i współczesnej Polski. Mocne wyjście zostawmy Chandlerowi. W tekście skrzy się gorzki humor, wywołany realiami. Stand-up comedy to okazja, by zakpić z decydentów, a zarazem stworzyć odpowiednie tło fabuły. Ta rozwija się, jak kartki z zapiskami, nieprzypadkowo porzuconymi. Po zamknięciu tej książki pozostały mi dwa uczucia: doskonała proza i charakterystyczny, wyraźny zapach śmierci.

„Wziąłem prysznic, żeby zmyć z siebie brud, ten widzialny i niewidzialny”

Do zobaczenia wkrótce!

„Nie chcę zasnąć. Nie dziś. Boję się snów.”

Są takie chwile, kiedy sen jest oczekiwany jak dar, jak lek… A kiedy senne zmory prześladują, chciałoby się usunąć je z upartej pamięci. Jak przeklęte powidoki wracają twarze ludzi, których już nie można spotkać w realu.

Są spojrzenia, które w...

Rozwiń

Zwiń

Zdjęcie Claudii Schiffer w białym kostiumie od Versace opatrzono bardzo krótkim podpisem: SIMPLY BEUATIFUL. Naturalnie wszystkie kobiety są mnie lub bardziej piękne, ale oko mężczyzny jak skaner odczytuje damskie kształty. Już mały chłopiec, Gianni Versace, niepokoił w przedszkolu zakonnice, kiedy na swoich rysunkach utrwalał wizję zachwycających gwiazd filmowych.

„Ich zdaniem należało mieć chłopaka na oku, ponieważ był już małym maniakiem seksualnym”

On po prostu wiedział, czego potrzebują kobiety, by błyszczeć. Pracując ze swoją mamą w atelier, przeczuwał siłę działanie prât-à-porter. Nastał czas, żeby odnaleźć nowy trend. Teraz kreacje odważnych kobiet miały je ozdabiać, a nie tylko okrywać. Stylowym przebojem w latach 70. było łączenie elementów graficznych, a przede wszystkim kolaż tak naturalnych surowców jak jedwab i skóra. Wystarczy przecież dotknąć ciało, aby poczuć je sensorycznie.

Santo Versace przypomniał: „Nasza przyjaciółka i klientka Lalla Spagnol powiedziała, że kostiumy Giorgia dodały jej dziesięć lat, a Gianniego je odjęły”.

Zdjęcie Claudii Schiffer w białym kostiumie od Versace opatrzono bardzo krótkim podpisem: SIMPLY BEUATIFUL. Naturalnie wszystkie kobiety są mnie lub bardziej piękne, ale oko mężczyzny jak skaner odczytuje damskie kształty. Już mały chłopiec, Gianni Versace, niepokoił w przedszkolu zakonnice, kiedy na swoich rysunkach utrwalał wizję zachwycających gwiazd filmowych.

„Ich zdaniem należało mieć chłopaka na oku, ponieważ był już małym maniakiem seksualnym”

On po prostu wiedział, czego potrzebują kobiety, by błyszczeć. Pracując ze swoją mamą w atelier, przeczuwał siłę działanie prât-à-porter. Nastał czas, żeby odnaleźć nowy trend. Teraz kreacje odważnych kobiet miały je ozdabiać, a nie tylko okrywać. Stylowym przebojem w latach 70. było łączenie elementów graficznych, a przede wszystkim kolaż tak naturalnych surowców jak jedwab i skóra. Wystarczy przecież dotknąć ciało, aby poczuć je sensorycznie.

Santo Versace przypomniał: „Nasza przyjaciółka i klientka Lalla Spagnol powiedziała, że kostiumy Giorgia dodały jej dziesięć lat, a Gianniego je odjęły”.
Doskonałe samopoczucie kobiet to nie tylko wierne odbicie w lustrze, ale i odpowiednia oprawa. Mniej urodziwych mężczyzn też trzeba ubierać, choćby było to tak kontrowersyjne jak propozycja jasnych pastelowych garniturów. Uomo senza cravatta był jednym ze sposobów podkreślenia urody mężczyzn. Klienci mogli chodzić bez krawatów, ale odpowiedni wygląd pracowników miał świadczyć o poziomie firmy i marki rodzinnego imperium. „Byliśmy inkluzywni, zanim to pojęcie powstało”

Santo zacytował wypowiedź brata po ustaleniu logo firmy.
„- Kiedy ludzie będą oglądać stroje Versace, skamienieją przerażeni, jakby patrzyli w oczy Meduzy – powiedział kiedyś półżartem Gianni"

Pokazy to nieodłączny element w branży modowej. Piękne modelki czarują klientów. Odpowiednia reżyseria to część sukcesu. Ciemnoskóra gwiazda modelingu w obcisłej sukience i bronią w dłoni była zjawiskowa jak w proroczym śnie.

„Naomi żartobliwie wycelowała w Gianniego”

Ostatni pokaz odbył się w katedrze Narodzin św. Marii, kiedy mistrza żegnali rodzina, przyjaciele, modelki, gwiazdy, a nawet księżna Diana.

„Monochromatyczny pokaz mody dla państwa w czerni”

Czytając bardzo emocjonalną, profesjonalną i nieprzesadną książkę o rodzinie Versace przeniosłem się w świat, kiedy ekskluzywne butiki były rzadkością. „Fratelli. Prawdziwa włoska rodzina” to powieść doskonała jak perfekcyjny wykrój. Ona jest ciepła jak rodzinne relacje godne pozazdroszczenia. Ta opowieść jest elegancka jak wytworna kreacja wieczorowa. Olśniewa specyficznym nastrojem, zastrzeżonym dla wielkich domów mody. Na koniec zostawiłem moją osobistą refleksję po obejrzeniu w Internecie kreacji Dua Lipy na gali nagród Grammy w roku 2022. Poczułem się, jakbym spojrzał w oczy Meduzy.

Zdjęcie Claudii Schiffer w białym kostiumie od Versace opatrzono bardzo krótkim podpisem: SIMPLY BEUATIFUL. Naturalnie wszystkie kobiety są mnie lub bardziej piękne, ale oko mężczyzny jak skaner odczytuje damskie kształty. Już mały chłopiec, Gianni Versace, niepokoił w przedszkolu zakonnic...

Rozwiń

Zwiń

Dom, praca, zakupy. Szara codzienność, trochę zmienna. Emeryci bardziej samotni, spoglądają przez okno, czekając na jakąkolwiek niespodziankę. Czasem spotkanie z przyjaciółmi jest jak święto. Rzadkie i wątpliwe atrakcje to wizyty u lekarzy. A wszystko ograniczone dolegliwościami, nudą – szare jak mgła. Coś trzeba zrobić, zmienić, wyciągnąć szatki z szafy pełnej wspomnień. Drobiazg może rozruszać wyobraźnię i sztywne stawy.

„Czasami życie przypomina podróż małą łódeczką po wzburzonym oceanie”

Walizka już jest wyciągnięta z pawlacza. Garderoba odświeżona. Bilet do uzdrowiskowego kurortu leży przygotowany. Żeby tylko pozytywne emocje ubarwiały dzień… Każdy lubi sensacje, ale umiarkowane.

„Czasem jednak wystarczy zaledwie kropelka, by wywołać burzę w szklance wody”

Trzynastka na drzwiach pokoju nie może okazać się pechowa… Kto by wierzył w przesądy? W środku na Ewę czekała Ela, fantastyczna od pierwszego spojrzenia. Ten błysk w oku i filuterny uśmiech bardzo obiecujący. Świat należy do kobiet!

„Ona lubiła się przeglądać w zwierciadłach męskich oczu. Codziennie.”

Warto wyruszyć na podbój męskich serc, czyli miejscowej mniejszości etnicznej. Naturalny, taneczny wdzięk w uroczej oprawie jest gwarancją wymarzonej rehabilitacji.

„Miało się wrażenie, jakby czyjeś ciepłe ręce otulały i głaskały całe ciało”

A to przecież tylko kąpiel solankowa… Później dopiero będzie się działo… Ostatecznie kobieta jest jak piękne dzieło sztuki w odpowiedniej ramie. Zabawa zaczyna się, kiedy dwie przyjaciółki zaczynają być do siebie szczegółowo podobne. Trzeba o nie dbać, a nie narażać na niebezpieczeństwa.

Zawistni ludzie śledzą każdy nierozważny krok. Uwielbiają plotki i lubią tę upojną woń skandalu. Dobrze, że kamień rozbił tę głowę, a nie inną. Niech się dzieje, co chce, byle obok mnie. To „Taki psychologiczny wentyl bezpieczeństwa”.

Na szczęście w pobliżu czuwa przystojny, rozsądny, bystry i spostrzegawczy Zbigniew Doberman. „Samozwańczy Anioł bez skrzydeł”

„Nawet w spokojnym mieście w ludzkich głowach budzą się demony”, o czym przekonała mnie pani Margota Kott. Jej powieść to barwna, sensacyjna opowieść, doskonała na wieczorny relaks. Autorka postarała się o to, by nie budzić niesmaku koszmarnymi obrazami. „Śledztwo w sanatorium”, zaprezentowane w romantycznej oprawie, daje wiele powodów do satysfakcji. Doskonale przygotowana merytoryczna warstwa powieści wzbudziła moje uznanie. Gorąco zapraszam wszystkich, a szczególnie młodych czytelników, do śledzenia tej i kolejnych atrakcji Sanatoryjnego Klubu Miłośników Sensacji.

Dom, praca, zakupy. Szara codzienność, trochę zmienna. Emeryci bardziej samotni, spoglądają przez okno, czekając na jakąkolwiek niespodziankę. Czasem spotkanie z przyjaciółmi jest jak święto. Rzadkie i wątpliwe atrakcje to wizyty u lekarzy. A wszystko ograniczone dolegliwościami, nudą – sz...

Rozwiń

Zwiń

Augusta to wspaniała, empatyczna, wrażliwa kobieta. Prawie zawsze potrafiła znaleźć się dokładnie we właściwym czasie i miejscu. Niemagiczną wiedzę wykorzystywała na miarę swojego powołania. Niknęła w mroku. Pojawiała się, kiedy nikt jeszcze nie pomyślał, żeby ją wezwać. Niosła ulgę w bólu, pocieszenie w rozpaczy. Dla nieprzyjaciół była panią Augustą.

Wizjonerka bez zwodniczej szklanej kuli. Kobieta wielkiego serca.

„Jakby życie i śmierć albo światło i mrok grały w przeciąganie liny”

Jakub patrzył prosto przed siebie i ferował wyroki bez względu nawet nieznośne dla innych. Uparty jak osioł, bo takim musiał być w czasach, kiedy trzeba było podejmować kluczowe decyzje natychmiast. Nie znosił sprzedawczyków. Był honorowy i tego oczekiwał od innych. Nadstawił własną pierś, kiedy go krępowano. Patriota prawdziwy, a nie gołosłowny.

Dużo zdrowia potrzebowała Zinka, żeby z nim wytrzymać.

„Mimo wszystko postanowiła, że tak długo będzie mu wiercić dziurę w brzuchu, aż stary osioł ustąpi”

Lepiej dziurę słowem uczynić niż kulą
.
Jaki ojciec taki syn. Janek nie potrafił okazywać czułości dzieciom, choć kochał z całych sił. Zło widział, kiedy przybrało postać wrogiego Niemca. Wroga dostrzegał, a czarta unikał.

„Dawno nie wierzył w gusła, demony i kłobuki, których postać miał przybierać diabeł”

Miał dwie największe miłości swojego życia: Miłkę i Polskę. Flagę na dachu umocował, bo tak było trzeba zrobić przed referendum. W żonę patrzył jak w skarb największy.

„Z nią nawet piekło byłoby dla niego rajem, a bez niej niebo stałoby się piekłem”

Nie da się żyć spokojnie z Bogiem, kiedy zło pojawia się niespodziewanie. Nad kiedyś spokojnym domostwem zawisła „Klątwa Langerów”.

Niczym demon, krążył zaborczy Reiter. Żywił się strachem innych. Nikogo nie potrzebował… do czasu.

„- Diaaabła… bym weeezwał, żeby umiał mi… pomóc”

Są zasady ponadczasowe. Honor, Bóg i Ojczyzna to nie tylko napis na głowni szabli. To wyznanie wiary i miłości. „Klątwa Langerów” to nie tylko piękna powieść historyczna. To książka, którą przeczytać powinni wszyscy. Pani Wioletta Sawicka napisała o uczuciach, przekonaniach, motywacjach i wyzwaniach niezbędnych jak zdrowe powietrze dla płuc Polaków. Nie musi mieć zagwarantowanej potęgi ten, kto urnę dzierży. Pani Wioletto, z serca dziękuję, i kłaniam się nisko.

Augusta to wspaniała, empatyczna, wrażliwa kobieta. Prawie zawsze potrafiła znaleźć się dokładnie we właściwym czasie i miejscu. Niemagiczną wiedzę wykorzystywała na miarę swojego powołania. Niknęła w mroku. Pojawiała się, kiedy nikt jeszcze nie pomyślał, żeby ją wezwać. Niosła ulgę w bólu...

Rozwiń

Zwiń

TĘSKNOTA…

… silniejsza niż miłość. Miłość jest słońcem ogrzewającym serce, a tęsknota ścina duszę jak lód. Nie można zapomnieć. Nie można odwrócić przeszłości. Nie można znów zobaczyć ukochaną żonę…

„Może lepiej zauważyć, że ktoś wciąż tu jest, zamiast wspominać, że ktoś tu kiedyś był”

Nie można zobaczyć obok dziecka, potrzebującego ciepła, dobrego słowa, przytulenia? Można… dopóki nie jest za późno.

STRACH…

… można pokonać. Wystarczy zaufać kochanej osobie. Przecież kiedy się kocha tak naprawdę, to trzeba wierzyć, że Ocali nas miłość.

„Nie bój się. Nigdy się nie bój. Wrócę do ciebie, choćby z piekła”

PIEKŁO…

… może być tu, na ziemi. Kiedyś, przed referendum, sąsiadami dla siebie byli Niemcy i Warmiacy. Wielki manipulant sprawił, że człowiek dla człowieka stał się BESTIĄ. Więźniowie nie mieli prawa podnieść czoła. Nie mieli prawa żyć. Ale najtwardsi wierzyli uparcie…

„Bo nawet pośród diabłów nie możemy przestać być… ludźmi”

Sadyzm i potrzeba zadawania bólu to efekt wychowania w toksycznym domu. Kurt hodował, a nie wychowywał, prawdziwych mężczyzn. A głos sumienia? Ktoś go słyszał?

„Żeby roztrząsać sumienie, najpierw trzeba je mieć, a ty go nie masz, chyba że kryjesz je bardzo głęboko, ale przyszłam z inną sprawą”
Wszystko można wykorzystać jako dobry…

… INTERES

Wcześniej wiele czytałem i słuchałem o nazizmie. Fotografie w muzeum i koszmarna wizyta w Auschwitz zostają w pamięci. Teraz autentycznie wstrząsnęła moją psychiką pani Wioletta Sawicka. Drugi tom Opowieści warmińskiej to obraz grozy, jaką perfidnie przygotowali zbrodniarze. „Ocali nas miłość” to doskonała powieść, nasycona emocjami. Pani Sawicka jest maestrą słów. Przyznam, że naprawdę chciałem przeczytać tę książkę „na chłodno”. Nie udało się. Koniecznie przeczytajcie tę powieść i cieszcie się, że możecie być wolni we własnym kraju. Bez względu na narodowość szanujcie imigrantów, którzy nie schronili się w Polsce dla własnej wygody.

TĘSKNOTA…

… silniejsza niż miłość. Miłość jest słońcem ogrzewającym serce, a tęsknota ścina duszę jak lód. Nie można zapomnieć. Nie można odwrócić przeszłości. Nie można znów zobaczyć ukochaną żonę…

„Może lepiej zauważyć, że ktoś wciąż tu jest, zamiast wspominać, że ktoś tu kiedyś był”
...

Rozwiń

Zwiń