Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Miało być lekko łatwo i przyjemnie ale okazało się trochę z wybojami. Myślę że powodem tego było zrobienie zbyt długiej przerwy pomiędzy tymi dwoma tomami. Należało jednak się przemóc i przeczytać tym razem wszystko w jednym ciągu. Uniknęłabym wtedy problemów z rozkminianiem fabuły przypominaniem sobie kto co i jak ? Pierwsza połowa książki minęła mi właśnie na takim procesie i to mi się średnio podobało. Aczkolwiek zastanawia mnie czy ta kolejna część była konieczna. Bohaterowie trochę jak opętani ( chyba że właśnie tak było heheh) wracali i wyłazili z owej przeklętej Starzyzny po co ? nie wiem chyba tylko po to żeby było czym zapełnić kartki. Oczywiście takie szwędanie się pomiędzy rzeczywistościami niesie reperkusje i światy mogą zacząć się mieszać przez co w którymś momencie zaczyna to męczyć. Przeczytane ale bez zachwytów, pierwszy tom był zdecydowanie lepszy i moim zdaniem na tym należało poprzestać.

Miało być lekko łatwo i przyjemnie ale okazało się trochę z wybojami. Myślę że powodem tego było zrobienie zbyt długiej przerwy pomiędzy tymi dwoma tomami. Należało jednak się przemóc i przeczytać tym razem wszystko w jednym ciągu. Uniknęłabym wtedy problemów z rozkminianiem fabuły przypom...

Rozwiń

Zwiń

Zupełny brak obiektywizmu, jeżeli chodzi o tę serię Pilipiuka. Mnie się po prostu te opowiadania podobają i już. Zawsze mnie zadziwia skąd on ma jeszcze pomysły i to momentami tak szalone albo pokręcone na pisanie tych książek. Każde jest inne, każde krąży wokół innego tematu czy zagadnienia. To mi się chyba nigdy nie znudzi bo nigdy nie wiadomo co pokręconego autor wymysli dla swoich bohaterów. Znowu powraca Robert Storm i doktor Skórzewski ba .....pojawia się nawet młodociany Jakub Wędrowycz (czyli można i pomieszać pisane serie). Tym razem jest mi nawet trudno zdecydować które z tych pięciu opowiadań najbardziej mi się podobało ....bo wszystkie były bardzo równo napisane. Tym razem nie było żadnych słabszych potknięć. Więc gdyby decydować to może to tytułowe “Czasy które nadejdą” i “Remedium”. I tradycyjnie powiem – czekam na kolejny tom.

Zupełny brak obiektywizmu, jeżeli chodzi o tę serię Pilipiuka. Mnie się po prostu te opowiadania podobają i już. Zawsze mnie zadziwia skąd on ma jeszcze pomysły i to momentami tak szalone albo pokręcone na pisanie tych książek. Każde jest inne, każde krąży wokół innego tematu czy zagadnien...

Rozwiń

Zwiń

Bogusław Kaczyński zawsze będzie mi się kojarzył z Koncertami Noworocznymi z Wiednia które oglądałam z rodzicami. Inne jego programy albo wywiady gdzieś mi tam przez głowę też przemykają. I tak patrząc z perspektywy czasu to chyba obecnie nie ma już takiej klasy ....konferansjerów? Prezenterów? Albo raczej osobowości. Głos radiowy absolutnie rozpoznawalny kamera też go raczej lubiła i te opowieści. Umówmy się jego można było słuchać godzinami a to że gadała o operze i operetce i rzeczach, które niekoniecznie człowiek znał ...trudno. A książka pokazuje że jednak był fachowcem i znawcą w swojej dziedzinie. Człowiek orkiestra bo przecież współtworzył dwa festiwale Łańcut i Krynicę przez kilka lat był dyrektorem warszawskiej Romy którą za uszy wyciągnął z niebytu. Jedna uwaga - czuć że książkę pisała osoba z nim zaprzyjaźniona troszeczkę bezkrytyczna i żadnych skandalicznych informacji tam się raczej nie znajdzie. Ale może to i dobrze nie o to chodzi czyta się ja bardzo szybko i przyjemnie a do tego jest okraszona sporą ilością fotografii. Dobra lektura na kilka dni.

Bogusław Kaczyński zawsze będzie mi się kojarzył z Koncertami Noworocznymi z Wiednia które oglądałam z rodzicami. Inne jego programy albo wywiady gdzieś mi tam przez głowę też przemykają. I tak patrząc z perspektywy czasu to chyba obecnie nie ma już takiej klasy ....konferansjerów? Prezent...

Rozwiń

Zwiń

Lubię takie książki. To się chyba fachowo nazywa literatura faktu. Trochę za tą książką chodziłam trochę się jej przyglądałam, bo akurat o tej sprawie jakoś nigdy nigdzie nie słyszałam ani nie czytałam. I powiem szczerze, że nie bardzo rozumiem za co aż tak wysokie noty? Mnie to troszkę wymordowało. Tzn nie temat nie sam przypadek porwania tych dzieci i fakt, że nigdy nie potwierdzono co tak na prawdę się z nimi stało, bo nigdy ich nie odnaleziono ani ich ciał. Wymęczyło mnie chyba w tym przypadku to, że tak na prawdę było to 500 stron dialogu pomiędzy podejrzanym a przesłuchującymi go policjantami. Ja rozumiem, że chodziło o to, że on mógł to zrobić a był permanentnym kłamca i wiele czasu zajęło wyciągnięcie z niego czegokolwiek a i tak nie byli w stanie tego potwierdzić .... ale wymordowało mnie chyba nasze polskie tłumaczenie. Autor chiał dobrze tłumacz jeszcze lepiej a wyszło co wyszło, czyli mnoooooogość tłumaczonych na polski tych cudownych amerykańskich wstawek...... to na serio było jak dialogi z jakiegoś serialu policyjnego. Za dużo! I to dosłowne tłumaczenie dialogów gościa który był degeneratem nie bójmy się użyć tego słowa. Nie wiem może ta książka lepiej brzmi w oryginale i może tak ją należało przeczytać. W polskim tłumaczeniu coś mi osobiście zgrzytało.

Lubię takie książki. To się chyba fachowo nazywa literatura faktu. Trochę za tą książką chodziłam trochę się jej przyglądałam, bo akurat o tej sprawie jakoś nigdy nigdzie nie słyszałam ani nie czytałam. I powiem szczerze, że nie bardzo rozumiem za co aż tak wysokie noty? Mnie to troszkę wy...

Rozwiń

Zwiń