Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bellona spróbowała przywrócić kultową serią i z pewną ekscytacją sięgnąłem po wznowiony tomik Żółtego Tygrysa. Ale doznałem rozczarowania. Bo to książeczka o niczym, napisana nudno, bez polotu, ani nie ciekawa ze względu na tematykę, ani nie porywająca fabułą. To nudna historia jednego z oddziałów walczących podczas września 1939 roku. A podana tak, że nie sposób w trakcie krótkiej lektury zapamiętać któregokolwiek z żołnierzy, bo pozostają tylko wymienianymi nazwiskami i stopniami, przebieg walk w ogóle nie interesuje, całość jest bez emocji czy ciekawostek. Trochę nazw jednostek, trochę nazwisk, sucha relacja, ktoś zginął, linia została przełamana, oddział się cofa. I tyle. Serio nie było jakiejkolwiek ciekawszej pozycji na próbę przypomnienia serii?

Bellona spróbowała przywrócić kultową serią i z pewną ekscytacją sięgnąłem po wznowiony tomik Żółtego Tygrysa. Ale doznałem rozczarowania. Bo to książeczka o niczym, napisana nudno, bez polotu, ani nie ciekawa ze względu na tematykę, ani nie porywająca fabułą. To nudna historia jednego z o...

Rozwiń

Zwiń

Krótkie, konkretne przejrzenie konfliktów książąt polskich z okresu rozbicia dzielnicowego z Jaćwingami, wówczas, w połowie XIII wieku będącymi jeszcze znaczącą siłą, obok Litwinów dokonującą uciążliwych i niszczących najazdów na podzielony kraj. Nie kojarzę innej pozycji o tych zmaganiach, dlatego nawet tak niewielka pozycja jest znacząca i godna uwagi.
Co istotne, autor nie prowadzi tu swojego, często w jego pozycjach powtarzanego wywodu o roli łuczników, w tym konnych, ale po prostu opisuje tytułowe wojny, kolejne wyprawy, starcia, angażowanie różnych piastowskich władców w te walki. Uzupełnia ta pozycja lukę w książkach o trudach obrony państwowości w okresie rozbicia dzielnicowego. Warta uwagi, tym bardziej, że w formie serii pola bitew, do przeczytania dosłownie w chwilę.

Krótkie, konkretne przejrzenie konfliktów książąt polskich z okresu rozbicia dzielnicowego z Jaćwingami, wówczas, w połowie XIII wieku będącymi jeszcze znaczącą siłą, obok Litwinów dokonującą uciążliwych i niszczących najazdów na podzielony kraj. Nie kojarzę innej pozycji o tych zmaganiach...

Rozwiń

Zwiń

Książka przyzwoicie napisana i skonstruowana, choć wydaje się, że w samej serii dyskusyjna, bowiem o samych walkach tytułowych jest ledwie kilkanaście stron. A chodzi o wyprawę Chrobrego na tereny serbołużyckiego plemienia Głomaczów, będącego częścią Cesarstwa Niemieckiego, podjętą jako wsparcie dla powstania Henryka ze Schweinfurtu, margrabiego bawarskiego.
W książce dość przejrzyście przytoczono historię plemion serbołużyckich w dwóch wiekach poprzedzających wyprawę Chrobrego, przyczyny i okoliczności wybuchu wojna polsko-niemieckiej. Następnie dostajemy dość lakoniczny, powtarzany wielokrotnie, opis wojsk polskich z czasów Chrobrego, kilka słów o taktyce, również obronnej, tyle że to nijak nie łączy się z późniejszym szczątkowym opisem tytułowej wyprawy. Wreszcie mamy kilka stron o wybuchu powstania i kilkanaście o samej eskapadzie do kraju Głomaczów.
W zasadzie książkę dobrze się czyta, sam epizod wojen Chrobrego dość mało znany, bo traktowany pobieżnie, ale tu wcale nie jest dokładniej opracowany. Książka dobra, ale w serii raczej niepotrzebna, szczególnie że jest wiele również średniowiecznych starć do opisania, które chętniej bym w Historycznych bitwach zobaczył.

Książka przyzwoicie napisana i skonstruowana, choć wydaje się, że w samej serii dyskusyjna, bowiem o samych walkach tytułowych jest ledwie kilkanaście stron. A chodzi o wyprawę Chrobrego na tereny serbołużyckiego plemienia Głomaczów, będącego częścią Cesarstwa Niemieckiego, podjętą jako ws...

Rozwiń

Zwiń

Oceniając ostatni tom podwyższyłem ocenę, bo jako całość ta seria wypada lepiej niż poszczególne tomy.
Najpierw wypada podsumować stronę graficzną. Autor nie znużył się, nie zmęczył stylem, do końca utrzymał bardzo dobrą kreskę, dość realistyczną, pozbawioną tak częstych w mangach wstawek uproszczonych, albo absurdalnych, groteskowych, wybijających często z klimatu. tutaj cały czas rysuje na serio, oddaje bardzo dobrze postacie, ukazuje je tak, że są łatwo rozpoznawalne, nawet jeżeli operuje tylko twarzami, a nie ucieka się do prostych rozróżnień np. poprzez elementy ubrania. Świetnie wypada w scenach ruchu, potrafi dać wiarygodny, niepusty plan, mimo że wielokrotnie całe epizody rozgrywają się w pustym, monotonnym krajobrazie. A jednak potrafił stworzyć świat, zaludnić go i uczynić wizualnie wiarygodnym.
Fabuła, która tak często zaskakiwała zwrotami akcji i niespodziewanymi rozwiązaniami, bądź wrzucanymi nowymi wątkami i pomysłami zdawałoby się na pierwszy rzut oka, nie pasującymi do dotychczasowej opowieści, okazała się bardzo przemyślana i spójna. W finale całość została spięta, wątki pozakańczane, do tego dość niebanalnie, uciekając od prostych stereotypów.
Historia ma trudną, gorzką wymowę, zakończenie nie jest banalne, nie uszczęśliwia bohaterów na siłę. To opowieść w wymowie optymistyczna, ale napisana okrutnie, refleksyjnie i bardzo mrocznie. To rzecz o gniewie, zemście, potępieniu, odkupieniu i nieodwracalności tragedii. To historia o cenie jaką trzeba płacić za wybory, za trud zmierzenia się z losem, za niesprawiedliwe działania innych ludzi i własne uleganie smutkowi, rozgoryczeniu, gniewowi. Finalnie to bardzo dojrzała fabuła, potrafiąca operować mangową mieszanką pomysłów, wątków, kontrastującymi pomysłami, w sposób odbiegający od większości tego co japońska stylistyka w komiksie oferuje. Warto przeczytać całość, nawet jeśli któryś z tomów rozczaruje czy zniesmaczy.

Oceniając ostatni tom podwyższyłem ocenę, bo jako całość ta seria wypada lepiej niż poszczególne tomy.
Najpierw wypada podsumować stronę graficzną. Autor nie znużył się, nie zmęczył stylem, do końca utrzymał bardzo dobrą kreskę, dość realistyczną, pozbawioną tak częstych w mangach wstawek ...

Rozwiń

Zwiń

Trzeba przyznać, że autor trzyma poziom i jest konsekwentny w swoich szalonych zmianach stylu, tempa, sposobu rozgrywania akcji. To pomimo wydawałoby się koncepcyjnego chaosu układa się w logiczną całość, nawet jeżeli dane wydarzenia i ich następstwa są naciągane, to pewne emocje, kolejność budowania przesłania, rozważań o zemście, odkupieniu, o wybaczeniu bądź niemożliwości wybaczenia, są konsekwentnie ukazywane.
Dochodzi do swoistej zamiany miejsc, a główny bohater poznaje tę stronę gorzkiego życia w skutkach swoich wyborów, co wcześniej obiekt jego zemsty. Nie potrafi pogodzić się z tym jaką rolę pełnił, czego dokonał, jakie jego wybory wywołały reperkusje i kim teraz jest.
Musi na nowo odkrywać swoje uczucia i prawdę o sobie. I to autorowi się udaje, dobrze bawi się wątkami, prowadzi je nadal w nieoczywisty sposób, a do tego ciekawie wraca do porzuconych elementów, budując kolejne meandry fabuły i warstwy możliwych interpretacji. Kult postaci, którą był główny bohater powraca w niespodziewany sposób i pozwala ukazać w uproszczony sposób, ale jednak trafnie wykrzywienie religii oderwanej od jej twórcy, żyjącej własnym życiem, wbrew jego woli.
Widać w tym przedostatnim tomie, że zbliżamy się do finału, do spuentowania losów Agniego. I jest to smutna i gorzka opowieść. I to ma klimat, nie jest banalne, daje radę.

Trzeba przyznać, że autor trzyma poziom i jest konsekwentny w swoich szalonych zmianach stylu, tempa, sposobu rozgrywania akcji. To pomimo wydawałoby się koncepcyjnego chaosu układa się w logiczną całość, nawet jeżeli dane wydarzenia i ich następstwa są naciągane, to pewne emocje, kolejnoś...

Rozwiń

Zwiń