Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Piękna książka, bardzo taka nastrojowa, dobrze wpisująca się w nastrój poprzedniej, zwłaszcza im dłużej się ją czyta. Mówi przede wszystkim o samotnym chłopcu, który swoją samotność próbuje wypełnić wyobrażeniami, przede wszystkim wyobrażeniem kochającego ojca, którego bardzo mu w życiu brakuje. Te wyobrażenia stają się trwałą częścią życia Zeze, w końcu jednak pozwala im odejść, tak jak odejść w końcu powinny. W książce spotykamy też cenne postacie, które pomagają chłopcu na ścieżce rozwoju, takie jak brat Feliciano, który również jest dla niego troskliwym opiekunem.

Często w tej książce nastoletni chłopiec wypowiada się na temat ojcostwa tak, jakby był już starym człowiekiem i dobrze znał życie, ("..taki właśnie powinien być ojciec...") brakuje mu ojca i jest tego bardzo świadomy, przez co można odnieść wrażenie, że przez głównego bohatera przebija głos osoby bardziej dojrzałej, niemniej jednak trochę te przemyślenia Zeze nie do końca są dziwne, wydaje mi się bowiem, że czasami najbardziej można tęsknić za czymś, czego nigdy się nie dostało. Książka naprawdę wspaniała i pełna emocji, oraz mądrości. Ze swojej strony bardzo polecam.

Piękna książka, bardzo taka nastrojowa, dobrze wpisująca się w nastrój poprzedniej, zwłaszcza im dłużej się ją czyta. Mówi przede wszystkim o samotnym chłopcu, który swoją samotność próbuje wypełnić wyobrażeniami, przede wszystkim wyobrażeniem kochającego ojca, którego bardzo mu w życiu br...

Rozwiń

Zwiń

Ta książka mnie niestety zawiodła. Przyciągnęła mnie okładka, opis, pesymistyczny obraz świata przyszłości, ale treść niestety rozczarowała. Książka jest dosyć nierówna, ma ciekawe wątki, ale ogólna fabuła moim zdaniem bardzo się sypie, jest mało spójna, a co najważniejsze kompletnie nie wciąga. Jest w tej powieści kilka fajnych pomysłów, ale jest też bałagan i wiele nieciekawych wątków. Nie udało mi się polubić bohaterów powieści, a nawet momentami czułam do nich niechęć. Książka mnie wymęczyła, do tego stopnia, że jej nie dokończyłam. Nie ciekawi mnie kim są Przedksiężycowi i co się stanie jak się obudzą. Z żalem, ale nie polecam.

Ta książka mnie niestety zawiodła. Przyciągnęła mnie okładka, opis, pesymistyczny obraz świata przyszłości, ale treść niestety rozczarowała. Książka jest dosyć nierówna, ma ciekawe wątki, ale ogólna fabuła moim zdaniem bardzo się sypie, jest mało spójna, a co najważniejsze kompletnie nie w...

Rozwiń

Zwiń

Moje drzewko pomarańcze to opowieść napisana z perspektywy małego chłopca, dziecka, które doświadcza wielu trudności. Głównemu bohaterowi bardzo brakuje miłości, jaką powinien dostać od swojej rodziny, a przede wszystkim od rodziców. Wiem, że takie były czasy, ale w książce chłopiec doświadcza zdecydowanie więcej przemocy fizycznej i psychicznej, zamiast czułości i dobra. Główny bohater jest rezolutny, obrotny, można by wręcz powiedzieć, że w jakimś tam stopniu, odrobinę sam siebie wychowuje, jednak nie jest to wcale dla niego dobre, a tego raptem pięciolatka można tak naprawdę przyrównać do dziecka ulicy. W książce mamy jednak także dobre momenty, bo chłopiec poznaje kogoś, kto decyduje się go pokochać i zostać dla niego prawdziwym rodzicem. Opowieść kończy się tragedią, która wywołuje załamanie i depresję u małego Zézé. Ta część książki wręcz sprawiła mi ból, wywołała smutek, sprawiła, że człowiek z całego serca chciał tego małego chłopca przytulić, objąć i obronić przed okrutnym światem. Całość napisana jest rewelacyjnie, dobrze się ją czyta, wywołuje emocje. To jedna z lepszych książek, z jakimi w życiu miałam do czynienia.

Moje drzewko pomarańcze to opowieść napisana z perspektywy małego chłopca, dziecka, które doświadcza wielu trudności. Głównemu bohaterowi bardzo brakuje miłości, jaką powinien dostać od swojej rodziny, a przede wszystkim od rodziców. Wiem, że takie były czasy, ale w książce chłopiec doświa...

Rozwiń

Zwiń