Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jest w tej książce coś magicznego, jakaś siła, która sprawia, że pomimo niezbyt wartkiej i mało ekspresyjnej akcji, podążamy dalej i dalej, aż do samego końca, który okazuje się być ogromnym zaskoczeniem. Cała historia jest przesiąknięta testosteronem, kobiety są w niej zdecydowaną mniejszością i nie odgrywają większej roli. Natomiast samo ich istnienie zmusza bohaterów, do mizoginistycznych tyrad, która sprowadza kobiety do "sił nieczystych", nieokiełznanych, będących manipulatorkami, które należy zdyscyplinować i sprowadzić do roli poddanych mężczyznom rodzących istot. Aż uwiera czytanie tego typu męskich wyziewów, okraszonych dawkami niezwykłej nalewki. Tej szorstkiej, ograniczonej sztywnymi poglądami samczej perspektywie, Tokarczuk przeciwstawia głównego bohatera oraz jednego z najbardziej chorych kuracjuszy - Thila. Delikatność, nadwrażliwość, umiejętność dostrzegania tego, czego nikt nie zauważa czyni tych dwóch bohaterów odmiennymi. Nie pasują oni do sztywnych ram męskości, jakie głoszą i w jakich siebie postrzegają starsi kuracjusze. W Wojniczu dzięki konfrontacji tych różnych wymiarów - jednoznacznego i powierzchwnego oraz nowego, niedoprecyzowanego, nieuchwytnego, niejednoznacznego - uwalnia się ostatecznie to, co ukrywał i dusił w sobie. Wygrywa walkę z wewnętrznymi niepokojami, lękami, poczuciem nieprzystawalności. Uwalnia się od przymusu bycia z góry określonym, takim jakim powinien, a nie takim jakim czuje i chce.
Zakończenie jest zaskakujące i burzące utrzymywane w całej historii ramy płci.
Na uznanie zasługuje język powieści. Przytaczane obrazy natury są wręcz namacalne, podobnie jak smaki potraw i zapachy. Mistrzostwo!

Jest w tej książce coś magicznego, jakaś siła, która sprawia, że pomimo niezbyt wartkiej i mało ekspresyjnej akcji, podążamy dalej i dalej, aż do samego końca, który okazuje się być ogromnym zaskoczeniem. Cała historia jest przesiąknięta testosteronem, kobiety są w niej zdecydowaną mniejszością i nie odgrywają większej roli. Natomiast samo ich istnienie zmusza bohaterów, do...

Po przerwie wróciłam do kontynuacji Chyłki i przyznam, że nieco się zawiodłam. Pomijając, że audio nie wciąga odkąd zmienili Krzysztofa Gosztyłę, odniosłam wrażenie że trochę ten tom naciągany i mocno zagmatwany jeśli chodzi o sprawę i jej prawny kontekst.
Brakowało tego co do tej pory w Chyłkę wciągało - intrygi. Po nastu tomach wszystko robi się coraz bardziej schematyczne, momentami wręcz to co bawiło kiedyś, teraz robi się męczące, niesmaczne, lub po prostu lekko irytujące, jak np teksty Chyłki, czy reakcje w stosunku do Kordiana. Chwilami miałam wrażenie, że ich próby stworzenia potomka były głównym tematem książki (choć temat niepłodności jako taki jest ważny, ale może w strawniejszej formie).
Z pewnością sięgnę po tom fuzji Chyłki z Forstem oraz kolejny tom samej Chyłki, jednak czuję że potencjał tej serii już się wyczerpał.

Po przerwie wróciłam do kontynuacji Chyłki i przyznam, że nieco się zawiodłam. Pomijając, że audio nie wciąga odkąd zmienili Krzysztofa Gosztyłę, odniosłam wrażenie że trochę ten tom naciągany i mocno zagmatwany jeśli chodzi o sprawę i jej prawny kontekst.
Brakowało tego co do tej pory w Chyłkę wciągało - intrygi. Po nastu tomach wszystko robi się coraz bardziej...

Autorka za pomocą kilku prawdziwych historii z kilkudziesięciu lat swojej praktyki pozwala spojrzeć na psychoterapię od strony terapeuty. Dzięki tym intymnym i poruszającym opowieściom ze swojego gabinetu dr Lillian pokazuje, że psychoterapeuta pomimo posiadania stosownej wiedzy i narzędzi, jest po prostu człowiekiem z bagażem doświadczeń, cechami osobowości i charakterem. Jest wrażliwy na innych, pełen własnych emocji, wątpliwości, mądrości, uważności, trosk i tak jak każdy potrafi zniechęcić się popełnianymi błędami, być zniecierpliwiony, wzruszony czy poruszony.
To na co zwraca uwagę autorka i co najważniejsze w terapii to relacja pomiędzy dwojgiem czujących, myślących ludzi wzajemnie na siebie oddziałujących tak w sferze emocji jak i zachowań. Od uważności, zrozumienia przez terapeutę trudności pacjenta, ale także swoich własnych, szczerości wobec pacjenta i wobec siebie, zależy powodzenie terapii.
Niezmiernie ważna jest intuicja terapeuty oraz indywidualne podejście do każdego pacjenta, co jak udowadnia autorka, niejednokrotnie wymaga wyjścia poza schematy, poza sztywną teorię, gotowości do podjęcia ryzyka i podążenia za wewnętrznym głosem, aby dotrzeć do źródła problemu i pomóc pacjentowi w zrozumieniu siebie.
Relacja terapeutyczna to nie tylko dawanie, ale także branie. "Nie można prowadzić terapii (...) bez znalezienia siebie w pacjencie i pacjenta w sobie" (Lauren Slater). I o tym właśnie jest ta cudowna książka.

Autorka za pomocą kilku prawdziwych historii z kilkudziesięciu lat swojej praktyki pozwala spojrzeć na psychoterapię od strony terapeuty. Dzięki tym intymnym i poruszającym opowieściom ze swojego gabinetu dr Lillian pokazuje, że psychoterapeuta pomimo posiadania stosownej wiedzy i narzędzi, jest po prostu człowiekiem z bagażem doświadczeń, cechami osobowości i charakterem....