Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"...urodzono mnie tylko po to, żebym przejął umysł innego człowieka. Myśleli, że to nie zadziałało, ale się mylili. Teraz wspomnienia tamtego człowieka są moimi wspomnieniami. Jego życie jest moim życiem."



Kontynuacja świetnej Wojny starego człowieka - mam nadzieję, że wznowienie tej części będzie z równie rewelacyjną okładką.

Każda opowieść ma swojego bohatera. I choć łączą się tu ogólne wątki i postaci, które (mam nadzieję) w przyszłości stworzą nową całość, to jest tu zupełnie inna opowieść o zupełnie innym bohaterze.

Czy równie fascynująca?

Inna.

Tamta była mega zabawna, tu jest bardziej dramatycznie i poważnie, choć równie epicko i bardzo przyjemnie - powieść nieodkładalna na jeden raz.

Na kolejną część chyba trzeba będzie poczekać kilka lat, bo druga część jest ostatnią, jaką wydano w Polsce, niestety... Może wznowienia dadzą radę pociągnąć całość...

"...urodzono mnie tylko po to, żebym przejął umysł innego człowieka. Myśleli, że to nie zadziałało, ale się mylili. Teraz wspomnienia tamtego człowieka są moimi wspomnieniami. Jego życie jest moim życiem."



Kontynuacja świetnej Wojny starego człowieka - mam nadzieję, że wznowie...

Rozwiń

Zwiń

Nikt nie boi się śmierci bardziej niż stwory, które żyją wiecznie.

Zacznę od słabej okładki, choć oryginalna także nie oddaje klimatu tej opowieści.

No, ale cóż... nie każdy może być jak Blodek Boldys.

Całość jest poprawna, z tendencją spadkową, jak dla mnie. Mega statyczny, klimatyczny, tajemniczy początek prowadzi nas do sensacyjnego środka i obrzydliwej prawie końcówki, czy z happy endem?

Sam pomysł tajemnicy wyspy też nie bardzo przypadł mi do gustu w efekcie końcowym, no ale jam jest tylko czytelnik.

Można czytnąć, przyjemność była, zapamiętane będzie tylko szczęście i samotnia wyludnionej wyspy.

Nikt nie boi się śmierci bardziej niż stwory, które żyją wiecznie.

Zacznę od słabej okładki, choć oryginalna także nie oddaje klimatu tej opowieści.

No, ale cóż... nie każdy może być jak Blodek Boldys.

Całość jest poprawna, z tendencją spadkową, jak dla mnie. Mega statyczny, klimatyczny...

Rozwiń

Zwiń

"Nie płaczcie nade mną, przyjaciele

Jestem gwiazdą, spadającą

W następne życie."



Urzekła mnie zaskakująco ta opowieść.

Lubię tak ni z tego ni z owego takie historie z duszą, obrazowością i treścią przystępną i bardzo miłą dla wyobraźni.

Miałam wrażenie, jakby stary dobry King, zmęczony starością i obezwładniony pokusą młodości wyruszył w kosmos. Serio. Głony bohater cały czas wizualizował mi się twarzą Kinga, co stanowiło dodatkowy ubaw - można naprawdę nieźle się pośmiać, narracja i inteligentny humor bohatera rozbawia do łez.

Oprócz tego, że okładka jest ZARĄBIASTA to bardzo dobrze zaczyna się ta opowieść. Pobudza od razu wyobraźnię, na zasadzie: a co ja bym zrobiła? Jaką decyzję bym podjęla?

Czy odważyłabym się za obietnicę ponownej młodości brać udział w walce nie wiadomo z kim/czym, nie wiadomo gdzie? W innym czasie i przestrzeni?

"Myślicie sobie: co ja do diabła tutaj robię? Ten facet mówi mi że umrę w ciągu najbliższych dziesięciu lat! A pamiętajcie o tym, że w domu też prawdopodobnie byście umarli w ciągu dziesięciu lat - z tym, że tam, słabowici i starzy, umarlibyście nikomu niepotrzebną śmiercią. Tutaj możecie umrzeć w służbie Kolonialnych Sił Obrony. I prawdopodobnie tak się stanie. Ale wasza śmierć nie będzie niepotrzebną śmiercią. Umrzecie, żeby zachować życie ludzkości we wszechświecie."

Całość czyta się jednym tchem, bardzo szybko i mega przyjemnie i choć potem jednak znajduje się tam coraz więcej elementów space opery, to jednak do samoego końca jest to nadwyraz przyjemna uczta dla wyobraźni!

Zabieram się od razu za część kolejną!

"Nie płaczcie nade mną, przyjaciele

Jestem gwiazdą, spadającą

W następne życie."



Urzekła mnie zaskakująco ta opowieść.

Lubię tak ni z tego ni z owego takie historie z duszą, obrazowością i treścią przystępną i bardzo miłą dla wyobraźni.

Miałam wrażenie, jakby stary dobry K...

Rozwiń

Zwiń

Jak ja uwielbiam pisać to imię i nazwisko.

Stephen King.

Pieknie jest starzeć się z Kingiem. To tak, jak napisał w swoim pierwszym opowiadaniu: "[...] dom to miejsce [...] od którego zaczynasz, a jeśli należysz do szczęśliwców, to również tam kończysz."

Dom Kinga. To prawdziwe szczęście i zaszczyt. To rozumienie się bez słów. To odczuwanie klimatu, nastroju i świata tak bardzo znanego, jak upragnionego. To ciepła kołderka, skrywająca najgorsze koszmary, otulone w mistrzowskie słowa. To czekanie na więcej.

Spragniona wyobraźnia, która kocha swojego Żywiciela.

Zawsze jest za mało.

Zbiór opowiadań z perełkami i nieperełkami - dla mnie równowaga jest utrzymana.

Osobisty ranking?

A owszem - pokusze się:

Nr 1 niepodważalnie: Strzeżcie się snów (znalazłam tu wszystko, co kocham, ale głównie klimat, który kojarzył mi się z moją ukochaną powieścią Historia Lisey - choć właściwie nie było żadnych nawiązań, ale jednak dusza opowiadania jakby nie było ukrywała Długaśnika, może nie fioletowego, ale czarnego...)

Nr 2: Wszechwiedzący (była tu magia groźna i nieoczywista, bazująca na pytaniu: jestem wariatem, czy to wszystko wydarzyło się naprawdę?-mega pożywka dla wyobraźni!)

Nr 3: Grzechotniki (świetne, długaśne, rasowe opowiadanie grozy i horroru, z małomiasteczkową duszą - mogłaby być z tego niezła powieść!)

Nr 4: Dwóch utalentowanych skurczybyków (cudnie znajomy klimat kojarzący się z kolejną uwielbianą przeze mnie historią Łowca snów)

Nr 5: Laurie (kiedyś czytane przeze mnie opowiadanie, które gdzieś tam sobie wypłynęło - opowieść ciepła, klimatem podobna do Worka kości)

Nr 6: Droga do Zajazdu Zjazd (chyba najbardziej irytujące przez wzgląd na pewną bezjajeczną postać, która w założeniu miała być ostoją całości, a wyszło jak zawsze)

... i cała reszta.

Zaskakująco najdłuższe opowiadanie nie było aż tak dobre, jak myślałam (nawiązywało atmosferą do serii Pan Mercedes - moim odczuciem).

Niektóre miałam wrażenie, że były pisane bez pomysłu na to, co dalej - o takie coś zaczęte, ale niezbyt dobrze zakończone, bez ciareczek i klimaciku, choć i tak za całość jestem wdzięczna Mistrzowi i oczywiście - CZEKAM NA WIĘCEJ!

Jak ja uwielbiam pisać to imię i nazwisko.

Stephen King.

Pieknie jest starzeć się z Kingiem. To tak, jak napisał w swoim pierwszym opowiadaniu: "[...] dom to miejsce [...] od którego zaczynasz, a jeśli należysz do szczęśliwców, to również tam kończysz."

Dom Kinga. To prawdziwe...

Rozwiń

Zwiń

Zawsze irytujące jest to, iedy grupa (dorosłych!) osób daje się zmanipulować jednej psychopatycznej osobowości.

Chociaż czy tu oczywiste jest, kto jest chory na głowę, a kto racjonalny?

Niezły klimacik gór, ale większość akcji i reakcji bohaterów ociera się mocno o irytację. Końcóweczka do interpretacji.

Można sobie czytnąć, ale śladu w głowie nie zostawia ta opowieść.

Zawsze irytujące jest to, iedy grupa (dorosłych!) osób daje się zmanipulować jednej psychopatycznej osobowości.

Chociaż czy tu oczywiste jest, kto jest chory na głowę, a kto racjonalny?

Niezły klimacik gór, ale większość akcji i reakcji bohaterów ociera się mocno o irytację. Końcóweczka...

Rozwiń

Zwiń