Bardzo przecietna, błaha historia, ktorą czyta się szybko ale i szybko zapomina. Bardzo odstaje od ksiazek mistrzow tego gatunku jak J.O.Curwood, Jack London, Zane Grey czy Edison Marshall. Brak zaglebiania sie w szczególy, brak ciekawostek z życia ludzi i zwierzat, brak ciekawych opisow krajobrazow "malowania slowem", niedobór faktow czy ciekawostek. Dla mnie tej ksiazce brakuje wiarygodnosci , a pisarzowi po prostu wiedzy a moze i talentu. Szkoda czasu. Odsylam do mistrzow gatunku wyżej wymienionych.

Bardzo przecietna, błaha historia, ktorą czyta się szybko ale i szybko zapomina. Bardzo odstaje od ksiazek mistrzow tego gatunku jak J.O.Curwood, Jack London, Zane Grey czy Edison Marshall. Brak zaglebiania sie w szczególy, brak ciekawostek z życia ludzi i zwierzat, brak ciekawych opisow krajobrazow "malowania slowem", niedobór faktow czy ciekawostek. Dla mnie tej ksiazce...

Czytasz i w połowie wiesz, że autor napisał tę powieść bez zagłębiania się w temat, a szkoda. Z jednej strony super, że powstała krótka powieść o poszukiwaczach złota, bez zbędnych opisów i z szybko rozwijającą się akcją. Takie lubię. To właśnie styl pisania Norwegów.
Natomiast książka byłaby dla mnie bogatsza, gdyby była uzupełniona o sposobie wydobywania złota, zawierała ciekawostki lub lokalne legendy o złocie. Czekałam na wyjaśnienia, wielkie zaskoczenie, jednak po lekturze miałam niedosyt.
Książka ogólnie fajna, krótka, do poczytania w czasie jazdy pociągiem lub autobusem. Jednak po to czytamy książki o poszukiwaniu złota, żeby się w tę historię zaangażować i dowiedzieć czegoś więcej :-) Mimo wszystko polecam

Czytasz i w połowie wiesz, że autor napisał tę powieść bez zagłębiania się w temat, a szkoda. Z jednej strony super, że powstała krótka powieść o poszukiwaczach złota, bez zbędnych opisów i z szybko rozwijającą się akcją. Takie lubię. To właśnie styl pisania Norwegów.
Natomiast książka byłaby dla mnie bogatsza, gdyby była uzupełniona o sposobie wydobywania złota, zawierała...

Szczerze mówiąc, podejrzewałam, że autor jest rodzimy, może dlatego, że w wydaniu z 1991 nie ma informacji o tłumaczu, ani nie pokuszono się o uaktualnienie językowe powieści.
Nie mniej, historia nie jest zła, aczkolwiek schematyczność jest trochę sztywna, a postać Frazera nie do końca pozytywna, chociaż trudno go też nie polubić.
Jak na Norwega żyjącego w Stanach i piszącego o dawnym Dzikim Zachodzie jest to pióro, które mnie nie dziwi, że przekonało czytelników z XX-lecia międzywojennego.
Powtarzając, językowo trochę zbyt formalnie, ale dla wyobraźni to żadna przeszkoda, byłby z tego dobry obraz.

Szczerze mówiąc, podejrzewałam, że autor jest rodzimy, może dlatego, że w wydaniu z 1991 nie ma informacji o tłumaczu, ani nie pokuszono się o uaktualnienie językowe powieści.
Nie mniej, historia nie jest zła, aczkolwiek schematyczność jest trochę sztywna, a postać Frazera nie do końca pozytywna, chociaż trudno go też nie polubić.
Jak na Norwega żyjącego w Stanach i...