Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ja sam brałem udział w nieudanej kampanii wrześniowej. I kiedy rząd Polski spakował manatki i spierdalał z kraju aż się kurzyło, Polacy mówili: Żydzi zdradzili!

Jak w Nowym Jorku nakręcić western? Nie ma ani jednego miejsca na mapie, z którego na horyzoncie nie byłoby widać kupy cegieł, stalowych konstrukcji, no i wszędzie szczury. Paskudztwo.

Jak już pan przetrwał wojnę, to przetrwa pan wszystko, nawet pieprzony Hollywood.

Ci imigranci z Europy Wschodniej strasznie koloryzowali. Że jedli obierki od kartofli i siedzieli za drutami pod wysokim napięciem? Kto normalny miałby uwierzyć w takie brednie?

Leo Frank. Atlanta. Rok tysiąc dziewięćset piętnasty. Sprawdź sobie i potem gadaj, że w Ameryce nie ma pogromów.

Ktoś, kto widział, co działo się na froncie wschodnim, masowe groby na Białorusi, zniszczone polskie miasta i to, co Niemcy pozostawili po sobie w obozach, nawet nieudolnie zacierając ślady, taki ktoś nie uronił łzy nad losem gwałconych berlińskich kobiet.

Kto powtarza, że wszyscy ratowali Żydów, naprawdę wszyscy, a nie potrafi spojrzeć prawdzie w oczy, że na dziesięciu Polaków przeżywało dziewięciu, a na dziesięciu Żydów – jeden?

Jak to się mówi, spotykamy się w boskim Hollywoodzie, a wszyscy i tak jesteśmy z jakiegoś Mińska, Pińska czy innego Drohobycza.

Ach, proszę się tym nie przejmować, wszystkie stare Żydówki wyglądają jak indiańscy wodzowie, nikt się nie zorientuje.

I kto, mimo ciężkiej pracy wybitnych historyków i antropologów, mimo dowodów, że to nieprawda, powtarza, wciąż powtarza, że pogrom kielecki to komunistyczna prowokacja?

Cięcie! Co to jest? Co tu się odpierdala? Dlaczego wódz mówi w jidysz? (…) Ale tu jest napisane: ”Improwizacja w nieznanym języku”. No to właśnie improwizuję.

Teraz w ogóle nie mówię po polsku, bo i z kim miałbym rozmawiać po polsku? A tutejszy jidysz jest tak odległy, obcy.

Ja tylko chcę być raz w życiu człowiekiem! Ja chcę raz w życiu zobaczyć, że nie jestem inny! Że jestem postacią, która ma własne życie!