Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Złego syna" można odczytywać jako epitafium dla zmarłej matki. Tekst o i dla zmarłej przedwcześnie matki (jak zawsze, bo umiera się tylko za wcześnie), o żałobie, później żałobie, bo 20 lat po jej śmierci. O żalu, tęsknocie, wkurwieniu – na wszystko: na matkę, na śmierć, na życie, świat i całą resztę. I złość na siebie samego wreszcie. Za to, że zrobił za mało, za dużo, za to że nic nie zrobił, albo że jak już coś zrobił to było za późno. W całej swojej ogólności to tekst ciekawy i kłujący bólem momentami. Podobała mi się ta książka, bo była szczera, dosadna i była też wulgarna momentami. Sporo w tej prozie sięgających do trzewi momentów, wiele trafionych słów. Trochę kojarzyło mi się z Edouard Louisem, pod kątem szczerości i tym, że cały tekst jest podany bez żadnych upiększeń.
I teraz tak, ogólnie podobało mi się to co przeczytałam, czułam wiele ironii płynącego z tego tekstu (co lubię zresztą), ale tak jak w po kolejnej już książce Louisa byłam już po prostu zmęczona czytaniem wciąż o tym samym, tak tutaj, nie mam wiele do zarzucenia autorowi, może to, że dla mnie książka była dobra, ale nic poza tym. Nie wstrząsnęła mną tak jak bym chciała, nie wzbudziła we mnie większych emocji, nawet pomimo tego, że jest reklamowana pod szyldem „new sincerity”. To "Zły syn" to nie jest nowatorski tekst (to wszystko w literaturze już było i naszej rodzimej i zagranicznej), nie wiem, może w życiu przeczytałam za wiele bitników, żeby cokolwiek mnie zszokowało. W każdym razie to wciąż proza warta przeczytania, tekst jest fajnie napisany, dobrze się czyta, są świetne momenty – te momenty, z matką są świetne, wspomnienia autora z przedszkola już niekoniecznie – tu miałam wrażenie, że są przydługie i napisała je inna osoba, bo odbiegały stylem (dobra były takie rozdziały, gdzie język był gładszy i trochę tęskniłam za tym z rynsztoka). Także ogólnie rzecz ujmując, książka według mnie dobra, mam tych pare powyższych ALE, ale też zaopatrzyłam się już w poprzednie książki autora.

"Złego syna" można odczytywać jako epitafium dla zmarłej matki. Tekst o i dla zmarłej przedwcześnie matki (jak zawsze, bo umiera się tylko za wcześnie), o żałobie, później żałobie, bo 20 lat po jej śmierci. O żalu, tęsknocie, wkurwieniu – na wszystko: na matkę, na śmierć, na życi...

Rozwiń

Zwiń

Mnie Cognetti kupił "Szczęściem wilka" - wspaniała była to powieść. "W dolinie" czuć podobnie. Historia ta zawiera również tylko wycinek życia, ale za to daje wiele do zrozumienia. Tak jak w poprzedniej książce autora, uważam, ze fabuła nie do końca jest najistotniejsza, ważny jest przekaz.

Ciągnie mnie do tematów małych górskich, w zasadzie zamkniętych społeczności. Możliwe, że dlatego, bo w takiej się urodziłam, ale nigdy nie wychowywałam. Podoba mi się to w jaki sposób Cognetti dotyka tematów natury, człowieczeństwa, dzikości. Fabuła "W dolinie" skupia się na bieżących wydarzeniach, które chwieją życiem małej wioski lat 90'. Ciągle zdaje mi się, że u autora więcej jest powiedziane między wierszami, jego literatura - z pozoru łatwa - zostawia wiele myśli po jej przeczytaniu.

"Ale od zarania dziejów ludzie wycinają rośliny, zabijają zwierzęta i rozbijają sobie nawzajem głowy. Jeśli na Ziemi istnieje zło, to tylko z naszej winy".

"W dolinie " to dość krótka proza, do wtopienia się w fotel i przeczytania za jednym razem. Mnie urzeka sposób, w jaki Cognetti pisze o świecie. Jak przepełnia swoją prozę pytaniami na temat człowieczeństwa, ludzkich wyborów, działań i ich konsekwencji. Pytań na temat dzikości, sprowadzania zła, tworzenia bestii - tych ludzkich i tych zwierzęcych.

Polecam osobom, które lubią czytać prozę ściśle powiązaną z naturą, opowiadającą o małych społecznościach, lubią serial "Przystanek Alaska" i film "Nebrasca".

Mnie Cognetti kupił "Szczęściem wilka" - wspaniała była to powieść. "W dolinie" czuć podobnie. Historia ta zawiera również tylko wycinek życia, ale za to daje wiele do zrozumienia. Tak jak w poprzedniej książce autora, uważam, ze fabuła nie do końca jest najistotniejsza...

Rozwiń

Zwiń

„Kornélie” to druga książka w tym roku z najwyższą oceną jaką jestem w stanie dać. I nie dlatego, że jest to książka idealna, ale dlatego, że nawet mimo to, że obyłabym się bez jej dwóch rozdziałów o chłopcach to i tak kocham ją bardzo za to jakie uczucia we mnie wzbudziła, jakie drzwi otworzyła i jak autorka pięknie ubrała tę historię w słowa. Widziałam wiele opinii, że w powieści brakuje realizmu magicznego, choć opis książki o nim wspomina, trzeba się w topić w nastrój tej powieści, bo jest całkowicie magiczny, autorka czaruje i to w taki sposób, że książka rzeczywiście odrywa od świata.
Powieść Balogovej to opowieść o potrzebie snucia opowieści, o historiach, które się przydarzają (bądź też nie) ludziom wokół nas. To budowanie historii, budowanie życiorysów i potrzebie tworzenia świata. To również i piękna historia o miłości (wspaniały rozdział o miłości) i o kobiecej sile. Mnie te historie Kornélii opowiedziane przez Almę kupiły po całości. Z jednej strony opowiedziane z dziecięcą wiarą w ten świat, z drugiej z dorosłą uważnością. Powieść powiodła do czasów dzieciństwa i tęsknoty za nim. Przepełniła nostalgią i wlała wiele ciepła.
Ale to nie jedyny aspekt te powieści, bo prócz małej rodzinnej historii, bohaterki mierzą się również z historią dwóch wojen światowych, komunizmem, potem jego upadkiem i otwarciem granic. Widzimy jak życie płynie na pograniczu węgiersko-słowackim, jak ludzie radzą sobie z niewypowiedzianymi traumami, stratami i z życiem. Przemierzamy kolejne pokolenia Korlnélii, ich światy i ten jeden dom w wiosce, który zawsze kojarzy się z małym rajem. „Kornélie” to pełna powieść o rodzinie, korzeniach i snuciu opowieści dzięki, którym nigdy się nie umiera, a świat nie popada w zapomnienie. Powieść o tym i o tych, co znika z naszego codziennego życia, ale dzięki historiom nigdy nie popadnie w zapomnienie.
Już dawno żadna powieść aż tak mnie nie urzekła, otuliła i wzbudziła milion tęsknot. Pięknie napisana, oczarowująca swoim klimatem. Polecam przeczytać z nadzieją, że w was wzbudzi podobne odczucia.

„Kornélie” to druga książka w tym roku z najwyższą oceną jaką jestem w stanie dać. I nie dlatego, że jest to książka idealna, ale dlatego, że nawet mimo to, że obyłabym się bez jej dwóch rozdziałów o chłopcach to i tak kocham ją bardzo za to jakie uczucia we mnie wzbudziła, jakie drzwi otw...

Rozwiń

Zwiń

Większość azjatyckich powieści typu do otulenia, które czytałam, najczęściej kojarzy mi się z otuleniem w smutek. I w sumie za to cenię te książki. Nie wiem, ale jak dla mnie to o smutku i samotności wiele azjatyckich autorów i autorek pisze znakomicie. Nie inaczej jest ze „Stroicielem fortepianów”. Powieść jest przepełniona melancholią, nostalgią i osamotnieniem. Jednocześnie jest jakiś spokój i ukojenie w tej całej historii i życiu stroiciela fortepianów.
Dla mnie to powieść o straconych szansach, ale też trochę i o tym, że nie każdy musi koniecznie walczyć o swoje życie, wielkie ambicje i spełnione życie – w sensie, że nudne życie też jest warte przeżycia. Trochę książka o przegranym życiu, o bohaterze, który nie stałby się główną postacią ani żadnej książki ani żadnego filmu, bo w zasadzie nie ma o czym na ten temat rozmawiać. A jednak historia stroiciela stała się głównym motywem tej powieści. I była to opowieść pełna rozczarowań - życiem, karierą, innymi ludźmi i światem. Nienachalna, ale czytając coś kuło w środku, spokojna a jednak mimo wszystko wnosząca trochę niepokoju przez powoli odkrywane tajemnice. Opowieść oparta na szczegółach, na wyłuskiwanych detalach, najmniejszych fragmentach.
Historia pełna pasji i miłości do muzyki, ale też i związanych z nią rozczarowań. Przepełniona refleksjami, idealna do powolnego czytania i zatapiania się w słowa. Zdecydowanie bardzo podobał mi się sam klimat powieści oraz jej sentymentalny styl. Jestem zdania, że „Stroiciel fortepianów” to bardzo dobra powieść, spędziłam z nią kilka szalenie przyjemnych wieczorów, to jednak... raczej nie zostanie w mojej pamięci zbyt długo. Ostatnio często powtarzam, że są książki wspaniałe na moment i wspaniałe na całe życie. To ten tytuł należy do tej pierwszej grupy.

Ps. Nie powiem, mam skojarzenia z powieścią Yōko Ogawy „Ukochane równanie profesora”. Totalnie nie podobne w treści, ale bardzo podobne w nastroju.

Większość azjatyckich powieści typu do otulenia, które czytałam, najczęściej kojarzy mi się z otuleniem w smutek. I w sumie za to cenię te książki. Nie wiem, ale jak dla mnie to o smutku i samotności wiele azjatyckich autorów i autorek pisze znakomicie. Nie inaczej jest ze „Stroicielem for...

Rozwiń

Zwiń

Początek "Nadchodzącej fali" podziałał na mnie bardzo entuzjastycznie, koniec końców mam trochę rzeczy do zarzucenia tej książce, ale mam też do wymienienia wiele plusów. Moja wiedza na temat AI jest bardzo ograniczona i dla mnie wiedza zawarta w tej książce była zupełnie wystarczająca. Wiedza i sprawy opisane przez autora (takie jak: ataki hackerskie, inwigilacja, sekwencjonowanie DNA, tworzenie nowych gatunków oraz świat w dobie AI) były więcej niż ciekawe. Ta nadchodząca fala jawi się przerażająco, ale w sumie w taką przyszłość o jakiej mówi Suleyman jestem w stanie uwierzyć.
Głównym minusem całości tej książki jest to, że jest dość konkretnie przegadana, a szkoda, bo w tym całym chaosie znajduje się sporo ciekawych informacji, zwłaszcza dla mnie najciekawsze były te i z dziedzin biologii i socjologii, w ogóle ujęcie tej książki z perspektywy kulturoznawczej jest świetne. Choć nie ominął mnie ból za każdym razem gdy czytałam, że "fala nadchodzi", bo słowa te powtarzały się tak często, że był moment kiedy miałam już go dość. Suleyman główny ciężar książki skupia na ukazaniu świata w bliskiej przyszłości, w której będziemy żyć i w którym AI będzie wszechobecna. Pisze o tym w tym może nam pomóc, ale również tym jak bardzo może zaszkodzić ludziom. Jak dla mnie temat ujęty ciekawie, choć trochę zbyt rozwlekle.
Czytając "Nadchodzącą falę" miałam w głowie nieodparte wrażenie, że Suleyman powinien porozmawiać z Edem Conwayem autorem "Skarbów Ziemi" - myślę, że panowie stworzyliby idealną książkę o końcu naszego świata.

Początek "Nadchodzącej fali" podziałał na mnie bardzo entuzjastycznie, koniec końców mam trochę rzeczy do zarzucenia tej książce, ale mam też do wymienienia wiele plusów. Moja wiedza na temat AI jest bardzo ograniczona i dla mnie wiedza zawarta w tej książce była zupełnie wystarc...

Rozwiń

Zwiń

Lubię czarne, zacięte i ironiczne poczucie humoru. Lubię książki zaczepne, które lekko kłują społecznie i moralnie. Książki, które wymykają się konwenansom, które mogą budzić odrazę. Jeśli też tak macie. To ta książka jest dla was.
W powieści "Nie ma co" przemierzamy Teheran podczas trwającego trzęsienia ziemi, nie by uciec, ale by znaleźć dilerów. Bohaterkę zżera głód i nie ma takiej siły, która powstrzymałaby ją przed poszukiwaniami narkotyków.
Widzimy miasto pogrążone w chaosie zniszczenia, śmierci, rozpaczy. Widzimy miasto spowite zamieszkami i tłumami uciekających ludzi pogrążonych w panice. Oglądamy ten świat oczami dziewczyny, która jest jedynie obserwatorką, ale nie uczestniczą, która opowiada swój świat z perspektywy osoby pogrążonej w nałogu i apatii, obojętna na wszystko co jej nie dotyczy. Wydaje mi się, że jesteśmy przyzwyczajeni do tego, że szukamy w powieściach, zwłaszcza o takim temacie ponadludzkich bohaterów, tu ich nie ma. I myślę, że to głównie przyciągało mnie w tej powieści. Była to przygoda całkiem wywrotowa, patrząc się na główną bohaterkę z boku, można by było zarzucić jej wiele, ale też zastanawiam się czy nie była przykładem próżniaczej bogatej klasy średniej, osoby zmęczonej walczeniem o wolość (bo o tę walczyły już jej babka i matka), osoby, która chce już tylko leżeć w oparach opium, puszczać kółka z dymu i słuchać Toma Waitsa.
Bardzo podobała mi się nieoczywistość zachowań i ten wszechobecny marazm - nie powiem miałam ochotę walnąć bohaterkę i powiedzieć: weź zrób coś wreszcie! Mimo, że "Nie ma co" to powieść krótka, przebija w niej wielkowymiarowość i mnogość poruszanych tematów, zarówno tych związanych z samym Iranem jak i tych ogólnoludzkich. Szalenie ciekawa rzecz. Powieść będzie miała swoje osobne miejsce w mojej głowie.
Jeszcze tylko dodam, że książka tłumaczona jest z języka perskiego i to jak została przetłumaczona i jak tłumaczka nakreślała w przypisach konteksty związane z irańską kulturą zasługują na wyróżnienie.

Lubię czarne, zacięte i ironiczne poczucie humoru. Lubię książki zaczepne, które lekko kłują społecznie i moralnie. Książki, które wymykają się konwenansom, które mogą budzić odrazę. Jeśli też tak macie. To ta książka jest dla was.
W powieści "Nie ma co" przemierzamy Teheran po...

Rozwiń

Zwiń

Jednym z atutów tej książki jest bardzo dobrze nakreślone tło historyczne, autorka jest szczegółowa i dokładna w opisach. Bardzo dobrze opisała też i związki przyczynowo-skutkowe całości badań i reakcji na ich temat.
Dużo mam myśli w głowie po przeczytaniu "Sierot z Davenport", bo autorka nakreśliła myślę, że w sposób bardzo wyczerpujący eugenikę, jej początki oraz skutki jakie ze sobą niosła - segregację rasową, klasizm itp. (wliczając również Holokaust). Autorka punktuje jak wiele mylnych wniosków (lub też celowo mylnych, bo przecież, łatwiej robić badania pod wcześniej już ustaloną tezę) można wyciągnąć zamykając się tylko na jedną dziedzinę nauki. Jak bardzo toksyczne może być środowisko naukowe, które może opóźniać o lata wielkie odkrycia (i tu akurat mamy przykład psychologii, ale pewnie działa to w każdej dziedzinie naukowej). No i na koniec Brookwood uwypukliła jak bardzo teoria eugeniki a co za tym idzie i psychologia były rasistowskie, antyimigracyjne i klasistowskie - upraszczając, tylko biała, bogata klasa ma prawo istnieć.
Minusem w tej książce były dla mnie powtórzenia, które autorka przytaczała opisując raz za razem warunki w Davenport. Trochę zbędne były dla mnie fragmenty, w których Brookwood przytacza tylko swoje przypuszczenia, na które nie ma konkretnych dowodów. Ale - to wciąż, dobrze skonstruowana literatura faktu, taka od konkretu do konkretu. Widać, że autorka włożyła wiele siły w napisanie tej książki, czuć tytaniczną pracę jaką wykonała, by ten reportaż był pełny.
Polecam, wnioski z tej książki nasuwają się same. A do tego, bardzo ciekawe było prześledzić drogę jaką pokonało środowisko naukowe do dojścia do tego, że inteligencja nie tylko zależna jest od genów, ale i od środowiska. Moim zdaniem warto zobaczyć jak podchodzono do wychowywania dzieci jeszcze w latach 60', cenię "Sieroty z Davenport", może i chwilami było trochę nudnawo (autorka podaje wiele liczb i przykładów), ale co się dowiedziałam to moje.

Jednym z atutów tej książki jest bardzo dobrze nakreślone tło historyczne, autorka jest szczegółowa i dokładna w opisach. Bardzo dobrze opisała też i związki przyczynowo-skutkowe całości badań i reakcji na ich temat.
Dużo mam myśli w głowie po przeczytaniu "Sierot z Davenport",...

Rozwiń

Zwiń