Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Od mie­sięcy dawa­łam mu ka­wał­ki sie­bie, a teraz, w obli­czu moż­li­wej utra­ty wszyst­kiego, wiem, że po­dróż, którą musia­łam odbyć, aby się tu do­stać, była tego warta. Każdy brzyd­ki kawa­łek mojej prze­szło­ści był tego wart, ponie­waż ozna­czał spo­tka­nie z Coope­rem”.

Próbując ogarnąć moją niemoc czytelniczą, szukałam wśród książek, które mam na półkach takich co do których mam podejrzenie, iż nie będą zbyt wymagające.
Chciałam czegoś lekkiego, co będzie się szybko czytało, i pozwoli na chwilę oderwać myśli kłębiących się w mojej głowie.

Mój wybór padł na książkę „Ucieczka”. To pierwsza książka autorki, z jaką miałam styczność, więc kompletnie nie wiedziałam, czego się spodziewać. Wiedziałam jedynie, że poprzednia książka autorki miała dość fajne oceny oraz że będę mieć do czynienia z romansem sportowym - a tych nie ukrywam, bardzo mi brakuje.

I tutaj od razu mogę powiedzieć, że książka mi się spodobała, choć nie była bez wad.

Może zacznę od tego, że bardzo podobał mi się pomysł na tę historię. On - zawodnik hokeja, ona - córka trenera. Związek, który będzie musiał pozostać w ukryciu, ale też opierający się na pewnej tajemnicy - a właściwie liście bohaterki, która ma swoje powody, by odchudzać na niej wybrane przez siebie etapy zażyłości seksualnej.

I choć cały ten pomysł był bardzo ciekawy, to jednak mam małe zastrzeżenia co do ilości scen erotycznych. Mam wrażenie, że główny wątek tej historii, który według mnie miał być skupiony przede wszystkim na budującej się relacji Coopera i Penny, został przytłoczony zbyt dużą ilością wszelkiego rodzaju aktywności seksualnej. Myślę, że można to było zredukować przynajmniej o połowę, i cała historia tylko by na tym zyskała.

Poza tym jednym „ale” nie mam właściwie zastrzeżeń do tej powieści. Podobała mi się kreacja bohaterów, wątek związany z trudną przeszłością, trudne relacje rodzinne, przyjaźń czy rodzące się uczucie, to coś, co dodawało emocji tej historii.

Ostatecznie „Ucieczka” to książka, której w tamtej chwili właśnie potrzebowałam. Lekka, choć zawierająca trudne tematy, więc nie brakowało w niej emocji. Czytało mi się ją szybko, a historia bohaterów była wciągająca.

Jeśli nie przeszkadza wam znaczna ilość scen erotycznych, a lubicie książki typu new adult z wątkiem sportowym, to opowieść Penny i Coopera powinna wam się spodobać. Ja polecam!

„Od mie­sięcy dawa­łam mu ka­wał­ki sie­bie, a teraz, w obli­czu moż­li­wej utra­ty wszyst­kiego, wiem, że po­dróż, którą musia­łam odbyć, aby się tu do­stać, była tego warta. Każdy brzyd­ki kawa­łek mojej prze­szło­ści był tego wart, ponie­waż ozna­czał spo­tka­nie z Coope­rem”.

Próbując...

Rozwiń

Zwiń

„(…)cza­sa­mi dzie­je się tak, że im bar­dziej przed czymś ucie­ka­my, tym bar­dziej to coś nas goni”.

„by wy­le­czyć ból, trze­ba się z nim zmie­rzyć”.

Monika Michalik to autorka, którą miałam przyjemność poznać przy okazji współpracy patronackiej jej poprzedniej książki „Kiedy kwitną oliwki”. Książki, która znalazła swoje miejsce w moim serce, więc nic dziwnego w tym, że mając szansę kontynuować współpracę, tym razem przy innej historii, z przyjemnością się jej podjęłam.

„Zapach pustyni”, bo o tej książce mowa, to historia tak naprawdę kilku bohaterów. Ale Malwina i Ibrahim to najważniejsza jej dwójka.

Ona - projektantka wnętrz, która dostaje szansę na wyjazd do Zjednoczonych Emiratów Arabskich, choć z bólem serca rozstaje się z mężczyzną, z którym wiąże przyszłość.

On - mieszkaniec Dubaju, syn właściciela firmy, który ma dopilnować realizacji projektów. Jego życie obecnie jest na etapie przygotowań do zaaranżowanego ślubu.

Każde z nich z ma swoje życie. A jednak od pierwszej chwili coś ich do siebie przyciąga. Coś, czego nie chcą i nie mogą czuć.

Życie jednak ma do siebie to, że weryfikuje nasze plany, stawiając na naszej drodze przeszkody, które musimy pokonać.

Wyjazd w delegację do Dubaju miał być dla Malwiny szansą na spełnienie marzeń. Czy tak faktycznie będzie? Czy na końcu tej przygody los pozwoli odnaleźć im wszystkim własne szczęśliwe zakończenie?

***

Nie będę ukrywać, że po okresie, gdy czytałam wiele mocnych książek, przyszedł taki, w których z przyjemnością sięgam po właśnie takie historie jak ta, którą znalazłam w „Zapach pustyni” - życiowe, emocjonalne, niosące ze sobą jakiś przekaz.

Monika Michalik w niezwykle lekki sposób przedstawiła historię, która pokazuje, jak nieprzewidywalne mogą być koleje losu. Jak coś, co wydaje nam się stałe i pewne, przez różne decyzje zmienia się, nie zawsze kończąc się dla nas dobrze.

Historia Malwiny i Ibrahima to z pozoru zwyczajna opowieść. Dwójka zupełnie różnych ludzi, z innymi przekonaniami, wyznaniem, podejściem do życia. Ich historia pokazuje jednak, że prawda, którą znamy, nie zawsze jest tą, w którą powinniśmy wierzyć.

Jeśli więc lubicie życiowe, dobrze i lekko napisane książki, koniecznie sięgnijcie po „Zapach pustyni”. Znajdziecie tu bohaterów, którym łatwo kibicować i których losy wciągają i z przyjemnością poznaje się ich historię. Wraz z nimi odkryjecie zakątki Dubaju i będziecie mieli okazję poczuć się tak, jakbyście tam właśnie byli.

Moją przygodę z Malwiną i Ibrahimem uważam za niezwykle udaną i z przyjemnością polecam i wam się z nią zapoznać. Mam nadzieję, że wzbudzi w was tak samo dużo emocji, jak we mnie!

„(…)cza­sa­mi dzie­je się tak, że im bar­dziej przed czymś ucie­ka­my, tym bar­dziej to coś nas goni”.

„by wy­le­czyć ból, trze­ba się z nim zmie­rzyć”.

Monika Michalik to autorka, którą miałam przyjemność poznać przy okazji współpracy patronackiej jej poprzedniej książki „Kiedy kwitną o...

Rozwiń

Zwiń

„Zniszczenie czegoś zajmuje sekundę, ale odbudowanie tego może zająć wieczność i też nie zawsze się udaje zrobić to tak, jak było pierwotnie”.

Monika Madej to autorka, której twórczość miałam okazję poznać przy książce „As Pik”. Książce, której miałam przyjemność patronować, i dzięki której pokochałam to, w jaki sposób autorka pisze swoje powieści!

Otrzymując propozycje objęcia patronatem historii drugiego z braci, nie miałam się nawet nad czym zastanawiać. Wiedziałam, że z ogromną chęcią kolejny raz ruszę w tę przygodę wraz z bohaterami, na których - nie miałam co do tego wątpliwości, czeka wiele przeciwności losu, bo co, jak co - ale Monika Madej wie, jak bohaterom skomplikować życie, a czytelnikom złamać serce!

Claudie i Colina mieliśmy już okazję poznać w poprzedniej książce autorki. Tylko że wtedy byliśmy tak naprawdę w połowie ich historii i dzięki opowieści jaką znajdziemy w powieści „Król pik”, dowiadujemy się, jak to wszystko się zaczęło i przede wszystkim jak skończyło.

I nie ma co ukrywać, łatwego życia ta dwójka nie miała. Z początkowo pięknej, namiętnej miłością niewiele zostało, gdy życie kolejny raz łamało im serca..

Właściwie brakuje mi słów na to, jak wiele emocji wzbudziła we mnie ta historia. Przede wszystkim równie mocno mam ochotę uścisnąć autorkę za to wszystko, co ją udusić, bo nie raz, nie dwa a wiele więcej razy myślałam, że pęknie mi serce. Ileż ja łez wylałam przy tej książce, wiem tylko ja sama. Choć to nie znaczy, że nie było chwil, gdzie uśmiechałam się szeroko, bo i takie się zdarzały, zwłaszcza gdy do akcji wkraczał trzeci z braci.

I wiadomo, że „Król pik” to historia Collina i Claudii, ale równie mocno wyczekiwałam każdego momentu, gdy pojawił się Pik. Już w poprzedniej książce go uwielbiałam, ale obserwować go jako młodego jeszcze chłopaka było świetnym doświadczeniem!

Wracając jednak do głównych bohaterów - z każdą mijającą stroną miałam okazję zobaczyć, jak życie potrafi zmienić człowieka. Jak ktoś, kto powinien być dla nas wsparciem i przykładem, swoim knowaniem potrafił niszczyć życie osób, które niby kochał.

Zdarzyły się tam takie rzeczy, których nie chciałam zaakceptować. Momenty, w których łamało mi się serce, a łzy leciały z oczu.

„Król Pik” w moim odczuciu to książka tak samo dobra, jak jej poprzedniczka. Książka pełna pasji, niebezpieczeństwa, adrenaliny, namiętności, trudnych relacji rodzinnych i wielu innych emocji, które składają się na tę świetnie napisaną historię!

Zakochałam się ponownie w rodzeństwie Anderson i nie żałuję żadnej z chwil, jakie spędziłam z tymi bohaterami.

Bardzo polecam!

„Zniszczenie czegoś zajmuje sekundę, ale odbudowanie tego może zająć wieczność i też nie zawsze się udaje zrobić to tak, jak było pierwotnie”.

Monika Madej to autorka, której twórczość miałam okazję poznać przy książce „As Pik”. Książce, której miałam przyjemność patronować, i dzięki któr...

Rozwiń

Zwiń

„Nie chciała zostać czarnym charakterem, ale kiedy człowiek przez całe życie wypatruje słońca, w końcu zaczyna tęsknić za deszczem”.

„Asystentka złoczyńcy” to książka, która trochę leżała na mojej półce, bo jakoś nie mogłam się za nią zabrać, i inne wydawały mi się bardziej interesujące. Ale gdy już zaczęłam czytać, całkowicie dałam się wciągnąć w wykreowany przez autorkę świat, i chyba nawet nie spodziewałam się, że aż tak spodoba mi się ta historia - bo spodobała mi się, i to bardzo!

O czym jest „Asystentka złoczyńcy”?

Evie nie mogła przypuszczać, że nieoczekiwane spotkanie w lesie skończy się propozycją pracy, i otrzymaniu posady asystentki „Złego” jak określany jest mężczyzna, który ją zatrudnił.

Dla Evie Zły był kimś, kogo znała z plotek krążących w królestwie. Jednak to, jaki był naprawdę, mogła odkryć dopiero po czasie spędzonym w jego zamku.

Czy mężczyzna określany jako Zły naprawdę taki jest? Co popchnęło go do czynów, jakich się dopuszcza? Jakie tajemnice skrywa?

***

Fantastyka to ten rodzaj literatury, który przynajmniej mnie, ma przede wszystkim przekonać na tyle, żebym nie musiała się zastanawiać, że coś jest fikcją. Fabuła musi mieć w sobie coś, co mnie zaciekawi, zauroczy, często też rozbawi. I wszystkie te rzeczy znalazłam w „Asystentce Złoczyńcy”

Ta książka to naprawdę fajnie i lekko napisana historia. Opowieść pełna barwnych bohaterów, tajemnic, intrygi, budzącej się namiętności - ale to zalewie iskierka w całej tej przygodzie. Autorka tak poprowadziła tę fabułę, bym z ciekawością odkrywała różne elementy życia bohaterów. Nie tylko Evie i Złego, ale też innych pracowników zamku. Moja największą sympatię oczywiście zdobył treser smoka i uzdrowicielka, a numerem jeden został Kingsley!

„Asystentka złoczyńcy” to książka, którą jak to się mówi - wciągnąłem nosem! Czytałam i nie mogłam się oderwać, doskonale się przy tym bawiąc, jednoczenie też odczuwając ten dreszczyk grozy, gdy działo się coś strasznego.

To były naprawdę dobrze spędzone godziny i jedynym zastrzeżeniem jest dla mnie brak ciągu dalszego! Z tego, co widziałam, za granicą niebawem będzie miał premierę drugi tom, więc liczę gorąco na to, że i u nas za jakiś czas się pojawi!

Będę wyczekiwać tego z niecierpliwością, a was zachęcam do poznania opowieści Złego i Evie. No i nie zapominamy o Żabie!

Polecam!

„Nie chciała zostać czarnym charakterem, ale kiedy człowiek przez całe życie wypatruje słońca, w końcu zaczyna tęsknić za deszczem”.

„Asystentka złoczyńcy” to książka, która trochę leżała na mojej półce, bo jakoś nie mogłam się za nią zabrać, i inne wydawały mi się bardziej interesujące. ...

Rozwiń

Zwiń

„Pieniądze to nie wszystko. Są kluczem, który może dać wolność albo ją zabrać”.

Otrzymując propozycję współpracy przy książce „Better than you”, skusiłam się, patrząc na okładkę, piękne wydanie, ale i ciekawy opis, który zwiastował fajną historię dwójki młodych ludzi, którzy w szkole dla bogaczy mają szansę znaleźć prawdziwą przyjaźń i być może miłość. Kompletnie nie spodziewałam się za to tego, jak ta historia zostanie napisana i nie będę ściemniać - nieco mnie to przeraziło.

Lubie czytać różne perspektywy danej historii, ale zwykle jest to dwójka głównych bohaterów. W „Better than you” wygląda to zgoła inaczej, bo tutaj „wchodzimy” do głowy kilkorgu bohaterom, co początkowo okropnie mnie męczyło. Musiałam zatrzymywać się na chwilę i myśleć, o czym w danej chwili czytam, bo trochę minęło, zanim dopasowałam sobie imię do danej osoby w tej opowieści.

Sposób napisania tej książki mogę poniekąd porównać do serialu i jak sądzę, choć mogę się mylić, taki miał być tego zamysł.

Niemniej, jak już przyzwyczaiłam się do tego, jak ta historia jest opowiadana, to ostatecznie naprawdę mocno się w nią wciągnęłam. I wydaje mi się, że całość skierowana jest z pewnością do młodszych czytelników niż ja ( ach te 35 lat 😅), to jednak koniec końców muszę powiedzieć, że to była naprawdę świetna historia!

Wbrew pozorom, mimo tego, że fabuła toczy się w liceum, i niektóre problemy uczniów mogły wydawać się błahe, to jednak sporo było tu wątków, poruszających trudne tematy - jak choćby akceptację, uzależnienie, agresję, trudne relacje rodzinne i wiele innych.

I choć według opisu to miała być głównie historia Matta i Angeli, to jednak każdy z bohaterów, który otrzymał swój czas w tej opowieści, był ważny. Każdy mnie czymś zaintrygował, dał poczuć do siebie sympatię, lub całkiem przeciwnie ogromną niechęć.

Na plus na pewno zasługuje też styl autorki, bo to bardzo lekko, ale przy okazji dobrze napisana książka. Nie zapominajmy też o pięknym wydaniu papierowym, z barwionymi brzegami, które cieszyło moje oczy.

Jakiś minus?

Zdecydowanie brak ciągu dalszego!
Będę wyczekiwać go z niecierpliwością, ale was już teraz zachęcam do poznania tej intrygującej grupy młodych ludzi!

Polecam!

„Pieniądze to nie wszystko. Są kluczem, który może dać wolność albo ją zabrać”.

Otrzymując propozycję współpracy przy książce „Better than you”, skusiłam się, patrząc na okładkę, piękne wydanie, ale i ciekawy opis, który zwiastował fajną historię dwójki młodych ludzi, którzy w szkole dla ...

Rozwiń

Zwiń

„Przeszłość stawała mi kością w gardle i była moją przyszłością. Kładła się cieniem na całym moim życiu”.

„(…) wiedziałam zbyt dobrze, że nie da się już wrócić do tego, co było”.

Zaraz po skończeniu pierwszego tomu serii „Romans z Yakuzą” miałam ogromny niedosyt i przemożną chęć dowiedzenia się co dalej. Na szczęście wydawnictwo i autorka nie kazali mi zbyt długo czekać, i w ten oto sposób w moje ręce trafiła powieść „Policjant”, który jest bezpośrednią kontynuacją „Reporterki”.

Po wszystkim, co wydarzyło się w Japonii, Joan musiała uciekać. Opuszczając kraj, miała nadzieję, że na dobre zamknie za sobą przeszłość i odetnie się od wszystkich złych rzeczy, jakie ją spotkały. Jednak wyjazd łączył się też z rozstaniem z mężczyzną, który wbrew jej przekonaniu wiele dla niej znaczył.

Joan nie wiedziała wtedy jeszcze, że ucieczka nie będzie żadnym wyjściem. Przeszłość w końcu ją dopadła, a ona stała się kartą przetargową w sprawie, o której nie miała pojęcia. Bo przeszłość kryje tajemnice, które mogą zmienić całe jej życie…

***

Anna Crevan już w poprzedniej części dała mi okazję poznać się jako autorka pisząca bardzo lekkim, ale też dojrzałym i przede wszystkim dopracowanym stylem. Widać, że kolejny raz włożyła w tę powieść mnóstwo pracy, kierując fabułą tak, bym nie miała nawet chwili na odpoczynek. Bo gdy już była chwila spokoju, zaraz wydarzyło się coś, co podkręcało atmosferę.

W tej części poznajemy dalsze losy Joan, ale też mamy szansę cofnąć się siedem lat wstecz, i odkryć dużo więcej z relacji, jaka łączyła ją kiedyś z Seijuro. Co takiego wydarzyło się lata temu i jakie odcisnęło to na niej piętno? Czy jest coś, co wytłumaczy zachowanie Seijuro? I gdzie w tym wszystkim miejsce dla agenta Kazuhiro?

Ta książka to dużo pytań i wiele odpowiedzi, ale nie wszystkie. Dowiedziałam się naprawdę dużo, niektóre zdarzenia powodowały aż ciarki na moim ciele, i wyciskały łzy z oczu.

Jednym słowem czytanie tej książki wzbudziło we mnie ogrom emocji! Czytałam z zapartym tchem, chcąc jak najwięcej wyciągnąć z czasu, jaki spędzam z bohaterami i jednocześnie ciesząc się tymi chwilami.

I choć wydawało mi się, że po zakończeniu pierwszej części czułam niedosyt, to jednak było to nic, w porównaniu z tym, co czuje obecnie! Na już potrzebuje kontynuacji! Jestem niesamowicie ciekawa ciągu dalszego i tego, jak ostatecznie potoczą się losy Joan. Czy odnajdzie się w sytuacji, z jaką przyszło jej się zmierzyć?

Tego na pewno dowiemy się w kolejnej części, na którą z niecierpliwością będę czekać!

A wam jak najbardziej polecam zapoznać się z dwoma już tomami serii „Romans z Yakuza”. To obowiązkowa lektura dla osób, które lubią wątki, w których znajdziemy świat przestępczy i gorącą namiętność!

„Przeszłość stawała mi kością w gardle i była moją przyszłością. Kładła się cieniem na całym moim życiu”.

„(…) wiedziałam zbyt dobrze, że nie da się już wrócić do tego, co było”.

Zaraz po skończeniu pierwszego tomu serii „Romans z Yakuzą” miałam ogromny niedosyt i przemożną chęć dowiedze...

Rozwiń

Zwiń

„Jeśli ktoś nie po­tra­fi cię ko­chać za to, jaki je­steś, nie za­słu­gu­je na twoje serce”.

Zawsze, gdy w moim życiu osobistym panuje nieco więcej chaosu, szukam sobie do czytania takich lżejszych, zabawnych książek, by choć na chwilę wyciszyć się i tak po prostu dobrze bawić.

Wydawało mi się, że „Przeciwieństwa się przyciągają” nada się idealnie do tej roli. Śliczna, składka okładka, opis zapowiadający fajną historię. Czego chcesz więcej? Tak oto zaczęła się moja przygoda z bohaterami.

Bea i Jamie - dwoje bohaterów, którzy chyba nie mogliby różnić się od siebie jeszcze bardziej. A przynajmniej tak sądziłam na początku. Bo z czasem okazuje się, że jednak coś tam wspólnego ze sobą mieli.

Perypetie tej dwójki zaczynają się, gdy podstępem, siostra głównej bohaterki wraz ze swoim chłopakiem zabawią się w swatki. Tylko, jak zmusić do czegoś osoby, które już od pierwszej chwili pałają do siebie niechęcią? Tutaj potrzebny był plan, który wbrew pozorom udał się, ale zupełnie inaczej. Bea i Jamie postanawiają utrzeć nosa osobom, które wtrącają się w ich życie, i chyba nawet sami nie spodziewają się tego, jakie przyniesie to konsekwencje..

***

Za co tak polubiłam tę powieść?

~ za barwne postacie
~ za poruszanie trudnych tematów
~ za relacje międzyludzkie
~ za szerzenie świadomości o osobach, które żyją w spektrum.
~ i tak po prostu za to, że cudownie spędziłam z nią czas.

Chciałam lekkiej, podszytej humorem opowieści a dostałam sporo więcej. Dobrze wykreowanych bohaterów, cudownych przyjaciół, sztukę, trudne relacje rodzinne, rodzące się uczucie i pokazanie, że nie zawsze wszystko jest takie, na jakie wygląda.

Bea i Jamie skradli moje serce, dając mi chwilę wytchnienia. Pokazali, że mając przy sobie osoby, które nas kochają, można dokonać naprawdę wielu wspaniałych rzeczy.

Dla mnie „Przeciwieństwa się przyciągają” to obowiązkowa lektura dla każdej fanki romansów! Napisana lekkim stylem, z fajnie poprowadzoną fabułą, cudownymi bohaterami, rozterkami, humorem i szczyptą namiętności! Zdecydowanie warto spędzić z nią czas!

Polecam.

„Jeśli ktoś nie po­tra­fi cię ko­chać za to, jaki je­steś, nie za­słu­gu­je na twoje serce”.

Zawsze, gdy w moim życiu osobistym panuje nieco więcej chaosu, szukam sobie do czytania takich lżejszych, zabawnych książek, by choć na chwilę wyciszyć się i tak po prostu dobrze bawić.

Wydawało ...

Rozwiń

Zwiń

„Wszystko mi się mieszało, sen i rzeczywistość, ból i przyjemność, pożądanie i wstyd. Wszystko się mieszało, ale jednego byłam pewna: czułam jego spojrzenie. Wygłodniałe, rozpaczliwe i palące. Nie widziałam go, nie słyszałam, ale wiedziałam, że patrzy”.

Gosia Lisińska to autorka, która ma już na swoim koncie kilka wydanych książek, jednak moje spotkanie z jej twórczością zaczęło się właśnie od książki „Wszystkie noce Zeusa”, do której otrzymałam propozycję objęcia patronatem.

Zawsze, gdy mam styczność z nowym autorem / autorką, staram się poczytać co nieco na ich temat. Zobaczyć jakie książki wydali, jakie są opinie i ogólne zdanie i twórczości, jaką tworzą. To, co znalazłam na temat Gosi Lisińskiej, wystarczyło, by poprosić o plik z tekstem. W ten oto sposób w moje serce dostała się powieść „Wszystkie noce Zeusa”. Zaczęłam czytać i całkowicie dałam się porwać losom bohaterów.

Zanim opowiem wam od moich wrażeniach, warto wspomnieć, iż historia, jaką wykreowała autorka, jest jedynie inspirowana mitologią grecką, i wiele jej elementów jest przedstawione tak, by pasowało do fabuły.

Co do samej książki i przede wszystkim stylu, jakim posługuje się autorka, uwielbiam to, w jak lekki sposób przestawiła tę opowieść. Jak idealnie połączyła ze sobą intrygę, humor i erotykę. Jak łatwo było mi się odnaleźć w tej historii i zżyć z bohaterami.

Bardzo polubiłam Anetę, a Zeus był taką postacią, co do której nie do końca wiedziałam co mam myśleć. Ciekawił mnie, choć początkowo też wkurzał, bo miałam wrażenie, że nie myślał o niczym innym jak tylko o tym, jak się dobrać do Anety. Jednak z czasem moje uczucia do niego się zmieniły. Dowiedziałam się, co tak naprawdę czuje i dlaczego taki jest, a to usprawiedliwiło jego zachowanie.

To, w jaki sposób autorka poprowadziła tę powieść i jak wplątała w nią kolejne mitologiczne postacie, sprawiało, że jeszcze mocniej wciągałam się w tę historię. Podobało mi się to, że chwile spokojne przeplatane były tymi, w których czuć było adrenalinę i które tylko sprawiały, że byłam jeszcze ciekawsza tego, jak ostatecznie zakończy się historia Zeusa i Anety.

Czy mam co do tej historii jakieś zastrzeżenia? Może jedynie tyle, że brakło mi tu epilogu, choć to otwarte zakończenie ma też swój urok i daje nadzieję, że jeszcze wrócimy do świata bohaterów, i mam takie małe marzenie byśmy poznali historię Posejdona.

Podsumowując - znalazłam w tej książce to, co naprawdę lubię, czyli różne emocje. Znalazłam przyjaźń, namiętność, zazdrość, zemstę, poświęcenie i nadzieję.

Czas, jaki spędziłam z bohaterami tej książki, uważam za bardzo udany i z przyjemnością polecam wam się z nią zapoznać. Nie mam wątpliwości, że obecnie nie pozostaje mi nic innego, jak zapoznać się z pozostałą twórczością autorki, a was zapraszam do czytania książki „Wszystkie noce Zeusa”.

„Wszystko mi się mieszało, sen i rzeczywistość, ból i przyjemność, pożądanie i wstyd. Wszystko się mieszało, ale jednego byłam pewna: czułam jego spojrzenie. Wygłodniałe, rozpaczliwe i palące. Nie widziałam go, nie słyszałam, ale wiedziałam, że patrzy”.

Gosia Lisińska to autorka, która ma...

Rozwiń

Zwiń

„Musimy nosić w sobie mrok, by docenić światło”.

Mrok to coś, co przyciąga mnie to czytanej opowieści. Czasami mam go przesyt i na jakiś czas odcinam się od mocniejszych książek i czytam te „lżejsze”, ale są takie książki, zwłaszcza kontynuację, na które bardzo czekałam i których finału byłam niezwykle ciekawa.

Taką właśnie książka jest „Deliver us from evil”, czyli trzeci tom serii „Chroń nas ode złego” i ciąg dalszy historii Punky’ego i Cami.

Jeśli czytaliście dwa pierwsze tomy tej opowieści, to na pewnie wiecie, że autorka nie oszczędzała bohaterów. Wręcz pokusiłabym się o stwierdzenie, że musieli znieść więcej, niż nie jeden człowiek byłby w stanie na siebie przyjąć.

W trzecim tomie Monica James nie zwalnia. Kolejny raz stawia bohaterów przed wyborami, które mogą kosztować ich życie. Punky musi walczyć nie tylko z wrogami, ale też ze swoimi demonami. Jego mroczna strona włączyła z tą dobrą o dominację i tak naprawdę do końca nie było wiadomo, która z nich zwycięży.

Co tu dużo mówić - mnie autorka kolejny raz kupiła! Tak poprowadziła losami bohaterów, że nie było nawet chwili na odsapnięcie. Na jaw wychodzą rzeczy, których się nie spodziewałam. Dowiadujemy się rzeczy, które znów mieszają w życiu bohaterów.

Mrok, namiętność, zdrada, śmierć, nadzieja… ta książka to istny rollercoaster emocji, które przyprawiały mnie o szybsze bicie serca.

Można rzec, że ta opowieść ma swój finał, jednak autorka epilogiem zostawiła sobie otwartą furtkę, tym samym jest szansa na to, że powrócimy jeszcze do świata bohaterów, choć wtedy jak sądzę, kto inny będzie grał pierwsze skrzypce.

Tymczasem nie pozostaje mi nic innego, jak polecić tę serię każdemu fanowi mrocznych, pokręconych i erotycznych historii.

Jeszcze kilka książek autorki przede mną, ale wiem, że w wolnej chwili muszę je nadrobić, bo coś czuję, że i one mogą mi nieźle namieszać w głowie.

Polecam!

„Musimy nosić w sobie mrok, by docenić światło”.

Mrok to coś, co przyciąga mnie to czytanej opowieści. Czasami mam go przesyt i na jakiś czas odcinam się od mocniejszych książek i czytam te „lżejsze”, ale są takie książki, zwłaszcza kontynuację, na które bardzo czekałam i których finału b...

Rozwiń

Zwiń

„Żadna przysięga nie zdoła przygotować człowieka na niewyobrażalne, które zrywa najsilniejsze z więzi, unieważnia przyrzeczenia i pozostawia po sobie nieodwracalną ruinę”.

„Kiedy stoisz i czekasz, aby słońce cię ogrzało, trudno nie czuć zimna. (…) Musisz się ruszać. Iść dalej. Pomóc sobie. I co najważniejsze, musisz pamiętać, że nie możemy zbyt wiele wymagać… nawet od słońca”.

„Dla Lucy” to to druga książka autorki, jaką miałam okazję przeczytać po „Pan perfekcyjny” i z pewnością nie ostatnia ( liczę, że wydawnictwo wyda kolejne), bo bardzo dobrze czuje się z twórczością autorki.

Przede wszystkim bardzo podobało mi się to, że osobą, która opowiada tę historię ,jest męski bohater. Niewiele jest takich książek, bo jak sądzę, kobiecie zawsze trudniej napisać męską perspektywę, i trzeba się postarać, by dobrze oddać to, z czym mierzy się bohater. Autorce książki „Dla Lucy” udało się to idealnie. Ale tutaj zasługą jest z pewnością wykreowanie Emmetta, bo to bohater, na którego zasługiwałaby każda kobieta. Mężczyzna, który dla miłości do żony i córki, poświęcił tak wiele.

Zawsze powtarzam, że lubię książki, które wzbudzają dużo emocji. Uwielbiam czytać takie, przy których łzy szczypią w oczy ze smutku, wzruszenia i radości. I te wszystkie emocje znalałam w powieści Emmetta, Tatum i Lucy.

Co ta książka ze mną zrobiła! To ile łez w przy niej wylałam, wiem jedynie ja sama, ale mogę wam zagwarantować, że przez większą część książki czytałam ją z czerwonym nosem.

Myślę, że odbiór każdej książki w dużej mierze zależy od tego, jak obecnie wygląda nasze życie i na jakim jest etapie. Będąc mamą, nie chce sobie nawet wyobrażać, jak okropny ból byłabym w stanie znieść w obliczu tragedii, jaka spotkała bohaterów. Wiem jednak, że trzeba być niezwykle silnym, by sobie z czymś takim poradzić.

Emmett był silny. Wziął na siebie odpowiedzialność, przy tym tracąc nie tylko rodzinę, ale i po części samego siebie. To bohater, którego podziwiałam, współczułam mu i kibicowałam wierząc, że jeszcze odnajdzie szczęście.

„Dla Lucy” to książka, która pokazuje siłę miłości. Tej do żony i tej do dzieci. To opowieść o tym, jak nieprzewidywalne jest życie i jak zaledwie kilkanaście sekund jest w stanie wywrócić je do góry nogami, niosąc niewyobrażalny ból. To też historia o nadziei, która nigdy nie gaśnie. O rodzinie, poświęceniu, trudach życia.

Mnie ta historia kupiła w całości! Nie mogłam się oderwać, choć momentami bolało mnie serce. Nie żałuję jednak ani chwili spędzonej z bohaterami i życzę sobie jeszcze więcej tak dobrych książek!

Bardzo polecam!

„Żadna przysięga nie zdoła przygotować człowieka na niewyobrażalne, które zrywa najsilniejsze z więzi, unieważnia przyrzeczenia i pozostawia po sobie nieodwracalną ruinę”.

„Kiedy stoisz i czekasz, aby słońce cię ogrzało, trudno nie czuć zimna. (…) Musisz się ruszać. Iść dalej. Pomóc sobie...

Rozwiń

Zwiń