Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mapy stały się niemal nieodłącznymi towarzyszkami pewnych gatunków książek. Kiedyś były to powieści przygodowe i marynistyczne, do dziś znajdziemy je też w książkach dla dzieci. Jednak od czasów Tolkiena i Lewisa, prymat w mapowaniu książkowych światów wiedzie fantastyka. Fani gatunku błyskawicznie rozpoznają nie tylko legendarne już mapy Śródziemia czy Narni, ale też Roshar, Westeros czy Faerunu.

Bo jest w mapach coś magicznego. Z jednej strony pozwalają nam śledzić podróż bohaterów. Z drugiej, pokazują nam ogrom świata, którego nie doświadczymy podczas lektury, jakby mówiły "zobacz, ile jeszcze historii można by tu zmieścić".

Część wymienionych przeze mnie wyżej światów znalazła swoje miejsce w "The Writer's Map", świetnym jakościowo albumie pełnym fantastycznych map - zarówno tych z znanych z literatury jak i prawdziwych, ukazujących jak widziano świat w XIV-XIX wieku, kiedy brak dokładności rekompensowano smokami straszącymi na niezbadanych terenach.

Oprócz samych map, mamy tu też kolekcję esejów różnych autorów i ilustratorów, opowiadających o swoim zamiłowaniu do kartografii, literatury, i punktu styku obu tych dziedzin.

I tu też niestety mamy najwięcej potknięć. Bo o ile część esejów jest faktycznie ciekawa - zwłaszcza te napisane przez ilustratorów przygotowujących rekwizyty np. filmów Harry Potter czy Władca Pierścieni - to jednak większość z nich jest nudna jak flaki z olejem, prezentując nam kilka losowych anegdotek z życia piszącego. Tyczy się to zwłaszcza mniej znanych autorów dziecięcych i YA, którzy mają w albumie sporą nadreprezentację.

Mimo to, jest to bardzo ciekawa pozycja właśnie dla fanów kartografii i/lub fantastyki, z uwagi na samą ilość i jakość reprodukcji ciekawych, śmiesznych, dziwnych, ale niezmiennie pięknych map.

Mapy stały się niemal nieodłącznymi towarzyszkami pewnych gatunków książek. Kiedyś były to powieści przygodowe i marynistyczne, do dziś znajdziemy je też w książkach dla dzieci. Jednak od czasów Tolkiena i Lewisa, prymat w mapowaniu książkowych światów wiedzie fantastyka. Fani gatunku błys...

Rozwiń

Zwiń

Po odbiciu jakościowym, jakim były historie z '61-'62, dostajemy kolejny świetny tom kaczych przygód.

W zasadzie to czego tu nie ma - spacery fotograficzne po lesie Kwabackim, morskie przygody, podróże w głąb dżungli, walka o kwadryliardy z Braćmi Be i o dziesięć centów z Magiką, wynalazki Diodaka i kolejne próby znalezienia właściwej drogi zawodowej przez Donalda. Wszystko, co najlepsze u Barksowskich kaczorów.

A, wiem już czego nie ma - "Pamiętniczków Daisy". Nic dziwnego, że to kolejny bardzo dobry tom.

Po odbiciu jakościowym, jakim były historie z '61-'62, dostajemy kolejny świetny tom kaczych przygód.

W zasadzie to czego tu nie ma - spacery fotograficzne po lesie Kwabackim, morskie przygody, podróże w głąb dżungli, walka o kwadryliardy z Braćmi Be i o dziesięć centów z Magiką, wynalazk...

Rozwiń

Zwiń

Do tak zwanej "klasyki gatunku" w Sci-Fi podchodzę zawsze z pewną rezerwą. Bo niestety, o ile dobre Fantasy zazwyczaj starzeje się jak wino, to nawet bardzo dobra fantastyka naukowa potrafi zestarzeć się jak mleko. Zazwyczaj też wymaga od czytelnika selektywnej amnezji, zapomnienia o kilku dekadach zmian społecznych i rozwoju technologii.

"The Sirens of Titan" już od początku odznacza się bardzo pozytywnie pod tym względem. Technologiczne mambo-dżambo jest do przełknięcia, a założenia fabuły - człowiek wyrwany z czasu, pojawiający się ze swoim psem to tu to tam i subtelnie manipulujący zdarzeniami w sobie tylko znanym celu - intrygują od samego początku.

Wszystko to zawarte w zgrabnej, ukazującej kunszt i inteligencję autora prozie, z subtelnym poczuciem humoru momentami zahaczającym (świadomie) o kompletny absurd i fantastyczną narracją Jay'a Snydera. Nic tylko słuchać.

Niestety, im dalej, tym bardziej zanika ten początkowy urok. Książka szybko zaczyna balansować między skłanianiem czytelnika do refleksji a byciem minimalnie zawoalowanym kazaniem. Fabuła okazała poprowadzona trochę bez ładu i składu, z każdym kolejnym rozdziałem słuchanie stawało się minimalnie bardziej męczące. Tak, momentami skłania nieco do refleksji - chociaż w tym względzie też nie jest w tej samej lidze co np. "Solaris" Lema.

Jako bonus do wersji Audible dorzucony jest też 15-minutowy wywiad - trochę wspominki o Vonnegucie, trochę o niczym.

Ostatecznie "The Sirens of Titan" to co najwyżej dobra pozycja, która jak na swoje 65 lat trzyma się dość przyzwoicie. Była warta przesłuchania dla samego kunsztu językowego i świetnej narracji, nawet jeśli o fabule i bohaterach zapomnę za kilka dni.

Do tak zwanej "klasyki gatunku" w Sci-Fi podchodzę zawsze z pewną rezerwą. Bo niestety, o ile dobre Fantasy zazwyczaj starzeje się jak wino, to nawet bardzo dobra fantastyka naukowa potrafi zestarzeć się jak mleko. Zazwyczaj też wymaga od czytelnika selektywnej amnezji, zapomnien...

Rozwiń

Zwiń

Po katordze jakimi były dla mnie "Pamiętniczki Daisy", cieszę się, że Barks w latach '61-'62 wrócił do tego, co robi najlepiej - opowieści przygodowych i podróżniczych. Debiutuje też Magika, od razu próbując zwinąć pierwszą dziesięciocentówkę Sknerusa.

Kaczory odwiedzą tereny dawnej Persji, Alaskę i wzgórza Wezuwiusza zanurkują w morzach, a nawet udadzą się na tajemniczą planetę, która nagle pojawiła się nad Kaczogrodem.

W zasadzie nie ma w tym tomie złej historii - nawet ta jedna jedyna z gatunku "Daisy organizuje imprezę" jest zaskakująco dobra.

Możliwe, że nostalgia nieco naciąga ocenę - ponownie pojawiają się opowieści, które pamiętam z dzieciństwa - ale mogę śmiało powiedzieć, że to najlepszy tom kaczych przygód od dłuższego czasu.

Po katordze jakimi były dla mnie "Pamiętniczki Daisy", cieszę się, że Barks w latach '61-'62 wrócił do tego, co robi najlepiej - opowieści przygodowych i podróżniczych. Debiutuje też Magika, od razu próbując zwinąć pierwszą dziesięciocentówkę Sknerusa.

Kaczory odwiedzą tereny d...

Rozwiń

Zwiń