Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie będę ukrywać - na początku czytanie tej książki było jak oranie pola w najbardziej upalny dzień, bez czapki, wody i z dala od cywilizacji. Spodziewałam się, że jedyne co będzie mi się tutaj podobać to okładka. Z taką też myślą kończyłam tę pozycję, jednak z upływem czasu, kiedy zaczęłam myśleć o przedstawionej mi historii, ta coraz bardziej mi się podobała.

Nie jest to książka z gatunku fantastyki, więc siłą rzeczy musiałam się przestawić z trybu latających smoków, do ewentualnie latających much nad Tamizą, jednak po głębszym namyśle, "Była sobie rzeka", którą napisała Diane Setterfield, okazała się być na prawdę piękną i dobrze opowiedzianą historią!

Wszystko zaczyna się od przedstawienia nam kilku miejsc, w których ludzie po pracy mogą odpocząć w różny sposób. Zazwyczaj są to gospody, jednak każda specjalizuje się w czymś innym. "Pod Czerwonym Lwem" atrakcją była muzyka. "Pod Jeleniem" spotykali się hazardziści, w gospodzie "Pod Pługiem" często dochodziło do bijatyk, natomiast "Pod Łabędziem" zbierali się wszyscy złaknieni historii. Historii, które mogliby opowiadać innym, które krążyłyby w okolicy przez długie, długie lata. Taką właśnie historią uraczyła nas w książce "Była sobie rzeka" jej autorka - Diane Setterfield.

"Nad rzeką powietrze niesie opowieść w podróż, każde zdanie odpływa i robi miejsce dla następnego."

Wszystko zaczyna się pewnego wieczoru, kiedy w gospodzie pojawili się stali bywalcy tego miejsca, by posłuchać kolejnych historii. Tym jednak razem opowieść przerywa niespodziewane wejście do gospody mężczyzny z dziewczynką. Oboje nie byli w dobrym stanie. Mało tego, mała towarzyszka nieznajomego była już martwa. Los obojga przybyszy niebywale poruszył serca wszystkich zebranych w gospodzie, ale co jeszcze bardziej zaskakujące, wywrócił życie kilku osób do góry nogami.

Historia fenomenalna i na prawdę niesamowita, ponieważ okazuje się, że dziewczynka tak na prawdę nie umarła. Miejscowa lekarka Rita zdążyła już stwierdzić zgon, kiedy mała nieznajoma niespodziewanie odzyskuje świadomość. Po tym niezwykłym incydencie, w miejscowości Radcot dochodzi do wielu spekulacji. Kim jest dziewczynka, która nie mówi? Czy mężczyzna, który pojawił się z nią w gospodzie to jej tata? Co stało się z siostrą Lily, córką państwa Vaughan i wnuczką pana Armstronga?

KONTYNUACJA RECENZJI NA BLOGU:
https://oxfordka.blogspot.com/2024/06/diane-setterfield-bya-sobie-rzeka.html

Nie będę ukrywać - na początku czytanie tej książki było jak oranie pola w najbardziej upalny dzień, bez czapki, wody i z dala od cywilizacji. Spodziewałam się, że jedyne co będzie mi się tutaj podobać to okładka. Z taką też myślą kończyłam tę pozycję, jednak z upływem czasu, kiedy zaczęła...

Rozwiń

Zwiń

Myślałam, że nic nie jest w stanie mnie zaskoczyć, aż tu nagle, nadjeżdża Katarzyna Berenika Miszczuk na białym koniu, zeskakuje i mówi "Potrzymaj mi długopis". Historię Wiktorii Biankowskiej pożegnałam już dawno. Zdążyłam zamknąć ten rozdział i ruszyć dalej, aż tu nagle BUM! Czwarty tom!

Nie ukrywam, że po cichu liczyłam na to, że losy głównej bohaterki nie zakończą się po trzeciej części. Chciałam, by ta podróż trwała dłużej. Z drugiej jednak strony nie chciałam dostać zapychacza, który w ogóle mi się nie spodoba, a tylko pogorszy moje postrzeganie całej opowieści. Jak było w rzeczywistości? Cóż... wydaje mi się, że niewiele jest rzeczy, które po dotknięciu przez Katarzynę Berenikę Miszczuk nie zamieniają się w złoto, czego dowodem jest właśnie ta książka!

Mija dziesięć lat od ostatnich wydarzeń mających miejsce w książce "Ja, potępiona". Wiktoria nie jest już z Belethem, Azazel odsiaduje wyrok w więzieniu, a główna bohaterka urwała wszystkie kontakty z osobami z Piekła i przebywa w Niebie, gdzie przeprowadza casting na anielice. W międzyczasie spotyka się z cherubinem Uzjelem i wydaje jej się, że nie wpakuje się już w żadne kłopoty. Niestety, tylko jej się wydaje.

"Wyciągnął w moją stronę dłoń. Niechętnie ją uścisnęłam.
- Mamy umowę! - oświadczył z radością.
No i znowu wpakowałam się w kłopoty."
Lucyfer ostatnimi czasy nudzi się niebywale. Brakuje mu szalonych dni, kiedy to niejednokrotnie musiał interweniować, kiedy Azazel, Beleth oraz Wiktoria wpadali w tarapaty. Aby poczuć odrobinę adrenaliny i dreszczu emocji, postanawia doprowadzić do Apokalipsy. Wie, że wychodzący z więzienia Azazel będzie idealnym kandydatem do wykonania tej roboty. Nie spodziewa się jednak, że diabeł wpląta w tę sprawę byłą diablicę, której z pomocą przyjdzie także Uzjel oraz Beleth.

KONTYNUACJA RECENZJO NA BLOGU: https://oxfordka.blogspot.com/2024/05/katarzyna-berenika-miszczuk-ja-ocalona.html

Myślałam, że nic nie jest w stanie mnie zaskoczyć, aż tu nagle, nadjeżdża Katarzyna Berenika Miszczuk na białym koniu, zeskakuje i mówi "Potrzymaj mi długopis". Historię Wiktorii Biankowskiej pożegnałam już dawno. Zdążyłam zamknąć ten rozdział i ruszyć dalej, aż tu nagle BUM! Czw...

Rozwiń

Zwiń

O czym jest ta książka? Co można w niej znaleźć? Czy każdemu się spodoba? Cóż... zdania są podzielone jak zwykle. Ta konkretna książka jest dosyć specyficzna, ponieważ większość obejmują... puste strony, na których widnieje jedno z lepszych zdań Sary, czasem jej męża Edmunda.

Pozycja ta ma służyć jako notatnik dla czytelników, gdzie mogą prowadzić swoje własne zapiski, może umieszczać w niej swoje ulubione cytaty, lub jakieś przemyślenia... Co kto lubi. Druga część pozycji "Żarty, złote myśli i aforyzmy Sary Kociołkowej", którą napisał Marcin Mortka, to bardzo króciutkie opowiadanie "Babski wieczór", gdzie jesteśmy świadkami imprezy zorganizowanej przez Sarę w gospodzie pod nieobecność Kociołka i jego kompanii.

Co się wydarzyło tamtego wieczoru? Jeśli chcecie się dowiedzieć, musicie sięgnąć po tę pozycję!

KONTYNUACJA RECNZJI NA BLOGU:
https://oxfordka.blogspot.com/2024/05/marcin-mortka-zarty-zote-mysli-i.html

O czym jest ta książka? Co można w niej znaleźć? Czy każdemu się spodoba? Cóż... zdania są podzielone jak zwykle. Ta konkretna książka jest dosyć specyficzna, ponieważ większość obejmują... puste strony, na których widnieje jedno z lepszych zdań Sary, czasem jej męża Edmunda.

Pozycja ta m...

Rozwiń

Zwiń

Po książkę "Płoń dla mnie", którą napisało małżeństwo pod pseudonimem Ilona Andrews, sięgnęłam z ciekawości, ale także z pewności, że będzie to dobry wybór. Swoją przygodę z twórczością tych pisarzy rozpoczęłam od serii o Kate Daniels i w dalszym ciągu plasuje się ona wysoko na mojej półce ulubionych serii oraz książek.

Czy podobnie było z "Płoń dla mnie"? Muszę przyznać, że miała ona to coś, co jest mi dobrze znane, ale także poznałam nowy świat, bohaterów i historię, która jest równie przyjemna.

Naszą główną bohaterką jest młoda detektyw Nevada Baylor, która łapie proste, szybkie zlecenia, aby utrzymać swoją rodzinę na jako tako względnym poziomie życia. Jest właścicielką biura detektywistycznego, odziedziczonego po jej zmarłym ojcu. To jej dochody zasilają budżet rodzinny i bez niej tak na prawdę wszyscy mogą się spakować i iść pod most.

Nie można powiedzieć, że kobieta ma łatwe życie, a Augustin Montgomery wcale jej jego nie ułatwia. Mężczyzna dostaje zadanie, by odszukać i bezpiecznie odprowadzić do domu Adama Pierce'a - młodego chłopaka władającego ogromną mocą, który swoim zachowaniem zagraża życiu wielu ludziom, ale także przysparza problemów swojej własnej rodzinie.

"Jestem znanym wszem wobec podpalaczem, który lubi podsmażać ludzi. Pójdź za mną, będziemy uprawiać dziki seks, podczas gdy nad głowami będą nam świstały kule policjantów próbujących rozwalić mi mózg. A kiedy się znudzę, dla uciechy zrobię sobie z ciebie barbecue. - Już, już, skoczę tylko po buty."

Jak można się domyślić, Augustin wykorzysta do tego zadania Nevadę. Oboje spiszą umowę, na której podstawie kobieta zobowiązuje się odnaleźć chłopaka i odprowadzić go do domu, natomiast Montgomery płaci jej sporą sumę pieniędzy, która pokryje koszty utrzymania jej rodziny, w pewien sposób uzależnionej od mężczyzny właśnie.

KONTYNUACJA RECENZJI NA BLOGU:
https://oxfordka.blogspot.com/2024/04/ilona-andrews-pon-dla-mnie.html

Po książkę "Płoń dla mnie", którą napisało małżeństwo pod pseudonimem Ilona Andrews, sięgnęłam z ciekawości, ale także z pewności, że będzie to dobry wybór. Swoją przygodę z twórczością tych pisarzy rozpoczęłam od serii o Kate Daniels i w dalszym ciągu plasuje się ona wysoko na m...

Rozwiń

Zwiń

Książka "Ten dziwny wiek", którą napisała Kiley Reid zapowiadała się na prawdę ciekawie. Już od samego początku akcja nabiera tempa, kiedy to Emira - opiekunka jednej z córek państwa Chemberlainów, zabiera małą z domu, późnym wieczorem, ponieważ w mieszkaniu jej pracodawczyni Alix, niebawem miała zjawić się policja, a matka nie chciała niepotrzebnie stresować Briar.

Emira postanawia zabrać dziewczynkę do marketu, który o tej porze jest jeszcze otwarty. Być może nic dziwnego by się nie wydarzyło, gdyby nie fakt, że kobieta zaprowadziła Briar do sklepu, w którym nie dało się uświadczyć żadnej ciemnoskórej osoby, prócz Emiry właśnie.

Osoby przebywające w środku od razu, niemalże z marszu posądziły opiekunkę o porwanie małej dziewczynki i nie miały nawet zamiaru wysłuchiwać jej tłumaczeń. Sytuacja wydawała się być na prawdę trudna i według mnie ten moment wywołał lawinę kolejnych zdarzeń w życiu Emiry.

Nagranie, na którym ochrona sklepu chce odebrać Briar Emirze, wyrzuty sumienia pracodawczyni, że jej pracownica została w tak niesprawiedliwy sposób potraktowana, wpadka męża Alix na antenie stacji telewizyjnej... Co jeszcze może pójść nie tak? Okazuje się, że całkiem sporo!

"Twarz Emiry wyrażała teraz czyste zdumienie. Miała
wrażenie, że zanegowano całkowicie jej istnienie."
Według mnie, książka "Ten dziwny wiek", którą napisała Kiley Reid przedstawia historię czarnoskórej dziewczyny, której życie nie było usłane różami. Samo to, że nie była "tą białą" już utrudniał jej życie. Pozbawiona ubezpieczenia zdrowotnego, zarabiająca ochłapy, bo tego nie można nazwać godnym wynagrodzeniem, kompletnie nie wiedziała, co ze sobą począć.

Sytuacja nieco się zmienia, kiedy kobieta zaczyna spotykać się z mężczyzną, który tamtego felernego dnia nagrał całe wydarzenie. W dalszym ciągu jest nie ufna, jednak z dnia na dzień coraz bardziej otwiera się przed mężczyzną i tak na prawdę zaczyna żyć życiem młodej kobiety wkraczającej w dorosłość, ale jeszcze potrafiącą bawić się w klubach i na imprezach.

KONTYNUACJA RECENZJI NA BLOGU:
https://oxfordka.blogspot.com/2024/04/kiley-reid-ten-dziwny-wiek.html

Książka "Ten dziwny wiek", którą napisała Kiley Reid zapowiadała się na prawdę ciekawie. Już od samego początku akcja nabiera tempa, kiedy to Emira - opiekunka jednej z córek państwa Chemberlainów, zabiera małą z domu, późnym wieczorem, ponieważ w mieszkaniu jej pracodawczyni Ali...

Rozwiń

Zwiń

Chciałam skończyć tę historię, ale równoznacznie nie chciałam żegnać się z tymi wszystkimi postaciami, które zdążyłam pokochać. Ten tom był jak pożegnanie dobrego przyjaciela, który wyprowadza się na drugi koniec świata. Gdzieś tam jest, wiemy, że istnieje, ale nie mamy już tak dobrego kontaktu i jakoś samoistnie umykają nam nowinki z jego życia, a pozostają dobre wspomnienia.

Od samego początku książka "Magia triumfuje", którą napisało małżeństwo pod pseudonimem Ilona Andrews, wciąga. Nie może być tak, że główna bohaterka żyje sobie w spokoju jakby nigdy nic i cieszy się tym, co zesłał jej los, a trzeba przyznać, że życie Kate zmieniło się diametralnie, jeśli wrócimy pamięcią do pierwszego tomu.

Z samotnej najemniczki, Kate stała się przyjaciółką, matką, żoną... Chciałoby się napisać również, że córką, jednak ta kwestia zmienia się co chwilę. Z osamotnionej wojowniczki główna bohaterka stała się kobietą otoczoną gromadą przyjaciół, znajomych, nową rodziną, która akceptuje ją z jej wszystkimi zaletami oraz wadami.

"Zrobił to dla mnie. Oddał wolną wolę, żebym przeżyła. (...) Jeśli jakimś cudem przetrwamy, zostanę z nim na zawsze, żyjąc dla przebłysków mojego dawnego Currana."
Jej priorytety diametralnie się zmieniły i teraz Kate nie walczy, by zarobić na własne utrzymanie, a by zapewnić bezpieczeństwo tym, których kocha. Przez cały ten czas to był jeden z najsłabszych punktów Daniels, ale także taki, który powodował, że główna bohaterka potrafiła przenosić góry.

Przyjaciele i rodzina były dla niej ważniejsze niż ona sama. Potrafiła dla nich poświęcić własne życie, byleby tylko uchronić ich od krzywdy. Tym jednak razem w grę wchodziło coś więcej niżeli krąg osób ją otaczających.

KONTYNUACJA RECENZJI NA BLOGU:
https://oxfordka.blogspot.com/2024/01/ilona-andrews-magia-triumfuje.html

Chciałam skończyć tę historię, ale równoznacznie nie chciałam żegnać się z tymi wszystkimi postaciami, które zdążyłam pokochać. Ten tom był jak pożegnanie dobrego przyjaciela, który wyprowadza się na drugi koniec świata. Gdzieś tam jest, wiemy, że istnieje, ale nie mamy już tak dobrego kon...

Rozwiń

Zwiń

Tym razem będę starała się odnieść do książki bardzo obiektywnie ponieważ moje prywatne zdanie może być nie sprawiedliwe względem tej pozycji. Dalczego? Otóż "Wisielcza góra" nie jest moim pierwszym spotkaniem z twórczością Pauliny Hendel, jednak zauważyłam coś, co zaczęło mnie męczyć w jej pracach. Zarówno ta książka, jak i seria Żniwiarza, czy cykl Zapomnianej księgi ciągle mielą temat słowiańskich demonów. Jedyne co się zmienia to bohaterowie oraz fabuła, ale wszystko to ciągle otoczone jest demonami i bóstwami. Trochę takie never ending story i właśnie z tego powodu wolałabym nie odnosić się do swojego zdania na temat tej pozycji, a pokazać Wam ją jako produkt, po którym możecie się spodziewać konkretnych rzeczy.

O czym zatem jest "Wisielcza góra", którą napisała Paulina Hendel? Naszymi głównymi bohaterami jest trójka rodzeństwa, które musiało wyjechać do swoich ciotek na pół roku. Ich rodzinna sytuacja nie jest przyjemna. Opuszczeni przez matkę, która ułożyła sobie życie na nowo, wychowywani są przez ojca, który musi ich opuścić na pół roku, by zarobić pieniądze. Dzieciaki w tym czasie zostają oddani pod opiekę ciotki Mirki oraz Bogny, mieszkających w Grobowicach - bardzo małym miasteczku, gdzie wydawać by się mogło, świat się zatrzymał.

"Wszystko w środku było stare - meble i wszelkie sprzęty. W pokojach nie było nawet gniazdek elektrycznych! Jedyne dwa znajdowały się w kuchni. Ciekawe, jak będą ładować telefony. Może warto ustalić jakiś grafik? Choć z drugiej strony, nie mieli tu zasięgu, więc czuli się zupełnie oderwani od świata."
Nie ma tam Internetu, ludzie nie posiadają w swoich domach podstawowych urządzeń elektrycznych takich jak automat do prania, telefon komórkowy, telewizor... Antek, Ania oraz Nastka trafiają do miejsca, w którym cywilizacja zatrzymała się w średniowieczu i nie ma zamiaru z niego wychodzić. Ludzie patrzą na nich podejrzliwie, a po pewnym czasie wokół nich zaczynają dziać się na prawdę dziwne rzeczy.

Morderstwa, dziwne potwory skrywające się w cieniu, jakby każdy coś ukrywał i za wszystkie złe rzeczy obwiniał dzieciaki, a zwłaszcza Antka oraz Anię, którzy byli starsi od Nastki. W końcu udaje im się zaprzyjaźnić z grupką znajomych i tak na prawdę od tego czasu akcja powoli nabiera tempa.

KONTYNUACJA RECENZJI NA BLOGU:
https://oxfordka.blogspot.com/2024/03/paulina-hendel-wisielcza-gora.html

Tym razem będę starała się odnieść do książki bardzo obiektywnie ponieważ moje prywatne zdanie może być nie sprawiedliwe względem tej pozycji. Dalczego? Otóż "Wisielcza góra" nie jest moim pierwszym spotkaniem z twórczością Pauliny Hendel, jednak zauważyłam coś, co zaczęło mnie ...

Rozwiń

Zwiń

Przyznam się, że sama jako uczennica, starałam się omijać lektury szkolne szerokim łukiem. Sam pomysł by czytać coś, co jest napisane topornie, w staropolskim języku, mnie odrzucał. Wszystkie te lektury wydawały mi się nudne, bez sensu i tak w zasadzie po co w ogóle my wszyscy je czytamy? Dopiero na stare lata, kiedy człowiek stoi przed regałem z książkami i widzi tą jedną, jedyną książkę, która pokryta jest kurzem i pajęczynami, myśli sobie - przeczytam ją! A co mi szkodzi!

Tak było w moim przypadku. Swój egzemplarz książki "Pan Wołodyjowski", którego napisał Henryk Sienkiewicz, otrzymałam jeszcze w szkole. Przeleżał na mojej półce niemalże dwadzieścia lat i dopiero w tym roku postanowiłam, że sięgnę po tę pozycję i chociaż spróbuję ją przeczytać. Bałam się, że toporność tej lektury mnie dobije, wynudzę się na śmierć, połowy nie zrozumiem i ogólnie uznam tą książkę za zło koniecznie, które uczniowie muszą przejść...

Nawet nie zdajecie sobie sprawy jakie było moje zdziwienie, kiedy ta niepozorna, wydająca się być złem koniecznym książka, zaczęła mnie wciągać. "Pan Wołodyjowski", którego napisał Henryk Sienkiewicz nie jest wcale książką, w której toczą się jedynie wojny. Mamy tutaj także wątek romantyczny, ciekawych bohaterów, historyczne smaczki... wcale nie jest tak nudno jak mi się wydawało!

"Jak na mnie termin przyjdzie (a to przecież żołnierska rzecz), zaraz sobie powinnaś powiedzieć: "Nic to!" Po prostu powinnaś sobie powiedzieć: "Michał odjechał, prawda, że daleko, dalej jak stąd na Litwę, ale nic to! bo i ja za nim podążę," Baśka, no, cicho, nie płacz! Które pierwsze odjedzie, to drugiemu kwaterę przygotuje - i cała sprawa."
Wyjątkowo, w tej recenzji nie będę streszczać o czym jest mniej więcej ta pozycja. Sam tytuł mówi za siebie i możecie uznać, że jest to po prostu książka opisująca losy Pana Wołodyjowskiego, znanego także jako mały rycerz.

KONTYNUACJA RECENZJI NA BLOGU:
https://oxfordka.blogspot.com/2024/03/henryk-sienkiewicz-pan-woodyjowski.html

Przyznam się, że sama jako uczennica, starałam się omijać lektury szkolne szerokim łukiem. Sam pomysł by czytać coś, co jest napisane topornie, w staropolskim języku, mnie odrzucał. Wszystkie te lektury wydawały mi się nudne, bez sensu i tak w zasadzie po co w ogóle my wszyscy je czytamy? ...

Rozwiń

Zwiń