Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak żałosna królowa idąca na gilotynę prowadzę moje wspomnienia na ścięcie.

Mus cłowieka ratować. Przisięganym - (...) Ludzie ludziom musom pomogać.

Wszędzie indziej przyroda jest uwięziona, przykuta do ziemi i nieba, związana z grzmotem i deszczem. Tu tylko podnosi się groźnie jej część suwerenna, bluźnierczo zmartwychpowstała, wygrażająca pięściami w międzyplanetarną pustkę. Odsłania się przed tobą kraj najdotkliwszej prawdy, ogołocony z metafizyki, prawdy tak wyrazistej, że aż bolesnej; która w oczy kłuje. Tutaj zaczyna się rozróżnienie, wielka nierówność, tu przemieszały się wysokości, zmierzwił się pion i poziom; ideał i marzenia są stąd rodem. Piętrami ludzkość wznosi się ku szczytom, od kolebki tęsknią do wzlatywania - od Ikara po kosmiczne rakiety.

Iglice wycelowane w niebo. Wielcy pokutnicy z obciętymi rękami, zastygli - lecz nie w modlitwie - w akcie przekleństwa. Wierchy nieruchome, a jednak rozdygotane, bo bije w nich serce obwarowane przed zasadzkami z zewnątrz; niezależne, wolne, uzbrojone w wolność nagłą i spontaniczną. Wszystkie inne kamienie na kuli ziemskiej to mury więzienne.

Pamiętał przykazanie góralskie: wszystko, co złe, pochodzi z dolin. Dlatego niebo umieszczone jest w górze, piekło zaś w dole.

W literaturze uwalniamy słowa od znaczenia, króluje bełkot, tutaj przeciwnie - każda chropowatość albo szczelina posiada swoją literę i treść. Uczłowieczamy skałę, to nie zabieg antropomorficzny, to ucieczka od bezsensu, nadzieja pokonująca lęk przed nicością. Niebo i ziemia sprzęgły się w walce i z tego wynikły góry.

Aby człowiek nie zdziczał, potrzebny mu jest las. Aby ludzkość nie znikczemniała, musi pielgrzymować do gór. Tam są ołtarze o niejasnym celu, o niezrozumiałym przeznaczeniu. Nie tobie jednemu, nie tobie pierwszemu stromy mur Tatr przesłania świat. Bariera zintegrowania. Piękno skoncentrowane i dzikie. Wszystko jest jedno: to, co wyrażone i to niewyrażalne. Na dnie przepaści jak i na wierchowym cyplu zaciera się granica pomiędzy życiem a śmiercią.

Za nami pozostaje to, co mija. Tu wszystko trwa.

- Klimek spod w przepaś. Zabity jes.
Drgnęła nagle od tych słów, jak rażona iskrą. Błędnym wzrokiem potoczyła po Mardule. Na jej suchej, złej, okrutnej twarzy staruchy pojawiły się dwie łzy i stoczyły po głębokiej wciętej zmarszczce policzka aż do kącików ust.
To był najwiekszy triumf Klemensa Bachledy po śmierci: z kamienia wycisnął płacz.

,,... życie nasze jest za krótkie, aby móc przeczytać wszystko, co dotąd napisano. Ale kaleką zaprawdę jest ten,kto świadomie rezygnuje z tego co szczyty ludzkiej myśli wydały i zamknęły w księgach przez długi ciąg stuleci... ".

Myślę, że Orion przyszedł w tym celu (...) aby mi przypomnieć zakurzone istnienie na szafie. Więc znowu ma się coś zmienić w moim życiu, ponieważ tylko w takich momentach zwykł mnie nawiedzać. Wracałam za każdym razem posłusznie, jak marnotrawna córka do źródła miłości. On był wyraźnym kształtem mojego marzenia.

Żył cicho, lecz śmierć jego wstrząsnęła tysiącami

,,... życie ma swoje szczyty i przepaście. Z ogromnej góry istnienia odłupujmy tylko szlachetne, wartościowe bloki, gruzy i błoto odrzucając precz. W przepaść...''.