Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pierwsza część mnie zauroczyła, dlatego chętnie sięgnęłam po drugą, którą w zasadzie przeczytałam jednym tchem.
Autorka opowiadając o swoim dziadku i miłości jego życia, bardzo zgrabnie zabiera czytelnika w niezwykłą podróż z carskiej Rosji, poprzez zamieszkały przez tatarów Krym i klimatyczną turecką Synopę do spektakularnie przedstawionego Konstantynopola. Nermin Bezmen kończy swoją opowieść niezwykle wzruszającym podsumowaniem, doskonale obrazującym ogrom emocji które towarzyszyły jej w trakcie poznawania i opisywania tej historii. Po lekturze polecam zobaczyć serial, który momentami zawiera sceny wyjęte prosto z książki ( co prawda na potrzeby fabuły dodano kilka postaci i wątków - ale w żaden sposób mi to nie przeszkadza).

Pierwsza część mnie zauroczyła, dlatego chętnie sięgnęłam po drugą, którą w zasadzie przeczytałam jednym tchem.
Autorka opowiadając o swoim dziadku i miłości jego życia, bardzo zgrabnie zabiera czytelnika w niezwykłą podróż z carskiej Rosji, poprzez zamieszkały przez tatarów Krym i klimatyczną turecką Synopę do spektakularnie przedstawionego Konstantynopola. Nermin Bezmen...

W szkole ( podstawowej i średniej ) niezbyt przykładałam się do nauki historii - zwłaszcza historii świata. Nudziły mnie te wszystkie bitwy, powstania, rewolucje i zawieranie pokojów. Nauka dat, nazw miejscowości i nazwisk była dla mnie koszmarem. Ale jako dojrzała kobieta polubiłam poznawanie historii poprzez podróże czy też czytanie właśnie takich powieści jak ta.
Opowieść o historii niezwykłej (jak na tamte czasy) miłości z wojenną zawieruchą w tle - w tym przypadku wyjątkowo okrutną. Polecam na dwa-trzy jesienne lub zimowe wieczory.

W szkole ( podstawowej i średniej ) niezbyt przykładałam się do nauki historii - zwłaszcza historii świata. Nudziły mnie te wszystkie bitwy, powstania, rewolucje i zawieranie pokojów. Nauka dat, nazw miejscowości i nazwisk była dla mnie koszmarem. Ale jako dojrzała kobieta polubiłam poznawanie historii poprzez podróże czy też czytanie właśnie takich powieści jak ta....

Zacznę od tego, że dla mnie te cztery części to w jakimś stopniu lekcja historii.
" Most pomiędzy słowami" to czwarta, ale na serio liczę że nie ostatnia część losów Gardowskich z Płocka. Autorka i tym razem nie zawiodła. Scena powrotu Piotra mnie rozbroiła - niespodziewanie dla mnie - łzy same popłynęły. Zakończenie - sztos. Właśnie ze względu na nie, liczę na kontynuację. Biorąc pod uwagę wszystkie części, tę oceniam jako najbardziej mroczną - bo i czasy opisane w niej są właśnie takie. Dzisiaj często czytam lub słyszę w mediach, że opcja rządząca narzuca nam jak mamy żyć i że trzeba być członkiem partii żeby robić gdzieś tam karierę. Po przeczytaniu tej części mocno dotarło do mnie, że porównywanie dzisiejszej sytuacji Polski do tej sprzed prawie ponad 60 lat to idiotyzm. Zaznaczam, że jest to moje subiektywne odczucie, które niespodziewanie naszło mnie gdy kończyłam czytać powieść na Okęciu oczekując na wracającą z Londynu córkę. Obserwowałam wówczas ludzi powracających z różnych stron świata ( najczęściej pięknie opalonych i wypoczętych ) i pomyślałam sobie, że autorka musi nakreślić dalsze losy Michała - jak również jego siostry i jej rodziny. Czekam na to.

Zacznę od tego, że dla mnie te cztery części to w jakimś stopniu lekcja historii.
" Most pomiędzy słowami" to czwarta, ale na serio liczę że nie ostatnia część losów Gardowskich z Płocka. Autorka i tym razem nie zawiodła. Scena powrotu Piotra mnie rozbroiła - niespodziewanie dla mnie - łzy same popłynęły. Zakończenie - sztos. Właśnie ze względu na nie, liczę na...