Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Popularny slogan głosi, że z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciu. Jest w tym dużo prawdy, bojak w wielu familiach, tak też u państwa Milewskich nie brakuje zgrzytów. Od lat pielęgnowane są tajemnice i niedopowiedzenia, prowadząc do nieporozumień.
Czasami wypowiedziane jedni zdanie za dużo może wywołać lawinę, na końcu której jawi się rozwód. Ale czy do niego dojdzie? Dowie się tylko ten, kto przeczyta "Tajemnice Malinowego Wzgórza", którego autorką jest Iwona Mejza.

Czy nieboszczyk może przyczynić się, do pojednania rodziny? Otóż jeśli w grę wchodzi potencjalny spadek, to jest spora szansa na sukces. Ale trzeba spełnić warunki... rodzina Milewskich aby odziedziczyć fortunę po tak samo bogatym jak i ekscentrycznym Ferdynandzie musi dostosować się do jego wytycznych zawartych w testamencie i zamieszkać wspólnie we dworze na Malinowym Wzgórza przez okrągły rok, a mecenas Skalski ma tego dopilnować.
Czy dadzą radę?

"Tajemnice Malinowego Wzgórza" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Iwony Mejzy.
Przyznaję, że troszkę przestraszyła mnie ta książka na początku, bo tam znajdujemy wykaz wszystkich bohaterów, którzy pojawiają się przez rok trwania akcji. To był nadmiar szczegółów, bo nie oszukujmy się... kto jest w stanie zapamiętać 20 obcych osób z imienia, nazwiska, funkcji, profesji i koligacji. Na szczęście w trakcie czytania na spokojnie poznawałam każdego z nich, kompletnie nie posługując się ściągawką.

Moim zdaniem powieść Iwony Mejzy jest przedstawieniem statystycznej rodziny w krzywym zwierciadle, które wyostrza pewne charakterystyczne cechy jakie niejeden z nas doskonale zna ze swojego "podwórka". Podglądamy losy rodziny Milewskich, tajemnice, niesnaski, co jakiś czas wyciągany jest kolejny "trup z szafy". Ale dzięki temu mają szansę naprawić błędy, wyjaśnić sobie to, co do tej pory było pogmatwane i zapętliło się niczym kłębek wełny po ataku kocura.

Podsumowując powiem, że miło spędziłam czas na lekturze, nie była ona zbyt wymagająca, idealnie nadała się na wieczorny relaks.Choć pewnie szybko zagubi się w czeluściach pamięci, to i tak było warto spędzić z nią czas.

Popularny slogan głosi, że z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciu. Jest w tym dużo prawdy, bojak w wielu familiach, tak też u państwa Milewskich nie brakuje zgrzytów. Od lat pielęgnowane są tajemnice i niedopowiedzenia, prowadząc do nieporozumień.
Czasami wypowiedziane jedni zdanie ...

Rozwiń

Zwiń

Dźwięk zamykanej bramy getta dla każdego Żyda oznaczał w czasie wojny tylko jedno- to droga, z której nie da się zawrócić. Ale Henia, młodziutka dziewczyna w 1942 roku postanowiła uwolnić zza tej bramy swojego ukochanego Moszka. Choć plan był dopracowany, stres towarzyszący jego realizacji sięgał zenitu.
W wyniku zbiegu wydarzeń Hania opuściła getto nie tylko z Moszkiem, ale i z niemowlęciem- malutką Chaną. Jednak wojna trwała nadal, a młodzi nie mogli żyć normalnie...
W czasach współczesnych do firmy, w której pracuje Agata, prawnuczka Heni, puka Benjamin. Mężczyzna, który przyjechał z Izraela jest mocno zainteresowany wojennymi losami Żydów w Łomży, a los typuje Agatę, do oprowadzenia go po okolicy.
Czego szuka Benjamin, musicie dowiedzieć się sami...

Z ogromnym entuzjazmem przyjęłam informację o kolejnej książce napisanej przez Annę Rybakiewicz i sięgając po powieść "Ocaleni dla miłości" czułam, że to będzie fantastyczna przygoda literacka. Tym razem również autorka zafundowała swoim czytelnikom mnóstwo emocji i wzruszeń.
Podążając wraz z fabułą przez kolejne strony da się wyczuć wieczne napięcie i wszechobecny strach towarzyszący bohaterom, ale Anna Rybakiewicz obdarzyła ich również całym wachlarzem pozytywnych emocji. Pomimo strachu, głodu, na pierwszym miejscu zawsze było dla nich dobro najbliższych, a rodzina największą świętością.

"Ocaleni dla miłości" to piękna, rozczulająca, ale też smutna powieść o miłości, poświęceniu i rodzinnych więzach. Choć autorka porusza trudne tematy, to lekkość jej pióra powoduje, że czytelnik płynie na fali emocji.
Gorąco polecam.

Dźwięk zamykanej bramy getta dla każdego Żyda oznaczał w czasie wojny tylko jedno- to droga, z której nie da się zawrócić. Ale Henia, młodziutka dziewczyna w 1942 roku postanowiła uwolnić zza tej bramy swojego ukochanego Moszka. Choć plan był dopracowany, stres towarzyszący jego realizacji...

Rozwiń

Zwiń

Jeżeli mielibyście możliwość podróży w czasie, to do jakich lat chcielibyście wrócić? Tak chociaż na momencik...
Ja mam ogromny sentyment do lat mojego dzieciństwa, czyli lat osiemdziesiątych ubiegłego stulecia. Natomiast Anna Stryjewska posiada dar, którym jest umiejętność przenoszenia mnie do tych co prawda siermiężnych, ale jakże charakterystycznych czasów. Nikt jak ona nie oddaje tego klimatu.

Kiedy sięgnęłam po powieść "Lucyna. Zerwana nić " wiedziałam czego mogę oczekiwać i kolejny raz się nie zawiodłam. Przeczytałam historię tytułowej bohaterki, która może się wydawać wręcz nierealna, jednak zdarzyła się ona naprawdę.
Lucynę poznajemy w dwóch okresach jej życia. Jako nastolatkę, która obserwując żywot swojej matki, obiecuję sobie, że zrobi wszytko, aby nie popełnić jej błędów. Bo matka dziewczyny robi co może, żeby w trudnych komunistycznych czasach związać koniec z końcem wychowując czwórkę dzieci, mając za męża lekkoducha niewylewającego za kołnierz, o pojemnym sercu.
Jednak głównym wątkiem tej historii są losy Lucyny- już dorosłej kobiety, której mąż wyjechał do Niemiec za pracą. Kiedy kobieta dowiaduje się, że trafił tam do więzienia, niewiele myśląc pakuje malutką córkę i z pomocą przyjaciela zmierza na zachód. A biorąc pod uwagę realia polityczne, staje się to wyzwaniem na granicy prawa...
Historia Lucyny na kartach powieści biegnie dwutorowo, a obie historie przenikają się budując napięcie. Wydarzenia nabierają chwilami sensacyjnego charakteru, wydając się nierealna. Jednak każdy, kto żył w tamtych latach dostrzeże autentym sytuacji. Polacy zmęczeni szarzyzną trudami życia w kraju poszukiwali spokoju, dostatku i azylu na owianym licznymi legendami zachodzie. Czy go znajdywali i jakim kosztem?... o tym pisze Anna Stryjewska.
Przeczytajcie tę historię, a gwarantuję, że mocno złapie Was za serce i wciągnie od pierwszych stron. Poprowadzi drogami Europy aż po mityczny "american dream".

Jeżeli mielibyście możliwość podróży w czasie, to do jakich lat chcielibyście wrócić? Tak chociaż na momencik...
Ja mam ogromny sentyment do lat mojego dzieciństwa, czyli lat osiemdziesiątych ubiegłego stulecia. Natomiast Anna Stryjewska posiada dar, którym jest umiejętność przenoszenia mn...

Rozwiń

Zwiń

Chyba każda dziewczynka kiedyś marzyła, żeby być księżniczką. Wydawało nam się, że to spełnienie marzeń.
Rzeczywistość jednak może rozczarowywać...

Wilhelmina Frederica Louisa Charlotte Marianne , czyli Marianna Orańska, niderlandzka księżniczka urodzona w Berlinie na początku XIX wieku stała się główną bohaterką najnowszej powieści Sylwii Winnik i aż mam ciarki kiedy pomyślę, jak wiele pracy autorka włożyła w to, żeby stworzyć tę niesamowitą opowieść.
"Dobra Pani" to opowieść o niesamowitej kobiecie, która nawet gdyby żyła w dzisiejszych czasach, zrobiłaby niezłe zamieszanie, a co dopiero 200 lat temu, kiedy to jeszcze Europą rządziły dworskie konwenanse, małżeństwa zawierało się z pobudek politycznych, miłość należało schować do najgłębszej szuflady, a rola kobiety, księżnej, królowej, sprowadzała się do obowiązku przedłużenia rodu oczywiście w linii męskiej.
Marianna Orańska miała to szczęście, że wychowywała się w kochającej rodzinie, jednak kiedy przyszedł moment ożenku, poślubić musiała nie wybranka serca, lecz kandydata poprawnego politycznie. Ale i to nie zdusiło w niej pogody ducha i nie złamało dobrego serca.
Marianna wszytko co czyniła, robiła dla innych, i choć majątki jej znajdowały się w wielu krajach, nie spoczęła w pałacowych buduarach, lecz zawsze wyciągała pomocną dłoń do lokalnych społeczności. Wszędzie gdzie tylko się pojawiała, zjednywała sobie serca mieszkańców, dbała o okoliczne tereny i ich rozwój.

Marianna była nietuzinkową kobietą i z pewnością dlatego Sylwia Winnik sięgnęła po jej historię aby stworzyć rewelacyjną powieść "Dobra Pani". Na jej kartach w bardzo przystępny sposób opisała dziewiętnastowieczne obyczaje, normy społeczne i panujące realia polityczne. Nic w tej książce nie przytłacza, ale da bardzo wymierny obraz tamtych czasów.
Ja jestem pod ogromnym wrażeniem wkładu ciężkiej, wnikliwej pracy autorki, która nie dość, że przekazała czytelnikowi piękną historię, zadbała o szczegóły, to uczyniła to wszytko z piękną lekkością. Aż zapragnęłam wybrać się na wycieczkę śladami Marianny i z pewnością pałac w Kamieńcu Ząbkowickim jest na liście miejsc, które muszę odwiedzić.

Chyba każda dziewczynka kiedyś marzyła, żeby być księżniczką. Wydawało nam się, że to spełnienie marzeń.
Rzeczywistość jednak może rozczarowywać...

Wilhelmina Frederica Louisa Charlotte Marianne , czyli Marianna Orańska, niderlandzka księżniczka urodzona w Berlinie na początku XIX wieku...

Rozwiń

Zwiń

Wiecie zapewne, że jedna, nie do końca przemyślana decyzja może pociągnąć za sobą lawinę wydarzeń, którą ciężko będzie wyhamować. Czasem jest z tego tylko kupa śmiechu, ale czasami jednak do śmiechu nikomu nie będzie...

Michalina jest pracownikiem naukowym pracującym na wydziale botanicznym. Kobieta wydawać by się mogło poważna, jakby nie patrzeć, w końcu dorobiła się doktoratu. No ale co z tego, jeśli pod stertą tytułów naukowych kryje się nieporadne, stroniące od wszelkiego towarzystwa, szczególnie męskiego, dziewczę. Mało tego Michalinę przytłacza dość oryginalna rodzicielka oraz niewiele lepsza ciotka.
Kiedy na wydziale pojawia się Filip, Michalinie wydaje się, że to ten jeden jedyny, wymarzony. Późniejsze wydarzenia na bieżąco aktualizują to wyobrażenie, ale kiedy będąc w delegacji kobieta okazuje się być ostatnią, która widziała swojego profesora i mentora żywego, a jednoczenie pierwszą, która ujrzała jego pozbawione życia ciało, to sprawa zaczyna się komplikować...

"Weź głęboki wdech" to druga książka autorstwa Kasi Bulicz Kasprzak, jaką przeczytałam. Mam wrażenie, że poprzednia była lepsza, choć i przy tej dobrze się bawiłam.
Książka napisana jest lekkim, zartobliwym językiem, a fabuła choć sklasyfikowana jako obyczaj i romans, mnie bardziej przypomina komedię kryminalną.
No może wątek kryminalny szyty jest zbyt grubą nicią, ale fakt... podkręca ciekawość i utrzymuje napięcie.
Sama główna bohaterka lekko mnie irytowała swoją naiwnością i nieporadnością. Zachowywała się trochę jak wystraszona pensjonarka niewiedząca o życiu zbyt wiele. Aż dziwiłam się, że jest to trzydziestolatka, a nie podlotek.
Był jeszcze jeden element, który byłby fajny i zabawny, pod warunkiem, że występowałby trzy razy rzadziej. To wtrącenia dotyczące natury Michaliny typu: "moje racjonalne Ja...", "moje przenikliwe Ja...", moje paranoiczne Ja...". Za dużo tego. Zaczał mnie ten zwrot przytłaczać w pewnym momencie.
Podsumowując- książka słabsza od "Inna bajka", ale będę sięgać po kolejne książki autorki z nadzieją, bo po poprzedniej naprawdę byłam zadowolona.

Wiecie zapewne, że jedna, nie do końca przemyślana decyzja może pociągnąć za sobą lawinę wydarzeń, którą ciężko będzie wyhamować. Czasem jest z tego tylko kupa śmiechu, ale czasami jednak do śmiechu nikomu nie będzie...

Michalina jest pracownikiem naukowym pracującym na wydziale botaniczn...

Rozwiń

Zwiń

Ależ ja mam szczęście, że na mojej czytelniczej ścieżce trafiam na tak dobre książki i niesamowicie utalentowanych autorów.
Po lekturze najnowszej powieści Moniki Cieluch "Na zawsze i na wieczność" byłam pełna podziwu, ochów i achów kierowanych w stronę tej pisarki.

Brooklyn od zawsze przyjaźniła się z Mattem. Był jej bliski jak brat, i nawet matka dziewczyny traktowała go jak swoje drugie dziecko.
Z czasem ta ralacja zmieniła swój charakter, a w sercach dwójki młodych ludzi zagościło poważniejsze uczucie.
Wtedy jednak Brooklyn zyskała możliwość wyjazdu do Stanów, aby rozwijać swoją karierę taneczną, a z czasem hasło "na zawsze i na wieczność" straciło swoją moc.
Po latach, gdy dużo wydarzyło się w życiorysach tej dwójki, Brook wraca do domu po ciężkim wypadku, który najprawdopodobniej przekreśli marzenia o rozwoju i tytułach mistrzowskich. Brakuje jej mocy do życia. Los jednak chce, że w okolicy nadal mieszka Matt i utrzymuje stały kontakt z matką dziewczyny.

To była cudowna lektura. Historia równie smutna co pozytywna, choć jak dobrze się zastanowić, to chyba tych radosnych promyków znajdzie się w niej więcej.
"Na zawsze i na wieczność" jest rewelacyjną opowieścią o sile przyjaźni, o mądrości życiowej, marzeniach, celach i drodze do ich osiągnięcia. Ale to przede wszytkim świetna, przepełniona emocjami historia głębokiego, dojrzałego, choć nadal dojrzewającego uczucia.

No i w tej książce znalazłam też wątek, który uwielbiam i który chyba nigdy, przenigdy mi się nie znudzi. Kocham kilkuletnie bohaterki książek, małe, rezolutne, nadwyraz inteligentne i zabawne dziewczynki, które niczym promyczek słońca rozświetlają wszystkie smutki. I tutaj również znajdziecie taką iskierkę, którą z pewnością pokochacie.

Sięgnijcie po powieść Moniki Cieluch, a gwarantuję Wam, że się od niej nie oderwiecie.

Ależ ja mam szczęście, że na mojej czytelniczej ścieżce trafiam na tak dobre książki i niesamowicie utalentowanych autorów.
Po lekturze najnowszej powieści Moniki Cieluch "Na zawsze i na wieczność" byłam pełna podziwu, ochów i achów kierowanych w stronę tej pisarki.

Brooklyn od zawsze pr...

Rozwiń

Zwiń

Piękna wiosenna okładka, a za nią ukryta bardzo emocjonalna historia, pełna dramatów ale i przebłysków nadziei. I tytułowa "Apaszka w kwiaty jabłoni", która wiąże ze sobą początek i koniec tej opowieści.
Tak po krótce możnaby opisać fabułę powieści, której autorką jest Anna Wojtkowska-Witala.
A bardziej szczegółowo...
Teresa jest bardzo skromną kobietą, pracującą w sklepiku ze starociami. Nie potrzeba jej wiele do szczęścia. Jedyne za czym tęskni i czego pragnie, to praca w bibliotece. Ma starszą siostrę, Kasię, na którą zawsze może liczyć, choć wydawałoby się, że dużo je różni.
Pewnego dnia siostry dowiadują się od swojej matki, że ta ma zamiar porzucić dotychczasowe życie i wyprowadzić się do Karpacza, co niezwłocznie i po cichu czyni, unikając prób perswazji ze strony córek.
Ucieczka Beaty daje córkom do myślenia, a zbiegi okoliczności powodują, że powraca do nich temat ojca, człowieka, który z ich życia zniknął tak dawno, że nie mogą go pamiętać.
I w tym momencie zaczynamy śledzić losy Beaty, jej męża Aurelisza Marka, kiedy jeszcze byli razem, choć jakby osobno, i po nitce do kłębka wraz z Teresą i Kasią odkrywamy kolejne rodzinne tajemnice. A było ich sporo w tej rodzinie na przestrzeni lat...

"Apaszka w kwiaty jabłoni" to bardziej gorzka niż słodka opowieść o tym, jak niewiele trzeba, żeby wtrącić się w czyjeś życie, zamieszać w nim niczym chochlą w kotle pełnym uczuć i emocji, po czym zniszczyć cudze marzenia. To historia na wskroś realistyczna, może nawet smutna, bo autorka nie bała się poruszyć w niej trudnych społecznie tematów jak alkoholizm i upadek nim spowodowany, bezdomność, przemoc domowa, szczególnie ta psychiczna.
Ale nie bójcie się, bo w tej książce znajdziecie błąkającą się między wierszami nadzieję i radość. Serdeczna relacja sióstr, pewne rodzące się cichaczem uczucie i dobrzy ludzie, których spotykają na swojej drodze bohaterowie nadają tej powieści bardzo pozytywny wydźwięk.

Piękna wiosenna okładka, a za nią ukryta bardzo emocjonalna historia, pełna dramatów ale i przebłysków nadziei. I tytułowa "Apaszka w kwiaty jabłoni", która wiąże ze sobą początek i koniec tej opowieści.
Tak po krótce możnaby opisać fabułę powieści, której autorką jest Anna Wojtkowska-Wit...

Rozwiń

Zwiń

"Błękitna wstążka" to debiutancka powieść Magdaleny Wojtkiewicz, ale o tym fakcie dowiedziałam się dopiero po jej lekturze. Spotkałam się ze skrajnymi opiniami i oczywiście z połową z nich nie mogę się zgodzić, o czym chętnie opowiem.

Główną bohaterką powieści jest Anna Malicka, cicha i spokojna dziewczyna z dobrego domu, wychowana w Warszawie, ale bezbrzeżnie kochająca Gdańsk i morze, które uwielbia uwieczniać na płótnie. Anna kocha malarstwo i z nim wiąże przyszłość. Nie może się również doczekać kolejnych wakacji u wujostwa w Trójmieście. Wypoczynek zostaje brutalnie przerwany, bo latem 1939 roku w Gdańsku bardzo wyraźnie czuję się nadchodzącą wojnę.
Ale zanim Anna wróci do Warszawy, na plaży spotka niemieckiego oficera- Horsta Kluzera, niewiadomą, jak wielką rolę odegra on w jej życiu...

Czytając opinie o tej powieści widziałam zarzuty, że brak w niej dramatyzmu i realistycznej wizji wojny. Nie zgadzam się z tym.
Po pierwsze podczas trwającego konfliktu zbrojnego ludzie mimo wszystko starali się przecież zachować choćby namiastkę normalności, a ich serca nie przechodziły w stan hibernacji. Wtedy również zakochiwali się w sobie, a niejednokrotnie zgodnie z hasłem "serce nie sługa", te uczucia wystawiane były na próby i niepochlebne spojrzenia.
"Błękitna wstążka" jest właśnie historią bardzo trudnego uczucia, które rodzi się pomiędzy młodziutką, odrobinę naiwną i pogubioną Anną, a niemickim oficerem z trupią czaszką na mundurze.
Kolejnym powodem, dlaczego nie zgadzam się z negatywnymi opiniami jest fakt, że autorka dość realistycznie opowiedziała o realiach wojny, nalotach, akcjach partyzantów a nawet mocno zaakcentowała prawdziwe wydarzenie, rzeź w Piaśnicy, koło Wejherowa, gdzie zginęły tysiące więźniów.
Trudny temat wybrała sobie Magdalena Wojtkiewicz na swój debiut i moim zdaniem bardzo dobrze sobie z nim poradziła. Tym bardziej, że książka jest napisana w bardzo przystępny sposób, czyta się ją szybko, choć emocji nie brakuje.
Będę czekać na kolejne powieści tej autorki.

"Błękitna wstążka" to debiutancka powieść Magdaleny Wojtkiewicz, ale o tym fakcie dowiedziałam się dopiero po jej lekturze. Spotkałam się ze skrajnymi opiniami i oczywiście z połową z nich nie mogę się zgodzić, o czym chętnie opowiem.

Główną bohaterką powieści jest Anna Malicka, cicha i s...

Rozwiń

Zwiń

Czy w kwestii uczuć należy kierować się tylko wyborami serca, czy można sugerować się podpowiedziami osób nam życzliwych? I czy te wskazówki na pewno zawsze są trafne?

Marianna pokochała Michała z wzajemnością wiele lat temu. Teraz przypomniała sobie te piękne chwile, kiedy miłość unosiła ją 3 centymetry nad ziemią. Jednak jej rodzinie ten związek z synem alkoholika od początku się nie spodobał, sugerowano wręcz, że Marianna popełnia mezalians, tak jak przed laty jej prababka Elsa. Mało tego, wśród bliskich dziewczyny pokutuje przeświadczenie, że ten związek ściągnie nieszczęście na dziewczynę, tak jak przed laty był winny nieszczęściu Elsy.
Rodzice Marianny zaplanowali dla niej zupełnie inną przyszłość, na miarę statusu ich lekarskiej rodziny i są gotowi zrobić wszystko, żeby odciągnąć myśli Marianny od Michała...

"Ulotny zapach czereśni" to kolejna książka Magdaleny Witkiewicz, która w 100 procentach trafiła w mój gust.
Tym razem autorka w jednej powieści autorka zawarła dwie historie, dwóch zupełnie różnych, choć posiadających wspólne cechy miłości. Opowieść została rozłożona na trzy płaszczyzny czasowe: lata kiedy żyła Elsa, czas pierwszych zrywów miłosnych Marianny i chwile obecne, kiedy z jest ona dojrzałą kobietą. Daje nam to kompleksowy pogląd na sytuację rodzinną dziewczyny i tłumaczy skąd wzięły się tak radykalne poglądy wśród jej bliskich.
Dodatkowo poznajemy historię z pozycji zarówno Marianny jak i Michała.
Jeśli wydaje się to skomplikowane, to jest to mylne spostrzeżenie, bowiem Magdalena Witkiewicz jak zwykle stanęła na wysokości zadania i przeprowadziła czytelnika przez meandry historii rodzinnej i świetnym, znanym wiernym czytelnikom stylu. Zafundowała nam mnóstwo emocji i wzruszeń, ale we mnie wywołała też złość, smutek i niezgodę na pewne zagadnienia. Oczywiście nie jestem zwolenniczką wtrącania się do cudzego życia, więc zabobony goszczące w domu Marianny wzbudzały u mnie oburzenie. Ale rozumiem, że wokół nich jest zbudowana historia, a poza tym lubię, kiedy powieść ropala emocje.
Ogromnie polecam

Czy w kwestii uczuć należy kierować się tylko wyborami serca, czy można sugerować się podpowiedziami osób nam życzliwych? I czy te wskazówki na pewno zawsze są trafne?

Marianna pokochała Michała z wzajemnością wiele lat temu. Teraz przypomniała sobie te piękne chwile, kiedy miłość unosiła...

Rozwiń

Zwiń

Tęskniliście za Dianą i innymi bohaterami serii "Wrzosowa polana" Karoliny Wilczyńskiej? Jeśli tak, to po raz czwarty zabieram Was wraz z autorką do odwiedzenia tego niesamowitego miejsca kryjącego się w sercu Gór Świętokrzyskich, u podnóża Łysicy. Tak, to tam według legend odbywały się sabaty czarownic, a i jedną "czarownicę" autorka osadziła wśród bohaterów tej historii.
Ale po kolei...
Diana liczy straty i "liże rany" po niedawnych pożarze, który strawił stodołę w Walentynki. Winnych brak, a kobieta martwi się o przyszłość i odszkodowanie.
Ale nie tylko to zajmuje jej głowę. Sytuacja jaka zaistniała pomiędzy nią a Tobiaszem również jest dla Diany niewygodna. Kobieta chce być lojalna wobec przyjaciółki, ale serce również snuje swój scenariusz. Zaczyna nawet szukać rozwiązania w Jagodnie... Czy to pomoże?
Martyna również boryka się z życiowymi wyborami, ale to rozwikłanie tajemnicy Grety, którą mieszkańcy traktują jak czarownicę okaże się zwieńczeniem tej czterotomowej historii.

Książki Karoliny Wilczyńskiej z serii "Wrzosowa polana" to opowieść utrzymana w stylu zbliżonym do kultowego już chyba Jagodna.
"Wiosna przynosi ukojenie" to ostatnia część, która rozwikła wiele poplątanych ludzkich ścieżek, wyjaśni niedomówienia i zdradzi pewne tajemnice.
W tej części autorka skupia się na rozterkach, walce serca i rozumu, w której bardzo często ciężko wyłonić zwycięzcę. Ale jak to w książkach Karoliny, pomimo trudności, smutku i żalu, znajdzie się także mnóstwo pozytywnych wibracji, bo tam gdzie pojawia się Karolina, tam znajdujemy również nadzieję i rozwiązanie problemów.

Nie pierwszy już raz sięgając po kolejną powieść tej autorki, poczułam się jak w domu. Tak, Góry Świętokrzyskie to również moje okolice, ale chodzi o to, że jej książki dają takie magiczne wytchnienie i poczucie, że z każdej sytuacji jest wyjście. To trochę tak, jak wrócić do domu, gdzie babcia przytuli, nakarmi i przygotuje pyszne kakao.

Szkoda mi się rozstawać z bohaterami "Wrzosowej polany" ale wszytko co dobre kiedyś się kończy...

Tęskniliście za Dianą i innymi bohaterami serii "Wrzosowa polana" Karoliny Wilczyńskiej? Jeśli tak, to po raz czwarty zabieram Was wraz z autorką do odwiedzenia tego niesamowitego miejsca kryjącego się w sercu Gór Świętokrzyskich, u podnóża Łysicy. Tak, to tam według legend odbywały się sa...

Rozwiń

Zwiń