Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka przyciąga graficznie i dobrze dobranym tematem – warto zebrać w jednym miejscu podstawowe informacje o czasie i jego rachubie, czyli kalendarzach i zegarach, w zakresie wymaganym w szkołach podstawowych, ale wykraczając też poza ten zakres różnymi ciekawostkami. Oprócz informacji priorytetowych, np. czym są kalendarze gregoriański i juliański, są też błyski erudycji, np. czemu 31 grudnia to imieniny Sylwestra.

Niestety jest chaotycznie – prawdziwa tematyczna sałatka, w której astronomia jest przeplatana różnymi działami humanistyki, paleontologią, futurologią i zegaroznawstwem (horologią). Taka różnorodność jest dobra, ale powinna być usystematyzowana. Dodatkowa przeszkoda w wyszukiwaniu informacji to słabe wydanie – brakuje nie tylko skorowidzu (indeksu), ale nawet spisu treści i numeracji stron. Najmłodsi czytelnicy mogą tego nie potrzebować, ale starsi już tak, a to książka m.in. do czytania dzieciom i do analizowania przez pedagogów. Oprócz tego wkradł się nonsens o dawnej długości życia – średnia 40 lat nie oznacza, że ludzie umierali najczęściej w takim wieku, bo ona jest zaniżona śmiertelnością noworodków i ciężarnych, a po dożyciu dorosłości miało się duże szanse dożyć sześćdziesiątki.

Z tych kilku powodów czekam na nowe, lepsze wydanie i trzymam za nie kciuki, bo książka ma wielki potencjał do bycia bestsellerem i klasykiem.

Książka przyciąga graficznie i dobrze dobranym tematem – warto zebrać w jednym miejscu podstawowe informacje o czasie i jego rachubie, czyli kalendarzach i zegarach, w zakresie wymaganym w szkołach podstawowych, ale wykraczając też poza ten zakres różnymi ciekawostkami. Oprócz informacji priorytetowych, np. czym są kalendarze gregoriański i juliański, są też błyski...

Moja opinia nie jest zbyt autorytatywna, bo nie mam fachowego wyszkolenia w filozofii nauki ani porównania z resztą literatury. Mogę tylko powiedzieć, że wspominam ten podręcznik dobrze; wygląda na fachowy przegląd głównych doktryn naukoznawczych, które pojawiły się w XIX i XX wieku, mniej-więcej od konwencjonalistów francuskich przez pozytywistów logicznych i Poppera aż do modeli Kuhna i Lakatosa. To może być jedna z kilku podstawowych, najbardziej priorytetowych książek Hellera, z najszerszym gronem ludzi, którym można to polecić.

Moja opinia nie jest zbyt autorytatywna, bo nie mam fachowego wyszkolenia w filozofii nauki ani porównania z resztą literatury. Mogę tylko powiedzieć, że wspominam ten podręcznik dobrze; wygląda na fachowy przegląd głównych doktryn naukoznawczych, które pojawiły się w XIX i XX wieku, mniej-więcej od konwencjonalistów francuskich przez pozytywistów logicznych i Poppera aż do...

Bardzo cenna książeczka, w pewnym sensie bardzo Hellerowska – autor splata w niej wszystkie główne obszary swojej działalności, czyli fizykę z kosmologią, filozofię, teologię i historie – a może po prostu historię – tych dyscyplin. Nie jest systematyczną, wyczerpującą rozprawą, która mogłaby służyć za kurs, ale jest cennym zastrzykiem erudycji i dla laików tych dziedzin, i dla ekspertów, którzy chcą coś odświeżyć i uzupełnić, np. swój arsenał materiałów do polecania. Trudno wskazać temat przewodni, ale najbliższe temu są dwa pojęcia związane wprost z tytułem – zasada względności oraz zasada kopernikańska. Tej drugiej autor dotyka w obu jej znaczeniach – i ogólnego postulatu przeciętności Ziemi, i zasady kosmologicznej. Oprócz popisów erudycji, np. wzmianek niszowej literatury XVII-wiecznej i twierdzenia Schura, są też oryginalne hipotezy autora, np. o przyczynach spadku religijności w ostatnich stuleciach, zwłaszcza wśród uczonych.

Bardzo cenna książeczka, w pewnym sensie bardzo Hellerowska – autor splata w niej wszystkie główne obszary swojej działalności, czyli fizykę z kosmologią, filozofię, teologię i historie – a może po prostu historię – tych dyscyplin. Nie jest systematyczną, wyczerpującą rozprawą, która mogłaby służyć za kurs, ale jest cennym zastrzykiem erudycji i dla laików tych dziedzin, i...