Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Maleńka, skazana na smierć, straszliwą śmierć bez zwłok. Zabije ją życie.

. . . widzi się na ekranie tylko obrazki ujęte w ramki, pozbawione ciężaru rzeczywistości.

Samolot pikuje gwałtownie w niebo, słyszę, jak walą się mury mojego więzienia: moje ciasne życie otoczone milionami innych, o których nie wiem nic. Wielkie osiedla i małe domki zacierają się, lecę ponad wszystkimi zagrodami, wyzwolona z wszelkiego ciężaru, nad głową rozciąga się nieskończoność błękitnego nieba, pod stopami roztaczają się białe, olśniewające . . . pejzaże. Jestem gdzie indziej: nigdzie i wszędzie.

. . . fotografują, żeby nie oglądać.

Nie można mieć racji przeciwko wszystkim, nigdy nie była na tyle pewna siebie, żeby tak myśleć. (Był Galileusz, Pasteur i inni . . . Ale nie uważam się za Galileusza.) . . .

Krzyczy się, płacze, dostaje się konwulsji, jakby w życiu było coś warte krzyków, łez, szarpaniny.

. . . jej światowość i ambicje były jedynie jakąś formą jej żywotności.

Będą ją zmuszali do jedzenia, każą jej połykać wszystko: co wszystko? To, co zwymiotowała, swoje życie, życie innych wraz z ich pozornymi miłościami, pieniężnymi sprawami, kłamstwami. Uzdrowią ją z jej obojętności i rozpaczy. Nie chce. Dlaczego nie chce? Jak ten kret, który otwiera oczy i widzi, że jest czarno, po co mu to? Zamknąć oczy z powrotem.

Wychować dziecko to nie znaczy zrobić z niego śliczny obrazek.