Już od pierwszych wersów dramatu zapałałam fascynacją do Demirskiego. W genialny sposób łączy ze sobą styl wysoki i niski, posługuje się socjolektami, używa wulgaryzmów i zalewa wszystko ostrym sosem czarnego humoru - delicious po prostu! Tnie jak brzytwa, ale jakże jest przy tym wyrazisty! Tymczasem sięgam po inne utwory, a do listy marzeń dołącza obejrzenie dramatu na deskach teatru.

Już od pierwszych wersów dramatu zapałałam fascynacją do Demirskiego. W genialny sposób łączy ze sobą styl wysoki i niski, posługuje się socjolektami, używa wulgaryzmów i zalewa wszystko ostrym sosem czarnego humoru - delicious po prostu! Tnie jak brzytwa, ale jakże jest przy tym wyrazisty! Tymczasem sięgam po inne utwory, a do listy marzeń dołącza obejrzenie dramatu na...

Jest coś bardzo dziwnego w dramatach Pawła Demirskiego, które swoją drogą dorobiły się ciekawej nazwy – „demidramy”. Coś przyciągającego i jednocześnie odpychającego – i nie mam tu na myśli wulgarnego i często niepoprawnego języka. To raczej chaos i farsowość przyczyniły się do tego, że w wielkich mękach przebrnęłam przez „Śmierć podatnika”. Z pewnością tego typu utwory powinno się oglądać na deskach teatru, zamiast czytać w domowym zaciszu. Dlatego właśnie zajęcia poświęcone Demirskiemu były dla mnie bardziej absorbujące niż lektura samego tekstu.

Z początku nie miałam bladego pojęcia, jaka idea przyświecała autorowi, gdy tworzył ten oto twór – ni to satyrę, ni to farsę, a z pewnością tekst przesycony niepoprawnością zarówno językową, jak i moralną. Mając w pamięci lekturę jego innego dramatu – „Był sobie Andrzej Andrzej Andrzej i Andrzej” – spodziewałam się nie lada wyzwania, a już na pewno kilku podejść do odgadnięcia głównego tematu. I w końcu udało się! Oto jest – „bo to może nie jest system doskonały, ale lepszego nie wymyślono” – kapitalizm.

Po zapoznaniu się z enigmatycznymi nazwami osób dramatu można by pokusić się o próbę zinterpretowania go w odniesieniu do realiów towarzyszących jego powstawaniu. Nie znajdziemy jednak powiązań z polską polityką (około 2007 roku),gdyż zadaniem teatru prawdziwie politycznego jest inwencja, nie zaś wierne odwzorowanie rzeczywistości. „Śmierć podatnika” jest nawet nie tyle dramatem politycznym, co postpolitycznym – czyli ukazującym brak walki różnych idei i tradycyjnie pojmowanej władzy. W porządku postpolitycznym rządzą procedury, nie zaś wyznaczone osoby. Przedstawionemu Dyktatorowi świetnie udaje się wykorzystać specyfikę „najlepszego z możliwych systemów”.

Dyktator jest bowiem cyniczny – nie boi się mówić wprost, obnażając przy tym swą niemoralną naturę: „gówno pracujesz – trzeba wezwać moją drugą twarz – twarz igrzysk – festiwalu dobrego humoru i twarz tych, którzy zastępują tych tam no kolesi z antycznego tego Rzymu – którzy reprodukują symbole kultury masowej, jakby się same nie reprodukowały”. Ponadto posługuje się wieloma dyskursami, niejako chcąc wpisać każdy z nich w panujący porządek, a tym samym usankcjonować swoją władzę. Poprzez pewnego rodzaju elastyczność, która charakteryzuje również zjawisko globalizacji, jest w stanie zyskać sobie elektorat wszelkiego rodzaju ugrupowań.

W państwie postpolitycznym człowiek nie jest obywatelem, lecz zwykłym podatnikiem. Demirski proponuje nam pewnego rodzaju eksperyment – mianowicie solidarne wycofanie wszystkich swoich oszczędności z banków. Konsekwencji takiego działania możemy się tylko domyślać, jednocześnie utwierdzając się w przekonaniu, że jednak my, szarzy obywatele, a raczej konsumenci-podatnicy, mamy realny wpływ na władzę. Pytanie tylko, czy warto z niego skorzystać…

http://jadro-byka.blogspot.com/2014/11/demidramy-smierc-podatnika-czyli.html

Jest coś bardzo dziwnego w dramatach Pawła Demirskiego, które swoją drogą dorobiły się ciekawej nazwy – „demidramy”. Coś przyciągającego i jednocześnie odpychającego – i nie mam tu na myśli wulgarnego i często niepoprawnego języka. To raczej chaos i farsowość przyczyniły się do tego, że w wielkich mękach przebrnęłam przez „Śmierć podatnika”. Z pewnością tego typu utwory...

Jest jakiś szczególny nerw w pisaniu Demirskiego. W niebanalny sposób ukazał działanie systemu kapitalistycznego, wraz z jego wyzyskiem, powrotem relacji niewolnik-pan, nieposzanowaniem demokratycznych wartości, nieludzką siecią bankową i innymi zboczeniami "najlepszego z możliwych systemów". Żałuję, że nie mogłem obejrzeć inscenizacji teatralnej. Być może tam dopiero "Śmierć podatnika" nabiera prawdziwych kolorów. Język dramatu jest tak współczesny, że aż ciężki do czytania, dużo zaś łatwiejszy do zagrania i wyreżyserowania.

Jest jakiś szczególny nerw w pisaniu Demirskiego. W niebanalny sposób ukazał działanie systemu kapitalistycznego, wraz z jego wyzyskiem, powrotem relacji niewolnik-pan, nieposzanowaniem demokratycznych wartości, nieludzką siecią bankową i innymi zboczeniami "najlepszego z możliwych systemów". Żałuję, że nie mogłem obejrzeć inscenizacji teatralnej. Być może tam dopiero...