Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zaczęła się naprawdę fascynująco. Czułam grozę i bałam się o główną bohaterkę. Wokół działy się dziwne rzeczy, pojawiali się przerażający ludzie, a do tego przeprowadzka w nieznane oraz postać stryja Silasa, o którym słyszało się same negatywne historie. Niestety, moje zaciekawienie stopniowo spadało aż nagle nadeszło kompletnie niesatysfakcjonujące mnie zakończenie.
Uważam, że książka niepotrzebnie została napisana w tak obszernej formie. Te ponad 500 stron to była dla mnie zbyt długa podróż. Niektóre fragmenty nużyły. Zbyt dużo było tu nic nie wnoszących przemyśleń głównej bohaterki, a dziwne wątki pseudomiłosne zupełnie bym stąd wyrzuciła.
Muszę przyznać, że bierność głównej bohaterki doprowadzała mnie do szału.

Zaczęła się naprawdę fascynująco. Czułam grozę i bałam się o główną bohaterkę. Wokół działy się dziwne rzeczy, pojawiali się przerażający ludzie, a do tego przeprowadzka w nieznane oraz postać stryja Silasa, o którym słyszało się same negatywne historie. Niestety, moje zaciekawienie stopn...

Rozwiń

Zwiń

Podchodziłam do książki ostrożnie z myślą, że pewnie mi się nie spodoba. Dlaczego? Nie wiem, ale pożarłam ponad 600 stron w tydzień i wcale nie jest mi mało. Na bank sięgnę po II tom!
Autorka dotyka wielu tematów: uzależnienie od opium, brutalność wojny, klasowość, masa trudnych wyborów, z których tak naprawdę żadne rozwiązanie nie będzie idealne, bezsensowne śmierci w wojennym starciu, nadludzkie moce i tak mogę wymieniać jeszcze długo. Główna bohaterka zostaje rzucona w szkolne mury, a potem w wojnę. Próbuje odnaleźć się w roli, której kompletnie się nie spodziewała. A ja jako czytelnik obserwowałam jedynie podejmowane przez nią decyzję i albo je rozumiałam albo kompletnie mnie dziewczyna wkurzała. A jednak coś w sobie miała, bo powracałam do fabuły z ogromną chęcią.

Podchodziłam do książki ostrożnie z myślą, że pewnie mi się nie spodoba. Dlaczego? Nie wiem, ale pożarłam ponad 600 stron w tydzień i wcale nie jest mi mało. Na bank sięgnę po II tom!
Autorka dotyka wielu tematów: uzależnienie od opium, brutalność wojny, klasowość, masa trudnych wyborów, z...

Rozwiń

Zwiń

,Na południe od Brazos" wciąż pozostaje dla mnie niekwestionowanym nr 1, ale ,,Szlak umrzyka" umieściłabym zaraz za nim. Call i Gus dopiero zaczynają swoją przygodę. Nie czują się jeszcze zbyt pewnie i nie potrafią wielu rzeczy potrzebnych by przetrwać podczas podróży. Chociaż wiedziałam, że nic im się nie stanie to obserwowanie licznych niebezpieczeństw, przeżywanie śmierci kolejnych osób w otoczeniu i poznawanie następnych groźnych ludzi dawało mi prawdziwą rozrywkę. Czułam przerażenie, obrzydzenie, ciekawość, współczucie, złość, a wszystko to zmieniało się z rozdziału na rozdział.

,Na południe od Brazos" wciąż pozostaje dla mnie niekwestionowanym nr 1, ale ,,Szlak umrzyka" umieściłabym zaraz za nim. Call i Gus dopiero zaczynają swoją przygodę. Nie czują się jeszcze zbyt pewnie i nie potrafią wielu rzeczy potrzebnych by przetrwać podczas podróży. Chociaż wi...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo dużo akcji. Zaczynamy od zaginionych dzieci, a kończymy na grubej akcji, w którą zamieszane są osoby na wysokim szczeblu. Były jednak elementy, które mi nie podeszły.
Po pierwsze, zakończenie... trochę za duży fart. Na zasadzie nagłego zjawienia się kogoś, kto o wszystkim od początku wiedział i stwierdzenia ,,akurat tobie pomogę, masz tu info".
Ogromnym minusem książki są rozterki miłosne bohaterki. Opisy seksualnych przeżyć Olgi nie były dobrze napisane ani potrzebne do czegokolwiek. Podobnie jak dzika walka dwóch zakochanych w niej facetów. Wywaliłabym to kompletnie z książki. Sam wątek nagłego zauroczenia po pierwszym spojrzeniu - nie, nie i jeszcze raz nie. Poza tym romanse dostają za dużo uwagi kosztem śledztwa.

Bardzo dużo akcji. Zaczynamy od zaginionych dzieci, a kończymy na grubej akcji, w którą zamieszane są osoby na wysokim szczeblu. Były jednak elementy, które mi nie podeszły.
Po pierwsze, zakończenie... trochę za duży fart. Na zasadzie nagłego zjawienia się kogoś, kto o wszystkim od początk...

Rozwiń

Zwiń

6,5.
To było interesujące doświadczenie. Od początku wiemy, kto jest wyłudzaczem oraz mordercą więc wcale nie zgadujemy tego z policją. Jednocześnie czekamy, aż ktoś zainteresuje się młodą stażystką i uwierzy w znalezione przez nią powiązania, zanim kolejnej kobiecie stanie się krzywda.
Obserwowanie grupy kobiet, które w swej samotności są w stanie uwierzyć komuś takiemu jak Adam budzi w czytelniku sprzeczne uczucia. Z jednej strony jest przerażające – pamiętając, że książka oparta jest na faktach - a z drugiej irytujące, bo przecież panie dostawały tyle sygnałów od ludzi wokół i same wiedziały o wszelkich romansach, a mimo tego nadal o niego walczyły. Natomiast sam proces fałszowania podpisów i słuchanie dziwacznych usprawiedliwień, które nadal nie uruchomiły lampki ostrzegawczej w ich głowach powodował, że naprawdę myślałam o nich jak najgorzej. Z drugiej żadna z tych kobiet nie zasłużyła na śmierć więc budziły moje współczucie i nie chciałam żeby ginęła kolejna osoba.
Chyba najbardziej uderzyła we mnie postać Zosi. Mam wrażenie, że autorka najlepiej ją wykreowała.
Męczyły mnie podrozdziały, w których Adam spotykał się z kobietami. Miałam wrażenie, że są bardzo monotonne, każda dziewczyna wybrzmiewa w nich tak samo, a do tego dialogi męczyły mi mózg. ,,Bejba”/,,skarba” , a do tego dziwne odzywki oraz zdania. Myślę, że w życiu realnym nikt takich słów nie używa podczas rozmowy. Mam nadzieję. Mam wrażenie, że potem dialogi idą już w lepszą stronę, ale początkowe kilkadziesiąt stron bolało.

6,5.
To było interesujące doświadczenie. Od początku wiemy, kto jest wyłudzaczem oraz mordercą więc wcale nie zgadujemy tego z policją. Jednocześnie czekamy, aż ktoś zainteresuje się młodą stażystką i uwierzy w znalezione przez nią powiązania, zanim kolejnej kobiecie stanie się krzywda.
Ob...

Rozwiń

Zwiń

Ponad 800 stron przeczytane w 3 dni. To nie było trudne zadanie, bo autor zadbał o ogromną ilość akcji, zarówno w strefie wojennej jak i prywatnej każdej osoby. Odkładałam na chwilę, ale zaraz pojawiało się pytanie ,,dobra, ale co dalej?" więc wracałam do czytania. Każda perspektywa i problemy bohaterów, do których zdążyłam się już przywiązać, przyciągają chyba nawet mocniej niż przy poprzednim tomie.
Autor stworzył postaci z krwi i kości; nie ma tu nikogo jednoznacznie złego albo dobrego. To kompilacja przeróżnych cech oraz wydarzeń, które doprowadzają ludzi do konkretnych zachowań. Wciąż przerażają mnie opisy pracy Glokty, a równocześnie ten człowiek mnie fascynuje. Z jakiegoś powodu to właśnie o nim najlepiej mi się czytało.
W tym tomie mocno wybrzmiała bezsensowność wojen i niesprawiedliwość świata.
Gdybym miała wskazać wadę to myślę, że czasami bohaterom idzie za łatwo. Jest budowanie napięcia, a potem magicznie zjawia się ktoś albo dzieje się coś pomocniczego, dzięki czemu wygrywają. Jak dla mnie, za dużo razy ten manewr został tu zastosowany.

Ponad 800 stron przeczytane w 3 dni. To nie było trudne zadanie, bo autor zadbał o ogromną ilość akcji, zarówno w strefie wojennej jak i prywatnej każdej osoby. Odkładałam na chwilę, ale zaraz pojawiało się pytanie ,,dobra, ale co dalej?" więc wracałam do czytania. Każda perspektywa i...

Rozwiń

Zwiń

Mam mieszane uczucia. Książkę lubię i nie lubię. Nie wiem czy tak można, ale chyba to najlepiej opisuje to, co myślę.
Przede wszystkim, nie byłam naszykowana na to, że książka to jeden wielki obyczaj. Owszem, są tam wątki kryminalne, bo główny bohater poszukuje zaginionych córek swojego przyjaciela, ale wszystko to dzieje się na dalszym planie. Autor mocno postawił na zapoznanie czytelnika z przemyśleniami głównego bohatera, pokazaniem spontanicznie zrodzonej przyjaźni oraz rozpadu rodziny przez porwanie. To bardzo zmienia odbiór książki i wszystko zależy tak naprawdę od tego, czy czytelnik wczuje się w życie i emocje poszczególnych bohaterów czy jednak mu się to nie uda. Ja chyba jestem gdzieś pośrodku. Wynurzenia głównego bohatera były bardzo bogate, tyle że często nic mi nie wnosiły do fabuły. Lubiłam za to wątek przyjaźni głównego bohatera z Kamilem oraz Mamajem, powolnym zostawaniem najfajniejszym wujkiem dla córek Kamila, a także więź jaką miały Daria z Wiktorią. Tyle, że cały czas jaki poświęciłam na zapoznanie z tymi więzami przyjaźni czy miłości, autor przekreślił ostatnim rozdziałem i zupełnie nie rozumiem, po co. To jakby ktoś kazał wam zapoznać się z historią miłosną na 400 stronach, a ostatnie zdanie brzmiałoby ,,no, ale to stare dzieje, bo nie pykło i w sumie bezsensu męczyliście się z czytaniem”. Tak właśnie poczułam. Poznawałam wydarzenia i czytałam pewne zapewnienia czy dialogi zupełnie bezsensu.
Chyba nie jestem też fanką zakończenia. Scena z odcinaniem palców była dla mnie jakimś odlotem i to nie w dobrym tego słowa znaczeniu. Jestem za to wielką fanką tytułu i jego wyjaśnienia.
Czytałam książkę z zainteresowaniem, bo autor co jakiś czas zapewniał nowy ciekawy trop czy wątek, ale po przeczytaniu i ułożeniu sobie w głowie całości uznałam, że to nie jest coś, co będzie moją ulubioną sprawą kryminalną, o której czytałam.

Mam mieszane uczucia. Książkę lubię i nie lubię. Nie wiem czy tak można, ale chyba to najlepiej opisuje to, co myślę.
Przede wszystkim, nie byłam naszykowana na to, że książka to jeden wielki obyczaj. Owszem, są tam wątki kryminalne, bo główny bohater poszukuje zaginionych córek swojego pr...

Rozwiń

Zwiń

Zdecydowanie podobało mi się bardziej od ,,Morderstwa w Boże Narodzenie", które dosłownie przed chwilą skończyłam. Widziałam co prawda kiedyś film więc pamiętałam, kto zabił oraz jak to się skończyło jednak poboczne wątki oraz postaci wypadły z mojej głowy i przypomniałam je sobie dopiero w czasie lektury. Wątek Tima i Rozalii jest dla mnie niesamowicie bzdurny.
Książki Agathy Christie coś w sobie mają. Za każdym razem wciągam się w poszukiwania mordercy i z zaciekawieniem zgaduję, kto co mógł zrobić oraz dlaczego. Najlepiej bawię się chyba podczas fragmentu przesłuchań gdy wyłapuje niektóre szczegóły, podczas gdy na inne w ogóle bym nie wpadła.

Zdecydowanie podobało mi się bardziej od ,,Morderstwa w Boże Narodzenie", które dosłownie przed chwilą skończyłam. Widziałam co prawda kiedyś film więc pamiętałam, kto zabił oraz jak to się skończyło jednak poboczne wątki oraz postaci wypadły z mojej głowy i przypomniałam je sobie dop...

Rozwiń

Zwiń

6,5
Dobrze bawiłam się przy lekturze, ale muszę przyznać, że irytuje mnie Herkules Poirot, który znając już doskonale mordercę odgrywa jakiś kretyński spektakl przed całą rodziną (a może to pan zabił/a pani też miała motyw/AAAAAAA). Nie rozumiem, po co to. W życiu realnym detektywowi zależałoby na jak najszybszym zatrzymaniu sprawcy, a nie rozjuszeniu członków rodziny. Przynajmniej mam taką nadzieję.

6,5
Dobrze bawiłam się przy lekturze, ale muszę przyznać, że irytuje mnie Herkules Poirot, który znając już doskonale mordercę odgrywa jakiś kretyński spektakl przed całą rodziną (a może to pan zabił/a pani też miała motyw/AAAAAAA). Nie rozumiem, po co to. W życiu realnym detektywowi zależ...

Rozwiń

Zwiń

Sara znowu ma pod górkę. Na szczęście są jeszcze osoby, które stoją za nią murem i ze wszystkich sił próbują pomóc. Ekipa wyrusza na poszukiwania, a czytelnik dostaje wyścigi, walki, trochę górskich widoków i tajemnic. No i wątek miłosny. Ja tego akurat w książkach nie szukam i rzadko uważam za potrzebne, chociaż tu nie jest nachalny, a gościu jest dla Sary miłą odskocznią w całym tym chaosie.
Ostatnie, przepełnione krwawą walką strony, czytało się świetnie.
A teraz sekcja marudzeniowa: nie rozumiem wątku poszukiwania złodzieja w hotelu. Nie lubiłam go i tylko czekałam aż się zakończy. Czy mi to przeszkadzało jakoś niezwykle w lekturze? Nie. Czy bawiłam się dobrze podczas czytania? Tak. Czy sobie pomarudziłam, bo mogę? Też tak.
A! No i wreszcie doczekałam się anima królika. Chciałabym napisać, że to cudowne stworzenie i wyrazić swój zachwyt nad nim, ale niestety. Wyrzucam go z pamięci, bo to było straszne.

Sara znowu ma pod górkę. Na szczęście są jeszcze osoby, które stoją za nią murem i ze wszystkich sił próbują pomóc. Ekipa wyrusza na poszukiwania, a czytelnik dostaje wyścigi, walki, trochę górskich widoków i tajemnic. No i wątek miłosny. Ja tego akurat w książkach nie szukam i rzadko uważ...

Rozwiń

Zwiń