Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Chyba nigdy wcześniej nie miałam okazji czytać kryminału, w którym nie było motywu rozwiązywania zagadki morderstwa. Dlatego właściwie nie czułam, żebym rzeczywiście czytała kryminał, a raczej powieść obyczajową, w której rozdziały z teraźniejszości przeplatały się z przeszłością, co samo w sobie wyjaśniło tajemnicę śmierci tytułowej teściowej.
Jak można się domyślić po tytule, jest tu para głównych bohaterów, a właściwie bohaterek - jest teściowa, więc jest również synowa. Obie poznajemy dość dobrze, ponieważ rozdziały pisane są z ich perspektyw. Można je lubić bardziej lub mniej, ale trzeba przyznać, że łączy je specyficzna relacja. Trochę skomplikowana i z pozoru mało przyjemna, jednak z biegiem czasu kształtuje się między nimi nić wzajemnego zrozumienia. Pozostałe postaci są członkami rodziny. Tworzą one dobre tło, a także dodają kilku podejrzanych - to w końcu kryminał i choć zdarzało mi się o tym zapomnieć, autorka skrupulatnie przypominała 😉
Książka prowadzi czytelnika przez momentami trudną znajomość, ale także przez lepsze czasy wypełnione sielanką rodzinną. Są opisy wspólnych świąt, są też pobytu w szpitalu; są narodziny dzieci, są choroby i śmierć. Jednym słowem: codzienność. Może właśnie z tego powodu czyta się naprawdę dobrze. Samo życie 😉
Zdecydowanie nie jest to typ kryminału, w którym wraz ze śledczym poznajemy szczegóły i prowadzimy sprawę zabójstwa. Tutaj śledczy pojawiają się kilka razy, ale do samej fabuły wnoszą niewiele. Ich obecność jest niezbędna do pokazania toczonego śledztwa, ale sam czytelnik nie ma w nie żadnego wglądu. Nie zmienia to faktu, że "Teściowa" jest dość wciągająca, a samo pytanie "kto zabił?" towarzyszyło mi podczas całej lektury.

Chyba nigdy wcześniej nie miałam okazji czytać kryminału, w którym nie było motywu rozwiązywania zagadki morderstwa. Dlatego właściwie nie czułam, żebym rzeczywiście czytała kryminał, a raczej powieść obyczajową, w której rozdziały z teraźniejszości przeplatały się z przeszłością, co samo w sobie wyjaśniło tajemnicę śmierci tytułowej teściowej.
Jak można się domyślić po...

Pierwszy tom trylogii podobał mi się bardzo. Byłam nim zachwycona. Drugi okazał się dla mnie wielkim rozczarowaniem. Trochę idąc za ciosem, zabrałam się za trzeci. Mogę go określić jako (prawie) wielki powrót. Królestwo Złowrogich jest swojego rodzaju pójściem na kompromis - jest w nim zarówno fabuła i świetny klimat znany z pierwszej części, a także nie brakuje przerywników w postaci scen erotycznych, których w drugiej był aż nadmiar.
W trzecim tomie dostajemy rozwiązania tajemnic oraz wszelkich intryg. Wciąż jest kilka wątków, które autorka prawdopodobnie rozwinie w kolejnych książkach z tego świata, niemniej książka dostarcza satysfakcjonujących odpowiedzi, które prowadzą do dobrego zakończenia (może delikatnie zbyt słodkiego, ale myślę, że ten gatunek już tak ma 😉).
Patrząc na całość - seria momentami lepsza, czasem gorsza, ale czyta się dobrze i przyjemnie.

Pierwszy tom trylogii podobał mi się bardzo. Byłam nim zachwycona. Drugi okazał się dla mnie wielkim rozczarowaniem. Trochę idąc za ciosem, zabrałam się za trzeci. Mogę go określić jako (prawie) wielki powrót. Królestwo Złowrogich jest swojego rodzaju pójściem na kompromis - jest w nim zarówno fabuła i świetny klimat znany z pierwszej części, a także nie brakuje...

Mam wrażenie, jakbym czytała zupełnie inną serię niż ta, którą zaczęłam. Pierwsza część emanowała niesamowitym klimatem, ciekawym światem magicznym, postaciami, którym daleko do moich ulubieńców, ale jednak całkiem ich polubiłam i przede wszystkim w Królestwie Nikczemnych była akcja, fabuła. A tu nic - tani erotyk oraz niespójne motywacje bohaterów. Zwłaszcza Emilia podejmowała takie działania i wysnuwała takie wnioski, że zastanawiałam się, czy aby nie umknęła mi część książki.
Przez jakieś pierwsze 200 stron były głównie sceny zbliżeń, pożądania i namiętności, przeplatane opisami piekła oraz monologami Emilii, z których wynikało, że Pan Gniewu ją zwiódł i oszukał, przez co trafiła do piekła i oddała duszę diabłu... Cóż, jeśli mnie pamięć nie myli - SAMA podjęła taką decyzję, więc skąd te żale?! Sytuacji z emocjami, które brały się nie wiadomo skąd, było całkiem sporo...
Druga połowa książki wciąż obfitowała głównie w sceny erotyczne, ale zaczęły się także wizyty na innych dworach i pojawiła się lekka nuta tajemniczości dotycząca między innymi Pierwszej Wiedźmy, wspomnień Emilii oraz prawdziwej tożsamości głównych bohaterów.
Akcja osadzona w piekle jest genialnym rozwiązaniem dla nowych pomysłów: już nie słoneczne Palermo, a zamarznięte piekło. Nowa kraina z nowymi możliwościami i coraz to piękniejszymi pałacami. To można było tak cudownie rozwinąć. Niestety autorka skupiła się na wnętrzu Emilii, które okazało się zaskakująco ubogie - w głowie dziewczyny tylko pożądanie, małżeństwo, Książę Gniewu i delikatnie tląca się zemsta połączona z chęcią rozwiązania tajemnic. Co ciekawe ostatnie dwa rozdziały, to już świetna akcja i niespodziewany zwrot akcji i choć samo zakończenie to znów łóżko - cóż, tam akurat pasuje.
Jestem zupełnie rozczarowana. Pierwszy tom naprawdę mi się spodobał. Z kolei Królestwo Przeklętych wygląda jakby napisała je zupełnie inna autorka, która poszła w zupełnie inną stronę.
Za trzeci tom się wezmę - może od razu, może nie. Jeszcze nie zdecydowałam. Jeśli od razu, to tylko po to, aby jak najszybciej zakończyć przygodę z tą serią.

Mam wrażenie, jakbym czytała zupełnie inną serię niż ta, którą zaczęłam. Pierwsza część emanowała niesamowitym klimatem, ciekawym światem magicznym, postaciami, którym daleko do moich ulubieńców, ale jednak całkiem ich polubiłam i przede wszystkim w Królestwie Nikczemnych była akcja, fabuła. A tu nic - tani erotyk oraz niespójne motywacje bohaterów. Zwłaszcza Emilia...