Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kolejny tom przygód Uhtreda przynosi nowych wrogów, którzy mimo znikomego znaczenia dla całej serii, wypadają lepiej niż Ivar i Kjartan z poprzedniego tomu. Bracia Thurgilsonowie nie są jedynie kolejnymi wojownikami, ale znają się również na polityce i intrygach. Aż szkoda, że te postacie i te wydarzenia, zgodnie z przypisami autora, są w większości literacką fikcją.
Trochę zszokowało mnie to, z jak różnymi emocjami odbierałem wiele scen. Od zgorszenia dotyczącego wydarzeń po ślubie Æthelfled, po radość z upokorzenia jej męża, kiedy dowiedział się, do czego będzie zmuszony, aby odbić małżonkę. Sama Æthelfled wyrasta na jedną z ciekawszych bohaterek. Imponuje zwłaszcza w scenie wmanewrowania Uhtreda w złożenie przysięgi wierności, a należy pamiętać, iż mówimy tylko o nastoletniej dziewczynie.
Ponownie brakuje mi wyraźniejszej obecności Alfreda. Pojawia się on w kilku scenach, jednak tym razem nie stanowi on ważnego elementu w historii. Na całe szczęście pozbyto się również w tym tomie postaci Guthreda, którego decyzje w poprzedniej części nie zyskały mojej aprobaty, a sam bohater wręcz mnie denerwował.
Lepiej niż w poprzednim tomie rozłożono fabułę książki. Porwanie Æthelfled, a następnie kolejno próba jej wykupu i odbicia dają lepsze tempo, niż podwójne zakończenie wcześniejszego tomu (najpierw pokonanie Kjartana, a później Ivara, którego los w żaden sposób nie mógł już mnie interesować).
,,Płonące ziemie" są zdecydowanie lepszą lekturą od ,,Pieśni miecza", ale trochę jej brakuje do dwóch pierwszych tomów, nadal jednak uważam, iż cała seria jest fantastyczna. Polecam

Kolejny tom przygód Uhtreda przynosi nowych wrogów, którzy mimo znikomego znaczenia dla całej serii, wypadają lepiej niż Ivar i Kjartan z poprzedniego tomu. Bracia Thurgilsonowie nie są jedynie kolejnymi wojownikami, ale znają się również na polityce i intrygach. Aż szkoda, że te postacie ...

Rozwiń

Zwiń

Cykl o przygodach załogi Latającego Holendra to jeden z najlepszych guilty pleasure w swojej kategorii. Nie jest ważne jak bardzo schematyczne są to powieści, bowiem i tak dostarczają solidnej dawki rozrywki, a w końcu to jest główny powód sięgania po każdy, następny tom. W tym tomie Skippy nie raczy nas zwyczajową ilością swoich muzycznych popisów ( ale coś czuję, że w następnym tomie odbije to sobie z nawiązką), jednak zdecydowanie częściej obrywa się Bishopowi, który jest stawiany przez blaszaka w wielu niekomfortowych sytuacjach. Mimo, iż humor nie jest górnolotny, to zawsze trafia w punkt i jest jednym z najmocniejszych akcentów powieści.
W tej części zaniechano rozwoju pobocznych bohaterów na rzecz przedstawienia potencjalnego wątku romantycznego. Zanosiło się na to od kilku tomów i jakoś mnie to nie dziwi. Być może można by go delikatnie przyspieszyć, ale jak na tak długą serię to powolne tempo może wypaść bardziej autentycznie.
Jedyny problem mam z wspomnianą już schematycznością. Co dwa do trzech tomów bohaterowie zmieniają swoich głównych wrogów na istoty o coraz bardziej zaawansowane. Kiedy wydawałoby się, że już gorszych nie da się znaleźć, autor wyciąga z kapelusza następnych. Trochę to naciągane.
W każdym razie seria dalej dostarcza świetnej rozrywki i ani myślę się z nią rozstawać. Polecam

Cykl o przygodach załogi Latającego Holendra to jeden z najlepszych guilty pleasure w swojej kategorii. Nie jest ważne jak bardzo schematyczne są to powieści, bowiem i tak dostarczają solidnej dawki rozrywki, a w końcu to jest główny powód sięgania po każdy, następny tom. W tym tomie Skipp...

Rozwiń

Zwiń

Trzeci tom przygód Uhtreda i mała zadyszka. Powieść jest nadal świetna, ma bardzo dobre tempo i angażujących bohaterów, ale brakuje mi tego czegoś, co posiadały dwa poprzednie tomy. Szczególnie doskwiera mi brak Alfreda i rozwoju jego relacji z Uhtredem, co stanowiło motor napędowy poprzedniego tomu. Guthred nijak nie przypomina Alfreda i nie rozumiem wyboru Uhtreda, który postanawia mu służyć. Uhtred płaci jednak za swoją naiwność wysoką cenę i mam nadzieję, iż w następnych tomach nie będzie szastać swoją wiernością na prawo i lewo.
W trakcie wydarzeń z tego tomu poznajemy kolejne postacie, które na stałe dołączą do zaufanego oddziału Uhtreda. Są to Finan ( mój serialowy ulubieniec i człowiek od czarnej roboty), a także nieślubny syn Kjartana, Sihtrik. Szczególnie Finan może imponować. Irlandzki wojownik, który przez lata żyje jako niewolnik przy wiosłach. Po oswobodzeniu pomaga Uhtredowi zdyskredytować żądnego władzy biskupa. Z jednej strony postać tragiczna, z drugiej wprowadzająca trochę humoru.
Książka nadrabia niedociągnięcia w finałowych potyczkach z Kjartanem oraz Ivarem. Jest pomysłowo i krwawo, a główny bohater i jego przyrodni brat Ragnar wreszcie mają okazję do zemsty. Kluczową rolę odgrywa Beocca, który wreszcie otrzymał swoje pięć minut.
Czekam na dalszy rozwój historii, mam nadzieję, że w kolejnym tomie będzie więcej Alfreda.

Trzeci tom przygód Uhtreda i mała zadyszka. Powieść jest nadal świetna, ma bardzo dobre tempo i angażujących bohaterów, ale brakuje mi tego czegoś, co posiadały dwa poprzednie tomy. Szczególnie doskwiera mi brak Alfreda i rozwoju jego relacji z Uhtredem, co stanowiło motor napędowy poprzed...

Rozwiń

Zwiń

,,Waleczny jak Conan. Honorowy jak Aragorn. Logiczny jak Sheldon"
Nieczęsto zdarza mi się czytać opisy książek z tyłu okładki, ale akurat porównanie do Sheldona jest tu jak najbardziej na miejscu. Rezkin wyróżnia się spośród typowych protagonistów książek fantasy swoim zero-jedynkowym podejściem do niemal każdego aspektu życia. Najbardziej fascynujące w bohaterze jest to jak różnie można odbierać jego wypowiedzi i zachowanie, które wynikają z jego naiwności i prostolinijności. Zwłaszcza Frisza, która od początku jest wyraźnie nim zauroczona, nadinterpretowuje jego wypowiedzi. Jestem ciekaw kiedy sytuacja między tymi postaciami się rozwiąże i w jaki sposób.
I to generalnie jest jedyna, wyraźna zaleta książki. Niezły jest również jej początek, ale niestety w dalszej części tomu nie otrzymujemy żadnych odpowiedzi na nurtujące pytania. Bardzo się obawiam, iż tom pierwszy jest wprowadzeniem do tomu drugiego, ale prawdziwa akcja i odpowiedzi zostaną przedstawione dopiero w trzecim. Jest wiele przegadanych scen, często mam wrażenie, że się powtarzają lub rozgrywają podobnie z innymi bohaterami. Dam szansę następnej części, ale chciałbym większego rozwoju fabuły i bohaterów.

,,Waleczny jak Conan. Honorowy jak Aragorn. Logiczny jak Sheldon"
Nieczęsto zdarza mi się czytać opisy książek z tyłu okładki, ale akurat porównanie do Sheldona jest tu jak najbardziej na miejscu. Rezkin wyróżnia się spośród typowych protagonistów książek fantasy swoim zero-jedynkowym pode...

Rozwiń

Zwiń

Pierwszy tom przygód Harry'ego Pottera ma wszystko czego młodzi czytelnicy oczekują od książki: ciekawych bohaterów, z którymi mogą się utożsamić, sporą dawkę humoru, masę przygód, które sami chcieliby przeżyć, a także porusza znane z codziennego życia problemy z wrednym nauczycielem czy gburowatymi członkami rodziny. Dodatkowo w powieści podkreśla się siłę przyjaźni, coś co może brzmi staroświecko i kiczowato, ale działa stymulująco na młodych czytelników i pomaga w budowaniu przez nich odpowiedniego światopoglądu na życie w społeczeństwie. Takich cech próżno szukać w wielu nowszych dziełach literackich, które albo są infantylne, albo skupione wyłącznie na akcji, często również niepotrzebnie zawierają elementy propagandy. To czyni Harry'ego Pottera utworem ponadczasowym, skierowanym do każdego rodzaju odbiorców, niekoniecznie tych młodszych. Sam przeczytałem ją dopiero w wieku dorosłym, a teraz po kilku latach i ponownej lekturze z chęcią przeniosłem się do Hogwartu i kolejny raz przeżywałem przygody bohaterów książki.
Jasne, jak prawie każda książka tak i ta posiada swoje wady. Finał powieści, w którym protagoniści najpierw przechodzą pomyślnie przez wszystkie zadania, które miały utrudnić im dostęp do tytułowego kamienia, jak i późniejsza konfrontacja Harry'ego z Voldemortem zawierają dużo uproszczeń i ciężko uwierzyć, iż pierwszoroczniacy są w stanie dokonać takich rzeczy. Nie zmienia to jednak faktu, iż fabuła jest bardzo wciągająca, a na tego rodzaju nieścisłości można przymknąć oko.

Pierwszy tom przygód Harry'ego Pottera ma wszystko czego młodzi czytelnicy oczekują od książki: ciekawych bohaterów, z którymi mogą się utożsamić, sporą dawkę humoru, masę przygód, które sami chcieliby przeżyć, a także porusza znane z codziennego życia problemy z wrednym nauczycielem czy g...

Rozwiń

Zwiń

Po fantastycznym pierwszym tomie lektura drugiego sprawiła mi jeszcze większą przyjemność. Rzadko się zdarza, aby seria potrafiła tak wciągnąć, jednak sama fabuła książki, jak również sposób jej narracji nie pozwalają czytelnikowi oderwać się od książki. Dostrzegam duży progres w kontekście humorystycznych scenek, zwłaszcza dzięki ojcowi Pyrligowi, który wyrasta na moją ulubioną postać. Ciekawsze niż w poprzednim tomie są również postacie kobiece i wyraźnie widać, że zaczną one odgrywać coraz większą rolę w historii.
W pierwszym tomie najbardziej interesującym wątkiem było wychowanie Uhtreda przez Duńczyków. ,,Zwiastun burzy" najwięcej zyskuje dzięki kapitalnemu rozpisaniu wątku lojalności Uhtreda względem Alfreda. Ich wzajemna dynamika jest motorem napędowym tomu i mimo iż bohaterowie często nie mogą się dogadać, to są całkowicie świadomi, że oboje potrzebują się nawzajem.
Ciekawie obserwuje się konflikt między chrześcijanami a poganami. Ci pierwsi są przedstawiani w wyraźnie negatywnym świetle, ze szczególnym uwzględnieniem chciwości wysoko postawionych księży. Najbardziej śmieszy każda próba przypisania zasług któremuś ze świętych, którego dzień akurat jest obchodzony tego dnia ( a należy dodać, że ich imiona potrafią być cudaczne). Z drugiej strony poganie przypisują duże znaczenie losowym wydarzeniom i wiążą je z innymi przypadkowymi sytuacjami. Książka ma charakter delikatnie zahaczający o motywy fantastyczne, ale przekonanie Uhtreda o "przeznaczeniu" i konsekwencjach magicznych rytuałów delikatnie psuje wrażenie autentyczności powieści.
Książka jest absolutnie fantastyczna, polecam każdemu szybko zabrać się za cały cykl.

Po fantastycznym pierwszym tomie lektura drugiego sprawiła mi jeszcze większą przyjemność. Rzadko się zdarza, aby seria potrafiła tak wciągnąć, jednak sama fabuła książki, jak również sposób jej narracji nie pozwalają czytelnikowi oderwać się od książki. Dostrzegam duży progres w kontekści...

Rozwiń

Zwiń

Piąty tom przygód Kociołka i jego drużyny niesie ze sobą ważna zmianę. Wreszcie obserwujemy wydarzenia z dwóch punktów widzenia: Kociołka i jego żony, Sary. Zabieg ten zdecydowanie przyspiesza tempo książki, a częste cliffhangery zmuszają do nieprzerwanej lektury. Powieść nadal jest humorystyczna i miło spędza się przy niej czas. Dodatkowo mocno rozbudowano historię rodziny Kociołka, ze szczególnym uwzględnieniem teściowej i jej męża. Rozwija to również postać Sary, która już w poprzednim tomie stała się ważną częścią opowieści, a teraz mamy możliwość obserwacji jej skomplikowanych relacji rodzinnych. Nareszcie poznajemy jakiekolwiek szczegóły z życia Eliaha, ale mam wrażenie, że więcej informacji na ten temat pozostawiono na następne tomy.
I właśnie tutaj pojawia się mój jedyny problem z tą książką, jak i z całą serią. Dwa ostatnie tomy nie posunęły znacząco do przodu fabuły serii. Nie wiem na ile tomów jest zaplanowana, jednakże boję się, że zostanie stworzony kolejny kilkunastotomowy tasiemiec, w którym po jakimś czasie wszystko zacznie się wydawać wtórne. Owszem autor wprowadza nowe postacie lub zwiększa znaczenie poznanych już bohaterów, a niektórzy z nich zyskują nawet własne rozdziały, ale na dłuższą metę nawet te zabiegi nie ukryją faktu, że fabuła stoi w miejscu od trzeciego tomu. Obym się mylił, bo cykl dostarcza dużo rozrywki, ale dla dobra całej historii mam nadzieję, że wydane zostaną jeszcze maksymalnie dwa tomy z ewentualnymi, krótszymi historiami. W mojej opinii pozwoliłoby to nie rozmyć dobrego wrażenia po dotychczasowych tomach, a zbyt długie przedłużanie serii może odbić się na jej jakości.

Piąty tom przygód Kociołka i jego drużyny niesie ze sobą ważna zmianę. Wreszcie obserwujemy wydarzenia z dwóch punktów widzenia: Kociołka i jego żony, Sary. Zabieg ten zdecydowanie przyspiesza tempo książki, a częste cliffhangery zmuszają do nieprzerwanej lektury. Powieść nadal jest humory...

Rozwiń

Zwiń