Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kto jest zatem "prawdziwie wierzący"? Ten, kto kocha.

Przekonanie, że wiarę da się bez trudu zrozumieć, że jest ona czymś, co łatwo poznać, zaszeregować do przyjętych kategorii i w prosty empiryczny sposób zmierzyć, przyniosło wiele nieporozumień i błędów.

Jeśli potrzebujemy probierza autentyczności wiary, nie uznajmy za takowy wszystkiego, co człowiek wyznaje, ale sprawdźmy, na ile wiara przeniknęła i zmieniła jego życie, jego serce. Szukajmy jej w sposobie, w jaki rozumie siebie, w jego stosunku do świata, przyrody i ludzi, do życia i śmierci.

Wiara, miłość i twórczość artystyczna mają ze sobą wiele wspólnego - są powiązane z "passio" (namiętnością), energią, która ożywia świat.

Kiedy działalność Kościoła ogranicza się do udzielania sakramentów, a religijność nie zmienia się w wiarę osobistą, chrześcijaństwo staje się zwykłą religią kulturową, która przy zmianie społeczno-kulturalnego paradygmatu szybko upada i zanika.

Kryzys współczesnej postaci Kościoła nie polega wyłącznie na tym, że coraz mniej osób uczestniczy w nabożeństwach, ale także na pogłębiającym się rozziewem między tym, co Kościół głosi i jak głosi, a wyobrażeniem i poglądami wierzących.

We współczesnym ekumenizmie chodzi o coś więcej niż o jedność chrześcijaństwa; odnowa wiary może być krokiem do owego uniwersalnego braterstwa, które jest jednym z najważniejszych przesłań pontyfikatu papieża Franciszka.

Jeśli chcemy się naprawdę otworzyć na absolutną tajemnicę, którą my, wierzący, nazywamy słowem "Bóg", musimy najpierw odłożyć na półkę (wziąć w cudzysłów) wszelkie wyobrażenia o Bogu, które sami wytworzyliśmy.

Jeśli Kościół chce wyjść poza swoje granice i służyć wszystkim ludziom, jego służba musi być połączona z szacunkiem dla odmienności i wolności tych, ku którym się zwraca.

Jedną z twarzy miłości jest szacunek dla odmienności: miłość to przestrzeń wolności, którą ofiarujemy drugiemu człowiekowi, aby mógł w niej być prawdziwie i w pełni sobą, bez udawania i konieczności zabiegania o naszą życzliwość.

Nikt nie znajduje się poza miłością Chrystusa.

Kiedy słucham niektórych kazań, czytam niektóre listy pasterskie i teksty religijne, przychodzi mi do głowy, że powinniśmy badać nie tylko przyczyny odchodzenia z Kościoła, ale i to, skąd czerpią siłę i cierpliwość wszyscy, którzy jeszcze zostają.