Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie możesz ze mną dyskutować Lalko. Jestem twoim panem. Będziesz robić to, co ci każę.

Wiesz, czasami ogarnia nas takie obezwładniające uczucie... Nie wiem, jak to nazwać, ale ty jesteś dla mnie tym uczuciem. Przytłaczasz mnie. Wnikasz przez pory do mojego wnętrza, opanowując każdy mój organ, każdy mój nerw, każdą komórkę. Pobudziłaś moją samotną duszę do życia, wiesz? (...) Pragnę cię bardziej niż czegokolwiek innego na świecie.

Mam wrażenie, że wyczuła moją obecność. Czy to możliwe? A może tylko to sobie wymyślam? Spogląda na mnie przez ramię; jej piwne oczy wpatrują się w moje. Na tę krótką chwilę cały pieprzony świat staje w miejscu. Dwie dusze odnalazły się i połączyły... Dwie zbłąkane dusze złączyły się w jedną całość.

Przez lata nie tylko moja wściekłość i rozpacz stawały się coraz większe - proporcjonalnie do nich rosła też potrzeba krzywdzenia ludzi. Teraz już rozumiem, że mężczyzna, którego zabiła moja lalka, miał swój fetysz... Ten, który narodził się na jego miejsce, nie posiada już fetyszu, ma potrzebę - mroczny, głęboko zakorzeniony popęd, który można zaspokoić wyłącznie w jeden sposób.

- A co, jeśli ci nie wystarczę? - pytam szeptem.
- Jesteś dla mnie wszystkim - warczy.
Nikt wcześniej nie warknął do mnie w tak seksowny sposób. Mózg zaczyna mi się gotować. Nie potrafię już myśleć racjonalnie.

- Grzeczny chłopiec. - Tanner wzdycha mi wprost do ucha. - Mój potwór się uczy. Bierze, co chce. Bierze, co jego.
Pan kłania się tylko jednej osobie na świecie.

Miała rację co do bólu, ale wcale nie było w nim nic fatalnego. Ból sprawia, że czujemy się żywi. To dzięki niemu możemy zagłębić się w chwilę i zapamiętać ją lepiej, by później móc przeżywać ją na nowo.