Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(...) po­śród wy­so­kich wzgórz leży mała do­li­na czy też za­głę­bie­nie te­re­nu, jedno z naj­spo­koj­niej­szych miejsc na świe­cie. Prze­pły­wa przez nie stru­myk, któ­re­go szmer jest w sta­nie uśpić łak­ną­ce­go drzem­ki, a gwizd prze­piór­ki lub stu­ka­nie dzię­cio­ła to je­dy­ne od­gło­sy, które za­kłó­ca­ją pa­nu­ją­cą tam ciszę.

Wy­so­ki, a nawet nad­mier­nie tycz­ko­wa­ty, miał wą­skie ra­mio­na, dłu­gie ręce i nogi, rę­ka­wy koń­czy­ły mu się dużo po­wy­żej dłoni, a stopy mogły słu­żyć za szu­fle — wszyst­kie człon­ki jego ciała ro­bi­ły wra­że­nie nie­sko­or­dy­no­wa­nych.

Miał małą, pła­ską głowę, ogrom­ne uszy, duże zie­lo­ne, szkli­ste oczy i długi ha­czy­ko­wa­ty nos przy­po­mi­na­ją­cy różę wia­trów za­tknię­tą na jego wrze­cio­no­wa­tej szyi, aby po­ka­zy­wa­ła, z któ­rej stro­ny dmie wiatr. Gdyby ktoś zo­ba­czył go wę­dru­ją­ce­go po grzbie­cie wzgó­rza w nie­zbyt po­god­ny dzień, w wy­dę­tym i szar­pa­nym wia­trem odzie­niu, mógł­by wziąć go za ducha głodu, który zstą­pił na zie­mię, lub ja­kieś inne stra­szy­dło.

Trze­ba przy­znać, że na­uczy­ciel był skru­pu­lat­nym czło­wie­kiem i po­stę­po­wał zgod­nie ze złotą mak­sy­mą: „nie kocha ten dzie­cię­cia, kto rózgi oszczę­dza”. Icha­bod Crane z pew­no­ścią bar­dzo ko­chał swych uczniów.

(...) wy­mie­rzał spra­wie­dli­wość ra­czej z roz­trop­no­ścią niż su­ro­wo­ścią, zdej­mu­jąc cię­żar z ple­ców słab­szych i kła­dąc go na ra­mio­na sil­nych.

Na­uczy­ciel cie­szy się za­zwy­czaj au­to­ry­te­tem po­śród żeń­skiej czę­ści wiej­skiej spo­łecz­no­ści. Po­strze­ga­ny jest jako dżen­tel­men, który nie musi zaj­mo­wać się przy­ziem­ny­mi spra­wa­mi, sma­kiem i umie­jęt­no­ścia­mi zde­cy­do­wa­nie prze­wyż­sza pro­stych wiej­skich aman­tów, a wie­dzą ustę­pu­je je­dy­nie pa­sto­ro­wi.

Stra­szył je okrut­nie spe­ku­la­cja­mi o ko­me­tach, spa­da­ją­cych gwiaz­dach i nie­po­ko­ją­cy­mi in­for­ma­cja­mi, że świat się kręci, w związ­ku z tym wszy­scy lu­dzie przez pół doby stoją na gło­wie!

I ży­ło­by mu się cał­kiem przy­jem­nie, po­mi­mo sza­ta­na i wszyst­kich jego sztu­czek, gdyby na dro­dze Icha­bo­da nie sta­nę­ła isto­ta, która wpro­wa­dza w życie męż­czy­zny wię­cej za­mie­sza­nia niż duchy, go­bli­ny i całe za­stę­py wiedźm razem wzię­te, a mia­no­wi­cie ko­bie­ta.

Do­stoj­ny szwa­dron śnież­no­bia­łych gęsi pły­wał po po­bli­skim sta­wie, eskor­tu­jąc flotę ka­czek. Re­gi­ment in­dy­ków gul­go­tał na po­dwór­ku, nie­po­ko­jąc per­licz­ki, które jak zrzę­dli­we go­spo­dy­nie re­ago­wa­ły na to opry­skli­wym krzy­kiem. Przed bramą sto­do­ły kro­czył ele­ganc­ki kogut, ni­czym wzo­ro­wy mąż, wo­jow­nik i ele­ganc­ki dżen­tel­men, trze­po­cząc lśnią­cy­mi skrzy­dła­mi i pie­jąc z dumy i ra­do­ści. Od czasu do czasu dra­pał nogą zie­mię, a potem, hojny, wzy­wał swoją wiecz­nie głod­ną ro­dzi­nę zło­żo­ną z żon i dzie­ci, żeby de­lek­to­wa­ły się sma­ko­wi­tym ką­skiem, który zna­lazł.

Żar­łocz­ny­mi ocza­mi wy­obraź­ni wi­dział bie­ga­ją­ce­go w po­bli­żu wie­prz­ka z na­dzie­niem w brzu­chu i jabł­kiem w ryjku, go­łę­bie uło­żo­ne wy­god­nie i przy­kry­te kru­chym cia­stem, gęsi pły­wa­ją­ce we wła­snym sosie oraz kacz­ki po­łą­czo­ne w pary ni­czym zżyte mał­żeń­stwa za po­mo­cą smacz­ne­go sosu ce­bu­lo­we­go.

Zwa­żyw­szy na wszyst­ko, nie­je­den sil­niej­szy od niego w tej sy­tu­acji by się wy­co­fał, a mą­drzej­szy po­padł­by w roz­pacz. On jed­nak w swej na­tu­rze szczę­śli­wie łą­czył ela­stycz­ność i wy­trzy­ma­łość. Fi­zycz­nie i psy­chicz­nie był jak wi­no­rośl, gięt­ki, ale jed­no­cze­śnie twar­dy. Mimo że się ugi­nał, nie pękał, mimo że przy­gnia­ta­ła go naj­mniej­sza prze­ciw­ność, gdy tylko ustą­pi­ła, bach!, wra­cał do pionu i znowu cho­dził z pod­nie­sio­ną głową.

Ten, kto zdo­bę­dzie ty­siąc zwy­kłych serc, ma zatem prawo do pew­nej chwa­ły, ale ten, kto po­tra­fi rzą­dzić w nie­kwe­stio­no­wa­ny spo­sób ser­cem ko­kiet­ki, jest praw­dzi­wym bo­ha­te­rem.

Przy­zna­ję, że nie wiem, jak się uwo­dzi czy zdo­by­wa nie­wie­ście serca. Dla mnie za­wsze ko­bie­ty sta­no­wi­ły za­gad­kę i wzbu­dza­ły mój po­dziw. Nie­któ­re z nich zdają się mieć za­le­d­wie jeden czuły punkt lub pro­wa­dzi do nich jedna droga, do in­nych z kolei wiodą ty­sią­ce ście­żek i można skraść im serce na ty­siąc róż­nych spo­so­bów. Zdo­być te pierw­sze to wiel­ki try­umf umie­jęt­no­ści, ale do­wo­dem na jesz­cze więk­szą zręcz­ność jest utrzy­ma­nie kon­tro­li nad dru­gi­mi, bo czło­wiek musi ob­le­gać swoją for­te­cę pod wszyst­ki­mi drzwia­mi i okna­mi.

Był miłym i wdzięcz­nym osob­ni­kiem, któ­re­go serce rosło pro­por­cjo­nal­nie do sa­mo­za­do­wo­le­nia wy­peł­nia­ją­ce­go jego ciało. Na­strój po­pra­wiał mu się w miarę je­dze­nia, po­dob­nie jak w dobry humor wpra­wia nie­któ­rych męż­czyzn al­ko­hol.

(...) cięty język jest je­dy­nym ostrym na­rzę­dziem, które od cią­głe­go uży­wa­nia jesz­cze bar­dziej się wy­ostrza.

Zdawało się, że kocha go tym mocniej, im gorzej się on zachowuje, i że chłopak tym więcej łaski zyskuje w jej oczach, im niżej spada w opinii świata.

Mąż bę­dą­cy pod pan­to­flem żony tylko poza domem mógł się czuć swo­bod­nie.

A sharp tongue is the only edged tool that grows keener with constant use.

- Nie je­stem sobą, je­stem kimś innym, to ja, tam. Nie, to ktoś inny w mojej skó­rze. Wszyst­ko się zmie­ni­ło i sam nie wiem, jak się na­zy­wam i kim je­stem!

(..) męż­czyź­ni pod­da­ni przez swoje se­kut­ni­ce su­ro­wej dys­cy­pli­nie w domu, by­wa­ją spo­le­gli­wi i ugo­do­wi poza nim. Ich cha­rak­te­ry, bez wąt­pie­nia, stają się ule­głe i mięk­kie w ogni­stym piecu do­mo­wych tur­bu­len­cji, a lek­cja w al­ko­wie warta jest wszyst­kich kazań na świe­cie, jeśli cho­dzi o kształ­to­wa­nie cnót cier­pli­wo­ści i cier­pięt­nic­twa.

Rip Van Win­kle na­le­żał do tych szczę­śli­wych śmier­tel­ni­ków o na­iw­nie po­zy­tyw­nym uspo­so­bie­niu, któ­rzy biorą świat takim, jaki jest. Nie ma dla nich zna­cze­nia, czy jedzą chleb biały czy ciem­ny, byle jego zdo­by­cie nie wy­ma­ga­ło du­że­go za­cho­du, i wolą żyć skrom­nie, bez wy­sił­ku, niż pra­co­wać.