Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czasami masz ochotę ich ranić. Tych, którzy kochają cię za mocno.

Pobrali się i każde stało się najlepszym przyjacielem tego drugiego.
I oboje zrozumieli, że wcześniej nie mieli prawdziwych przyjaciół, takich od serca.

Wraz z upływem lat miała się stać kobietą, która zawsze spodziewa się najgorszego, byle tylko nie ulegać szaleństwom, w jakie wpędza nadzieja.

Mózg, twoja opoka, ten jedyny w swoim rodzaju skarbiec ciebie samego, zostaje starty, zredukowany do jego składu chemicznego: komórek mózgowych, molekuł, atomów. Każdy cień i
każde echo wszystkich wspomnień wymazane. Może to właśnie obiecuje wodospad? Może to jest ta jego tajemnica?

Nastroje żony bywały zmienne i nieodgadnione, a jednak nauczył się, że kierowała nimi jakaś nieziemska logika, równie silna i niezłomna jak stalowe przęsła pod betonem mostu.

Był człowiekiem wielkich apetytów i wyobraźni, toteż zarzucano mu niekiedy, że rozdyma zdarzenia, nadając im jakieś wyjątkowe znaczenie, niczym obrazy spotęgowane na ekranie kinowym. Później potrafiły skurczyć się do rozmiarów łebka od szpilki. Albo wręcz zniknąć.

...być może jesteśmy chorzy na samych siebie. My, czyli ludzkość.

Ariah miała się potem zastanawiać nad tym spostrzeżeniem, tak jak ktoś, kto bada sińce i rany nie wiadomo jak doznane.

Niby nie zasłużyła sobie na to, a jednak tak to jakoś wyszło, że była teraz szczęśliwa.

Ściskała kurczowo tego męża [...] Dziwiła się, że tymi rękami złapała człowieka tak niezwykłego. Ale była też pokorna. A może nawet przestraszona. Na podstawie doświadczeń z
przeszłości wiedziała, że Bóg [w którego nie wierzyła, w każdym razie nie za dnia] może go w każdej chwili przemocą odebrać.

Każdy z nas, wyczerpany tym wysiłkiem, jakim jest życie, czasami chce umrzeć, ale to mija. Jak pogoda. Bo jesteśmy jak pogoda. Widzisz to niebo? Te chmury? Rozstępują się. Wśród jezior, takich jak my, wszystko w końcu odlatuje z wiatrem. Prawda?