Jesteśmy społecznością, która kocha książki

💠“Kto ci powiedział, że wolno się przyzwyczajać?

Kto ci powiedział, że cokolwiek jest na zawsze?”💠

Zapraszam do recenzji książki “Nie przyszedł do mnie anioł”. Rozmowę z Pawłem Grabowskim przeprowadziła Agata Puścikowska.

🧑‍⚕️Paweł Grabowski od najmłodszych pragnie zostać lekarzem. Jego droga do celu będzie bardzo długa i kręta. Zaczynał od bycia stomatologiem, później przeprowadzał operacje jako chirurg szczękowy, studiował nawet filozofię i w pewnym momencie chciał nawet wstąpić do zakonu. W ostateczności porwał się na niemożliwe i założył wiejskie hospicjum domowe na Podlasiu, a później stacjonarnie w maleńkiej Makówce.

W książce poznajemy dzieciństwo lekarza, towarzyszymy mu w wyprowadzce z Krakowa do Warszawy, później na Podlasie. Dowiadujemy się co spowodowało, że zostało wybudowane hospicjum. Pozostałe tematy poruszane w lekturze to: stanowisko dotyczące eutanazji, jak ze śmiercią radzą sobie pacjenci i ich rodziny, jaki szefem jest Paweł Grabowski, ile zwierząt posiada oraz o jego pasjach: pszczelarstwie, pisaniu ikon, muzyce i poezji, o znakach na drodze i trudnych wyborach.

🩺Z wywiadu przede wszystkim poznajemy trudy pracy w hospicjum. Ogromny pokłon dla całego sztabu ludzi , który pomaga chorym godnie przejść tą ostatnią drogę, zminimalizować ból i cierpienie, którego doświadczają. ⌛Jest to praca niezwykle ważna i wymagająca zarówno psychicznie jak i fizycznie. Wymaga od lekarzy i personelu dużego pokładu profesjonalizmu i empatii.👨‍👨‍👧‍👦

📘**Chciałabym się jednak bardziej skupić na mojej opinii odnośnie tej pozycji książkowej.**📘

“ Nie przyszedł do mnie anioł” to emocjonalny rollercoaster. O wielu rzeczach po prostu nie wiedziałam. Towarzyszyły mi przy jej czytaniu rozmaite emocje żal, złość, smutek i wielokrotnie niezgoda i bunt. Bywały też momenty uśmiechu np. gdy lekarz opowiadał jak “przypadkiem” został właścicielem kota o imieniu Lolita lub trzech dobermanów.

💠W książce poza tematyką hospicyjną poruszane są także inne “ trudne tematy “ typu: prawo do eutanazji. Poznajemy negatywne stanowisko lekarza i to jakie on widzi potencjalne źródło nadużyć gdyby eutanazja została wprowadzona w Polsce. Wspomina także alternatywę dla eutanazji tj: sedację paliatywną , która łagodzi cierpienia pacjenta polegające na częściowym ograniczaniu jego świadomości. Protokoły sedacji ściśle określają warunki jej wprowadzenia oraz zasady monitorowania pacjenta.

💠Mam problem z jednoznaczną oceną tej książki, ponieważ porusza ogromnie ważne aspekty życia i śmierci. Nie chciałabym jednak, aby ciężar poruszanej tematyki odebrał mi obiektywizm.

💠Zaznaczyłam w niej masę fragmentów. Wiele razy przerywałam lekturę, zastanawiałam się jakie jest moje stanowisko na daną sprawę itp. Na niektóre rzeczy spojrzałam z zupełnie innej perspektywy. Czytanie o schyłku życia innych, mimowolnie wyzwala w nas refleksję nad naszą własną egzystencją i nad ostatnimi chwilami bliskich których pożegnaliśmy i tych, których przyjdzie nam pożegnać.

Niemniej mam kilka uwag do tego tytułu.

📌Poddaję w dyskusję styl rozmowy między Panią Agatą i Panem Pawłem. Pytania są ciekawe i merytoryczne, a czasami wręcz uszczypliwe, nic nie wnoszące, albo wścibskie.

Odczuwa się, że oboje się znają. Luźniejszy ton wypowiedzi mi nie przeszkadzał, ale sam styl ich reakcji na swoje słowa już tak. Pan Paweł wyraża się w sposób wyważony i nacechowany momentami, aż za bardzo pozytywnie. Pani Agata w odpowiedzi, albo udaje, że nie rozumie o co chodzi, albo wbija szpilę. Zabieg ten miał chyba na celu aby nie wyszedł z tego zbyt cukierkowy obraz. Docelowo ta koncepcja się sprawdza. Wymusza na rozmówcy pogłębienie tematu i pokazanie drugiej strony medalu tych samych wydarzeń. Pomimo wszystko momentami Pani Agata mnie tak irytowała, a Pan Paweł jak dla mnie zbyt dużo filozofuje, w moim mniemaniu przesadnie zagłębia się w niektóre kwestie.

📌Książka moim zdaniem jest mocno nierówna. Momentami czytałam ją z zapartym tchem , a momentami spałam (szczególnie podczas rozdziałów o pszczelarstwie i pisaniu ikon). Z jednej strony widać wady i zalety lekarza jako człowieka, a z drugiej w ogólnym odbiorze mamy taką “laurkę” dla Pana Pawła. Podsumowując czy mi się ta książka podobała? Średnio. Jednak ilość przemyśleń i ważnych kwestii które porusza powoduje, że warto się z nią zapoznać.

💠“Kto ci powiedział, że wolno się przyzwyczajać?

Kto ci powiedział, że cokolwiek jest na zawsze?”💠

Zapraszam do recenzji książki “Nie przyszedł do mnie anioł”. Rozmowę z Pawłem Grabowskim przeprowadziła Agata Puścikowska.

🧑‍⚕️Paweł Grabowski od najmłodszych pragnie zostać lekarzem. Jego droga do celu będzie bardzo długa i kręta. Zaczynał od bycia stomatologiem, później...

Dzisiaj przychodzę do Was z recenzją książki “Babskie lato” @katarzynatargosz.pl którą otrzymałam od @wydawnictwoemocje

Zarys fabuły:

Pewnego dnia Renata wpada na pomysł zorganizowania wyprawy, która marzyła się im ponad 25 lat temu. Początkowo nie spotka się to z entuzjazmem dwóch pozostałych koleżanek.
“Chciałam je zabrać na wyprawę w nieznane, ale jedna kręci nosem, że mąż i chomik jej nie puszczą ,a druga w ogóle staje okoniem”.
Po śląskiej wymianie zdań trzy kobiety po czterdziestce ruszają przed siebie.
👩‍🦰Kornelia samodzielna mama przeżywa pustkę po opuszczeniu gniazda przez córkę Agnieszkę.
👩Renata mama dwójki synów, po śmierci ukochanego męża Michała próbuje sobie ułożyć życie, ale nie jest to tak łatwe jakby mogło się wydawać. Kobieta zaradna, co i kran naprawi i zawsze ogarnie coś z niczego ❤️.
👧Pola posiada dużą rodzinę: 4 dzieci, mąż, pies, chomik i rybki. Przytłoczona nadmiarem obowiązków chciałaby przeżyć coś spontanicznego.

Nawigacja nie będzie im potrzebna. Ahoj przygodo!

Kobiety jadą tam gdzie ich koła samochodu poniosą. Co wyniknie z tej wyprawy i w jakim składzie z niej wrócą dowiecie się po przeczytaniu całości 📘

Niebywałą zaletą tej książki jest to, iż autorka bardzo często wplata śląskie zwroty. Dzięki zawartym przypisom każda osoba z łatwością je zrozumie. Pochodzę ze Śląska, więc gwara jest dla mnie zrozumiała. To spotkanie było jak powrót do domu.

"Babskie lato" to ciepła i pełna humoru opowieść o spełnianiu kobiecych marzeń w dojrzałym wieku.💋👠 💞
Towarzyszymy bohaterkom w drodze po Polsce, ale także w drodze w głąb siebie. Będzie to doskonała lektura na trudniejszy czas, kiedy potrzebujemy relaksu.

Książka skłania do refleksji nad swoim życiem i zastanowieniem się dokąd i z kim zmierzamy. Polecam.

Dzisiaj przychodzę do Was z recenzją książki “Babskie lato” @katarzynatargosz.pl którą otrzymałam od @wydawnictwoemocje

Zarys fabuły:

Pewnego dnia Renata wpada na pomysł zorganizowania wyprawy, która marzyła się im ponad 25 lat temu. Początkowo nie spotka się to z entuzjazmem dwóch pozostałych koleżanek.
“Chciałam je zabrać na wyprawę w nieznane, ale jedna kręci nosem, że...

Przyjaciółka " to trzecia przeczytana przeze mnie książka od B.A. Paris.
"Za zamkniętymi drzwiami" trafiła do topki, bo wbiła mnie w fotel, natomiast "Dylemat" trafił do najgorszych książek przeczytanych w całym moim życiu. Miałam obawy co do kolejnej pozycji i mocno się zastanawiałam czy się w ogóle za nią zabierać i sobie to robić.

Iris i Gabriel są spokojnym małżeństwem. Mają córkę Beth i bliskich przyjaciół Laure i Pierre'a. Ich codzienność się zmienia kiedy Gabriel znajduje zwłoki młodego chłopaka. Mężczyzna bardzom to przeżywa, co doprowadza do kryzysu w związku. Natomiast Laura ich przyjaciółka staje się po kłótni z mężem ich współlokatorką. Zaczyna czuć się w ich domu aż za dobrze i osacza Iris. Po czasie wszyscy mają już całej sytuacji. dość. Iris i Gabriel poznają nowych mieszkańców Esme i Hugh oraz ich ogrodnika Josepha, który odegra ważną role w wydarzeniach.

Początkowo mamy dosyć długi portret psychologiczny bohaterów, do połowy książki akcja sunie powoli (bywa nudnawo), żeby pod koniec nabrać tempa. Atmosfera z kolejnymi stronami się zagęszcza, niedomówienia się piętrzą i już sami nie wiemy kto, gdzie z kim po co i dlaczego. Autorka trochę wodzi nas za nos i przekazuje dodatkowe informacje partiami.

Odnoszę wrażenie, że książka stylem niestety podobna jest do "Dylematu". Jednak co pocieszające jest ciekawsza.
Ponownie domyśliłam się zakończenia, poza jedną kwestią. Dla mnie taki średniak, można przeczytać. Był potencjał i można było poprowadzić akcję ciekawiej i trochę mniej romansowo.

Zakończę cytatem “(...)żal jest marnowaniem emocji. Bez względu jak bardzo tego chcemy , nie możemy zmienić przeszłości. Musimy przyznać się do popełnionych błędów, ale nie wolno nam pozwolić, żeby kładły się cieniem na każdą chwilę naszego życia."

Instagram @zmowaksiazkowa

Przyjaciółka " to trzecia przeczytana przeze mnie książka od B.A. Paris.
"Za zamkniętymi drzwiami" trafiła do topki, bo wbiła mnie w fotel, natomiast "Dylemat" trafił do najgorszych książek przeczytanych w całym moim życiu. Miałam obawy co do kolejnej pozycji i mocno się zastanawiałam czy się w ogóle za nią zabierać i sobie to robić.

Iris i Gabriel są spokojnym...