Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Uważam, że świat jest podzielony pomiędzy dwa rodzaje ludzi. Pierwszą grupę tworzą ludzie przekonani, że urodzili się, aby być szczęśliwymi. Pewien rosyjski pisarz napisał kiedyś, że człowiek urodził się do szczęścia, tak jak ptak stworzony został do latania. To twierdzenie rozśmiesza mnie. Należę do drugiej części ludzkości, która wierzy, że człowiek urodził się do osiągnięcia postępu w rozwoju duchowym. Jeżeli w momencie śmierci będziemy znajdować się na nieco wyższym poziomie rozwoju duchowego niż w chwili naszych narodzin, będziemy mieli prawo stwierdzić, że coś w naszym życiu osiągnęliśmy i że było ono udane. [...] Gdybym w to nie wierzył, nie mógłbym przeżyć nawet dziesięciu minut, gdyż życie byłoby dla mnie pozbawione sensu. Jeśli ów bezsens jest ceną szczęścia, jeśli jest identyczny ze szczęściem, to szczęście nie będzie tym, co wybiorę. W tym świecie są rzeczy ważniejsze od szczęścia.

Może rzeczywisty sens naszej działalności zawiera się właśnie w niedorzecznym i bezsensownym akcie twórczym, w tworzeniu dzieł sztuki. Może fakt stworzenia człowieka na obraz i podobieństwo Boże znajduje swój wyraz w uczynieniu go zdolnym do twórczości.

Mam silnie rozwiniętą pamięć emocjonalną. Bardziej pamiętam stany psychologiczne niż ludzi, spotkania, wydarzenia.

Sądzę, że to jeden z najbardziej zasmucających procesów, który dokonuje się w naszych czasach – to ostateczne zniszczenie w świadomości człowieka właściwego sposobu pojmowania piękna. Współczesna kultura masowa – obliczona na odbiorcę cywilizacja protez – kaleczy duszę, zagradza drogę prowadzącą człowieka do najistotniejszych pytań jego życia, do poznania własnej duchowej istoty.

Prawdziwy obraz artystyczny inspiruje odbiorcę do jednoczesnego przeżywania złożonych, odmiennych, a niekiedy nawet wzajemnie wykluczających się uczuć.