Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wygląda na to, że marudzenia nigdy dość. Czy Clarkson się powtarza? Tak! Czy z wiekiem marudzi bardziej i bardziej? Jeszcze jak! Ale to marudzenie jest zasadne, aktualne i potrzebne. Panie Clarkson pisz pan o Polsce.

Wygląda na to, że marudzenia nigdy dość. Czy Clarkson się powtarza? Tak! Czy z wiekiem marudzi bardziej i bardziej? Jeszcze jak! Ale to marudzenie jest zasadne, aktualne i potrzebne. Panie Clarkson pisz pan o Polsce.

Wygląda na to, że marudzenia nigdy dość. Czy Clarkson się powtarza? Tak! Czy z wiekiem marudzi bardziej i bardziej? Jeszcze jak! Ale to marudzenie jest zasadne, aktualne i potrzebne. Panie Clarkson pisz pan o Polsce.

Wygląda na to, że marudzenia nigdy dość. Czy Clarkson się powtarza? Tak! Czy z wiekiem marudzi bardziej i bardziej? Jeszcze jak! Ale to marudzenie jest zasadne, aktualne i potrzebne. Panie Clarkson pisz pan o Polsce.

Wygląda na to, że marudzenia nigdy dość. Czy Clarkson się powtarza? Tak! Czy z wiekiem marudzi bardziej i bardziej? Jeszcze jak! Ale to marudzenie jest zasadne, aktualne i potrzebne. Panie Clarkson pisz pan o Polsce.

Wygląda na to, że marudzenia nigdy dość. Czy Clarkson się powtarza? Tak! Czy z wiekiem marudzi bardziej i bardziej? Jeszcze jak! Ale to marudzenie jest zasadne, aktualne i potrzebne. Panie Clarkson pisz pan o Polsce.

Trudno nie docenić talentu Clarksona. Jego styl jest niezaprzeczalnie magnetyczny. Czyżby tylko marudy takie jak ja znajdowały przyjemność w jego ‘zrzędzeniu’? Clarkson nie boi się wyrażać kontrowersyjnych opinii, często kpiąc z polityków i ekologów. Choć jego komentarze mogą wywoływać uśmiech, często kryją w sobie trudną do zaprzeczenia prawdę.

Trudno nie docenić talentu Clarksona. Jego styl jest niezaprzeczalnie magnetyczny. Czyżby tylko marudy takie jak ja znajdowały przyjemność w jego ‘zrzędzeniu’? Clarkson nie boi się wyrażać kontrowersyjnych opinii, często kpiąc z polityków i ekologów. Choć jego komentarze mogą wywoływać uśm...

Rozwiń

Zwiń

Asimov i Silverberg zmuszają do refleksji nad granicami człowieczeństwa. Opowieść o poszukiwaniu własnego człowieczeństwa oraz o znalezieniu tego czegoś, co to człowieczeństwo definiuje i sprawia, że jesteśmy czymś więcej niż jedynie “maszyną” zdającą się na zaprogramowane odruchy.

Asimov i Silverberg zmuszają do refleksji nad granicami człowieczeństwa. Opowieść o poszukiwaniu własnego człowieczeństwa oraz o znalezieniu tego czegoś, co to człowieczeństwo definiuje i sprawia, że jesteśmy czymś więcej niż jedynie “maszyną” zdającą się na zaprogramowane odruchy.

„I ten głos! Och, ten głos…” – trudno czytać te dzienniki nie słysząc głosu Rickmana. Fakty, osoby, opisy sytuacji i wreszcie przemyślenia. W takiej właśnie kolejności. Z tych zapisków wyłania się postać osoby wykształconej, wszechstronnej i wrażliwej. Jest świadomy swoich słabości, bulwersuje go komercyjny wymiar kina i teatru. Nie gryzie się w język, ale mamy tu ledwie próbkę jego cynicznego dowcipu – ingerencja edytorska jest wręcz namacalna.

„I ten głos! Och, ten głos…” – trudno czytać te dzienniki nie słysząc głosu Rickmana. Fakty, osoby, opisy sytuacji i wreszcie przemyślenia. W takiej właśnie kolejności. Z tych zapisków wyłania się postać osoby wykształconej, wszechstronnej i wrażliwej. Jest świadomy swoich słabości, bulwer...

Rozwiń

Zwiń