Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Kobiety, o których myślę nocą” to kolejna propozycja Wydawnictwa Poznańskiego z serii Dzieł Pisarzy Skandynawskich, choć trochę nietypowa muszę przyznać. Mia Kankimäki pracowała w fińskich wydawnictwach, do momentu, w którym postanowiła rzucić pracę, wyjechać do Japonii i tam napisać swoją pierwszą książkę. Do napisania drugiej zainspirowały ją kobiety, które postanowiły spełnić swoje marzenia, bez patrzenia na metrykę czy obowiązujące konwenanse. Zdaję sobie sprawę, że ta akurat pozycja jest na tyle inna, że odbiór może być naprawdę różny. Od „o matko, a co mnie obchodzą biografie jakichś bab” po takie jak moja, czyli pełne dzikiego entuzjazmu, ale dla ułatwienia dodam, że jestem mniej więcej w wieku części bohaterek tej powieści i moje stare życie jest już za mną, a ja z otwartym sercem ruszam na podbój świata! Nikogo więc chyba nie zdziwi, że dla mnie to jest książka 10/10, przeczytana w dwa dni (dwa, bo teraz pilnuję SNU! ;)

Przewspaniały wachlarz kobiet, które zainteresowały panią M. rozpoczyna Karen Blixen i to jest ta najdłuższa historia. Po części ją znamy,  czy to z książki, czy też z adaptacji filmowej, ale jak to bywa, ledwie kawałek to prawdy o baronowej Blixen, więcej odkrywa autorka. Jest dużo o odwadze, która popycha w świat, jest o myśliwskiej gorączce, która w tym okresie pustoszy Afrykę, jest o kolonializmie, i o tym jak bardzo rozchwiana emocjonalnie była Karen, jak daleko od tej persony przedstawionej w swojej książce. Inspirującą postacią jest również Isabella Bird (o której sama nie słyszałam), a która dzięki swoim podróżom, jako pierwsza kobieta uzyskała członkostwo w Królewskim Szkockim Towarzystwie Geograficznym, udowadniając, że krok po kroku, można wszystko. Zagadką była Mary Kingsley, która będąc w domu, chorowała na wszystko, co możliwe, zaś w podróży, w ciężkich warunkach, była zdrowa jak ryba. Wisienką na torcie jest dla mnie Artemisia, która za pomocą sztuki dokonała zemsty na swoim gwałcicielu. Inspirujące, prawda? :D Będzie o tym więcej!

Aaaaa. Są jeszcze wskazówki nocnych kobiet. Kocham! Kocham! Kocham! Czytajcie!

IG @angelkubrick

„Kobiety, o których myślę nocą” to kolejna propozycja Wydawnictwa Poznańskiego z serii Dzieł Pisarzy Skandynawskich, choć trochę nietypowa muszę przyznać. Mia Kankimäki pracowała w fińskich wydawnictwach, do momentu, w którym postanowiła rzucić pracę, wyjechać do Japonii i tam napisać swoj...

Rozwiń

Zwiń

Dzisiejsze związki. Jakie są, z kim je tworzyć, a kogo unikać jak ognia. Mniej więcej o tym jest książka Małgorzaty Szcześniak, w której rozmawia z psychologiem i psychoterapeutą, Wojciechem Eichelbergerem, i choć poszczególne rozdziały dotyczą mężczyzn, wiele z tych cech, o których mowa, można odnieść także do kobiet, ponieważ osobowość borderline czy zachowania psychopatyczne nie są domeną jednej płci. Jeśli jesteś kobietą i wciąż wpadasz na nieodpowiednich facetów, to ta książka jest dla Ciebie.

Niemal każdy z nas ma w sobie nieprzepracowane, emocjonalne deficyty, które przykrywamy partnerskimi relacjami, ślepo wierząc, że zamiecenie sprawy pod dywan uwolni nas od schematów, które zostały nam wdrukowane przez naszych rodziców. Braki wewnętrznego dziecka wypełniamy kimś obcym. Na domiar złego postępujący rozwój cywilizacyjny kusi szybką konsumpcją, mnożą się związki oparte na zaangażowaniu genitaliów, które siłą rzeczy nie będą ani mocne, ani prawdziwe, ani długotrwałe. Fatalnym posunięciem, nagminnie stosowanym, jest wpadanie z relacji w relację, nie z potrzeby prawdziwej miłości a profitów, jakie niesie ze sobą ta druga osoba. Niestety większość dzisiejszych związków działa na zasadzie korzyści i transakcji.

W „Trudnych związkach” Wojciech Eichelberger swobodnie, jasno i klarownie uświadamia kobietom, że nikt z nas nie jest wolny od emocjonalnego bagażu, ale z większością da się pracować nad budowaniem czegoś trwałego, choć wymaga to czasu i pracy. Nie da się zbudować prawdziwej miłości ze wszystkimi, ale o tym przeczytacie już w książce, którą bardzo serdecznie polecam.

IG @angelkubrick

Dzisiejsze związki. Jakie są, z kim je tworzyć, a kogo unikać jak ognia. Mniej więcej o tym jest książka Małgorzaty Szcześniak, w której rozmawia z psychologiem i psychoterapeutą, Wojciechem Eichelbergerem, i choć poszczególne rozdziały dotyczą mężczyzn, wiele z tych cech, o których mowa, ...

Rozwiń

Zwiń

Definicji kultury nie da się zawrzeć w kilku krótkich zdaniach, czego dowodem niech będzie książka dr hab. Krzysztofa Wieleckiego, profesora uczelni UKSW, który badał ten termin/zjawisko kilkadziesiąt lat, zaś owocem tych dociekań jest wspaniale wydana „Kultura versus Kultura masowa”. Pozycja ta umożliwia szerokie spojrzenie na kształtowanie się kultury na przestrzeni dziejów z uwzględnieniem człowieka jako twórcy i niejako konsumenta tworu, który ułatwia definiowanie swojego miejsca w świecie. Wewnętrzna różnorodność kultur na całym globie zmusza uruchomienie procesów poznawczych, które pozwolą na pełniejszy odbiór dóbr kulturalnych, i choć może wydawać się to skomplikowanym procesem, zapewniam, że wysiłek wynagradza włożony trud. Przykładem niech jest powieść Marlona Jamesa „Czarny Lampart, Czerwony Wilk”. Tytuł zbierający skrajne opinie a przecież wybitny w swojej klasie. Przed lekturą wystarczyło tylko zapoznać się z mitologią Afryki, spisaną choćby przez panią Zofię Sokolewicz, by zrozumieć, słowo klucz otwierający wiele bram, co też James ukrył nie tyle na kartach powieści, ile między wierszami, bo im głębiej poznajemy jakąś kulturę, tym pełniej ją odbieramy. Profesor Wielecki w swojej pracy stosuje metodę mapowania, znajdziemy tu analizy i cytaty, ale to czytelnik musi dojść do swoich wniosków. „Kultura versus Kultura masowa” to intelektualna podróż przez kulturowe wzorce, które wraz z postępem cywilizacyjnym zmieniają się w coraz szybszym tempie. Wiele kultur ulega naturalnemu rozkładowi, a na ich miejsce pojawiają się nowe, czy lepsze, czas pokaże. W dobie transhumanizmu kuszącego lenistwem, cyfrowym hedonizmem, emocjonalną i intelektualną regresją, to kultura ma szansę na uchronienie ludzkiej godności i człowieczeństwa. Bądźmy na nią otwarci.

IG @angelkubrick

Definicji kultury nie da się zawrzeć w kilku krótkich zdaniach, czego dowodem niech będzie książka dr hab. Krzysztofa Wieleckiego, profesora uczelni UKSW, który badał ten termin/zjawisko kilkadziesiąt lat, zaś owocem tych dociekań jest wspaniale wydana „Kultura versus Kultura masowa”. Pozy...

Rozwiń

Zwiń

„Rozkosz” Caro Bukowski to książka dość osobliwa, ma plusy i minusy. Skupmy się na plusach. Opowiadania są bardzo krótkie i w zasadzie sprowadzają się do opisania miejsca spotkania kochanków i samego zdarzenia, którym jest, jak się można domyśleć po tytule, zbliżenie intymne, głównie między kobietą a mężczyzną. Raz, dwa, trzy, rękę w majtkach trzymasz Ty! Scena po scenie. Żadnych zaskoczeń.

Ogromnym plusem jest tu zwrócenie uwagi na bardzo naturalną cechę naszych narządów, choćby zapach, który tu określany jest mianem ostrygowo-słodkim, przeważnie. I nie jest to zapach, który odrzuca, wręcz przeciwnie. Innymi słowy, zapach ci p ki jest OK, podobnie jak smak, lekko kwaśny (bardzo dobrze, to gwarantuje zdrowie obojga partnerów,  naturalna ochrona działa ;) Żeby nie było, o narządach męskich też jest :)

Słowem normalizacja cech poszczególnych części naszego ciała jak najbardziej na plus. Druga sprawa to symptomy naszego ciała w poszczególnych dniach cyklu (kiedy bolą piersi, kiedy łech ta cz ka jest bardziej wrażliwa, faceci powinni o tym wiedzieć), więc walor edukacyjny jest. Różnorodność i pomysły na zbliżenia też zadowalają.

Czy pod wpływem czytania jedna ręka wędruje pod kołderkę? Niestety nie. Jak to uzasadnił kiedyś w swojej wypowiedzi świetny seksuolog, Andrzej Gryżewski, autor bestsellerowych książek „Sztuka obsługi penisa” 1 i 2, oraz „Sztuka obsługi waginy”, kobieta potrzebuje nieco dłuższą drogę rozpędu, by swobodnie poszybować w krainę rozkoszy. Nawet jeśli to jest opis w literaturze. W „Rozkoszy” dostajemy od razu scenę finalną. Czyta się to mechanicznie, bez emocji, a emocje to podstawa, jak w życiu, tak i w snutych opowieściach literackich. A co ze słowami? Zagraniczne zapożyczenia ładnie wyglądają, ale czy to dodaje klimatu? Nie. Jeśli sięgniecie po ten naprawdę ładnie wydany tom, to tylko na własną odpowiedzialność :)

IG @angelkubrick

„Rozkosz” Caro Bukowski to książka dość osobliwa, ma plusy i minusy. Skupmy się na plusach. Opowiadania są bardzo krótkie i w zasadzie sprowadzają się do opisania miejsca spotkania kochanków i samego zdarzenia, którym jest, jak się można domyśleć po tytule, zbliżenie intymne, głównie międz...

Rozwiń

Zwiń

Potrzebowałam czegoś zajmującego głowę i Artur Żak stanął na wysokości zadania, tylko dlaczego do jasnej Anielki, są tu miasta z mojego poprzedniego życia? „Kołatanie” przenosi nas głównie do lat 90. Piotrek świeżo po maturze jedzie do babci na wieś. Takie mini wakacje przed egzaminami na studia. Nie ma bladego pojęcia, że decydując się na wyjazd, zmieni swój los. Na jego drodze staje dziewczyna, z pozoru niedostępna, ale już pierwsze, przypadkowe spotkanie wywołuje u obojga jakąś magiczną iskrę. Mogłoby się wydawać, że znamy ten scenariusz, nic nas nie zaskoczy, a jednak! Już na dzień dobry Piotr musi ogarnąć dość osobliwy obiad w towarzystwie ducha, a to ledwie początek zjawisk, które będą miały tu miejsce. Druga oś czasowa wprowadza garść zjawisk paranormalnych, gdzie prym wiedzie Dusza Bronka. Przeszłość okazuje się niebezpieczną krainą mroku, z której wyłaniają się pokoleniowe traumy, które wnikają w kolejne osoby, wżerając się w ich DNA jeszcze w życiu płodowym.

Jest w tej książce zwykła rzeczywistość, jest mrok, mary, ale i światło, miłość i Anioły, którym najpiękniej śpi się w chłopskich chatach. Pod płaszczykiem realizmu magicznego mamy tu sporo wątków psychologicznych, nad którymi warto się pochylić. Z uwagi na prosty język powieść tę umieściłabym na półce z bardzo dobrej jakości literaturą młodzieżową, która niesie ze sobą coś więcej niż tylko wakacyjną przygodę. Poza tym samo wydanie robi wrażenie, ta okładka, te brzegi...

„Ból zawsze szuka ujścia, bo sam w sobie niszczy wszystko, a przede wszystkim tego, kto go nosi ”.

„Gdyby ktoś zapytał Duszy Bronka, co stanowi o życiu, odpowiedziałby bez wahania, że codzienne przeżywanie cudu poranka”.

IG @angelkubrick

Potrzebowałam czegoś zajmującego głowę i Artur Żak stanął na wysokości zadania, tylko dlaczego do jasnej Anielki, są tu miasta z mojego poprzedniego życia? „Kołatanie” przenosi nas głównie do lat 90. Piotrek świeżo po maturze jedzie do babci na wieś. Takie mini wakacje przed egzaminami na ...

Rozwiń

Zwiń

Jest piątkowy wieczór. Leżysz w pachnącej wiatrem pościeli i rozkoszujesz się ciszą. Nic nie musisz. Z prędkością dojrzałego leniwca odpalasz @empikgo a tam Filip Kosior, tym swoim uwodzicielskim głosem mówi prosto do Twojego uszka: „Może S ek sik?” Naprawdę! Nie kłamię ;) Tak jest! Nie czekaj tylko odpal w końcu tę apkę ;)

Nowy serial audio, w którym czas odgrywa kluczową rolę. Dorota „Doris” i Janusz „Janek” to para około trzydziestki. Młodzi, niezależni, zakochani w sobie. Mieszkają w starym mieszkaniu po dziadkach Doris, w otoczeniu zegarów, które spełniają tu dość osobliwą rolę. Niespodziewanie zaczynają doświadczać zjawisk paranormalnych, które dręczą ich na tyle długo, aż wymuszą działanie obojga. Do tego zaczynają się pojawiać tajemnicze listy z zadaniami, na które żadne z nich nie zostało wcześniej przygotowane. Powoli odkrywają też tajemnice swoich rodzin, i to, kim są tak naprawdę. Różne miejsca, różne epoki, różne śmiercionośne przygody, z których czasem ledwie udaje się im uciec.

To wszystko czeka na Was w lekkim, momentami zabawnym, czasem strasznym, serialu Braci Miłoszewskich. To pierwszy serial audio, do którego sobie wracam po odsłuchaniu całości. Skaczę po dowolnych odcinkach, bo zwyczajnie lubię takie historyjki. I z chęcią przesłuchałabym ich więcej.

Jest piątkowy wieczór. Leżysz w pachnącej wiatrem pościeli i rozkoszujesz się ciszą. Nic nie musisz. Z prędkością dojrzałego leniwca odpalasz @empikgo a tam Filip Kosior, tym swoim uwodzicielskim głosem mówi prosto do Twojego uszka: „Może S ek sik?” Naprawdę! Nie kłamię ;) Tak jest! Nie cz...

Rozwiń

Zwiń

Nie ma się co czarować, że jako ludzkość mamy pamięć złotej rybki. O ile chowanie urazy wychodzi nam całkiem nieźle, tak z zapamiętaniem dobrych rad bywa różnie. Dlatego powstają książki takie jak „Tego nie kupisz za pieniądze”, której autorem jest kanadyjski prawnik Robin Sharma. Mam takie osobiste przeczucie, że to jego indyjskie korzenie sprawiły, że od 25 roku życia pisze książki, które zajmują się rozwojem osobistym, a ponieważ to bardzo oczytany osobnik, jego prace są esencjonalne  i popularne na całym świecie. Na bazie setek przyswojonych tytułów stworzył swoją własną filozofię życia, którą chętnie się dzieli. Ósemka Wspaniałych to skondensowana prawda o dobrym życiu, w którym pieniądze nie są celem samym w sobie. Rozwój, dobrostan, rodzina, rzemiosło, pieniądze, społeczność, przygoda i służba to elementy składowe drogi, która pozwoli dostrzec drobnostki o strategicznym znaczeniu, czyniąc  Twoje życie o niebo lepszym. To jakby z maluszka przesiąść się Mercedesa klasy S, oczywista oczywistość, że jakość robi różnicę. Krótkie rozdziały są stworzone do porannego czytania, czy to zaraz po przebudzeniu, czy też przy śniadaniu (rozdział zamiast scrollowania SM, serdecznie polecam ;) „Tego nie kupisz za pieniądze” to książka, która przypomina o prostych zasadach, które wprowadzone w życie, zmienią je na lepsze. Bardzo mądra, bardzo życiowa, bardzo na czasie. Jedyny minus, jaki dostrzegam to brak bibliografii, do której można potem wrócić, bez wertowania znaczników. Ogólnie mocna polecajka!

IG @angelkubrick

Nie ma się co czarować, że jako ludzkość mamy pamięć złotej rybki. O ile chowanie urazy wychodzi nam całkiem nieźle, tak z zapamiętaniem dobrych rad bywa różnie. Dlatego powstają książki takie jak „Tego nie kupisz za pieniądze”, której autorem jest kanadyjski prawnik Robin Sharma. Mam taki...

Rozwiń

Zwiń

„Nie pozwól im nas zabić” - z takim transparentem, w roku 1993, grupka młodych, pięknych kobiet weszła na scenę, na której wybierano Miss Sarajeva. Miasto było w samym środku wojny domowej. Niepodległość podlano gorącą krwią Bośniackich Serbów i Armii Jugosłowiańskiej. To była brutalna walka sąsiedzko-bratobójcza. Przez pół roku wszelkie działania na ulicach stolicy Bośni utrwalał na amatorskiej taśmie filmowej amerykański dziennikarz, Bill Carter. Fragmenty nagrań wykorzystał potem Bono w wydanym w 1995 roku albumie "Original Soundtracks  1", gdzie  „Miss Sarajevo” była jedynym singlem, który pełnił rolę czerwonej lampki dla całego świata.

Prymarne masowe groby, bestialskie mordy, bezsensowna przemoc, kradzieże domostw, to wszystko opisał w sposób niezwykle zwięzły i poruszający Darko Cvijetić w nowej książce @oficyna_noir_sur_blanc „Winda Schindlera”. Dwa sąsiadujące ze sobą wieżowce w Prijedorze stanowią kanwę opowieści, która w jakiś magiczny sposób zatrzymuje czytelnika na dłużej, mimo oczywistych, wojennych obrzydliwości.  

„Wojna odebrała tym śmierciom cały urok bohemy i dopisała je do prawdziwych tragedii w stylu Dostojewskiego... Rakija była podstawowym anestetykiem w przemianie robotników w bojowników, nacjonalistów, którzy tak brutalnie zostaną wykorzystani, że w końcu zamordują własny kraj. Z kartonu. Ze zlodowaciałego śniegu... Tylko Szimo, pijany, wróciwszy z pola walki, krzyczał: „Wy, sąsiedzi, wy, ludzie, przecież wy jesteście normalnymi pi$dami...rodzonych sąsiadów zabiliście...”

Czyta się to doskonale, zwłaszcza po lekturze  „Wojny” Céline, a książka, mimo niewielkich rozmiarów, zasługuje na uwagę. Nie przegapcie, proszę.

„Nie pozwól im nas zabić” - z takim transparentem, w roku 1993, grupka młodych, pięknych kobiet weszła na scenę, na której wybierano Miss Sarajeva. Miasto było w samym środku wojny domowej. Niepodległość podlano gorącą krwią Bośniackich Serbów i Armii Jugosłowiańskiej. To była brutalna wal...

Rozwiń

Zwiń

Małymi krokami zbliża się długi weekend majowy. Jak co roku, spora grupa ludzi zorganizuje sobie sprytny urlop i trzy dni wolnego zamieni się w tydzień. Może pojawić się tylko jeden mały problem. Pies. Z doświadczenia powiem, że nie jest łatwo. Nieraz prosiliśmy rodzinę lub znajomych o opiekę nad Dżambrem, bo trudno było zabrać się w drogę z owczarkiem belgijskim.  Przepisy są przeróżne. Najwięcej nieporozumień dotyczyło kagańca, w Polsce zwraca się na to uwagę bardzo często, natomiast na Słowacji kazali nam „to” zdjąć z kufy. Oliwia w swojej książce  „Wędrówki z psem. 87 psiolubnych miejsc w Polsce” wspomina o totalnej dezinformacji. Nie ma nic gorszego, niż sprawdzenie w Internecie, czy w dane miejsce można wejść z psem, a na miejscu okazuje się, że o wejściu można zapomnieć. Myślę, że to nie był odosobniony przypadek. Dlatego powstał jedyny w swoim rodzaju przewodnik, a w nim aż 87 miejscówek, do których z czworonogami można wejść bez żadnego przypału, na legalu.

Szlaki, zamki, trasy wzdłuż jezior i rzek, a nawet w miejsce, gdzie można zobaczyć zachowany mur berliński, od gór po morze, gdzie Was nogi i łapy poniosą. Sam konkret. Lokalizacja, dojazd, parking, orientacyjny czas zwiedzania, koszty, dodatkowe informacje, a także atrakcje w pobliżu. Często załączone są mapki z trasami. Dodatkowo psiolubne noclegi. Naprawdę solidnie wykonana robota, zarówno autorów (zdjęcia Łukasz Maksymowicz), jak i wydawcy. Bonę i Colę, oraz ich właścicieli znajdziecie na profilu @wedrowkizpsem

Jeszcze przed długim weekendem polecam zajrzeć do księgarń, bo to książka pełna inspiracji, nawet dla tych, którzy podróżują samotnie :) Polecam! 

IG @angelkubrick

Małymi krokami zbliża się długi weekend majowy. Jak co roku, spora grupa ludzi zorganizuje sobie sprytny urlop i trzy dni wolnego zamieni się w tydzień. Może pojawić się tylko jeden mały problem. Pies. Z doświadczenia powiem, że nie jest łatwo. Nieraz prosiliśmy rodzinę lub znajomych o opi...

Rozwiń

Zwiń