Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Morderstwo o poranku” to retro kryminał ze sporą dozą humoru, tak zwany cosy crime. Kiedyś unikałam, teraz jako doświadczona i zapalona czytelniczka, sięgam chętnie. Na początku muszę zaznaczyć, że to było tak bardzo brytyjskie jak tylko mogło być. Wszystko pasowało do siebie jak ulał, a miejsca opisywane przez autorkę sprawiały, że czułam bryzę morską na policzkach i wiatr angielski we włosach. To lekka opowieść o morderstwie, którą zdecydowanie można nazwać odskocznią, odchyleniem od gatunku. Bohaterowie - ciekawi, dzięki którym z pewnością nie wieje nudą, z ciętym językiem i miłością do książek (ona właścicielka księgarni, on pisarz) bawią się w detektywów - amatorów. Do tego dość komicznie opisane sceny zbrodni, szaleni sąsiedzi i tajemnica z przeszłości, która wciąż kładzie cień na teraźniejszość. Czytając miałam wrażenie, że jest niewiele rzeczy, które autorka traktuje poważnie, oczywiście w pozytywnym znaczeniu. To po prostu absolutnie nieszablonowa i fascynująca lektura, w której nic nie jest takie do jakiego przywykliśmy. Główna bohaterka przyciąga morderstwa już od pierwszej części (to trzecia, ale można czytać samodzielnie) i rozbroiła mnie swoją uczynnością i zaangażowaniem w rozwiązanie zagadki. Rozkoszna, pełna urokliwych widoków, barwnych bohaterów i interesujących rozwiązań.

Flora to pracoholiczka, której praca jest także pasją, wyrusza na wakacje! I to z nie byle kim. Jack planuje napisać nowy kryminał w ustronnym miejscu. Wyruszają do Kornwalii, jednak wszystko szybko zaczyna się komplikować - obok domu który wynajmują znajdują ciało. Wymarzony urlop zamienia się w koszmar.

„Morderstwo o poranku” to retro kryminał ze sporą dozą humoru, tak zwany cosy crime. Kiedyś unikałam, teraz jako doświadczona i zapalona czytelniczka, sięgam chętnie. Na początku muszę zaznaczyć, że to było tak bardzo brytyjskie jak tylko mogło być. Wszystko pasowało do siebie jak ulał, a ...

Rozwiń Zwiń

O Barbarze Wysoczańskiej słyszałam już dawno. Miałam ją w planach, ale wiecie jak to jest z książkowymi planami. Piętrzą się, a końca kolejki nie widać. Niesamowicie cieszę się, że w końcu udało mi się sięgnąć po powieść jej pióra, pisaną prosto z serca, pięknym językiem, doprawioną szczyptą historii. Ta opowieść nie tylko poszerzy Wasze horyzonty, rozgrzeje serca, sprawi że się wzruszycie, ale także zajmie w Waszym książkowym sercu specjalne miejsce. Ta historia ma naprawdę sporo zalet, chłonęłam ją całą sobą starając się zapamiętać jak najwięcej. Dzieje się naprawdę dużo, a kłopoty w jakie wpada nasza główna bohaterka nie mają końca. Autorka przenosi nas do wojennej Warszawy, prowadzi uliczkami, opowiada o bestialstwie, ale pragnie także zauważyć że naród to ludzie, wojna nigdy nie jest dobra, a cierpią tak naprawdę wszyscy, nie tylko przegrani. Ta historia skłoni Was do refleksji, sprawi że po raz kolejny będziecie stali nad mogiłami w katyńskim lesie, że będziecie opłakiwać ludzi których tak naprawdę nie znaliście, ale którzy zginęli w imię wolności. Pisarka poruszyła wiele spraw bliskich memu sercu, ta opowieść rozgościła się w mojej duszy i będę bardzo ciepło ją wspominać. Opowiada o waleczności, stracie, tęsknocie, samotności i miłości, która nigdy się nie kończy. Jest po części brutalna, przerażająca, ponieważ w wojnie nie ma nic wzniosłego, ale jest także pełna walecznych bohaterów, natchniona patriotyzmem i polskością. Fenomenalna.

Karolina, młoda żona polskiego oficera, czeka w Warszawie na powrót męża. Nie jest łatwo gdy wojna szaleje obok, ale tak naprawdę jej piekło rozpoczyna się w dniu w którym oficer SS przejmuje dom jej teściów, a chwile później w lasku katyńskim Niemcy odnajdują tysiące zwłok polskich oficerów…

O Barbarze Wysoczańskiej słyszałam już dawno. Miałam ją w planach, ale wiecie jak to jest z książkowymi planami. Piętrzą się, a końca kolejki nie widać. Niesamowicie cieszę się, że w końcu udało mi się sięgnąć po powieść jej pióra, pisaną prosto z serca, pięknym językiem, doprawioną szczyp...

Rozwiń Zwiń

Ten zmyślny thriller psychologiczny w stylu domestic noir przyprawił mnie o zawroty głowy. Odkładając „Tam gdzie pada cień” byłam zdezorientowana, myśli wirowały mi w głowie, wszystko szalało i mieszało się. Tytuł wspaniale oddaje fabułę tej powieści. To było absolutnie pokręcone i nieprawdopodobnie nieszablonowe. Przez niemal całą lekturę zastanawiałam się kim tak naprawdę są bohaterowie i czy chociaż jednego można nazwać dobrym. Są ludzcy, prawdziwi, niepewni w swych wyborach, pełnokrwiści. Miejcie oczy i uszy szeroko otwarte, przyglądajcie się, pamiętajcie jednak, że na wszystko spuszczona jest zasłona milczenia. Kłamstwo wcale nie ma tak krótkich nóg, a mylenie bohaterowie opanowali do perfekcji. Każdy z nich ma bardzo wiele za uszami, są nieprzewidywalni i specyficzni. Autorka co rusz podważa to co uważamy za pewne, nic tu nie jest oczywiste. Złowrogi klimat i niepokojąca atmosfera odczuwalna jest niemal na każdej karcie tej powieści. To lektura idealna na wieczór, gdy wszystko spowija mrok, dokładnie tak samo jak w książce, wtedy można poczuć nawet dreszcze. To opowieść o nieprzepracowanych traumach i zagubionych duszach, o tym jak wiele możemy poświecić aby dostać to co dla nas wymarzone, pełna manipulacji i niepewności. Zapraszam do domu pełnego grozy, w którym pachnie sekretem i w którym nic nie jest normalne.

Główna bohaterka od zawsze pragnęła tylko jednego – założyć szczęśliwą rodzinę. I w pewnym sensie jej się to udało, ale tylko wtedy gdy spoglądamy przez okno, gdy wejdziemy do środka, wszystko sypie się jak domek z kart.

Ten zmyślny thriller psychologiczny w stylu domestic noir przyprawił mnie o zawroty głowy. Odkładając „Tam gdzie pada cień” byłam zdezorientowana, myśli wirowały mi w głowie, wszystko szalało i mieszało się. Tytuł wspaniale oddaje fabułę tej powieści. To było absolutnie pokręcone i niepraw...

Rozwiń Zwiń

„Koronczarki” to powieść subtelnie opisująca walkę kobiet o samodzielność, samowystarczalność i możliwość decydowania o sobie. To przepięknie napisana historia siedmiu pokoleń kobiet, które nie boją się zmian i buntu; które brną do przodu pomimo wszystko. Pozycja o kobietach, dla kobiet, opisana przez kobietę - bardziej kobieco już nie może być. Tak mocno wsiąkłam w fabułę, że czułam się sfrustrowana nie mogąc pomóc jednej z bohaterek, z której los okrutnie zadrwił. Odczuwałam wszystko nie tylko jak świadek wydarzeń opisanych przez autorkę, ale po części także jako bohaterka, ponieważ mocno przeczytałam historię, którą nas uraczyła. Pisarka z ogromną wrażliwością wykłada prawdy o życiu, o miłości, przyjaźni, o religii. Z nadmierną wnikliwością pisze o tym co razi ją w społeczeństwie, w którym kobieta nie może mieć swojego zdania, w którym nie może o sobie decydować. Pokazuje różnice pomiędzy naszą codziennością, a ich egzystencją. Podkreśla je, mówi o walce, opisuje odwagę i niezłomność bohaterek, które nie chcą sie podporządkować. Koronka staje się tutaj po części bohaterem, symbolem buntu, tajemnicą, którą zgłębić mogą tylko nieliczni, zwiastunką wielkiej więzi i drogowskazem. Pomysł dotyczący klątwy, która miałaby niejako wisieć nad bohaterkami dodaje całości blasku. Jest nostalgicznie, nastrojowo, refleksyjnie i inspirująco.

Szczególnie ujęła mnie historia Eugenii, która nie potrafi odnaleźć się w aranżowanym małżeństwie i zrobi wszystko aby uciec. Na szczęście posiada lojalną przyjaciółkę - Ines nie opuści jej w potrzebie. Historia tych dwóch dziewczyn zaczęła się jednak dużo wcześniej, w świecie w którym koronczarstwo było tajemną sztuką, która stała się przepustką do lepszego życia.

„Koronczarki” to powieść subtelnie opisująca walkę kobiet o samodzielność, samowystarczalność i możliwość decydowania o sobie. To przepięknie napisana historia siedmiu pokoleń kobiet, które nie boją się zmian i buntu; które brną do przodu pomimo wszystko. Pozycja o kobietach, dla kobiet, o...

Rozwiń Zwiń

„Gdy zamknę oczy” to już kolejny tytuł Marcela Mossa po który sięgnęłam. W zasadzie przeczytałam sporą większość. Dotychczas zawsze byłam usatysfakcjonowana lekturą, jest to pisarz który nie boi się trudnych tematów, a jego powieści zazwyczaj się po prostu połyka. Tak było i tym razem - NEW ADULT i oniryzm. Bardzo podoba mi się pomysł na fabułę związany ze świadomym snem. Jeśli chodzi o ten temat naprawdę niewiele przed lekturą mogłam powiedzieć. Wydaje mi się, że autor świetnie podszedł do tego zjawiska, przygotowywał się i opisał wszystko w sposób ciekawy i oryginalny. To było naprawdę ciekawe doświadczenie, czytałam z rumieńcami na twarzy, a dodatkowo poszerzyłam swoją wiedzę. Ten motyw sprawił, że książka ma swój niepowtarzalny klimat. Marcel Moss zagłębił się także w żałobę, opisuje codzienność młodej dziewczyny, która nie potrafi ruszyć do przodu, która rozpamiętuje i szuka sposobu na rozmowę z siostrą, której nie ma już wśród żywych. Jej historia jest poruszająca. Pisarz wnika w psychikę głównej bohaterki - postać jest konsekwentna, chociaż zagubiona. Jeśli chodzi o wątek romantyczny, mogę nadmienić że było to po prostu urocze i delikatne, a tło czyli przyjaciele, życie studenckie oraz dorastanie przyjemnie opisane. Lubię jak Marcel Moss zaczyna eksperymentować, nie odpuszczę sobie kolejnej jego książki.

Beverly straciła siostrę. Nie potrafi wrócić do codzienności. Walczy z bezsennością oraz traumą. Próbując ruszyć do przodu rozpoczyna studia. To tam poznaje tajemniczego chłopaka, który wie o śnie zadziwiająco dużo. Rozpoczynają mroczną grę.

„Gdy zamknę oczy” to już kolejny tytuł Marcela Mossa po który sięgnęłam. W zasadzie przeczytałam sporą większość. Dotychczas zawsze byłam usatysfakcjonowana lekturą, jest to pisarz który nie boi się trudnych tematów, a jego powieści zazwyczaj się po prostu połyka. Tak było i tym razem - NE...

Rozwiń Zwiń

W twórczości Magdaleny Krauze zakochałam się czytając „Zdradzoną” i od tej pory bez wahania sięgam po jej powieści. Znajduję w nich to, co najbardziej lubię w obyczajówkach z nutką romansu. „Nigdy za ciebie nie wyjdę” to absolutnie urocza opowieść o różnych odmianach miłości. To polski obyczaj do tańca i do różańca i to dosłownie, chociaż można pokusić się o stwierdzenie, iż to komedia romantyczna! Uwielbiam humor, który autorka wlewa na karty swych powieści. Tym razem sporo żarcików sytuacyjnych prosto ze stacji benzynowej- absolutnie poczułam ten klimat i uśmiechałam się bez ustanku. Tym razem największą zaletą okazali się być bohaterowie, różni wiekiem i doświadczeniem cudownie spinali całość tej opowieści. Na pierwszym planie dwójka zabawnych młodych ludzi, którzy zdążyli już zostać poturbowani przez życie. Największym wsparciem dla nich okazali się być dziadkowie, którzy w tej powieści głośno i wyraźnie zaznaczają swą obecność. Bardzo podobało mi się to, że całość jest realna, prawdziwa, przesiąknięta miłością, sielskością i wsią. Nie brakuje momentów słodko - gorzkich, czasu na zadumę, łez i smutku. Jest dojrzale, wesoło i przyjemnie. Czyta się szybko, nawet nie spostrzeżecie, a już będziecie ją zamykać. 7.5⭐️.

Liwia ma plan na życie i nie ma tam miejsca dla facetów. Gdy poznaje Mateusza nic się nie zmienia. Za to on jest nią oczarowany i zrobi wszystko, aby ta zwróciła na niego uwagę. Tło stanowią dwie zabawne staruszki i szalona przyjaciółka ze stacji benzynowej. Nie ma nudy!

W twórczości Magdaleny Krauze zakochałam się czytając „Zdradzoną” i od tej pory bez wahania sięgam po jej powieści. Znajduję w nich to, co najbardziej lubię w obyczajówkach z nutką romansu. „Nigdy za ciebie nie wyjdę” to absolutnie urocza opowieść o różnych odmianach miłości. To polski oby...

Rozwiń Zwiń

„Lato o smaku miłości” to zdecydowanie wyjątkowa powieść o przewrotności losu. O tym, że nie zawsze to co wydaje nam się być bezpieczniejsze jest lepsze, o tym że nie zawsze warto być ostrożnym, czasami trzeba zaryzykować, po to aby wykraść szczęście. Uwielbiam prozę Edyty Świętek, wszystkie jej opowieści są dla mnie niczym plaster na złamane serce, zawsze mnie otulają i sprawiają, że czuję się błogo. Dodatkowo zazwyczaj są to historie bliskie memu sercu, często odpowiadające o wiejskiej sielskości i tym co w życiu jest najważniejsze i najcenniejsze, czyli rodzinie. Tak też było i tym razem. Autorka próbuje dać nam do zrozumienia, że istnieją różne miłości, że należy szukać i wybrać tę właściwą, że nie można się bać. Ta opowieść umościła się w moim sercu, rozgrzała je do czerwoności, a także i rozśmieszyła. To niezwykle ciepła, kobieca i piękna historia o dziewczynie, która ryzykuje, mimo ogromnego strachu i bojąc się, że jeśli coś pójdzie nie tak, to już się nie pozbiera. To powieść idealna na ten letni czas, warto czytać ją wśród zieleni i w blasku słońca, otuli was jak kocyk i sprawi, że spojrzycie w dal i docenicie to co macie. Myślę, że warto podarować tę pozycję mamie, babci, cioci i można się nią zachwycić. Znajdziecie tu sporo ciekawych wątków pobocznych, bohaterów uroczych i takich na których nie warto się wzorować oraz mnóstwo letniego, wiejskiego klimatu. Jestem na tak!

Wiktoria ucieka swojemu narzeczonemu sprzed ołtarza. Postanawia zaryzykować i zrobić coś dla siebie, zawalczyć o wielkie szczęście. Udaje się na wieś, do babci, w miejsce gdzie kiedyś ktoś już złamał jej serce, po to aby sprawdzić czy jest jeszcze szansa by była szczęśliwa?

„Lato o smaku miłości” to zdecydowanie wyjątkowa powieść o przewrotności losu. O tym, że nie zawsze to co wydaje nam się być bezpieczniejsze jest lepsze, o tym że nie zawsze warto być ostrożnym, czasami trzeba zaryzykować, po to aby wykraść szczęście. Uwielbiam prozę Edyty Świętek, wszystk...

Rozwiń Zwiń

„Pani do sprzątania” to naprawdę krwista i ciekawa lektura, która z pewnością zadowoli bardzo szerokie grono odbiorców. Ten thriller psychologiczny rewelacyjnie pokazuje jak wiele rzeczy można sprowadzić do błahostki, wystarczy, że wmówimy sobie coś czego nie ma. Pisarka naprawdę dobrze wykonała zadanie. Główna bohaterka to postać oryginalna, która swoją autentycznością wabi czytelnika i usypia jego czujność. Maria nie jest oczywista, ułożona czy zwyczajna, uważnie się jej przyglądnijcie. Ta powieść niesie ze sobą niesamowitą aurę tajemniczości, z pewnością ma klimat i sprawia, że wokół nas momentalnie zapada zmrok. Dwie linie czasu, wspomnienia, sny, niedopowiedzenia i mroczne myśli – to wszystko sprawia, że tę książkę czyta się jeszcze lepiej i z jeszcze większym zainteresowaniem. Naprawdę nie trudno się w niej zatracić, od tej historii nie można się oderwać. Nie wszystko wiemy od razu, dopiero z biegiem stron dowiadujemy się kim jest Maria i co sprawiło, że jest w tym konkretnym miejscu i w tym konkretnym czasie. Co ciekawe Tina dorzuca także sporą szczyptę humoru i ironii, mimo że padną trupy, będziecie się także szeroko uśmiechać.

Maria to naprawdę dobra sprzątaczka. Wiele osób korzysta z jej usług. Nie jest jednak dobra tylko w ogarnianiu pomieszczeń, jest także całkiem niezła w sprzątnięciu tych, którzy z jakiegoś powodu jej nie odpowiadają.

„Pani do sprzątania” to naprawdę krwista i ciekawa lektura, która z pewnością zadowoli bardzo szerokie grono odbiorców. Ten thriller psychologiczny rewelacyjnie pokazuje jak wiele rzeczy można sprowadzić do błahostki, wystarczy, że wmówimy sobie coś czego nie ma. Pisarka naprawdę dobrze wy...

Rozwiń Zwiń

„Kiedy cię spotkałam” to niezwykle życiowa i kobieca opowieść. Ciepła i otulająca serducho. Dająca nadzieję na lepsze dni. Pod płaszczem spraw zwyczajnych autorka skrywa wiele życiowych prawd. Tak naprawdę to opowieść o troskach, potknięciach, smutkach, niedociągnięciach, tym jak się z nich otrząsnąć, tym jak wstać z kolan silniejszym. Uśmiecham się pisząc tę recenzję, bo mimo że w tej książce nie wszystko jest kolorowe (jak w życiu zresztą) kilka wątków zasługiwało na szczęśliwe zakończenie i je otrzymało. Nie jest to jednak powieść cukierkowa, a wartościowa i dojrzała. Najbliżsi są naszą tarczą, miękkim ładowaniem, kimś przy kim nie trzeba wstydzić się naszych porażek - to piękna prawda płynąca z tej historii. Krystyna Mirek ma niebywałą lekkość i wyjątkowość pióra. Jej opowieści są nie do podrobienia, to z pewnością nie ostatnie moje spotkanie z jej twórczością. Podsumowując to słodko - gorzka opowieść o tym co tak naprawdę liczy się w życiu. Dostarczy Wam uśmiechu i radości, porównałabym ją do promienia słońca w gorszy dzień. Książka dla kobiet o kobietach, tak babska jak tylko się da. Zastanawiam się także czy będzie kontynuacja, ponieważ niektóre wątki zostały niedokończone? Ja w każdym razie czekam!

Trzy kobiety. Mnóstwo trudności i zabawnych sytuacji. I miłość, której każda z nich pragnie.

„Kiedy cię spotkałam” to niezwykle życiowa i kobieca opowieść. Ciepła i otulająca serducho. Dająca nadzieję na lepsze dni. Pod płaszczem spraw zwyczajnych autorka skrywa wiele życiowych prawd. Tak naprawdę to opowieść o troskach, potknięciach, smutkach, niedociągnięciach, tym jak się z nic...

Rozwiń Zwiń

„Nie zawiedź mnie, tato” to jeden z tych kryminałów, który można sklasyfikować jako nieszablonowy. Wyobraźcie sobie, że ta historia zaczyna się epilogiem. To świetna zachęta dla czytelnika i absolutnie oryginalny pomysł. W ciągu poprzedniej lektury Stefana Dardy bardzo polubiłam się z emerytowanym funkcjonariuszem biura spraw wewnętrznych policji, czyli ze Zdzisławem Mokryną. To bohater nieoczywisty, pełnokrwisty i tajemniczy. Chyba stanie się jednym z moich ulubionych jeśli chodzi o serie kryminalne. Co ciekawe ten mocny kryminał wywołał u mnie także wzruszenie. Autor poruszył temat utraty dziecka, co dla mnie było ogromnym zaskoczeniem i zapewniło sporą dawkę emocji, co tylko zwiększyło moje zadowolenie z lektury. Narracja pierwszoosobowa daje nam szeroki pogląd na fabułę. To naprawdę wciągająca historia, bardzo szeroka, opisująca wiele różnych miejsc, osób, perspektyw i linii czasu. Warstwa obyczajowa jest tutaj mocno rozwinięta, ale nic na siłę, wszystko współgra. Autor świetnie opisuje nastrój grozy, warto czytać tę pozycję wieczorem! Ogromnie wyczekuję części drugiej, szczególnie rozwiązania pewnej zagadki, które mnie nurtuje, a poza tym z chęcią spotkam się znowu z piórem autora, które mnie po prostu zadowala.

Główny bohater potrzebuje spokoju i oddechu. Zaszywa się na wsi w Bieszczadach, ale śmierć bliskiej osoby niweczy jego plany. Szybko okazuje się, że być może ktoś maczał palce w tej zbrodni. Chwilę później dzieje się coś jeszcze, coś bardziej dramatycznego. Emeryt próbuje rozwiązać zagadkę.

„Nie zawiedź mnie, tato” to jeden z tych kryminałów, który można sklasyfikować jako nieszablonowy. Wyobraźcie sobie, że ta historia zaczyna się epilogiem. To świetna zachęta dla czytelnika i absolutnie oryginalny pomysł. W ciągu poprzedniej lektury Stefana Dardy bardzo polubiłam się z emer...

Rozwiń Zwiń