Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeśli uważnie śledzicie mój blog, to zapewne zauważyliście, że Dominika, mogliście już poznać przy okazji pierwszego tomu. Nie ma już dawnego Domenico, jest Dominik który wiedzie szczęśliwe życie u boku swojej żony i dziecka. Tęskni jednak mocno za ojcem i przyjacielem. Nic co dobre nie może jednak trwać wiecznie. Przeszłość wciąż czai się w zakamarkach podświadomości, nie pozwalając o sobie zapomnieć. Czy Dominik w obliczu zagrożenia najbliższych powstanie niczym feniks z popiołu i odrodzi się jako Zły?

Pokochałam już pierwszy tom, ale drugi jest równie świetny co pierwszy, jak nie lepszy od niego. Pomimo tego, że mamy tutaj o wiele więcej bohaterów i wątków, Helena Leblanc wszystkie z nich poprowadziła w brawurowy sposób, w ogólnie nie wprowadzając czytelnika w jakiś zamęt. Czasem tak jest, że można się pogubić we wszystkich wątkach, jeśli występuje ich zbyt wiele, tutaj czegoś takiego nie było.


Rodzina to mocne spoiwo, które zawsze powinno trzymać się razem. Czasem jednak los zmusza nas do rzeczy, których normalnie byśmy nie zrobili. Pomimo dzielących nas odległości los bliskich i tak nie jest nam obojętny. Dominik tęskni, bo kocha swoją rodzinę, ale wie, że dla własnego dobra i jego bliskich nie powinien wracać w rodzinne strony, bo to mogłoby się źle skończyć. Co zrobić jednak, gdy nagle dowiadujesz się o czyhającym zagrożeniu tych których kochasz?

Poznajemy tutaj również nowych bohaterów, a mianowicie dwójkę młodych ludzi, którzy od początku przypadli sobie do gustu. Powoli rodzi się między nimi uczucie, które tak naprawdę nie powinno mieć miejsca. Łączy ich sporo, nie są jednak świadomi tego jak wiele ich też dzieli.

„Tego lata poznałem kalabryjskie życie. Zobaczyłem nie tylko to, przed czym chciała ustrzec mnie ciocia, ale też to, czego mnie tym samym pozbawiła. Moje pomidorowe dziedzictwo. Nowy rozdział w życiu rozpocząłem już jako świadomy swojego pochodzenia Kalabryjczyk. Doszedłem do wniosku, że nie wyprę się żadnej z tożsamości.”

Autorka po raz kolejny odkrywa przed swoimi czytelnikami karty miłości, pokazując, że z prawdziwym uczuciem nie sposób dyskutować. Bowiem, kiedy pojawia się to prawdziwe uczucie, nic nie jest w stanie mu zagrozić. Ludzie kochają się nawet pomimo przeciwności losu, bo to uczucie ich uskrzydla.
Dominik i Iga oraz ich miłość ponownie zostanie wystawiona na próbę. Czy ją przetrwa?

Emocji tutaj oczywiście nie zabrakło, wręcz przeciwnie, one wylewały się na brzegi niczym dzban pełen wody. Uwielbiam to, kiedy wspólnie z bohaterami mogę przeżywać ich losy, aczkolwiek czasami myślę, że moje serce jest zbyt miękkie i za mocno wszystko przeżywa. A zakończenie powieści totalnie mnie zaskoczyło i pozostawiło wielki niedosyt, najchętniej poznałabym już kolejny tom.

"Zły. Odrodzenie" to powieść naszpikowana emocjami, która wciąga od samego początku i trzyma w napięciu do końca. Koniecznie przeczytajcie.

Jeśli uważnie śledzicie mój blog, to zapewne zauważyliście, że Dominika, mogliście już poznać przy okazji pierwszego tomu. Nie ma już dawnego Domenico, jest Dominik który wiedzie szczęśliwe życie u boku swojej żony i dziecka. Tęskni jednak mocno za ojcem i przyjacielem. Nic co dobre nie mo...

Rozwiń

Zwiń

Natalia jest zakochana po uszy w Norbercie, którego kocha całym sercem. On jednak nie docenia jej, bawiąc się nie tylko jej uczuciami, ale także innymi kobietami na boku. Do tego słucha swojej despotycznej matki na każdym kroku. Kiedy dowiaduje się o ciąży Eweliny wypiera się nie tylko jej ale także i własnego dziecka. Na szczęście Ewelina ma wsparcie w rodzinie i przyjaciołach.

„– Czasami w życiu spotykasz osobę, którą natychmiast chcesz wziąć za rękę i uciec z nią gdziekolwiek. I nieważne gdzie, byle z nią. Nie ma znaczenia, że nie znacie się zbyt dobrze. Nie musisz nikogo słuchać, stać w miejscu i zastanawiać się, co z tego wyniknie. Musisz tylko wpaść w tę miłość i się zatopić bez reszty.”

Elżbieta Ceglarek kolejny raz napisała piękną bardzo życiową opowieść, w której nie brakuje problemów i emocji. Poznajemy tutaj Ewelinę, która studiuje hotelarstwo. To typ niezwykłej romantyczki, ale jest zbyt ufna i za bardzo naiwna. Ślepo zakochana w Norbercie nie zauważa, że ten przyprawia jej rogi i w ogóle jest zapatrzony w czubek własnego nosa. Kiedy przekazuje mu wiadomość o ciąży ten ją porzuca. Ewelina mimo swojej naiwności, to twarda kobieta, która z pomocą jej bliskich osób jakoś sobie radzi. Co prawda złamanego serca nie da się tak od razu poskładać.

Norbert to pragmatyk, student prawa, który uwielbia dobrze się bawić. Liczą się dla niego tylko jego przyjemności, nie zwraca uwagi na uczucia innych osób. Nie potrafi docenić Eweliny, która wskoczyłaby za nim w ogień, a kiedy ta go najbardziej potrzebuje to ją porzuca. Ma okropną matkę, której musi (a może i wcale nie musi) słuchać, inaczej ta nie daje mu żyć. Zdrada nie jest dla niego czymś okropnym pod warunkiem, że to on zdradza a nie sam jest zdradzanym.

„Patrzył na matkę i nie mógł zrozumieć, co ta kobieta z nim robiła. Był pacynką na jej dłoni, marionetką w jej rękach. I nie umiał jej niczego odmówić. Osaczała go i oplotła jak ośmiornica swymi mackami.”

Autorka przedstawia nam świat dwójki młodych ludzi, którzy w życiu mają całkowicie inne priorytety. Ona bierze wszystko na poważnie, On traktuje życie jak zabawę. Kto wyjdzie na tym lepiej? Czy można tworzyć związek, w którym tylko jedna strona tak naprawdę się stara? Czy można zmusić kogoś do miłości?

Nie warto bawić się uczuciami innych ludzi. Dotkliwie przekona się o tym nasz bohater Norbert. Każdy z nas ma przecież serce i uczucia, każdy z nas ma prawo cierpieć, kiedy jest skrzywdzony. Ale każdy z nas ma też prawo żyć po swojemu. Jest to oczywiście normalne, o ile po drodze nie rani się innych osób.

Elżbieta Ceglarek nakreśliła nam realne postacie. Nie są to osoby idealne, ale na świecie nie ma przecież ideałów, nawet jeśli czasem nam się wydaje inaczej. Każdy jest kowalem swojego losu i każdy musi brać odpowiedzialność za swoje czyny. Człowiek uczy się całe życie na własnych błędach i niewątpliwe jest to prawdą. Czasem jednak na ich naprawienie jest już za późno. Musimy pamiętać, że życie nie jest wieczną zabawą i trzeba wiedzieć, kiedy należy zwolnić tempo.

Historia naszych bohaterów pochłonęła mnie bez reszty. Autentyczne postacie, ludzkie problemy i przyjemny język autorki sprawiły, że na kilka godzin całkowicie przeniosłam się w świat Eweliny i Norberta. Norberta nie polubiłam, bo jak tu lubić takiego drania? Natomiast Ewelinę pomimo jej naiwności obdarzyłam sympatią. Zwłaszcza jej późniejsza przemiana zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Cieszyłam się, że w końcu wyzwoliła się spod skrzydeł Norberta.

„Nie ma miłości na siłę, ona nie tworzy się sama, muszą chcieć jej ludzie. Czasem, w taki sam sposób, jak przyszła, odchodzi. Trzeba potrafić ją poczuć i docenić, by zatrzymać. Jest jak ulotność ptasiego piórka, delikatnie łaskocze nasze najczulsze zmysły, a potem poprzez lekki dotyk przeradza się w spełnienie.”

„Tylko w Twoim lustrze” to niezwykle życiowa, wciągająca historia pokazująca nam, że miłość to dwoje ludzi wpatrzonych w siebie, a nie patrzących w przeciwnych kierunkach. To również historia pokazująca, że nawet jeśli ktoś nas zrani, mamy jeszcze szansę na odnalezienie własnego szczęścia gdzie indziej. Zachęcam do przeczytania.

Natalia jest zakochana po uszy w Norbercie, którego kocha całym sercem. On jednak nie docenia jej, bawiąc się nie tylko jej uczuciami, ale także innymi kobietami na boku. Do tego słucha swojej despotycznej matki na każdym kroku. Kiedy dowiaduje się o ciąży Eweliny wypiera się nie tylko jej...

Rozwiń

Zwiń

Ania pomimo swojego wieku ma już plany na przyszłość. Jej wysokie wymagania mogłyby wpędzić do grobu niejednego. Nie widzi dalszego życia na wsi, ale od czego są studia z dala od domu? Marzy jej się wygodne i samodzielne życie, a ona już tam dobrze wie, jak ma dopiąć swego. Z całą pewnością pomaga jej doskonała sylwetka i piękna uroda. Tylko czy aby jej doskonały plan na pewno wypali?

Już dawno nie czytałam powieści w której główna bohaterka od początku do samego końca mocno mnie irytowała. Wierzcie mi, że gdybym tylko miała taką osobę obok siebie, najprawdopodobniej mogłabym zrobić jej krzywdę. Ania bowiem to bohaterka uparta, zadziorna i niezwykle cwana, która dąży do celu nawet po trupach. Wydaje się, że nie ma dla niej rzeczy niemożliwych i że nikt nie jest w stanie jej zaskoczyć. Ale czy aby na pewno? Ta dziewczyna nie grzeszy urodą, którą bez problemu wykorzystuje, aby zyskać dla siebie wiele dogodności. Skrupulatnie w swojej głowie układa plan doskonały, aby w końcu zamieszkać z kuzynką w jej apartamencie.

„Ona była ponad to. Zawsze na wszystko miała gotową odpowiedź i posiadała rzadko spotykaną umiejętność szczerego patrzenia w oczy rozmówcy. Nawet kiedy mijała się z prawdą. Poza niezwykle głęboko skrywanymi kompleksami na próżno szukać w niej cech prowincjonalnej gąski.”

Irma, jej kuzynka to całkowite przeciwieństwo Ani. Jest przysadzista, grubej kości, miła, wrażliwa, a do tego niezwykle uzdolniona. Taka cicha myszka, która zawsze liczy na swoją szaloną, odważną kuzynkę.

Czy zatem obie zdołają zamieszkać razem pod jednym dachem nie zabijając się przy tym wzajemnie?

Muszę przyznać, że pomimo niezwykle irytującej bohaterce od tej powieści nie sposób się oderwać. Bowiem ciągłe podchody, intrygi i jej knucia, tylko podsycają ciekawość czytelnika jak potoczą się jej dalsze losy. Czytelnik zatem czyta, czyta i czyta, aby w końcu dowiedzieć się jak będzie. Emocji, głównie tych drażniących tutaj nie zabraknie. Myślę, że Izabella Frączyk właśnie taki miała cel tworząc tę postać i udało jej się to w stu procentach. Bo jeśli ktokolwiek polubi Anię to będę mocno zdziwiona.

Bohaterowie przedstawieni w tej powieści zostali dobrze nakreśleni. Są niezwykle realni, w pełni oddają swoje emocje, które my odczuwamy na własnej skórze. Całość napisana jest prostym językiem, więc książkę pochłania się błyskawicznie. Stwierdzam również, że chyba pierwszy raz nie znalazłam w powieści postaci, którą bym w pełni polubiła. Nie oznacza to oczywiście, że przez to powieść traci na wartości, bo wcale tak nie jest.

„Gdyby pół roku wcześniej ktoś powiedział jej, w jakim punkcie życia znajdzie się teraz i ile rzeczy się zmieni, nie uwierzyłaby. Choć chciała, nie potrafiła sprecyzować uczucia, jakie ją przepełniało: coś dziwnego, jakby na pograniczu lęku przed nieznanym i ekscytacji. Jakby nie było, właśnie bezpowrotnie paliła za sobą pierwszy w swoim młodym życiu most.”

Autorka stworzyła powieść, która dobitnie pokazuje nam, że nie ma szansy stworzyć planu doskonałego, gdyż zawsze coś się może zrujnować. Życie jest nieprzewidywalne, tak samo jak osoby, które mogą stanąć na naszej drodze. Pamiętajmy również, że nie warto grać na dwa fronty, gdyż prawda wcześniej lub później wyjdzie na jaw. Lepiej żyć w zgodzie z samym sobą, aby później nie żałować pewnych spraw.
Nikt nie jest ani tak doskonały, ani tak cwany, żeby cwańszy nie mógł być ktoś.

„Plan doskonały” to wciągająca, pełna zaskakujących momentów powieść pokazująca, że nawet najlepiej ułożony plan, może runąć niczym domek z kart. To również powieść pokazująca, że nie warto bawić się uczuciami innych osób. Gorąco polecam.

Ania pomimo swojego wieku ma już plany na przyszłość. Jej wysokie wymagania mogłyby wpędzić do grobu niejednego. Nie widzi dalszego życia na wsi, ale od czego są studia z dala od domu? Marzy jej się wygodne i samodzielne życie, a ona już tam dobrze wie, jak ma dopiąć swego. Z całą pewności...

Rozwiń

Zwiń

Kiedyś mieliśmy okazję poznać już jednego z braci Van Lander, a mianowicie Milana, dzisiaj przyszedł czas na drugiego, Armina. Poznajemy też lepiej przyjaciółkę Wiktorii - Natalię.

Armin tak naprawdę nigdy nie pogodził się z tragedią, jaką spotkała ich rodzinę wiele lat temu. Nikt z jego bliskich nie wie, że prowadzi podwójne życie.

„Była niebezpieczna. Dla mnie na pewno. Bo powoli burzyła mój świat pozorów, w jakim żyłem od dwudziestu lat. I przez moją głowę przeleciała jedna bardzo istotna myśl. To ona mogłaby być kobietą, która zdemaskowałaby moją drugą twarz i doprowadziła do sytuacji, w której Armin van Lander mógłby wreszcie stać się kompletny.”

Natalia kocha swoją pracę. W głębi serca skrywa rodzinny sekret, sama wpadając w szpony okrutnego człowieka.

Oboje stają na swojej drodze i choć od początku się drażnią, to każdy może zauważyć, że „kto się czubi ten się lubi”. Armin coraz lepiej poznaje Natalię i coraz trudniej ukryć mu uczucia względem niej. Natalia uważa Armina za spokojnego mężczyznę, czasem nudziarza. Kiedy w „Black Mirror” poznaje tajemniczego Mister Reda już sama nie wie, który z mężczyzn jest jej bliższy.

Przyznam, że brakowało mi braci Van Lander. Agnieszka Lingas-Łoniewska tworzy niezwykle ciekawe i intrygujące postacie z którymi czytelnik zazwyczaj mocno się zżywa. Dlatego niezwykle miło było nie tylko zagłębić się w życie Armina i Natali, ale także dowiedzieć się co słychać u Wiki i Milana. Książkę przeczytałam przy jednym podejściu i szczerze powiedziawszy nie odłożyłam jej nawet na pięć minut. Historia naszych bohaterów tak mnie wciągnęła iż byłam ciekawa jak ta historia się zakończy. Spotykamy się tutaj z demonami przeszłości, ale także i teraźniejszości, które nie chcą dać nam spokoju. Życie nie zawsze układa się po naszej myśli, na niektóre rzeczy nie mamy wpływu, czasem obwiniamy się za coś, na co kompletnie nie mieliśmy wpływu. Tak naprawdę ciężko jest żyć, tłumiąc w sobie ból, którego nie pokazujemy światu zakładając odpowiednią maskę na twarz. Z całą pewnością lepiej żyje się, kiedy można wyrzucić z siebie to co nas dręczy.

Armin tylko z pozoru wydaje się być twardy, bo tak naprawdę w głębi duszy cały czas cierpi i się obwinia za przeszłość. Nie miał czasu na żal i cierpienie, bo zawsze musiał być ostoją dla matki i brata. Dlatego prowadzi podwójne życie, aby jakoś dać upust emocjom.

Natalia jest prawniczką. Z reguły wydaje się być szaloną kobietą, ale w głębi duszy cierpi, bo sama musi zmagać się z całym otaczającym ją światem i problemami. Pragnie chronić brata i matkę, ale ciągłe szantaże jej ojczyma powoli ją wykańczają. Upust swoim emocjom daje w „Black Mirror”.

„Spojrzałam w swoje odbicie w lustrze i dostrzegłam strach w oczach. Nienawidziłam się bać. Zawsze byłam przebojowa, szłam do przodu jak taran, bo nikt mi w niczym nie pomagał. Byłam sobie sterem i okrętem i nieustannym wsparciem. Dla brata, dla mamy. A teraz…”

Autorką napisała historię o dwojgu skrzywdzonych przez los ludziach. O rodzącym się uczuciu i wielkiej miłości, która zostanie wystawiona na próbę. O otwieraniu się przed bliskimi i potrzebie ich chronienia. Emocje wylewają się na każdej stronie tej powieści.

Trochę żal było mi się rozstawać z naszymi bohaterami, ale coś co się zaczyna zwykle też musi się skończyć. Czekam zatem na kolejne powieści autorki.

„Czasami trzeba się otworzyć i dobrze mieć obok siebie bliskie osoby, wobec których będzie się szczerym. Takie oczyszczenie wiele daje i sprawia, że zaczynamy dostrzegać drobne gesty i radości.”

„Armin” to pełna emocji, intryg i sekretów powieść, która pokazuje, że dla bliskich nam osób jesteśmy w stanie zrobić wszystko, aby ich ochronić. To historia o pięknej, ale trudnej miłości i o wybaczaniu samemu sobie.

Kiedyś mieliśmy okazję poznać już jednego z braci Van Lander, a mianowicie Milana, dzisiaj przyszedł czas na drugiego, Armina. Poznajemy też lepiej przyjaciółkę Wiktorii - Natalię.

Armin tak naprawdę nigdy nie pogodził się z tragedią, jaką spotkała ich rodzinę wiele lat temu. Nikt z jego...

Rozwiń

Zwiń

Dziesięcioletni chłopiec Leon pragnie mieć rodzeństwo, ale rodzicie przygarniają psa Harry’ego - syberian husky. Chłopiec dość szybko i mocno zżywa się z nowym członkiem rodziny, tak samo jak i jego rodzice. Wspólnie idą przez życie i uczą się siebie nawzajem. Po drodze spotyka ich wiele ciekawych przygód.

„Najwspanialsze okazywały się jednak wyprawy w góry. Radość Harry’ego była wtedy wręcz namacalna. Prawdziwy raj na ziemi dla naszego psa. Nurkowanie w zaspach śnieżnych, kulig czy wspinanie się na szczyt dawały nam wszystkim ogromną satysfakcję. Mama mówi, że w takich chwilach można docenić rzeczy nie do kupienia: piękno natury i spędzony wspólnie czas, który jest wart więcej niż niejeden fantastyczny gadżet.”

Podejrzewam, że większość z nas będąc małymi dzieciakami pragnęła mieć w domu psa. Nie zawsze jednak to marzenie się spełniało, dlatego że rodzice doskonale wiedzieli z czym wiąże się posiadanie psa. Pies bowiem nie jest zabawką, którą można odłożyć na bok, kiedy ta się znudzi. Pies to odpowiedzialność i obowiązki.

Decydując się na psa, powinniśmy najpierw doskonale przemyśleć jaka rasa byłaby dla nas odpowiednia. Nasz Harry to syberian husky, rasa, która potrafi przynieść wiele radości, ale również i problemów. To psy z charakterem, które potrzebują długich spacerów, ale też psy, które lubią uciekać. Są doskonałymi kompanami dla dzieci, ale niekoniecznie dla innych zwierząt.

Emilia Piłko przedstawia nam świat oczami Leona. To właśnie chłopiec opowiada nam o tym, w jaki sposób Harry trafił do ich domu i jakie spotkały go razem z nim przygody. Książka napisana jest odpowiednim językiem dla młodszych czytelników, więc bez problemu zrozumieją treść. Ale i starsi, zwłaszcza miłośnicy psów chętnie przeczytają tę pozycję.

Więź człowieka z psem potrafi być ogromna. Pies to przyjaciel, który nigdy nas nie opuści i nie zawiedzie. To zwierzę, które za nami tęskni, kiedy my wyjeżdżamy gdzieś na dłużej. Cieszy się na nasz widok, ale potrafi się również z nami smucić. Pies tak naprawdę to chyba najwierniejszy zwierzęcy przyjaciel jaki może być.

Życie Leona zmienia się diametralnie. Musi się odnaleźć w nowej rzeczywistości, musi radzić sobie w trudnych sytuacjach. Ale przede wszystkim musi nauczyć się brać odpowiedzialność za swojego psa.

Książeczka została pięknie wydana. Twarda oprawa i przepiękne ilustracje wewnątrz tylko dodają jej uroku.

„Ja i mój pies” to urocza książka opowiadająca o rodzącej się miłości pomiędzy chłopcem, a jego psem. To również historia, która uświadamia, że wzięcie psa do domu wiąże się z wieloma obowiązkami. Polecam.

Dziesięcioletni chłopiec Leon pragnie mieć rodzeństwo, ale rodzicie przygarniają psa Harry’ego - syberian husky. Chłopiec dość szybko i mocno zżywa się z nowym członkiem rodziny, tak samo jak i jego rodzice. Wspólnie idą przez życie i uczą się siebie nawzajem. Po drodze spotyka ich wiele c...

Rozwiń

Zwiń

Książki Anny Kasiuk miałam już okazję czytać wiele razy, a niejednokrotnie również im patronować. Uwielbiam jej twórczość, gdyż w jej książkach zawsze znajduję ciekawe tematy i niezwykłych bohaterów.

„Bez względu na to, kim jesteśmy, zawsze zabieramy głos w sprawach, które nas nie dotyczą, nie myśląc nawet o tym, jak wielką krzywdę wyrządzamy komuś naszym zachowaniem.”

Tym razem poznajemy Mariusza, który po śmierci swojej żony przechodzi na emeryturę w policji, ale zatrudnia się jako taksówkarz. Codziennie na swojej drodze poznaje wiele interesujących klientów i ich historie. Niektórzy z nich zagoszczą w jego życiu na dłużej. Czy nasz bohater żyjący w ciągłym poczuciu winy, w końcu odnajdzie drogę do własnego szczęścia?

Mariusz nie ma za sobą samych pięknych wspomnień. Tak naprawdę czuję się przytłoczony zdarzeniami, które go spotkały i zarazem wpędziły w poczucie winy. Czuje, że zawiódł nie tylko swoją żonę, córki, ale także siostrę i siostrzeńca. Praca taksówkarza pozwala mu codziennie poznawać nowych ludzi, a także ich niecodzienne czasem smutne, a czasem wesołe historie. Jako, że jest dobrym słuchaczem nie może przechodzić koło nich obojętnie. Tak właśnie poznaje Malwinę, Ninę z Antosiem oraz Katarzynę. Każda z tych osób stanie mu się w pewnym sensie bliska. Każda z nich ma też jakąś swoją historię. Mariusz nie przeraża się nimi, wręcz przeciwnie, nie może przejść obok obojętnie.

Myślę, że każda z nas chciałaby poznać w swoim życiu takiego Mariusza. Niezwykły mężczyzna, który nie tylko wysłucha, ale czasem coś doradzi albo wyciągnie pomocną dłoń. To właśnie jego postać pokazuje nam, że w życiu może być różnie i czasem to całkiem obce nam osoby mogą wnieść coś pozytywnego do naszego życia. Życie jest zbyt kruche, aby stać w miejscu. Trzeba czerpać z niego nawet te najdrobniejsze chwile, bo nigdy nie wiadomo co może nas spotkać następnego dnia.

„- Czasami odnoszę wrażenie, że wartościowych ludzi poznajemy w zupełnie zaskakujących sytuacjach i od razu wiemy, że warto zatrzymać ich przy sobie na dłużej - powiedziała Nina, kiedy wszedłem z kawą do salonu.”

W książce tej mamy opisane zwykłe życie z którym zmaga się nasz taksówkarz, problemy dnia codziennego, niezwykłą emaptię względem innych ludzi oraz odnajdywanie własnego szczęścia. W życiu każdego z nas może wydarzyć się jakieś nieszczęście, choroba czy też inne problemy. Czasem zostajemy z nimi całkowicie sami, bo wielość bliskich nam osób się od nas odwraca. Bywa, że na naszej drodze stają całkiem obcy ludzie, którzy wnoszą coś nowego do naszego życia, sprawiają, że inaczej postrzegamy pewne sprawy. Każdy z nas zasługuje na szczęście. Łatwo jest oceniać kogoś wcale go nie znając. Łatwo jest skreślić kogoś z rodziny, zrzucić na niego winę za dramat z którym przyszło się zmagać nie tylko jemu, ale i wszystkim wokół. A gdyby tak na chwilę się zatrzymać i spojrzeć jego oczami na to co się wydarzyło? Czy wtedy tak samo byśmy zaczęli go obwiniać? A może wtedy udałoby właśnie nam spojrzeć na to wszystko z tej drugiej strony?

Uważam, że Anna Kasiuk doskonale wykreowała swoich bohaterów. Mariusz to tak naprawdę taki sam człowiek jak my wszyscy, widzimy tutaj jego wzloty i upadki, rozpacz, ale także skrawek nadziei. Pomysł na fabułę jak najbardziej realny i na czasie. Na świecie jest całe mnóstwo osób podobnych do naszego bohatera, którzy też próbują jakoś brnąć do przodu w swoim codziennym życiu. Całość napisana prostym językiem, przyjemnym w odbiorze.

„Taksówkarz” to opowieść o mężczyźnie i jego codziennym życiu. O zmaganiu się z przeszłością i patrzeniu z nadzieją w przyszłość. To historia od której nie sposób się oderwać. Zachęcam do przeczytania.

Książki Anny Kasiuk miałam już okazję czytać wiele razy, a niejednokrotnie również im patronować. Uwielbiam jej twórczość, gdyż w jej książkach zawsze znajduję ciekawe tematy i niezwykłych bohaterów.

„Bez względu na to, kim jesteśmy, zawsze zabieramy głos w sprawach, które nas nie dotycz...

Rozwiń

Zwiń

Vincent oraz Elżbieta pomimo ogromnej różnicy wieku zakochują się w sobie od pierwszego wejrzenia. Ludzie ich krytykują, a zwłaszcza matka Eli, która jest całkowicie przeciwna temu związkowi. Ela staje przed wyborem - matka czy ukochany. Wybiera ukochanego. Żyje się im razem dobrze, ale pewnego dnia Ela znika. Vincent robi wszystko, aby odzyskać żonę porwaną dla okupu. Czy wspólnie z policją uda im się ją odbić?

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Anny Matusiak, ale jakże przyjemne. Już od samego początku wpadłam w wir historii, która nie pozwoliła mi zmrużyć oka nawet na chwilę. Wspólnie z Vincentem pragnęłam odzyskać Elżbietę. Jednak droga do tego była długa i wyboista.

Vincent Chybicki ma 50 lat i jest szanowanym człowiekiem. Już raz w życiu przeżył tragedię, kiedy jego żona zmarła na raka. Nigdy nie pomyślałby, że może zakochać się w młodszej o 25 lat od niego kobiecie. Ale to była miłość od pierwszego wejrzenia.

Elżbieta Balicka ma 25 lat i jest dobrą kobietą. Vincenta poznaje u niego w gabinecie i tak właśnie zaczęła się ich miłosna przygoda. Nie przeszkadza jej duża różnica wieku, bo jej serce po prostu kocha.

Czy miłość z tak dużą różnicą lat ma szansę przetrwać długie lata? Czy dużo młodsza kobieta w pewnym etapie swoje życia nie pomyśli, że czegoś jej w tym związku brakuje?

Kiedy zostaje porwana bliska nam osoba jesteśmy w stanie zrobić dosłownie wszystko, aby tylko ją odzyskać. Vincent nie waha się ani minuty i postanawia działać. W śledztwie pomaga mu dawny kolega, komisarz Dariusz, znany z dość dużej skuteczności. Jednak porywacze ciągle są o krok przed nimi, a losy Elżbiety się wahają. Czy Vincent odzyska swoją żonę?

„Pozazdrościłem mu tej cudownej beztroski. Poczucia, że życie płynie bez większych zmian, podczas gdy mój świat się skończył i miałem wrażenie, że od jego końca minęło już wiele miesięcy, a rzeczywistość, w której funkcjonuję, nie ma nic wspólnego z przeszłością, w której byłem szczęśliwy, uśmiechnięty i spełniony.”

Życie naprawdę potrafi nas zaskakiwać. Nigdy nie wiemy czym i kiedy. A co zrobić kiedy zaczynają pojawiać się jakieś wątpliwości? Co zrobić jeśli każdy ma inną teorię na temat porwania? Która z nich jest tą prawdziwą? Anna Matusiak umiejętnie namiesza nam w głowie, abyśmy sami mieli te wątpliwości. Czy aby na pewno było to porwanie? A może ktoś to wszystko zaplanował? Dodatkowo dwa zakończenia (sami możemy wybrać, które nam bardziej odpowiada) dają mocno do myślenia. Ja jednak zostaję przy tym pierwszym, bo jakoś wydaje mi się bardziej wiarygodne.

Całość napisana jest prostym językiem, świetnie wykreowani bohaterowie i możliwość poznania wszystkiego z punktu widzenia zarówno Vincentego, Elżbiety jak i Dariusza jest wielkim plusem. Możemy bowiem zagłębić się w psychikę, każdego z nich. Emocji tutaj nie brakuje. Najbardziej ujęła mnie postać Vincentego, który zaparcie walczył o odzyskanie swojej żony, sam przechodząc załamanie.

„Gdzie jest moja żona?” to niezwykle wciągająca historia pokazująca jak bardzo kruche może być życie i że może ono nas zaskoczyć w najmniej spodziewanym momencie. Historia obok której nie można przejść obojętnie. Polecam.

Vincent oraz Elżbieta pomimo ogromnej różnicy wieku zakochują się w sobie od pierwszego wejrzenia. Ludzie ich krytykują, a zwłaszcza matka Eli, która jest całkowicie przeciwna temu związkowi. Ela staje przed wyborem - matka czy ukochany. Wybiera ukochanego. Żyje się im razem dobrze, ale p...

Rozwiń

Zwiń