Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Esmerę" zakupiłem sobie już dość dawno temu, ale komiks przeleżał swoje na mojej kupce wstydu. W sumie szkoda, bo to naprawdę dobra rzecz udowadniająca, że nawet w komiksie pornograficznym da się zawrzeć naprawdę ciekawą fabułę poruszającą trudne kwestie społeczne. Jakie? Mianowicie własnej tożsamości, poczucia wstydu, odkrywania sekretów swego ciała oraz odpowiedzialności lub jej unikaniu, co ostatecznie przełoży się na konkretne konsekwencje w naszym życiu.

Tytułowa Esmera posiada pewien dar, który z początku okazuje się dla niej klątwą, ale do tego dojdziemy za chwilę. Kiedy ją poznajemy jest dojrzałą kobietą, która obserwując z okna swego mieszkania w Rzymie figlującą w uliczce młodą parę - księdza i pewnej dziewczyny - postanawia wyspowiadać się czytelnikowi ze swego dotychczasowego życia. Wraca wspomnieniami do 1965 roku, gdy miała 18 lat i pragnęła stać się kobietą. Kończyła katolickie gimnazjum, mieszkała w jednym pokoju z przyjaciółką już wtedy doświadczoną na tym polu. Esmera jednak dopiero odkrywała sekrety swego ciała komentując przy okazji obłudę duchownych i zaszczepianie przez nich wstydu u kobiet. Wtedy odkryła, że ciężko jej osiągnąć pełnię satysfakcji, w czym pomogła jej wspomniana wcześniej przyjaciółka, już po ukończeniu szkoły. Jednak nieoczekiwanie okazało się, że nasza bohaterka ma pewien dziwny dar. Otóż gdy szczytuje zmienia płeć. Dosłownie.

I tak po pierwszym szoku oraz komplikacjach Esmera ruszyła w podróż po Europie, powoli poznając cielesną stronę zarówno kobiety jak i mężczyzny. Było to bowiem skomplikowane, bowiem z jednej strony czuła się kobietą, gdyż taka się urodziła, ale w określonych sytuacjach potrafiła przeistoczyć się w mężczyznę doświadczając zupełnie innej gamy emocji oraz pragnień. To powodowało u niej wewnętrzne rozdarcie, bowiem nie umiała się do końca określić, z drugiej zaś strony jej pragnienie poznania wszystkich doznań wzmagało apetyt na więcej.

Komiks to dowód na to, jak w ładnie oraz zgrabnie narysowany erotyk, a w zasadzie soft porno, wmontowano interesującą oraz nadal aktualną fabułę. Przemyślenia głównej bohaterki i jej męskiego odpowiednika, który ma jednak sporo cech żeńskich, są naprawdę ciekawe. Niestety miejscami trochę ich mało i są urwane w momencie gdy mogły kulminować, zostając zastąpione przez zwykłą cielesność. Niemniej można też na to spojrzeć jako na zabieg celowy, szczególnie jeśli przyjrzymy się w jakich okolicznościach dane przemyślenie zostaje przerwane, aby postać mogła dać się ponieść fali rozkoszy.

Dużą zaletą jest sam rysunek - czarno-biały z masą szarości. Dzięki braku kolorów łatwiej możemy odnieść się do poszczególnego nastroju postaci, jej obecnego ciała oraz ostatecznych przemyśleń nieraz podanych w podsumowaniu danej sceny. Przypominało mi to serię aktów przetykanych obyczajową opowieścią, gdzie główna bohaterka stale szuka swego miejsca oraz poznaje samą siebie oraz swoje ciało. Komiks zatem polecam nie tylko do budowania nastroju, ale jako ciekawą lekturę. Taką, która mimo wszystko potrafi zadać istotne pytania odnośnie nas samych i wstydu, który jest w nas często nadmiernie programowany. Szczególnie u kobiet, bo przecież nie wolno gorszyć mężczyzn.

Esmera ciekawie też zaczyna całą opowieść, słowami:
"Czy seks, czy religia, najpierw padasz na kolana, by potem powstać."

Jest w tym dużo prawdy, jakby nie patrzeć 🙂

MOJA OCENA - 7/10

"Esmerę" zakupiłem sobie już dość dawno temu, ale komiks przeleżał swoje na mojej kupce wstydu. W sumie szkoda, bo to naprawdę dobra rzecz udowadniająca, że nawet w komiksie pornograficznym da się zawrzeć naprawdę ciekawą fabułę poruszającą trudne kwestie społeczne. Jakie? Mianowicie własn...

Rozwiń

Zwiń

Piąty album przybliża nam jak w uniwersum Akwilonu rodzą się, a raczej powstają, Czarne Elfy. Przeklęta rasa, która jest świetnymi zabójcami, zachowującymi do tego elegancje oraz klasę, a przy okazji władająca sztuką nekromancji. W przeciwieństwie do Drowów z uniwersum Dungeons&Dragons, tutaj takim elfem może stać się każdy elf, niezależnie od swego pochodzenia. Wystarczy, że jest w nim przebudzony pewien pierwiastek w jego duszy, który staje się na równi klątwą jak i błogosławieństwem. Tym samym taki osobnik z czasem traci swój naturalny kolor skóry, powoli zastępowany czernią, zaś włosy stają się białe.

Historia opowiada losy pewnego elfa, który urodził się jako niebieski (morski), jednak od wczesnych lat przejawiał dziwne oznaki do przemocy. Tym sposobem rodzice, choć odrzucali w głębi serca tą myśl, wiedzieli jaki los czeka ich dziecko. Chłopak w wieku 9 lat trafił do fortecy, gdzie szkolono czarne elfy i właśnie ten proces jest dane nam obserwować w albumie. Oczywiście chłopak z miejsca wpada w oko jednemu z lokalnych łobuzów, a ich losy są splecione w zasadzie do samego końca tego albumu. Wypada to fajnie, choć większość sytuacji idzie przewidzieć.

Nie zmienia to jednak faktu, że ta przygoda mi się bardzo podobała, bowiem mocno uzupełniła uniwersum Akwilonu. Do tego jest cudownie zilustrowana i bardzo sprawnie napisana, zatem otrzymujemy wszystko czego można oczekiwać od tego typu pozycji. Niby całość jest utrzymana w raczej spokojnym tonie narracyjnym, jednak akcji nie brakuje, a finał to naprawdę miła perełka. Dla fanów gatunku pozycja obowiązkowa, zaś dla mnie spora doza inspiracji twórczej 🙂

MOJA OCENA - 7/10

Piąty album przybliża nam jak w uniwersum Akwilonu rodzą się, a raczej powstają, Czarne Elfy. Przeklęta rasa, która jest świetnymi zabójcami, zachowującymi do tego elegancje oraz klasę, a przy okazji władająca sztuką nekromancji. W przeciwieństwie do Drowów z uniwersum Dungeons&Dragons, tu...

Rozwiń

Zwiń

W dobie cyfryzacji i dynamicznie rozwijających się prac nad wirtualną inteligencją, należy postawić sobie jedno pytanie: Gdzie jest granica? Oczywiście pada ono w wielu dziełach kultury od filmu, przez gry, książki na komiksach kończąc. Jedne dzieła odpowiadają na to pytanie lepiej inne gorzej, zaś "Urban" robi to wręcz perfekcyjnie. Zawiła intryga, która uśpiła moją czujność w pierwszym tomie, po którym nie spodziewałem się niczego więcej ponad solidny akcyjniak, wreszcie znalazła swój punkt kulminacyjny. I uwierzcie mi, było ostro.

O fabule nie za bardzo mogę cos powiedzieć, bowiem to finał. Zatem każda informacja w zasadzie będzie mniejszym lub większym spoilerem, szczególnie, że pierwszy tom celowo pozostawia czytelnika w błogiej nieświadomości. Tym sposobem czytając zwieńczenie tej zawiłej zagadki mój mózg dostał niezłego kopa. Pomógł w tym fakt, ze wszystkie tomy przeczytałem w zasadzie w niewielkich odstępach czasu, co tylko pomogło w odbiorze tej opowieści.

W każdym razie powiem tak - nigdy nie zadzieraj z kobietą, która musi być ci posłuszna z powodu ograniczającego ją programu, ale i tak jej kreatywność sprawi, ze znajdzie sposób, aby wziąć odwet. Nasz władca marionetek nie spostrzegł kiedy jego zabawka odcięła sznurki wykorzystując do tego inne osoby i jak nie licząc się z życiem ludzi, traktując ich niczym pionki na szachownicy, powoli osiągnęła swój cel. Jaki on był? To już drogi czytelniku musisz odkryć samodzielnie, czytając tą serię. Pamiętaj jednak, że tutaj każdy detal, choćby nie wiem jak z pozoru nieistotny, ma znaczenie, a w natłoku barwnych obrazów łatwo takowe przeoczyć.

MOJA OCEAN - 10!/10

W dobie cyfryzacji i dynamicznie rozwijających się prac nad wirtualną inteligencją, należy postawić sobie jedno pytanie: Gdzie jest granica? Oczywiście pada ono w wielu dziełach kultury od filmu, przez gry, książki na komiksach kończąc. Jedne dzieła odpowiadają na to pytanie lepiej inne go...

Rozwiń

Zwiń

Gdy już wydaje mi się, że ta seria mnie niczym specjalnym nie zaskoczy, bo przecież poszczególne puzzle wyraźnie układają się w przejrzysty obraz, to nagle dostaję w finale z liścia w pysk i uświadamiam sobie jak wiele detali umknęło mi przed oczami. I za to uwielbiam "Urban" autorstwa Luca Brunschwiga (scenariusz) i Roberto Ricci (rysunek). W tym tomie poznajemy przeszłość naukowca, który później przybrał pseudonim Springy Fool, twórcy Monplasir oraz jego wiernego stróża, czyli Narcise'a Membertou.

Springy, a w zasadzie Roman, to geniusz robotyki, jednak z totalnie zniszczonym poczuciem własnej wartości i zachwianym kodeksem moralnym z winy matki. Kobiety na wysokim stanowisku ONZ, która obecnie zajmuje równie wysokie miejsce w radzie międzyplanetarnej. Pomogła mu wykupić za bezcen terytorium zrujnowanego miasta na Ziemi, gdzie w 200 dni za sprawą swych robotów, zbudował monstrualne centrum rozrywki. Wszystko za sprawą A.L.I.C.E., samouczacego się programu sztucznej inteligencji mającej za zadanie dbać o swego stwórcę oraz rozwijać jego dzieło. Niestety maszyna okazała się bardziej nieprzewidywalna niż ktokolwiek sądził, mając zakodowane konkretne priorytety. Natomiast Springy z swoim rozchwianym emocjonalnie umysłem wspierany przez Membertou, stał się prawdziwym monstrum, choć sam tego nie widzi. Oto efekt gdy w dorosłym ciele zamkniemy genialny umysł dziecka skrzywdzonego przez matkę.

Akcja czwartego tomu rozgrywa się w dwóch liniach czasowych - 2046, gdzie czytelnik poznaje początki budowy Monplasir, oraz 2059, czyli aktualnej akcji fabuły. I muszę przyznać, że jak jeszcze przeszłość była dla mnie przewidywalna w toku rozwiązania łamigłówek, tak teraźniejszość kilkukrotnie zaskoczyła, zaś w finale rozwaliła mózg. Ponownie, bo już drugi i trzeci tom potrafiły zrobić z niego ostrą sieczkę. Teraz czas na wielki finał i poznanie prawdziwych zamiarów A.L.I.C.E., zdającej się pociągać za sznurki od samego początku tej opowieści.

Jeśli jeszcze nie czytaliście serii "Urban", a lubicie połączenie rasowego kryminału z science fiction, gdzie są poruszane ciekawe, choć wielokrotnie wałkowane, tematy odnośnie ludzkich emocji, to koniecznie nadróbcie tą lekturę. Ja nie żałuję i wiem, że jeszcze nieraz wrócę do tej serii, która stała się dla mnie oceanem inspiracji przy pisaniu własnych książek. Gorąco polecam zapoznać się z tym komiksem, tym bardziej, że całość została już wydana i można na jednym oddechu poznać pełną opowieść groteskowej, a zarazem makabrycznej, Krainy Czarów.

MOJA OCENA - 10/10

Gdy już wydaje mi się, że ta seria mnie niczym specjalnym nie zaskoczy, bo przecież poszczególne puzzle wyraźnie układają się w przejrzysty obraz, to nagle dostaję w finale z liścia w pysk i uświadamiam sobie jak wiele detali umknęło mi przed oczami. I za to uwielbiam "Urban" autorstwa Luc...

Rozwiń

Zwiń

Pierwszy tom cyklu o magach prezentuje nam opowieść pewnej rudowłosej dziewczynki oraz potężnego starca, który w niewyjaśnionych okolicznościach stracił pamięć. Siłacz mieszka w chatce nieopodal neutralnego miasta kupieckiego Castlelek i ogólnie uchodzi za ponuraka. Tymczasem rudzielec to ciekawska istotka, nieraz łamiąca zasady ojca i pragnąca poznawać więcej. Los sprawia, że ta dwójka trafia na siebie, a niedługo później monarcha sąsiedniego królestwa składa ofertę nie do odrzucenia burmistrzowi Castlelek, co finalnie sprowadza na miasto kłopoty. Jednak w wyniku nieprzewidzianych zdarzeń, co w sumie nie do końca jest prawdą, nasza parka rusza szukać odpowiedzi, na temat tego kim jest mocarny starzec oraz jak we wszystko są wplątani magowie.

Historia niby jest łatwa do przewidzenia, ale i tak kilka razy potrafiła mnie zaskoczyć. Szczególnie kiedy ostatecznie poznałem wszystkie elementy tej całkiem złożonej układanki. W tle mamy od niemal samego początku polityczną intrygę, która z jednej strony jest przewidywalna, ale z drugiej napisana tak ciekawie, że się ją wręcz pochłania ciesząc się, gdy przebiega ustalonym w naszej głowie torem. Zasługę za to należy oddać rudowłosej bohaterce, będącej narratorką całej opowieści i trzeba przyznać - robi to z prawdziwą werwą.

Zresztą nasza para to ciekawie dobrane przeciwstawieństwa, z czasem zbliżające się do siebie dzięki pewnym życiowym tragediom i wspierające w całej opowieści. Oczywiście znów mamy klasykę - małomówny burkliwy osiłek i trajkoczący dzieciak, którego wszędzie jest pełno i zadaje wścibskie pytania. Jednak to pasuje do całej opowieści i fajnie uzupełnia uniwersum Akwilonu o wiedzę związaną z magią oraz tymi, którzy nią władają. Dlatego mimo wtórności, ode mnie leci ocena nieco zawyżona, bowiem bawiłem się podczas lektury wyśmienicie.

MOJA OCENA - 7/10

Pierwszy tom cyklu o magach prezentuje nam opowieść pewnej rudowłosej dziewczynki oraz potężnego starca, który w niewyjaśnionych okolicznościach stracił pamięć. Siłacz mieszka w chatce nieopodal neutralnego miasta kupieckiego Castlelek i ogólnie uchodzi za ponuraka. Tymczasem rudzielec to ...

Rozwiń

Zwiń

Czwarty tom cyklu elfów przedstawia nam historię powstania państwa półelfów. Mieszańców i wyrzutków, którzy byli przeganiani zarówno przez ludzi jak i elfy czystej krwi. Opowieść jest raczej dość przewidywalna, za to skonstruowana w formie przypowieści snutej przez półelfa będącego uczestnikiem odległych wydarzeń oraz powiernikiem przywódcy plemienia półelfów, który zebrał swój naród wzniecając bunt w kopalni. Co jednak ciekawe, nasz wybraniec wcale nie chciał nim zostać. Nie palił się do tej roli, cholera, nawet nie znał legendy, która powstała na długo przed jego narodzinami. Legendy zrodzonej w ustach szalonego maga pozbawionego głowy.

Tak, opowieść nie zaskoczyła mnie niczym nowym, co nie wałkowałbym już X razy w grach, filmach, komiksach czy książkach, ale i tak przepłynąłem przez nią z lekkością oraz smakiem. Bowiem jest to świetny materiał na wprowadzenie do sesji RPG albo innej większej przygody. Również wspaniała inspiracja do napisania opowiadań lub prostej książki w klasycznym hero fantasy. Po prostu marzenie i jako weteran takich gier zwyczajnie czułem się lekko oraz miło było przeczytać coś, co z jednej strony jest mi znajome, a mimo to opowiedziane z sensem i bez durnoty dość powszechnie spotykanej ostatnimi czasy w literaturze.

Polecam zatem ten tom, tak jak i wszystkie inne z tej serii. Na razie nadal najlepiej czytało mi się trzeci o białym elfie, ale półelfy również mają swój głos i może on w przyszłości znacznie mocniej wybrzmieć.

MOJA OCENA - 7/10

Czwarty tom cyklu elfów przedstawia nam historię powstania państwa półelfów. Mieszańców i wyrzutków, którzy byli przeganiani zarówno przez ludzi jak i elfy czystej krwi. Opowieść jest raczej dość przewidywalna, za to skonstruowana w formie przypowieści snutej przez półelfa będącego uczestn...

Rozwiń

Zwiń

Drugi tom serii "Voyeur" zawiera kolejny barwny zbiór komiksów Horacio Altuny, Argentyńskiego rysownika i scenarzysty, który w latach 80. tworzył zabawne erotyczne shorty dla magazynu Playboy. Trzeba przyznać, że jego prace wcale się nie zestarzały, choć zapewne znajdzie się grupka krzykliwych urażonych życiem barwnych ptaszków, wrzeszcząca o płytkości, uprzedmiotowieniu i powielaniu stereotypów. Tyle tylko, że właśnie Altuna umiejętnie wyśmiewa wiele ponadczasowych stereotypów na łamach swych prac.

Proste przykłady - oburzona stara dewotka, wszędzie doszukująca się grzechu, posądza niewinną parę niezauważający jak dosłownie za jej plecami młodzi, których miała nadzorować, oddają się igraszkom. Żona prezydenta zdradza go z szefem opozycji przy okazji prowadząc ciekawą dyskusję ze swoim kochankiem. Oczywiście nie brakuje też bardziej klasycznych zagrywek z hydraulikiem czy sąsiadem w roli głównej, ale też mamy kilka prześmiewczych sytuacji z gościem, który jest przeciętniakiem i zalicza koleżankę z pracy w różnych sytuacjach. Sporo tutaj również różnych sytuacji związanych z plażowaniem, oczywiście w pikantnej formie.

Jednak całość nadal jest podana ze smakiem. To nie jest wulgarne porno, a solidnie narysowana i wesoła erotyka, która w ostatnim kadrze nieraz daje prztyczka w nos cwaniaczkom. Całość okraszona specyficznym humorem, skierowanym nie tylko do mężczyzn. Jak mówiłem - mamy czasy, gdzie byle pierdoła potrafi urazić jakieś grupy, ale komiksy Altuny, moim zdaniem, bronią się bardzo mocno. To coś ponadczasowego, co z jednej strony działa pobudzająco, z drugiej nie jest wulgarne, a na dokładkę potrafi rozbawić. Czego chcieć więcej 🙂

MOJA OCENA - 7/10

Drugi tom serii "Voyeur" zawiera kolejny barwny zbiór komiksów Horacio Altuny, Argentyńskiego rysownika i scenarzysty, który w latach 80. tworzył zabawne erotyczne shorty dla magazynu Playboy. Trzeba przyznać, że jego prace wcale się nie zestarzały, choć zapewne znajdzie się grupka krzykli...

Rozwiń

Zwiń

Cykl o krasnoludach nie traci nic na jakości i dalej utrzymuje wysoką poprzeczkę. Tym razem otrzymujemy ją w formie wspomnień, a raczej testamentu spisanego przez głównego bohatera - Arala z Bractwa Świątyni. Młodego krasnoluda, który wraz ze swym mistrzem i jego siostrzenicą ruszają do pewnego miasta-fortecy, gdzie odkryto tajemniczy artefakt w postaci złotego sześcianu. Okazuje się, że znajdował się on w podziemnym starożytnym mieście wykutym wiele tysięcy lat wcześniej za czasów największej świetności rasy krasnoludzkiej. Niestety historia tych mrocznych miast jest jeszcze bardziej przerażająca, a skrywają one pewien sekret związany z nieistniejącym już, przynajmniej w teorii, Bractwem Smoka.

Mimo prostoty opowieści oraz jej przewidywalności, bowiem dość łatwo poskładać poszczególne elementy całej łamigłówki, całość się po prostu chłonie. Jest napisane świetnie, postacie są barwne oraz charyzmatyczne, a okazjonalne gagi sytuacyjne idealnie pasują do wysokiego tempa akcji, krwawych potyczek oraz mrocznych scen. To jest taka rasowa, solidna przygodowa opowieść, wręcz wymarzona na klasyczną wędrówkę po mrocznych i zapomnianych lochach, albo raczej ruinach wspaniałego miasta skąpanego w ciemności. Zatem dla takiego fana gier RPG to wymarzona wycieczka.

Nie chcę zdradzać więcej z fabuły, bo naprawdę łatwo ją przewidzieć, ale w tym wypadku jakoś nie policzam tego za wadę. Bowiem narracja została poprowadzona mistrzowsko, wręcz miałem wrażenie, że opisuje mi ją wprawny Dungeon Master przygotowując mnie i moją ekipę do przemierzania lochu w poszukiwaniu złowrogiego artefaktu i jego strażnika. Z tego powodu moja ocena końcowa zapewne jest nieco zawyżona, ale to głównie z powodu nostalgii oraz sentymentu, choć opowieść jest naprawdę porządnie napisana.

MOJA OCENA - 8/10

Cykl o krasnoludach nie traci nic na jakości i dalej utrzymuje wysoką poprzeczkę. Tym razem otrzymujemy ją w formie wspomnień, a raczej testamentu spisanego przez głównego bohatera - Arala z Bractwa Świątyni. Młodego krasnoluda, który wraz ze swym mistrzem i jego siostrzenicą ruszają do pe...

Rozwiń

Zwiń

Seria "Urban" zaczęła się dla mnie bez większych fajerwerków, jednak już drugi tom mocno podniósł poprzeczkę, a trzeci znów ją podbił i to o kilka pozycji. Wiele wątków z poprzednich tomów wreszcie splotło się w jedną spójną całość, dając tym samym punkt wyjścia do szeregu nowych pytań. Dwie sprawy kryminalne, zdające się dotąd przebiegać zupełnie osobno, teraz nabrały zupełnie nowego wymiaru. A wszystko za sprawą pewnego zwariowanego naukowca, który stworzył swoją makabryczną mechaniczną Krainę Czarów.

Po wydarzeniach z finału drugiego tomu powoli poznajemy kulisy ogromnego, dwupoziomowego parku rozrywki. Jak się okazuje wyższy poziom, zwany Nirvaną, jest dla elit, którym podczas pobytu nie może spaść włos z głowy. No chyba że sami wpakują się w długi hazardowe, o co nie trudno. Jednak ze względów bezpieczeństwa nie mogą się tam odbywać zawody w Urban Interceptora, czyli walki pomiędzy stróżami prawa, a płatnym zabójcą. W wyniku niefortunnych zdarzeń doszło do potężnego przepięcia w systemie całego miasta rozrywki i wręcz kaskadowej serii eksplozji, która zabiła masę osób. To oczywiście przykuło uwagę tych, którzy faktycznie pociągają za sznurki i to wcale nie w miły sposób.

Powoli poznajemy kulisy Monplasir, jego założyciela, który przebiera się w dziwnego królika oraz A.L.I.C.E., maszynę sterującą całym tym miejsce. Choć o niej nadal wiemy niewiele, to jednak już na starcie odkrywamy kilka elementów. Między innymi to, że A.L.I.C.E. potrafi być zazdrosna. To dość niebezpieczne u maszyny, szczególnie gdy ta posiada wiele metalowych "lalek". Nasz naukowiec znany jako Springy Fool, również nie należy do osób w pełni stabilnych emocjonalnie. Wręcz przeciwnie - gość jest mocno odklejony od rzeczywistości, ale na ten moment nie wiemy dlaczego stał się tym kim jest obecnie. I to intryguje, bo mimo wyjaśnienia spraw morderstw z poprzednich tomów dostajemy serię pytań odnośnie twórcy Moonplasir.

"Urban" to jedna z najciekawszych serii science fiction, jakie czytałem w ostatnich latach. Tutaj laur zwycięstwa nadal dzierży, przynajmniej dla mnie, "Uniwersal War One", ale prezentowaną w tym materiale serię spokojnie mogę wrzucić do pierwszej dziesiątki moich ulubionych komiksów z tego gatunku. To spory wyczyn, bo na tym polu jestem piekielnie wybredny, jednak "Urban" piekielnie przypadł mi do gustu i cieszę się, że trafił w moje ręce gdy już wydano całość. Dzięki temu mogę od razu poznać kompletną opowieść.

MOJA OCENA - 9,5/10

Seria "Urban" zaczęła się dla mnie bez większych fajerwerków, jednak już drugi tom mocno podniósł poprzeczkę, a trzeci znów ją podbił i to o kilka pozycji. Wiele wątków z poprzednich tomów wreszcie splotło się w jedną spójną całość, dając tym samym punkt wyjścia do szeregu nowych pytań. Dw...

Rozwiń

Zwiń