Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Hammarsjjold pisał o tym, żeby uważać na takie momenty w życiu, kiedy ludzie i rozmowy z nimi zmieniają się jedynie w wypełniacze czasu, w sposób na to, by uciec przed samotnością. Bardzo dużo jest w społeczeństwie takich rozmów i takiego sposobu obcowania z innymi, któr są formą bezmyślnej konsumpcji. Słowa i rozmowy są zużywane, wykorzystywane do czegoś, nie stanowią spotkania i wymiany myśli.

Samotność , która mnie najbardziej przerażała, to ta, która pojawia się towarzystwie innych ludzi. Niezdolność przebicia się. Rozmowa, której słowa nic nie pozostawiają. Niezdolność przebicia się. Rozmowa, której słowa nic nie pozostawiają. Bycie z pozoru częścią kontekstu, ale w rzeczywistości bycie poza nim".

Istotą samotności nie jest mała liczba relacji, ale niski poziom ich bliskości.

W Sztokholmie mieszka dziś bardzo niewielu sztokholmczyków od pokoleń. Niemal wszyscy są przyjezdni. Tacy ludzie są zawsze i wszędzie trochę obcy. Czują się niepewnie w nowym środowisku, z początku nie znają obowiązujących kodów, nie wiedzą o czym rozmawiać, ale jednocześnie stają się też trochę obcy w środowisku, które zostawili. Mówią już inaczej i o innych rzeczach. To duża samotność. Jednocześnie jest to idealna pozycja dla pisarza, osoby, która gdziekolwiek się znajdzie, jest obserwatorem i nie do końca uczestniczy w tym, co dzieje się wokół.

Zawsze na jakimś poziomie będziemy sami.

Chętniej mówi się o osobach o odmiennych poglądach niż z nimi rozmawia.

Myślę, że w społeczeństwie musimy prowadzić pewne rozmowy za innych. Pomagać sobie. W takiej sytuacji ten, kto jest sam, nie jest silny. Jeśli ktoś krzyczy za mną na ulicy, to będzie lepiej, jeśli moja przyjaciółka powie: "Przepraszam, co mówiłeś?".