Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Do czego może posunąć się człowiek, ocalić swoje życie? To pytanie towarzyszyło mi w trakcie czytania książki Stephena Kinga „Chudszy”. Znany i szanowany adwokat, dusza towarzystwa, mąż i ojciec dorastającej nastolatki, Billy Halleck staje się ofiara klątwy. Na skutek nieuwagi śmiertelnie potrąca starszą kobietę. Dzięki znajomościom i układom w palestrze i lokalnej policji z braku wystarczających dowodów zostaje uniewinniony. Ojciec zmarłej, cygański król, Taduz Lemke, postanawia samemu ukarać Billego, szepcząc mu do ucha słowo: Chudszy, rzucając na niego straszliwą klątwę. Od tej pory Halleck, każdego dnia traci na wadze, a jego życie zmienia się w koszmar.
Wbrew opisom znajdującym się na okładce „Chudszy” nie jest powieścią grozy, określiłbym ją jako thriller paranormalny z elementami horroru. Jak w przypadku większości powieści Stephena Kinga charakteryzuje ją lekki styl i dużo odniesień do popkultury. Fabuła powieści skupia się wokół postaci Billego Hallecka, który z jednej strony stara się zdjąć z siebie cygańską klątwę i tym samym uratować życie, z drugiej czytelnik może obserwować wewnętrzną przemianę bohatera, to jak zmienia się jego postrzeganie świata, ludzi, wartości jaką jest rodzina oraz wielu innych zjawisk społecznych. Prawdziwą „wisienkę na torcie” stanowią jego rozważania na temat nieuchronnej śmierci i konieczności godnego odejścia z tego świata. Warto również wspomnieć że King w swojej książce, poddał bardzo ostrej krytyce świat małomiasteczkowych elit, dla których najważniejsza jest pozycja społeczna, pienią i wzajemne powiązania.

Do czego może posunąć się człowiek, ocalić swoje życie? To pytanie towarzyszyło mi w trakcie czytania książki Stephena Kinga „Chudszy”. Znany i szanowany adwokat, dusza towarzystwa, mąż i ojciec dorastającej nastolatki, Billy Halleck staje się ofiara klątwy. Na skutek nieuwagi śmiertelnie ...

Rozwiń

Zwiń

Świat Vudagory się wali. Dzięki ofiarności swoich sług i wyjątkowemu szczęściu, Władca Thanazzaru Urol został uwolniony ze swego więzienia. Po kontynencie szaleją straszliwe burze, oznajmujące powrót ich dawnego Pana, który gromadzi wokół siebie potężną armię złożoną z nieumarłych, jaszczurów oraz demonów, której celem jest wymordowanie wszystkich mieszkańców krainy. Powrót Cesarza Umysłów odciska wyraźny wpływ ca mieszkańcach i przyrodzie Vudagory. Armie ludzi, elfów, smoczych dam i wspomagających ich czarodziejów zmuszone są do odwrotu, a łączący je sojusz zaczyna się rozpadać. Magowie pod dowództwem nowego arcymaga Jorgana ponownie zbierają swoje siły, aby bronić swojej wyspy Nauri. Na południu Elfy i Smoczary szykują się do zatrzymania ogromnej armii wampirów pod dowództwem Vasenlona. W tej trudnej sytuacji mieszkańcy Vundagory będą musieli zjednoczyć się jeszcze raz, znaleźć nowych sojuszników by ponownie stawić czoła Urolowi.

Lesław Chowaniec za sprawą „Burzy”, po raz trzeci zabiera swoich czytelników do pełnego tajemnic, czarów i przygód świata fantasy, w którym wszystko się zdarzyć może. Autor w swojej książce postawił na szybki rozwój wydarzeń, tak aby czytelnik nie miał czasu się nudzić. W odróżnieniu od poprzednich części , „Burza” charakteryzuje się mroczną i klaustrofobiczną atmosferą. Opisy bitew są bardzo żywe, a zwroty akcji sprawiają, iż do końca nie sposób przewidzieć która z walczących stron zwycięży. Autor zdecydował się na wprowadzenie do opowieści kilka nowych postaci (min. Neruliana, Truskara), co nieco odświeżyło powieści i pozwoliło historii głównych bohaterów obrać nową ścieżkę. Jedynym elementem, który moim zdaniem wymagałby dopracowania a w zasadzie rozwinięcia jest relacja miedzy braćmi Nasturionem i Nerulianem. Myślę, że postać pogromcy smoków zasługiwała na dużo większą uwagę. Chętnie przeczytałbym o jego postawie np. w czasie bitwy z wampirami. Niestety autor zdecydował się inaczej poprowadzić tę postać.

Świat Vudagory się wali. Dzięki ofiarności swoich sług i wyjątkowemu szczęściu, Władca Thanazzaru Urol został uwolniony ze swego więzienia. Po kontynencie szaleją straszliwe burze, oznajmujące powrót ich dawnego Pana, który gromadzi wokół siebie potężną armię złożoną z nieumarłych, jaszczu...

Rozwiń

Zwiń

„Pokój 415/Co noc” to kolejna książka mistrza amerykańskiego horroru ekstremalnego Edwarda Lee, która zabiera czytelników do ponurej krainy pełnej bólu, poniżenia i seksu, granice tabu po raz kolejny zostały przekroczone. Bohaterem pierwszej historii jest Jack Flood, mężczyzna w średnim wieku, który zmaga się z nawracającą impotencją, która związana jest z rozpadem jego małżeństwa. W trakcie delegacji na Florydzie przypadkowo poznaje ludzi zajmujących się sutenerstwem i prostytucją. Z okna swojego pokoju hotelowego ma możliwość obserwowania przerażających scen i okrutnych aktów przemocy, które mają miejsce w znajdującym się naprzeciwko pokoju 415. Obrazy te mają ogromny wpływ na jego psychikę i podejmowane przez niego w późniejszym czasie decyzje.
„Co noc” to nowela opowiadająca przerażająca historię młodego mężczyzny, który wracając samochodem po nocnej zmianie, decyduje się podwieźć młodą autostopowiczkę. Bardzo szybko między tą dwójką dochodzi do intymnego zbliżenia. Rezultatem czego dochodzi do porwania, tortur i niewyobrażalnego upokorzenia głównego bohatera.
„Pokój 415/Co noc” to dwie nowele, które zrobiły na mnie bardzo duże wrażenie. Pierwsza z nich mogłaby zostać rozwinięte do poziomu kilkusetstronicowej powieści grozy lub thrillera psychologicznego. Ukazane w niej motywy mężczyzny nieradzącego sobie z depresją po rozwodzie, młodych dziewczyn szukających łatwego zarobku, finalnie zmuszanych do prostytucji, porachunków między sutenerami, mogłyby stanowić podstawę bardzo ciekawej książki. Druga z historii „co noc” wywarła na mnie szczególne wrażenie. Znajdujące się w niej bardzo plastyczne opisy gwałtów, przemocy, poniżania bezbronnego człowieka, sprawiały, iż kilkakrotnie rozważałem odłożenie jej na półkę. Ostatecznie, z wielkim trudem udało mi się doczytać ją do końca.

„Pokój 415/Co noc” to kolejna książka mistrza amerykańskiego horroru ekstremalnego Edwarda Lee, która zabiera czytelników do ponurej krainy pełnej bólu, poniżenia i seksu, granice tabu po raz kolejny zostały przekroczone. Bohaterem pierwszej historii jest Jack Flood, mężczyzna w średnim wi...

Rozwiń

Zwiń

„Człowiek w chmurze” to debiutancka powieść historyka Krzysztofa Banacha, historyka badającego dzieje polskich Żydów, łącząca w sobie elementy dystopii, science fiction i cyberpunku. Bohaterem książki jest Bruno Krause, trzydziestokilkuletni mężczyzna pracujący w dużej korporacji. Od wielu miesięcy zmaga się z wypaleniem zawodowym i depresją związaną z odejściem jego żony Marli, którą bardzo kocha. Kolejne dni zlewają mu się w jedno, nie potrafi zmobilizować się do spotkania z innymi ludźmi czy nawet do posprzątania mieszkania.
Pewnego dnia budzi się na podłodze w opuszczonej cukierni swojego zmarłego wuja. W lokalu czeka na niego Justin Reeves, wysłannik super inteligentnej cywilizacji z odległej galaktyki. W zamian za pomoc w pewnym eksperymencie, Bruno otrzymuje nagrodę w postaci własnego klona, który ma wszystkie jego wspomnienia i wiedzę, a do tego potrafi w maksymalny sposób wykorzystać potencjał fizyczny i intelektualny swojego pierwowzoru.
Wbrew pozorom, głównym wątkiem książki nie jest nawiązanie kontaktu między obca cywilizacją, a przeciętnym przedstawicielem naszego gatunku, lecz studium natury człowieka żyjącego w post apokaliptycznym świecie, w którym liczą się pieniądze, używki i kontrolowanie życia innych. Krause to człowiek "stworzony" na swoje czasy. Nie ma ambicji, jest leniwy i szuka wymówek by usprawiedliwić swoją życiową porażkę i utratę żony. Pojawienie się "Drugiego" klona w jego życiu eliminuje potrzebę chodzenia do pracy i zarabiania pieniędzy oraz daje mu szansę na uporządkowanie swojego życia i doprowadzenie ciała i umysłu do formy. Nowa sytuacja zmusza Brunona do krytycznego spojrzenia na swoje życie i wzięcia za nie odpowiedzialności.
„Człowiek w chmurze” to powieść, która wciągnęła mnie od pierwszego rozdziału i trzymała w napięciu do samego końca. Zarówno stylistycznie, jak i pod względem konstrukcji fabuły, książka jest bardzo solidnie i przemyślanie napisana. Każda z postaci, pierwszo czy drugoplanowa, wnosi coś ważnego do historii i wpływa na jej zakończenie. Książka pełna jest symboliki i nawiązań do Biblii, historii najnowszej i dzieł popkultury. Najciekawszy był opis świata, w którym przyszło żyć Bruno. Po przerażającej III wojnie światowej, użyciu broni nuklearnej i niemal powszechnym blackoutcie, ludzkość została zmuszona do życia w miastach-państwach, w których władzę sprawowały niepodzielnie największe korporacje i powiązani z nimi ludzie władzy oraz sekty religijne. Przypominało mi to połączenia świata znanego z „Alei Potępienia” Rogera Zelaznego i „Łowcy Androidów” Ridleya Scotta. Bardzo ciekawie został przedstawiony turniej szachowy połączony z piciem alkoholu za każdym zbiciem pionka przeciwnika. Efektem tego rodzaju zabaw był kaca morderca, którego Krauze poznał następnego dnia. Był to dla mnie jeden z najzabawniejszych fragmentów historii. Podsumowując „Człowiek w chmurze” autorstwa Krzysztofa Banacha to znakomita powieść, która moim zdaniem wprowadza pewien powiew świeżości do literackiego świata science fiction.

„Człowiek w chmurze” to debiutancka powieść historyka Krzysztofa Banacha, historyka badającego dzieje polskich Żydów, łącząca w sobie elementy dystopii, science fiction i cyberpunku. Bohaterem książki jest Bruno Krause, trzydziestokilkuletni mężczyzna pracujący w dużej korporacji. Od wielu...

Rozwiń

Zwiń

„Yorim. Próba Medveh” to debiutancka powieść autorstwa Andrzeja Rzegomskiego, który występuje jako Tuk Folio. Książkę można zakwalifikować jako utwór z gatunku heroic fantasy. Głównymi bohaterami są czterej chłopcy Yorim, Garwin i Fion, Delf, którzy decydują się wyruszyć w podróż do lasu Medveh, aby tam wziąć udział w jedynej w swoim rodzaju Wielkiej Próbie. Każda z drużyn otrzymuje flagę, która stanowi ich najcenniejszy artefakt i charakterystyczny znak. Członkowie zespołu, którzy zdobędą wszystkie chorągwie, zostaną poddani próbie, po której otrzymają najwspanialszą z nagród, możliwość zjedzenia owoców z drzewa Aldorian. Według legendy mają one magiczną moc, osoba która je zje, zostaje uleczona ze wszystkich chorób oraz otrzyma znamię na ciele dowodzące jej męstwu i odwadze.

Choć powieść skierowana jest głównie do młodszych czytelników, zawarte w niej przesłanie określiłbym jako uniwersalne. Bohaterowie zmagający się z przeciwnościami losu, zawiścią i wrogością ze strony innych uczestników próby, dowiadują się, czym jest przyjaźń, szacunek i zaufanie. Mimo że już na samym początku chłopcy ponoszą sromotną porażkę, wynikającą z ich naiwności i wiary w obowiązujące w czasie próby zasady, nie poddają się. Zmuszeni do ukrywania się przed napastnikami, poznają zasady przetrwania i walki. Bohaterowie zmagający się z przeciwnościami losu, zawiścią i wrogością ze strony innych uczestników próby, dowiadują się, czym jest przyjaźń, szacunek i zaufanie.

Ważnym elementem książki jest barwne i żywe przedstawienie przyrody, które nie nudzą, a potrafią zachwycić. Kolejną cechą powieści jest oprawa graficzna z kilkoma kolorowymi ilustracjami, które uprzyjemniają lekturę. Niestety powieść posiada pewne niespójności fabularne. Jednym z przykładów są nielogiczne decyzje podejmowane przez bohaterów. Przykładem mogą być tu nielogiczne decyzje, które przychodzi im podjąć. Zachowują się jak małe dzieci, które nie są przygotowane na czekające je trudności i zakładają, że otaczający ich świat zamieszkują wyłącznie dobrzy, uczciwi i szanowani ludzie. Niektóre dialogi również wymagają korekty, gdyż wydają się nieco sztuczne ze względu na słownictwo używane przez bohaterów.

Podsumowując „Yorim. Próba Medveh” autorstwa Tuka Folio to książka skierowana głównie do nastoletnich czytelników, która w mojej ocenie może z powodzeniem wprowadzić młode osoby w literacki świat fantasy.

„Yorim. Próba Medveh” to debiutancka powieść autorstwa Andrzeja Rzegomskiego, który występuje jako Tuk Folio. Książkę można zakwalifikować jako utwór z gatunku heroic fantasy. Głównymi bohaterami są czterej chłopcy Yorim, Garwin i Fion, Delf, którzy decydują się wyruszyć w podróż do lasu M...

Rozwiń

Zwiń

„Propolis” to debiutancki zbiór opowiadań autorstwa Dominiki Gnatek-Niemczyk, reżyserki i scenarzystki filmów „Niezwykłe losy Zofii”, „Otwórz mi” i „Nie jesteś zły”. Historie ukazane w książce łączą w sobie weird fiction, horror oraz elementy słowiańskiej mitologii. Cały zbiór składa się z dziesięciu utworów. Ich bohaterowie, mimo że nie znający się nawzajem, ukazani są w momentach dla siebie niezwykle trudnych, pełnych silnych emocji i lęków. Narastające napięcie, obawa o przyszłość po rozstaniu z żoną, strach przed samotnością, wpływają na ich sposób postrzegania rzeczywistości, a przez to czyny, jakich się dopuszczają.
Lektura „Propolis” była moim pierwszym spotkaniem z twórczością Dominiki Gnatek-Niemczyk. Wszystkie historie napisane są pięknym, artystycznym stylem, który miejscami przypominał mi twórczość Wojciecha Guni. Poruszane w nich tematy są bardzo aktualne, a ich bohaterowie, są wszędzie wokół nas. Osobiście najbardziej podobało mi się opowiadanie pt. „Wizyta”. Jego bohaterem jest młoda dziewczyna, która od lat zmaga się z traumą, związana z osobą ojca, który stosował wobec rodziny przemoc i na każdym kroku był wobec niej krytyczny, czy nawet chamski. Podobnie jest w przypadku jej chłopaka, który nie potrafi okazać wdzięczności za jej miłość, przywiązanie i troskę o niego. Ciągłe obawy o przyszłość i strach przed samotnością, spychają dziewczynę na granicę między rzeczywistością i szaleństwem.
Podsumowując, „Propolis” to bardzo ciekawy i wciągający zbiór opowiadań weird fiction, jaki miałem okazję przeczytać w ciągu ostatnich lat. Mam nadzieje, że w niedalekiej przyszłości będę mógł przeczytać kolejne dzieło autorki, być może będzie to kilkusetstronicowa powieść.

„Propolis” to debiutancki zbiór opowiadań autorstwa Dominiki Gnatek-Niemczyk, reżyserki i scenarzystki filmów „Niezwykłe losy Zofii”, „Otwórz mi” i „Nie jesteś zły”. Historie ukazane w książce łączą w sobie weird fiction, horror oraz elementy słowiańskiej mitologii. Cały zbiór składa się ...

Rozwiń

Zwiń

„Nowicjuszka” to drugi tom „Trylogii Czarnego Maga” autorstwa Trudi Canavan. Akcja powieści rozgrywa się kilka miesięcy po wydarzeniach znanych z pierwszego tomu „Gildia Magów”. Sonea – dziewczyna pochodząca ze slumsów – zostaje oficjalnie przyjęta w poczet nowicjuszy Gildii Magów. Ogromna ilość nauki, konieczność oswojenia się z nową sytuacją to nie jedyne problemy z jakimi musi się zmierzyć. Bardzo szybko dziewczyna staje się obiektem kpin i szykan ze strony rówieśników, pochodzących ze szlachetnych rodzin. W tym samym czasie młody mag Dannyl, otrzymuje w tajemnicy zadanie - zbadanie przeszłości Wielkiego Mistrza Akkarina, który wbrew prawu Gildii posiadł umiejętność władania czarną magią.
Lektura „Nowicjuszki” była moim drugim spotkaniem z twórczością Trudi Canavan. Czytana przed laty „Gildia Magów” nie zapisała się niczym szczególnym w mojej pamięci. Dlatego też, gdy sięgałem po drugą część trylogii, nie miałem co do niej wygórowanych wymagań. Liczyłem na przyzwoicie skonstruowaną fabułę, napisaną w sposób lekki i dynamiczny. Niestety czas spędzony nad „Nowicjuszką” był dla mnie miejscami prawdziwą udręką. Historia przedstawiona w powieści jest niespójna i niedopracowana. Wiele kwestii przedstawionych w książce w ogóle nie jest ze sobą powiązanych, a fabuła wlecze się niczym walec drogowy na autostradzie.

Największym mankamentem książki jest jej główna bohaterka. Pomimo swojego ogromnego potencjału magicznego, wsparcia ze strony części magów oraz doświadczenia w posługiwaniu się nożem i walkach ulicznych, Sonea pozwala się gnębić, obrażać i poniżać przez młodszych od siebie uczniów. Jej działania są irracjonalne. Zamiast stawić czoła Reginowi i jego bandzie, wykorzystuje swój czas i energię, aby znaleźć sposób na ich uniknięcie, przekradając się tajnymi przejściami pod budynkiem gildii. W pewnym momencie, czytając po raz kolejny, o tym jak Regin dokucza Sonei, zacząłem mu kibicować, mając nadzieję, że w pewnym momencie posunie się tak daleko, że dziewczyna się "złamie" i da upust wzbierającemu w niej żalowi, na skutek czego komuś z prześladowców stanie się coś strasznego. Jeżeli tak powinna wyglądać bohaterka, która miała inspirować młodych czytelników, to jak dla mnie jest to jedno wielkie nieporozumienie.

Również źle przedstawia się postać Rothena, opiekuna i przyjaciela Sonei. Ten dojrzały mag, naukowiec i wykładowca w Gildii Magów, nie reaguje, nie tylko na poniżanie swojej podopiecznej, ale także na plotki rozsiewane na temat jego rzekomego z nią romansu. Podkreślanie na każdym kroku, iż podjęcie radykalniejszych działań względem prześladowców, mogłoby sprowadzić na dziewczynę jeszcze więcej cierpienia, wydaje się nielogiczne. To samo tyczy się drugiego z bohaterów Danyla, który podążając śladami przeszłości Akkarina, mógł wprowadzić elementy grozy, intrygi i tajemnicy do całej historii. W jego wypadku autorka zdecydowała się skupić uwagę czytelników na relacji LGBT, który nie wnosi niczego do fabuły książki. Śledząc jego podróż, czytelnik jest nieustannie zasypywany różnego rodzaju moralizatorskimi tekstami, mówiącymi o tym, jaki świat jest niesprawiedliwy i ludzie bywają okrutni względem innych. Przy czym w książce nie ma ukazanej choćby jednej sytuacji, w której osoby homoseksualne były, w jakikolwiek prześladowane.

Podsumowując, „Nowicjuszka” to powieść nie dla każdego. Jej lektura nie była dla mnie szczególnie przyjemna, ze względu na niedopracowaną fabułę i bohaterów, których zachowanie było dla mnie nielogiczne. Myślę jednak, że każdy powinien wyrobić sobie sam zdanie na jej temat.

„Nowicjuszka” to drugi tom „Trylogii Czarnego Maga” autorstwa Trudi Canavan. Akcja powieści rozgrywa się kilka miesięcy po wydarzeniach znanych z pierwszego tomu „Gildia Magów”. Sonea – dziewczyna pochodząca ze slumsów – zostaje oficjalnie przyjęta w poczet nowicjuszy Gildii Magów. Ogromna...

Rozwiń

Zwiń

„Zapach prochu i lawendy” to jedna z tych powieści, której fabuła, bohaterowie i poruszane problemy potrafią na długo zapisać się w pamięci czytelnika. Na kartach swojej powieści Mariusz Gładzik przedstawia czytelnikom historię swojego dziadka Józefa, który urodził się na Wołyniu. Choć jego rodzina była bardzo biedna, jej członkowie darzyli się miłości i szanowali. Mieszkając w małej wsi na wschodzie II Rzeczpospolitej, od najmłodszych lat uczył się pracy, wpajano mu szacunek dla wszystkich ludzi bez względu na ich narodowość, czy status społeczny. Mimo wielu dramatycznych przeżyć chłopiec odznaczał się pogodą ducha oraz życzliwością do ludzi i zwierząt. Bardzo duży wpływ na jego życie miała Marusia, dziewczyna narodowości ukraińskiej, którą poznał w okresie dzieciństwa. Z biegiem lat przyjaźń przerodziła się w miłość między nimi. Życie zakochanych uległo zmianie, gdy w 1939 roku wybuchła II wojna światowa, a ich mała ojczyzna padła łupem Sowietów. Dla Józefa, jego rodziny i przyjaciół przyszły bardzo trudne czasy, gdy wartości i zasady, w jakich się wychowali i w które wierzyli, zostały wystawione na ciężką próbę.

Lektura „Zapachu prochu i lawendy” było moim pierwszym spotkaniem z twórczością Mariusza Gładzika. Sięgając po nią, liczyłem na dobrze napisaną beletrystykę historyczną, poruszającą tematykę dwudziestolecia międzywojennego i II wojny światowej. Oprócz przedstawienia historii dziadka autora, książka porusza bardzo złożone tematy, takie jak przedwojennych relacji polsko-ukraińskich, rzezi wołyńskiej, służby Polaków w Armii Ludowej oraz pojednania między Polakami, Ukraińcami i Niemcami. Moim zdaniem tym, co wyróżnia tę książkę, jest piękny i żywy język, jakim została napisana. Autor, korzystając ze wspomnień dziadka oraz wiedzy historycznej, bardzo szczegółowo przedstawia realia życia mieszkańców wołyńskiej wsi w okresie dwudziestolecia międzywojennego. Ważnym elementem historii są zmiany, jakie zachodzą w mentalności ludzi w okresie okupacji niemieckiej i nadejścia Armii Czerwonej.

Jedynym elementem książki, który moim zdaniem powinien zostać zmieniony, jest zakończenie książki. Rozciąganie go do prawie stu stron jest moim zdaniem niepotrzebne. Mimo to „Zapach prochu i lawendy” to książka wyjątkowa, dająca do myślenia i pozostająca w pamięci na długo.

„Zapach prochu i lawendy” to jedna z tych powieści, której fabuła, bohaterowie i poruszane problemy potrafią na długo zapisać się w pamięci czytelnika. Na kartach swojej powieści Mariusz Gładzik przedstawia czytelnikom historię swojego dziadka Józefa, który urodził się na Wołyniu. Choć jeg...

Rozwiń

Zwiń