Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Życie biegnie zygzakiem, by drożyna leśna, by strumień.(...)
Złe i dobre płynęło z Bugajowej siły. Ze śmiałości. Z dzikości.
Życie nie płynie jednym nurtem, by strumień; nie ciągnie się bez przerwy, by drożyna. Życie bucha jak płomień w czas pożogi; jak uderzenia burzy; jak szaleństwa samotnego bugaja.
Życie jest porywem żądzy, porywem dziczy, odruchem i spazmem. Jest warem. Jest kipiącą, czarną smołą.

Czy to się tak samo układa, czy to życie bierze ludzi za rękę i wiedzie ich bezwolnych i nierozumnych, czy oni mają własną cząstkę w swojej biedzie i szczęściu? Czyli za drobny czyn, czy za brak męstwa jednej jedynej chwili – w tej chwili, gdy waga całego życia staje nieruchomo o równych szalach – czyli za ten brak męstwa płacić trzeba później długim znojem i męką?

I jeszcze rzekł im Romuald o onym robactwie: „Bo zważcie, że każdy stwór powstał od Boga w dniach stworzenia. A po co stwarzał Bóg Wszechmogący owo robactwo, jeśli nie na pożytek duszny. Tegdy nie ważcie się ubić kąśliwego komara czy choćby najpodlejszej muchy, która z gnoju żyje i z człowieka, bo skoro muchę będziesz bił, jakbyś rękę stwarzającego Boga bił”.

...dopóki człek chodzi własną siłą po ziemi, trza dni ułożyć składnie i przepędzić je bujnie...

A ja ci rzekę:
kiej ludziom złość w oczach się pali, kiej złość im ściska wątpia, to tak, jakbyś smolny chrust w kupę zebrał. Co jest chrust? kupa śmieci. A najdzie się junak, podpali chrust, wtedy co będzie? Zaświeci chrust wielkim ogniem, ciebie spali.

Sam musisz wyrąbać sobie drogę, nawet gdyby wola ojca była inna. Czekaniem nie zdobywa się życia.

Tak jest i tak było. Nynie z hrumotem końskich kopyt zajeżdża na gród ksiądz Bolko Mieszkowic. Wprzódy był Mieszka. Jeszcze przedtem Czechy, przed nimi Mieszka. Przed Mieszką czeski Strahwas, przed nim Więcław, przed nim — bają — Walgierz, kiedyś tam Krak i dwóch synów jego, ci w jamie smoka pobili, onże smok ludzi żarł, gad był. Tak było.