Moje wspomnienia to mój dom. Mając zalednie 5 lat zostałam w moją młodszą siostrą sama w domu. Takie czasy, że nikt nie bał się zostawić dzieci same. Rodzice budowali nam dom, taki prawdziwy, ciepły z łazienką. Mama pojechała do sklepu po farbę. Strasznie mi i siostrze sie dłużyło samym, więc wpadłam na pomysł, że ubierzemy sie i pójdziemy do nowego domu. Miałam nadzieję, że tam będzie nasza mama. Nie było daleko, jakiś kilometr więc szybko dotarłyśmy do celu. Miałyśmy szczęście, w środku był malarz, który malował pokój. Wpóścił nas do środna. Weszłyśmy i usiadłyśmy w drzwiach naszego ogromnego, nowego, czyściutkiego pokoju. Byłyśmy bardzo szczęśliwe. To był nasz wspaniały dom. Obecnie już w nim nie mieszkam ale za każdym razem gdy do niego wracam czuję w głębi serca ciepło.

Moje wspomnienia to mój dom. Mając zalednie 5 lat zostałam w moją młodszą siostrą sama w domu. Takie czasy, że nikt nie bał się zostawić dzieci same. Rodzice budowali nam dom, taki prawdziwy, ciepły z łazienką. Mama pojechała do sklepu po farbę. Strasznie mi i siostrze sie dłużyło samym, więc wpadłam na pomysł, że ubierzemy sie i pójdziemy do nowego domu. Miałam nadzieję,...

Wawa
Dzieciństwo to tysiące dni spędzonych na podwórku, na drzewie, w jeziorze, w stodole i na sianie, w puszczy i z zubrem, pod namiotem lub u znajomych.. to też tysiące nocy ukrywania się z czytaniem, kiedy to mama już zgasila światło, ale jeszcze tylko trzeba było skończyć rozdział.. i kolejny, i kolejny.. serie Pana Samochodzika i Jezycjada i setki innych książek oferujacych nam nowe swiaty, które już na zawsze zostały z nami :)

Wawa
Dzieciństwo to tysiące dni spędzonych na podwórku, na drzewie, w jeziorze, w stodole i na sianie, w puszczy i z zubrem, pod namiotem lub u znajomych.. to też tysiące nocy ukrywania się z czytaniem, kiedy to mama już zgasila światło, ale jeszcze tylko trzeba było skończyć rozdział.. i kolejny, i kolejny.. serie Pana Samochodzika i Jezycjada i setki innych książek...

Poznań/ Kiedy myślę nad wspomnieniem z dzieciństwa do głowy przychodzą mi sama zwyczajne sytuacje: nocowanki u Babci, zabawy na placu zabaw, zabawy w chowanego, przeprowadzka, droga do szkoły, lody Jaś. Jednak przypomniała mi się sytuacja która mi pokazała jak wiele mój Dziadek mógł zrobić dla swojej wnuczki - mojej siostry. Moja siostra jako dziecko była mocno uczulona na mleko i jajko kurze. Wszyscy bardzo uważali, żeby chociaż odrobinka nie dostała się do jej diety, bo potem bardzo szybko wychodziły jej ogromne żywe rany (np. dziadek sam robił dla niej majonez z jajek przepiórczych do sałatki jarzynowej na święta, aby miała tak jak inni sałatkę). Mimo ostrożności całej rodziny w pierwszy dzień świąt Bożego Narodzenia siostrze wyszły rany. Nikt nie wiedział od czego, dlatego też nie do końca mona było stwierdzić jak możemy w tej sytuacji jej pomóc. Jedynym przypuszczeniem okazały się Tic Taki, których opakowanie zostało wyrzucone do wielkiego kontenera na śmieci na podwórku i nikt nie mógł przeczytać składu - czy było tam coś co jej zaszkodziło. Więc dziadek ubrał stare ubrania i wszedł do kontenera 😍 . Wyszukał opakowania żeby mama mogła przeczytać skład i dowiedzieć się jak pomóc mojej siostrze.  

Poznań/ Kiedy myślę nad wspomnieniem z dzieciństwa do głowy przychodzą mi sama zwyczajne sytuacje: nocowanki u Babci, zabawy na placu zabaw, zabawy w chowanego, przeprowadzka, droga do szkoły, lody Jaś. Jednak przypomniała mi się sytuacja która mi pokazała jak wiele mój Dziadek mógł zrobić dla swojej wnuczki - mojej siostry. Moja siostra jako dziecko była mocno uczulona na...

[warszawa] Pierwsza wizyta w wesołym miasteczku miałam
jakieś 5 lat brat zabrał mnie na samochodziki i tak przeżyłam swój pierwszy
wypadek w trakcie tej zabawy i uderzania w inne samochodziki moja głowa za
mocno zbliżyła się w stronę kierownicy i nastał koniec zabawy pamiętam mojego
brata powtarzającego że nie chciał miednice z wodą bandaż jakąś tetrową
pieluchę i nagle woda zrobiła się czerwona a ja wpadłam w panikę….

[warszawa] Pierwsza wizyta w wesołym miasteczku miałam
jakieś 5 lat brat zabrał mnie na samochodziki i tak przeżyłam swój pierwszy
wypadek w trakcie tej zabawy i uderzania w inne samochodziki moja głowa za
mocno zbliżyła się w stronę kierownicy i nastał koniec zabawy pamiętam mojego
brata powtarzającego że nie chciał miednice z wodą bandaż jakąś tetrową
pieluchę i nagle...

To była książka pod choinkę od ŚP. babci Szósta klepka, czyli pierwszy tom Jeżycjady Małgorzaty Musierowicz. I tak zaczęła się moja wielka przyjaźń z tą konkretną serią książek stałam się nastolatką a potem dorosłą kobietą, która nawet zdążyła wejść w smugę cienia, a więc dziękuję babciu mam nadzieję, że patrzysz na mnie z nieba łaskawym okiem.

To była książka pod choinkę od ŚP. babci Szósta klepka, czyli pierwszy tom Jeżycjady Małgorzaty Musierowicz. I tak zaczęła się moja wielka przyjaźń z tą konkretną serią książek stałam się nastolatką a potem dorosłą kobietą, która nawet zdążyła wejść w smugę cienia, a więc dziękuję babciu mam nadzieję, że patrzysz na mnie z nieba łaskawym okiem.

(Poznań)
Ponad 20 lat temu przeczytałam ogłoszenie w gazecie o castingu do nowej wersji filmu "Krzyżacy". Miałam 14 lat i byłam od niemal zawsze nieśmiała. A jednocześnie od przedszkola marzyłam  o zostaniu  w przyszłości aktorką na wzór pani policjantki, która na ekranie imponowała mi odwagą. Jak również intrygował mnie film o niebezpiecznym rekinie ("Szczęki"), klimat wypożyczalni kaset wideo, kina i domowych wieczorów filmowych.
Toteż namówiłam rodzinę, aby pojechała ze mną do Osiedlowego Domu Kultury "Słońce" w Poznaniu. Budynek był pełen młodzieży próbującej swoich sił w roli Danusi i Jagienki. Kandydatów na Zbyszka było zaledwie kilku. Przez około 5 godzin próbowałam nauczyć się na pamięć fragmentu tekstu o spotkaniu Jagienki ze Zbyszkiem.
Niestety nieprzygotowana i zestresowana weszłam do finalnej sali. Z większego grona osób wybrano tylko niektóre do odegrania sceny, zwracając uwagę na wiek, uśmiech i typ urody.
Wprawdzie ostatecznie nie miałam okazji wcielić się w aktorską rolę, ale wówczas uświadomiłam sobie, że jednak to nie jest zawód dla mnie. Aczkolwiek byłam dumna, że na przekór niekibicującej, zdziwionej mamie i nieśmiałości udałam się na casting.
To doświadczenie zaprowadziło mnie kolejno do wyboru klasy humanistyczno- filmoznawczej w liceum i kontynuowania zainteresowania kinem aż do dziś.

(Poznań)
Ponad 20 lat temu przeczytałam ogłoszenie w gazecie o castingu do nowej wersji filmu "Krzyżacy". Miałam 14 lat i byłam od niemal zawsze nieśmiała. A jednocześnie od przedszkola marzyłam  o zostaniu  w przyszłości aktorką na wzór pani policjantki, która na ekranie imponowała mi odwagą. Jak również intrygował mnie film o niebezpiecznym rekinie ("Szczęki"), klimat...

UCIECZKA PORWANEGO
W końcu podstawówki trafiłem na obóz harcerski.
Na jednej z nocnych wart zostałem porwany przez sąsiedni obóz.
Miałem zostać "zwrócony" za solidnym okupem.
W obozie miło rozbrzmiewała muzyka The Beatles.
Ja jednak zdecydowałem się na ucieczkę.
Znajoma harcerka z obozu przeciwnika o imieniu Lilka narysowała mi mapkę, która pomogła mi odnaleźć drogę do swojego obozu.
Aby się tam dostać musiałem zanurzyć się w potoku i część drogi przebyć po jego dnie.
Potok wpływał do jeziora, przy którym rozbito nasz obóz.
Swoi powitali mnie ze zdumieniem i radością, a niebawem odbyła się wspólna zabawa, na której zawarłem bliższą znajomość z Lilką.

UCIECZKA PORWANEGO
W końcu podstawówki trafiłem na obóz harcerski.
Na jednej z nocnych wart zostałem porwany przez sąsiedni obóz.
Miałem zostać "zwrócony" za solidnym okupem.
W obozie miło rozbrzmiewała muzyka The Beatles.
Ja jednak zdecydowałem się na ucieczkę.
Znajoma harcerka z obozu przeciwnika o imieniu Lilka narysowała mi mapkę, która pomogła mi odnaleźć drogę do...

(Warszawa)
Powietrze pachnie końcem lata i skoszonym sianem. Upał doskwiera. 
Mam w kieszeni 5 zł, co stanowi mały majątek. Starczy na loda, oranżadę (0,40 groszy, butelka zwrotna), może chipsy i jeszcze trochę zostanie. Dlatego siadam na rower, a właściwie staję, bo nie sięgam do siodełka i pedałuję do sklepu. Za ladą nie ma właścicielki, ale jest jej córka, moja rówieśniczka. Dwie jedenastolatki naprzeciw siebie.
Na koniec zakupów, już po rozliczeniu, wyrzuca na ladę, dla mnie, ofiarnie, kilkadziesiąt kart-gadżetów promocyjnych filmu "Gwiezdne Wojny. Atak klonów". Dostała ich więcej (przywilej pracy u rodziców w sklepiku) i się podzieli. To początek miłej znajomości. Już niestniejącej, ale pamiętnej. Wyznaczanej przez weekendy, wakacje i święta, kiedy przyjeżdżała z mamą do pracy. Jakoś strasznie się nie lubiłyśmy, a to był epizodzik, 20 lat minęło - a nie zapomniałam. Co decyduje o tym, co zapamiętamy? Dlaczego nie mogę przypomnieć sobie twarzy ludzi, o których piszę, ale pamiętam zapach tamtego dnia? Dlaczego nie pamiętam wielu ważniejszytch wydarzeń w takich szczegółach, ale pamiętam te karty?

(Warszawa)
Powietrze pachnie końcem lata i skoszonym sianem. Upał doskwiera. 
Mam w kieszeni 5 zł, co stanowi mały majątek. Starczy na loda, oranżadę (0,40 groszy, butelka zwrotna), może chipsy i jeszcze trochę zostanie. Dlatego siadam na rower, a właściwie staję, bo nie sięgam do siodełka i pedałuję do sklepu. Za ladą nie ma właścicielki, ale jest jej córka, moja...

[Warszawa]
 
Mam kilka lat. Siedzę na wycieraczce przed drzwiami do mieszkania, w środku jest moja mama. Obejmuję ramionami kolana i patrzę na drzewa kołyszące się za oknem na korytarzu. Jest lato, na zewnątrz ciepła, słoneczna pogoda.
Nie stać nas, żeby pojechać na jakieś wakacje, więc całe dwa miesiące zostaję w domu. Moja mama ma już dosyć dziecka nieustannie kręcącego się jej pod nogami, kazała mi wyjść pobawić się z resztą dzieciaków na podwórku.
Tyle że ja nie chcę wychodzić, wolę zostać w domu. Nie potrafię się integrować z innymi dziećmi, myśl o podejściu do ich grupki przed blokiem po prostu mnie przeraża. Zamiast biegać z nimi, wolę sobie porysować, pobawić się pluszakami albo klockami, obejrzeć w telewizji bajkę. Chcę wrócić do środka, ale wiem, że nie mogę, bo mama będzie się złościła. No więc siedzę na wycieraczce, aż upłynie wystarczająco dużo czasu, żebym mogła udać, że wracam po zabawie na podwórku – wiem, że inaczej mi nie otworzy.
Jako dziecko nie rozumiem targających mną emocji: poczucia osamotnienia, bycia niechcianym, braku bezpieczeństwa, uwagi. Chciałabym, żeby za oknem na korytarzu zatrzymał się w powietrzu jakiś magiczny pojazd i zabrał mnie stąd gdzieś, gdzie mogłabym przeżyć niesamowitą przygodę i poznać przyjaciół. Może w szybę zapukałby Piotruś Pan?
Drzewa jednak kołyszą się dalej, a ja siedzę sama w ciszy.

[Warszawa]
 
Mam kilka lat. Siedzę na wycieraczce przed drzwiami do mieszkania, w środku jest moja mama. Obejmuję ramionami kolana i patrzę na drzewa kołyszące się za oknem na korytarzu. Jest lato, na zewnątrz ciepła, słoneczna pogoda.
Nie stać nas, żeby pojechać na jakieś wakacje, więc całe dwa miesiące zostaję w domu. Moja mama ma już dosyć dziecka nieustannie kręcącego...

Wspomnień jest wiele …
Dawno, dawno temu, jak byłem małym chłopcem i byłem w wieku „przedszkolnym”, to przychodziła do mnie babcia, aby mnie „bawić” (opiekować pod nieobecność rodziców). Najczęściej mama i tato wychodzili do pracy przed godz. 7:00, a wracali po 15:00. W tym czasie, pojawiała się kochana babcia (taty mama) i razem spędzaliśmy czas. Było bardzo wesoło i fajnie. Jak wracali rodzice, to nie chciałem, aby szła już do domu. Chowałam jej buty. Powodowało to, że była dłużej. Rodzice szukali. Jak byłem nieco starszy, to uzmysłowiłem sobie, że po co chować dwa, jak można jeden – łatwiej i szybciej to można zrobić. Tak czyniłem. Myślę, że miałem wiele szczęścia, bo babcia chciała do mnie przychodzić. Jestem wdzięczny Jej za to do teraz. Inaczej wyglądała sprawa z „babcią nr 2”: mamy - mamą, ale to już historia na inny konkurs.

[Kino w Warszawie]

MIRECZEK          

Wspomnień jest wiele …
Dawno, dawno temu, jak byłem małym chłopcem i byłem w wieku „przedszkolnym”, to przychodziła do mnie babcia, aby mnie „bawić” (opiekować pod nieobecność rodziców). Najczęściej mama i tato wychodzili do pracy przed godz. 7:00, a wracali po 15:00. W tym czasie, pojawiała się kochana babcia (taty mama) i razem spędzaliśmy czas. Było bardzo wesoło i...