Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Już myślałam, że po Trylogii mgły Marina będzie lekturą ciekawszą, jednak spotkałam się po prostu z czwartą częścią sagi o tym samym. Potwory nie wyłaniają się z mgły, ale reszta bardzo podobna. Schemat fabuły identyczny jak w poprzednich książkach autora. Para nastolatków próbuje rozwikłać zagadkę upiorów. Dość ciekawe intrygi kończące się rozczarowującą kulminacją. Tak jakby ciekawy film thriller zmieniał się powoli w kreskówkę dla dzieci. Sentymentalny koniec też już się powtarzał w dziełach Zafona.

Już myślałam, że po Trylogii mgły Marina będzie lekturą ciekawszą, jednak spotkałam się po prostu z czwartą częścią sagi o tym samym. Potwory nie wyłaniają się z mgły, ale reszta bardzo podobna. Schemat fabuły identyczny jak w poprzednich książkach autora. Para nastolatków próbuje rozwikłać zagadkę upiorów. Dość ciekawe intrygi kończące się rozczarowującą kulminacją. Tak...

Według mnie najlepsza część trylogii mgły Zafona. Niestety, podobnie jak w poprzednich częściach, początek i środek książki interesujący, a gdy przechodzimy do tzw. kulminacji, okazuje się dość nużąca. Ciekawa z początku i tajemnicza historia przeradza się w bajeczkę. Duży plus natomiast za epizodyczne pojawienie się wątków obecnych w poprzednich tomach, a nawet takiego, który 10 lat później zostanie obszernie rozwinięty w cyklu Cmentarza zapomnianych książek. Dla mnie było to naprawdę spore zaskoczenie i urozmaicenie, które może nawet nieco zamieszać w interpretacji Cmentarza… Czy wierzyć jednak tej wcześniejszej narracji? Co jest ostatecznie prawdziwe? Cóż… w twórczości Zafona prawda zwykle pozostaje gdzieś za mgłą…

Według mnie najlepsza część trylogii mgły Zafona. Niestety, podobnie jak w poprzednich częściach, początek i środek książki interesujący, a gdy przechodzimy do tzw. kulminacji, okazuje się dość nużąca. Ciekawa z początku i tajemnicza historia przeradza się w bajeczkę. Duży plus natomiast za epizodyczne pojawienie się wątków obecnych w poprzednich tomach, a nawet takiego,...

Książka dużo lepsza niż "Książę mgły", widać w niej już styl typowy dla Zafona. Moje wątpliwości budzi epatowanie przemocą i okropnościami, których zbyt dużo jest na książkę młodzieżową. Ja nie klasyfikowałabym tak jej powieści. Ujęłam też nieco z oceny za niektóre przewidywalne rozwiązania. Poza tym, to dość ciekawa lektura, zwłaszcza dla fanów kolei i inżynierii.

Książka dużo lepsza niż "Książę mgły", widać w niej już styl typowy dla Zafona. Moje wątpliwości budzi epatowanie przemocą i okropnościami, których zbyt dużo jest na książkę młodzieżową. Ja nie klasyfikowałabym tak jej powieści. Ujęłam też nieco z oceny za niektóre przewidywalne rozwiązania. Poza tym, to dość ciekawa lektura, zwłaszcza dla fanów kolei i inżynierii.