Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po pierwszym tomie, który był dość dynamiczny, nie spodziewałam się czegoś tak spokojnego. Dąb jako narrator okazuje się zadziwiająco głęboki jako postać, targany różnymi sprzecznymi emocjami, nie zawsze postępuje tak jak powinien.

Ren pozostaje spłycona, co częściowo ma wytłumaczenie fabularne, ale wydaje mi się że jest to zabieg nieco przesadzony.

Niemniej, czytało się przyjemnie, dość szybko a zakończenie nie powinno rozczarować.

Po pierwszym tomie, który był dość dynamiczny, nie spodziewałam się czegoś tak spokojnego. Dąb jako narrator okazuje się zadziwiająco głęboki jako postać, targany różnymi sprzecznymi emocjami, nie zawsze postępuje tak jak powinien.

Ren pozostaje spłycona, co częściowo ma wytłumaczenie fab...

Rozwiń

Zwiń

Re-read po latach.
Nie zawiodłam się. Tak samo dobra, równa przez całą swoją majestatyczną grubość. Martinowi należy oddać jedną rzecz: potrafi wykreować bohatera w taki sposób, że czytelnik będzie dążył go sympatią bez względu na wady. Bardzo wyraźnie rysuje się to w postaci Tyriona.
Jedna rzecz się zmieniła na przestrzeni lat. Wątek Daenerys, który kiedyś był dla mnie najciekawszy w całej sadze, teraz mógłby nie istnieć. Za to zaczęłam doceniać wojnę psychologiczną jaką Tytuon prowadzi z Cercei.

Re-read po latach.
Nie zawiodłam się. Tak samo dobra, równa przez całą swoją majestatyczną grubość. Martinowi należy oddać jedną rzecz: potrafi wykreować bohatera w taki sposób, że czytelnik będzie dążył go sympatią bez względu na wady. Bardzo wyraźnie rysuje się to w postaci Tyriona.
Jed...

Rozwiń

Zwiń

Zrażona lekturą innej książki z siódemką i Evelyn w tytule, nie spodziewałam się po lekturze tej książki niczego. Ot, chciałam zobaczyć o co było tyle szumu kilka lat temu, gdy wychodziła. No i przepadłam.

Świat wykreowany w "siedmiu mężach,...." jest tak żywy, że momentami zapominałam, że nie jest to autentyczna biografia jakieś gwiazdy filmowej. W bohaterów się wierzy, a historia Evelyn porywa z każdą stroną.

Problemem tej książki są wszystkie fragmenty, gdy do głosu dochodzi Monique (mam nadzieję, że imię poprawne, naprawdę musiałam się zastanowić, jak ta kobieta się nazywała). Jej przemyślenia stanowią niepotrzebny rozpraszacz zamiast klamry kompozycyjnej. Rozczarowuje szczególnie główna tajemnica łącząca obie główne bohaterki, która jest jasna mniej więcej od połowy historii, jeśli się w życiu przeczytało więcej niż jedną książkę i oglądnęło kilka filmów.

Książkę polecam, ale z poprawką na chwilowe oderwania od przyjemnej lektury na rzecz przynudzania Monique.

Zrażona lekturą innej książki z siódemką i Evelyn w tytule, nie spodziewałam się po lekturze tej książki niczego. Ot, chciałam zobaczyć o co było tyle szumu kilka lat temu, gdy wychodziła. No i przepadłam.

Świat wykreowany w "siedmiu mężach,...." jest tak żywy, że momentami zapo...

Rozwiń

Zwiń

Re-read po wielu latach.

Czytając "Grę o tron" po raz pierwszy byłam sporo młodsza (zdecydowanie poniżej granicy wieku, który przydałoby się osiągnąć, by czytać książki Martina) byłam oczarowana. Bogate charaktery, cięte dialogi, naturalizm scen, piękne opisy.

Przynajmniej tak to zapamiętałam.

Teraz dochodzę do wniosku, że pierwsza część sagi jest książką przeciętną. O ile "Pieśń lodu i ognia" w formie w jakiej znajduje się teraz (wciąż głęboko wierzę w wydanie "wichrów zimy" i "snu o wiośnie" ) stanowi misternie utkaną sieć genialnych momentami intryg, zwrotów akcji i szalonych teorii snutych przez fanów, tak "Gra o tron" stanowi zdecydowanie długi prolog tej historii.

Zaletą "Gry" jest lekkość z jaką jest napisana. Kolejne rozdziały czyta się szybko i płynnie. Przy pierwszym zetknięciu utrudnieniem będą setki, jeśli nie tysiące nazwisk, imion, koligacji rodzinnych i okołorodzinnych, nazw siedzib, miejscowości i miejsc, które pojawiają się w niektórych rozdziałach jakby je z karabina maszynowego wystrzelił.

Podsumowując: jako początek serii, wprowadzenie bohaterów i zarysowanie akcji : 9/10. Jako samodzielna książka niestety 5/10. I piszę to jako zagorzała fanka "Gry o tron" zarówno książkowej, jak i serialowej (ostatnie sezony niech przykryje zasłona milczenia)

Re-read po wielu latach.

Czytając "Grę o tron" po raz pierwszy byłam sporo młodsza (zdecydowanie poniżej granicy wieku, który przydałoby się osiągnąć, by czytać książki Martina) byłam oczarowana. Bogate charaktery, cięte dialogi, naturalizm scen, piękne opisy.

Przynajmniej tak...

Rozwiń

Zwiń