Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Sztuka lepszego samopoczucia” to dość nietypowy poradnik. Nie znajdziemy tu informacji jak NALEŻY żyć, by być szczęśliwym. To bardzo osobista książka, w której Matilda Heindow pisze o swoim życiu, problemach, z którymi się zmagała i opisuje – w bardzo obrazowy zresztą sposób – co JEJ pomogło. Nie o tym, co „obiektywnie” pomaga, ale właśnie o tym, co w jej przypadku zadziałało. A robi to w sposób bardzo sympatyczny i przyjazny, mimo, iż kwestie, które porusza, należą do tych najtrudniejszych – choroba psychiczna, depresja, trauma, żałoba, myśli samobójcze.

Jest to swego rodzaju historia jej walki o zdrowie psychiczne – historia wzlotów i upadków, zwycięstw i niepowodzeń. Opisuje i pokazuje (bo książka jest bardzo ładnie odautorsko ilustrowana) mechanizmy, dzięki którym radziła sobie z problemami oraz narzędzia, które pozwalały jej o siebie zadbać. Nie przekonuje, że to pomoże, po prostu je przedstawia.

Książka podzielona jest na rozdziały, z których najwartościowszy dla mnie jest „poradnik zdrowia psychicznego”, w którym opowiada o samowspółczuciu i samoopiece, czyli wyrozumiałości dla samego siebie i dbaniu o własne potrzeby, umiejętności wyznaczania granic, panowaniu nad negatywnymi myślami, kwestionowaniu wewnętrznego krytyka, poznawaniu i rozwijaniu zdrowych metod radzenia sobie ze stresem oraz wszystkim tym, co przynosi ukojenie. A całość tak ładnie rozpisana i rozrysowana, że przyswaja się naprawdę z ogromną przyjemnością. Bardzo polecam ten poradnik i to nie tylko tym, którzy zmagają się z problemami. To tak naprawdę książka dla wszystkich.

„Sztuka lepszego samopoczucia” to dość nietypowy poradnik. Nie znajdziemy tu informacji jak NALEŻY żyć, by być szczęśliwym. To bardzo osobista książka, w której Matilda Heindow pisze o swoim życiu, problemach, z którymi się zmagała i opisuje – w bardzo obrazowy zresztą sposób – co JEJ pomo...

Rozwiń

Zwiń

Wczoraj wieczorem czytałam z córeczką rewelacyjną książkę o pewności siebie. Historia opowiada o małym Sowiątku, które marzyło by zostać rycerzem. Mając wsparcie rodziców, dąży do celu i zapisuje się do szkoły rycerskiej. W końcu zostaje przydzielono do Nocnej Straży Rycerskiej. Pewnego dnia musi zmierzyć się z wielkim i strasznym smokiem. Czy strach ma wielkie oczy? Jak poradzi sobie bohater.

Czytając książkę od razu zacytowaliśmy Sky z Psiego Patrolu : niewielcy mogą wiele :) Przekonaj się jak kończy się ta wspaniała historia.

Twoje dziecko zrozumie, że pewność siebie, wiele sprytu i odwaga ma znaczenie.

Wspomnę jeszcze, że Nocny Rycerz posiada ilustrację w ciemnej tonacji, które oddają klimat książki.

Wczoraj wieczorem czytałam z córeczką rewelacyjną książkę o pewności siebie. Historia opowiada o małym Sowiątku, które marzyło by zostać rycerzem. Mając wsparcie rodziców, dąży do celu i zapisuje się do szkoły rycerskiej. W końcu zostaje przydzielono do Nocnej Straży Rycerskiej. Pewnego dn...

Rozwiń

Zwiń

O książkach Agnieszki Maciąg słyszałam dużo, ale do tej pory nie miałam okazji, by którąś przeczytać, „Przemiana” jest pierwszą, ale z pewnością nie ostatnią, po którą sięgnę.

To bardzo osobista książka, Agnieszka pisze o doświadczeniach własnej transformacji duchowej, emocjonalnej, fizycznej. Twierdzi, że każdy, kto wejdzie na ścieżkę rozwoju, już nigdy się nie zatrzyma, a jego życie stanie się polem zmian. Przemiana nie jest celem samym w sobie, to ścieżka indywidualnego rozwoju, dotyczy każdego, bez względu na to, czy sam zdecyduje o zmianach, czy też podda się zmianom, które niesie życie.

W swojej książce autorka wskazuje drogi samopoznania, daje narzędzia, dzięki którym możemy odkryć swój wewnętrzny potencjał. Przemianom podlegamy wszyscy, w całym okresie naszego życia, a jednocześnie to, czego większość z nas się najbardziej boi, to właśnie zmiana. Dlatego też Agnieszka Maciąg w bardzo stonowany, łagodny sposób pokazuje, że nie ma się czego obawiać, pokazuje procesy, pomaga zrozumieć różnego rodzaju kwestie tak duchowe, jak i czysto psychologiczne, którym podlegamy w procesie ewolucji naszego życia. Zmianom zwykle towarzyszy chaos, ale on mija, procesu przejścia natomiast nie należy przyspieszać, po prostu otworzyć się na to, co nowe. Bardzo polecam, świetnie się czyta, wiele uświadamia, a ponadto książka jest bardzo estetycznie, ładnie wydana.

O książkach Agnieszki Maciąg słyszałam dużo, ale do tej pory nie miałam okazji, by którąś przeczytać, „Przemiana” jest pierwszą, ale z pewnością nie ostatnią, po którą sięgnę.

To bardzo osobista książka, Agnieszka pisze o doświadczeniach własnej transformacji duchowej, emocjonalnej, fizyc...

Rozwiń

Zwiń

Uwielbiam dobre debiuty. A wy? A może boicie się po takie sięgać?
Spieszę się napisać, że „Robaki w ścianie” to właśnie taki debiut, który warto przeczytać. Wiadomo już, że to pierwsza część cyklu z komisarzem Bondysem, kolejne dwa ukażą się zapewne niedługo.

Szara Bydgoszcz lat 90. W lesie na obrzeżach miasta młoda dziewczyna odnajduje okaleczone zwłoki mężczyzny. Ktoś w okrutny i w sadystyczny sposób morduje kolejne osoby. Są one torturowane i pozostawiane w sposób, który coś inscenizuje. Policja musi jak najszybciej złapać seryjnego mordercę. Sprawa kryminalna zostaje przypisana komisarzowi Markowi Bondysowi. To człowiek z trudną przeszłością. Czytając książkę czułam ciężki dym papierosowy unoszący się w każdej scenie i wyobrażałam sobie brudną Bydgoszcz. Autorka stworzyła fajną rozszerzoną sprawę kryminalną. Cała fabuła pokazuje jak trudno żyło się ludziom „innym”. Wrażliwość w tamtych czasach była dużym problemem. Jakim motywem kierował się sprawca, wybierając swoje ofiary? Miałam podobne odczucia co Komisarz Bondys po złapaniu mordercy. Wiele wątków psychologicznych i zwroty akcji sprawiają, że lektura trzyma w napięciu. Dużym plusem książki są wyraziści i wielowarstwowi bohaterowie, którzy mają własne problemy i słabości. „Robaki w ścianie” to kryminał jak wiele innych ale na pewno z tych, które wciągają. Mimo wszystko przypadła mi do gustu i chętnie przeczytam kolejną część.

Uwielbiam dobre debiuty. A wy? A może boicie się po takie sięgać?
Spieszę się napisać, że „Robaki w ścianie” to właśnie taki debiut, który warto przeczytać. Wiadomo już, że to pierwsza część cyklu z komisarzem Bondysem, kolejne dwa ukażą się zapewne niedługo.

Szara Bydgoszcz lat 90. W le...

Rozwiń

Zwiń

Negatywne recenzje zawsze mi trudniej napisać. Ale no muszę przyznać... nie polubiłam się z tą książką. Opis z okładki bardzo mnie zachęcał. Lubię zamknięte przestrzenie gdzie czyha morderca. Do tego statek i piękna mrózna Antarktyda. Co do opisu z tyłu jest bardzo mylący. Według niego główna bohaterka Olivia miała być zachwycona rejsem na Antarktydę, a w treści książki dowiadujemy się, że była przerażona. To początek absurdów. Kobieta wyrusza w rejs z swoim chłopakiem Aaronem i mają się zająć licytacją dzieł sztuki nieżyjącego artysty. Aaron opuszcza statek w ważnej sprawie i obiecuje wrócić przed wypłynięciem. Statek wyrusza,a przez pomyłkę chłopak zostaje zaliczony do pasażerów. Olivia poszukuje go i zdaje sobie sprawę, że on nie wrócił na statek. Na pokładzie zostają odnalezione zwłoki młodej pary, która zamieszkała w kabinie Olivii i Aarona. Dziewczyna jest przerażona i sama wśród obcych ludzi, nie wie komu tak naprawdę może zaufać. To bardzo wolno rozgrywający się thriller. Rozwlekłe sceny bez dramatyzmu, nudna fabuła i irytująca bohaterka. Nie polubiłam Olivii, nie zrozumiałam jej problemów, a w końcu zaczęłam nawet kibicować mordercy. Jedyny plus tej książki to przedstawienie surowości Antarktydy i tego jak człowiek niszczy takie piękna miejsca.

Negatywne recenzje zawsze mi trudniej napisać. Ale no muszę przyznać... nie polubiłam się z tą książką. Opis z okładki bardzo mnie zachęcał. Lubię zamknięte przestrzenie gdzie czyha morderca. Do tego statek i piękna mrózna Antarktyda. Co do opisu z tyłu jest bardzo mylący. Według niego głó...

Rozwiń

Zwiń

Doskonały węch, wytrzymałość, twardy charakter. Mają zaledwie kilkanaście minut, aby pod grubą warstwą śniegu znaleźć żywego człowieka. Książka opowiada o owczarku niemieckim Vero, który został ratownikiem Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego. Kiedy został odebrany od matki nie spodziewał się jaki los go spotka. Polubił swojego nowego właściciela, który wprowadzał go w szkolenie szukania ludzi pod lawiną.

„Vero uczył się tego długo i o mało nie zwątpił w siebie. Na szczęście miał Dolinę, mądrą i życzliwą przyjaciółkę. I miał swojego Pana, któremu ufał”.

Historia jest lekka i przyjemna, opowiadana z perspektywy Vero. Opowieść jest idealna dla małych i dużych czytelników. Sama historia o psie ratowniku jest nietuzinkowa i oryginalna. Czytając dowiadujemy się o sprawach związanych z ratownictwem m.in. o zagrożeniach jakie czyhają w górach oraz o tym jak przebiega akcja ratownicza. Książka jest napisana w przystępny sposób więc fabuła wciągnie dzieci. Zdjęcia, uświadamiają, że to nie fikcja literacka, lecz rzeczywistość.

Jeśli chcecie poznać losy czworonożnych ratowników górskich i dowiedzieć się, jak zostają psami lawinowymi to sięgnijcie po tę rewelacyjną książkę.

Doskonały węch, wytrzymałość, twardy charakter. Mają zaledwie kilkanaście minut, aby pod grubą warstwą śniegu znaleźć żywego człowieka. Książka opowiada o owczarku niemieckim Vero, który został ratownikiem Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego. Kiedy został odebrany od matki nie...

Rozwiń

Zwiń