Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Spoglądam na wrzosowisko i tracę wszelką nadzieję. W dali rozpościera się nieskończony świat: wzgórze za wzgórzem, za wzgórzem, a od czasu do czasu drzewo. Wrzosowisko zawsze zdawało się wszystko pożerać: na wpół stawione głazy i pnie wystają ze stromych stoków. Widocznie połknęło również Wiedźmę z Bliska. Tylko gdzie jest to miejsce?

Wiatr wokół nas naciera, pchając i ciągnąć. Jeden podmuch odpycha nas z grzbietu, a chwiejny ton jest tka intensywny, że niemal słyszę w powiewach słowa rymowanki. Następny prawie rozpłaszcza nas na splątanej trawie. Czuję jego drganie w kościach.

Przebiegam pomiędzy domami, byle dalej od centrum miasteczka. Oddycham wiatrem, a moje stopy odnajdują najszybszą ścieżkę od domu sióstr.. Nie oglądam się za siebie. Przez pola, przez zagajnik, a potem w górę stoku, na szczyt wzgórza.. Przez cały czas stoi mi przed oczami świat ogarnięty pożarem.

,,Jeśli usłyszysz kiedykolwiek śpiew wiatru znad wrzosowiska, nie skupiaj się na nim. Słuchaj tak, jakbyś oglądała, patrząc kątem oka. Wiatr jest samotny, kochanie, i zawsze szuka towarzystwa".

Strach to dziwna rzecz - mawiał. - Potrafi sprawić, że ludzie zamykają oczy i się odwracają. Nic dobrego z niego nie wyrasta".

- Wierzyć i wiedzieć to dwie różne rzeczy - stwierdza Dreska, wracając do stołu.
- Wiedzieć i dowieść czegoś to dwie różne rzeczy - dopowiada Magda.

- Słyszałaś siostry. Czasami ludzie potrzebują zwalić winę na coś. Albo na kogoś. To ich uspokaja, dopóki nie poznają prawdziwych odpowiedzi.

Uważaj o co prosisz, jeśli zwracasz się do wiatru.