Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta książka niestety dość mnie rozczarowała, choć oczekiwałam od niej dużo. Nie potrafiłam zaangażować się w przedstawione wydarzenia, współodczuwać z bohaterami. Książka jest bardzo sprawnie napisana (styl podobny do Herty Muller), jej rytm wyznaczony powtarzającymi się np. frazami, tudzież zabawy słowne, które spełniały dwojakie funkcje (gra językiem, podpowiedź, żeby nie wszystko traktować serio oraz gra z czytelnikiem: ironizująca sugestia, że dorastająca bohaterka dość prostolinijnie odbiera jeszcze świat, nie rozumie metafory ani nie odnajduje się w abstrakcyjnym myśleniu mimo bardzo trudnych doświadczeń, które mogłyby złamać nawet dorosłego), bardzo mi się podobał, jednak taki zabieg zostawił mnie gdzieś na zewnątrz tego świata. Bohaterka książki, Matylda, bardzo przypominała mi dorastające bohaterki książek Magdaleny Tulli. Łączy je wyobcowanie ze świata rówieśników z powodu odrębnych doświadczeń i przeżywania świata, opresyjni i agresywni chłopcy z otoczenia, niezrozumienie ze strony dorosłych, samotność, ogromny, przytłaczający smutek prowadzący do autodestrukcji, odczuwanie bezsensu i brzydoty, głębsze rozumienie relacji międzyludzkich (świadomość dorosłego).

Ta książka niestety dość mnie rozczarowała, choć oczekiwałam od niej dużo. Nie potrafiłam zaangażować się w przedstawione wydarzenia, współodczuwać z bohaterami. Książka jest bardzo sprawnie napisana (styl podobny do Herty Muller), jej rytm wyznaczony powtarzającymi się np. frazami, tudzie...

Rozwiń

Zwiń

Ogromnie mi się podobała fantazja autora. Nigdy nie było wiadomo, gdzie nas zaprowadzi. Te opowiadania wciąż mnie zaskakiwały połączeniem absurdu i realistycznych sytuacji.

Ogromnie mi się podobała fantazja autora. Nigdy nie było wiadomo, gdzie nas zaprowadzi. Te opowiadania wciąż mnie zaskakiwały połączeniem absurdu i realistycznych sytuacji.

Dla mnie, osoby dość kiepsko zorientowanej jednak historycznie i geograficznie, to była ciekawa i inspirująca lektura. Bo jednak jest to książka podająca treści w dość przystępny sposób. Jednak i ja potrafię zauważyć, że spojrzenie autora poprzestaje czasem na powierzchni rzeczy, a analiza pewnych zjawisk nie jest pogłębiona. Nie wierzę na przykład w to "gładkie" zastąpienie Niemców Polakami w Odrzanii. Czy wszyscy Niemcy zgodnie opuścili ziemie uzyskane na mocy powojennych umów (tym bardziej, że wg tego, co pisze autor umowy latami się uprawomocniały, a Polacy jeszcze dwa dziesięciolecia obawiali się zmiany granic i kolejnych przesiedleń)? Czy przesiedlenia odbywały się z użyciem przemocy? Brakło mi informacji na ten temat rozszerzonym o perspektywę obecnych mieszkańców tych ziem i samego reportera. Czasem miałam wrażenie, że książka jest bardziej o samym autorze i jego przeżywaniu bycia Odrzaninem, tym Innym, Obcym, w kontrze do bycia Wiślaninem. W przekonaniu tym właściwie utwierdziło mnie zakończenie reportażu.

Dla mnie, osoby dość kiepsko zorientowanej jednak historycznie i geograficznie, to była ciekawa i inspirująca lektura. Bo jednak jest to książka podająca treści w dość przystępny sposób. Jednak i ja potrafię zauważyć, że spojrzenie autora poprzestaje czasem na powierzchni rzeczy, a analiza...

Rozwiń

Zwiń

Fantastyczna to książka, aż żal było mi rozstawać się z Rysiem, którego szczególnie polubiłam, i z innymi postaciami tej książki. Urzekła mnie w tej książce ogromna czułość, z jaką został sportretowany Rysio, chłopiec pełen wątpliwości czy swoim darem, i ogromnym umiłowaniem, jakim jest śpiew, nie czyni światu i ludziom krzywdy. Obawa chłopca jest iście dziecięca i naiwna, ale autorka umiejętnie i szczerze oddała ten stan, który z dzieciństwa pamięta chyba zna wielu z nas. Chłopiec w krótkim odstępie czasu traci kilkoro swoich bliskich. Umiera też mieszkaniec wsi Tuklęcz, w której dzieje się akcja książki. A wszystkim tym śmierciom mniej lub bardziej towarzyszy Rysio i jego śpiew. Przypadek? a może Ryś nosi w sobie śmiertelną rysę, naznaczonym jest piętnem i niszczycielską siłą, które sprowadza na innych nieszczęście? Relacja chłopca z rodzicami również została przedstawiona bardzo szczerze. Tata Rysia budzi naprzemiennie uczucie irytacji i współczucia, bo jest osobą dość nieoczywistą. Autorka w postaci ojca świetnie pokazała te momenty, gdy człowiek myśli co innego, a mówi i zachowuje się zupełnie inaczej; momenty, gdy walczą w nas dwie sprzeczne siły, fale emocji wzbierają i przybierają nieoczekiwany kierunek, gdy walczy w nas, najprościej rzecz nazywając, dobro i zło, siłą niszczenia i budowania. Postaci kobiece też są ciekawie przedstawione: babcia Kazia i babcia Grywułowa, nauczycielka ze szkoły, mama Rysia. Każda ma jakiś szczególny rys, coś, co ją wyróżnia, a jednocześnie czyni częścią tamtejszej społeczności. Bo trzeba przyznać: ta wieś lat 70. szczerze mnie przekonała (zarówno warstwą językową, jaki i zarysowanym tłem obyczajowym, społecznym). Ponadto chciałabym też tą książkę wyróżnić za sposób, w jaki opisała umieranie i sposoby radzenia sobie z nią (w tym przede wszystkim pod lupę biorąc te dziecięce sposoby), co w połączeniu z pewną ludycznością, wiejską mentalnością i sposobem przeżywania życia i świata przez ludzi wsi, zaznaczonym prostotą, zabobonnym myśleniem i swoistym połączeniem z ziemią, która daje życie i je zabiera, wspaniale tu działa. Szczerze: miałabym ogromną ochotę przytulić bohaterów tej książki i choćby trochę dłużej z nimi pobyć.

Fantastyczna to książka, aż żal było mi rozstawać się z Rysiem, którego szczególnie polubiłam, i z innymi postaciami tej książki. Urzekła mnie w tej książce ogromna czułość, z jaką został sportretowany Rysio, chłopiec pełen wątpliwości czy swoim darem, i ogromnym umiłowaniem, jakim jest śp...

Rozwiń

Zwiń

Podobała mi się konstrukcja tych opowiadań, tzn. przeważnie autor wychodzi od jakiegoś uogólnienia (jego sens wyjaśnia się w trakcie czytania). Byłam pod wrażeniem również ich nieoczywistości, gubienia tropów przez autora i wyprowadzenie na manowce czytelnika. A może tylko ja się dałam tak nabrać? Nieoczywistość była na poziomie nie tylko fabularnym, ale także konstrukcyjnym. Opowiadanie prześmiewcze następowało po dramatycznym, szokującym, kontrowersyjnym. Tonacja niektórych opowiadań też nie zawsze była jasna, a przedstawione treści oczywiste w wymowie. Wynikający z tego zestawienia dysonans wytrącał z pewnej strefy komfortu, przyzwyczajeń, co uważam za dodatkowy atut tej książki.

Podobała mi się konstrukcja tych opowiadań, tzn. przeważnie autor wychodzi od jakiegoś uogólnienia (jego sens wyjaśnia się w trakcie czytania). Byłam pod wrażeniem również ich nieoczywistości, gubienia tropów przez autora i wyprowadzenie na manowce czytelnika. A może tylko ja się dałam tak...

Rozwiń

Zwiń

Ciekawe eseje napisane bardzo dobrze. Język niezwykle erudycyjny. Autor jest ode mnie starszy o ponad dekadę, więc nie wszystkie odniesienia do populktury były dla mnie jasne (to zapewne też nie tylko kwestia różnicy wieku, ale i pewnej mojej ignorancji). Sporo musiałam googlować, co czasami było dość męczące, aczkolwiek było to też inspirujące i pouczające. Rozpiętość tematyczna też była spora. Autor na tapetę wziął też siebie (wiwisekcja własnych stanów emocjonalnych, rozbrajanie słabości, ataków paniki, a przy okazji bardzo ciekawe społeczno-socjologiczne obserwacje). Ta książka bardzo pozytywnie mnie zaskoczyłam. Nie sądziłam, że będzie tak arcyintyligentna, błyskotliwa, błyszcząca nieoczekiwanym żartem, zaskakująca oryginalną myślą, rozminowująca wszelkie utarte sposoby myślenia, nazywająca to, co czasem trudno nazwać. Ta książka była też dla mnie wyzwaniem, i cieszę się, że mu sprostałam. A wyzwaniem była dla mnie czasem nie tylko nieznajomość poruszanej tematyki i używanych przez autora pojęć czy odniesień, ale też język (wciągający jak wir, ale i wymagający pełnej uwagi i skupienia). Czytajcie!

Ciekawe eseje napisane bardzo dobrze. Język niezwykle erudycyjny. Autor jest ode mnie starszy o ponad dekadę, więc nie wszystkie odniesienia do populktury były dla mnie jasne (to zapewne też nie tylko kwestia różnicy wieku, ale i pewnej mojej ignorancji). Sporo musiałam googlować, co czasa...

Rozwiń

Zwiń