Stryj Silas

Zaczęła się naprawdę fascynująco. Czułam grozę i bałam się o główną bohaterkę. Wokół działy się dziwne rzeczy, pojawiali się przerażający ludzie, a do tego przeprowadzka w nieznane oraz postać stryja Silasa, o którym słyszało się same negatywne historie. Niestety, moje zaciekawienie stopniowo spadało aż nagle nadeszło kompletnie niesatysfakcjonujące mnie zakończenie.
Uważam, że książka niepotrzebnie została napisana w tak obszernej formie. Te ponad 500 stron to była dla mnie zbyt długa podróż. Niektóre fragmenty nużyły. Zbyt dużo było tu nic nie wnoszących przemyśleń głównej bohaterki, a dziwne wątki pseudomiłosne zupełnie bym stąd wyrzuciła.
Muszę przyznać, że bierność głównej bohaterki doprowadzała mnie do szału.

Zaczęła się naprawdę fascynująco. Czułam grozę i bałam się o główną bohaterkę. Wokół działy się dziwne rzeczy, pojawiali się przerażający ludzie, a do tego przeprowadzka w nieznane oraz postać stryja Silasa, o którym słyszało się same negatywne historie. Niestety, moje zaciekawienie stopniowo spadało aż nagle nadeszło kompletnie niesatysfakcjonujące mnie zakończenie....

Świetnie napisa książka, trzymająca w napięciu do ostatnich stron.

Świetnie napisa książka, trzymająca w napięciu do ostatnich stron.

I co z tego, że ta wiktoriańska powieść ma już 160 lat, że nikt już nie pisze tak wzniośle, tak górnolotnie i składniowo w całkiem niedzisiejszy sposób, skoro przez dwie trzecie powieści serce w człowieku dosłownie zamiera ze strachu.

A mimo tego nie sposób tej opowieści porzucić, bo los biednej Maud Ruthyn z Knowl wyzwala w nas tyle emocji, tyle współczucia i tyle niepokoju, że gorączkowo wyczekujemy zakończenia, bo musimy sprawdzić jaki finał miały jej, przyprawiające o dreszcze, potyczki z diabolicznym stryjem Silasem.

To jedna z takich książek, które mało dają wytchnienia, tak są absorbujące. Może tych kilka scen z towarzyskich herbatek i spacerów, a może urokliwe opisy angielskich krajobrazów nieco rozładowują napięcie, ale poza tym na pięciuset stronach dominuje mrok, tajemnica i horror.

Stare angielskie dworzyszcza, pełne ciemnych amfilad i korytarzy, opuszczonych pokoi i tajemnych przejść, oświetlane jedynie nikłym światłem świec (rzecz dzieje się w latach 1844-1845),a w nich tyleż odpychających, i wyglądem, i charakterem, postaci to niewątpliwie wystarczająca mieszanka. Do tego intrygi, knowania, morderstwa i wszechogarniające poczucie czystego zła.

Niewątpliwie w swoim gatunku “Stryj Silas” to powieść najwyższych lotów, a autor dał znakomity popis swego krasomówstwa, kreacji bohaterów i budowania klimatu grozy. Nie oczekujcie jednak historii z użyciem mechanicznych pił, dekapitacji, krwawych tortur i innych historii wypełniających współczesne kryminały. Tu mamy starą, gotycką scenerię, podsycaną opowieściami o duchach, fałszywych, podstępnych ludzi i chytre plany pozbycia się niewygodnych osób.

Jakże się cieszę, że mam akurat ferie zimowe i mogę poświęcić się książkom, które czekały na swą kolej od miesięcy. Bo ta akurat nabyta jesienią, z uwagi na objętość, wymagała większej ilości czasu. Ale było warto!

Klasyka w najlepszym wydaniu. Jednakowoż nie radzę czytać przed snem, bo wiele scen i postaci może wywołać koszmary senne. Serio!

Znalazłam starą, czarno-białą ekranizację tej powieści w internecie. Ciekawa jestem, czy film odda w pełni wszystkie walory powieści.

Na tej jednej pozycji autora na pewno nie poprzestanę.

I co z tego, że ta wiktoriańska powieść ma już 160 lat, że nikt już nie pisze tak wzniośle, tak górnolotnie i składniowo w całkiem niedzisiejszy sposób, skoro przez dwie trzecie powieści serce w człowieku dosłownie zamiera ze strachu.

A mimo tego nie sposób tej opowieści porzucić, bo los biednej Maud Ruthyn z Knowl wyzwala w nas tyle emocji, tyle współczucia i tyle...

Zestarzała się bardzo.
No i co z tego?!?!
Tyle tylko, że doczekała się przez to kilku głupich komentarzy na kilku grupach tematycznych.
Wiem, że teraz dla niektórych literatura grozy to obcinanie głowy piłą mechaniczną, wydłubywanie oczu żywym ludziom i podobne wariacje, ale weźcie pod uwagę datę powstania tej książki!
Litości!
Eh, szkoda gadać....
Wracając do książki:
Fajny mroczny klimat-to najwiekszy plus.
Główna bohaterka-to najwiekszy minus.
Tak, wiem inne czasy, inne wychowanie itd. Ale momentami naprawdę irytowała.
Od początku zakończenie wydawało się tak oczywiste....że aż wydawało mi się niemożliwe. Myślałem: musi być jakiś zwrot. Zaskoczenie. Zwrotu nie było, co jednak samo w sobie było zaskoczeniem.
Dla mnie książka dobra, ale nie polecam wszystkim z czystym sumieniem.
Specyficzna i jak już wspomniałem, mocno się zestarzała.
To trzeba lubić.

Zestarzała się bardzo.
No i co z tego?!?!
Tyle tylko, że doczekała się przez to kilku głupich komentarzy na kilku grupach tematycznych.
Wiem, że teraz dla niektórych literatura grozy to obcinanie głowy piłą mechaniczną, wydłubywanie oczu żywym ludziom i podobne wariacje, ale weźcie pod uwagę datę powstania tej książki!
Litości!
Eh, szkoda gadać....
Wracając do...

,,Stryj Silas " irlandzkiego pisarza Josepha Sheridana le Fanu to powieść gotycka, z elementami grozy.
Maud ,po śmierci ojca trafia pod opiekę stryja, człowieka o nieciekawej reputacji. Jej nauką zajęła się francuzka guwernantka, bardzo zagadkowa kobieta, która w całej tej opowieści odegra ważną rolę. Posiadłość Silasa jest równie ponura jak on sam. Stryj ma swój chytry plan i zaczyna go realizować. Uwielbiam wiktoriański klimat tej książki, jest w niej mrok i tajemnica , akcja toczy się niespiesznie, mimo to trzyma w napięciu i wywołuje dreszczyk emocji.

,,Stryj Silas " irlandzkiego pisarza Josepha Sheridana le Fanu to powieść gotycka, z elementami grozy.
Maud ,po śmierci ojca trafia pod opiekę stryja, człowieka o nieciekawej reputacji. Jej nauką zajęła się francuzka guwernantka, bardzo zagadkowa kobieta, która w całej tej opowieści odegra ważną rolę. Posiadłość Silasa jest równie ponura jak on sam. Stryj ma swój chytry...

"Stryj Silas" jest bardzo ciekawą lekturą, skoro przez prawie 600 stron (wyd. Literackie, 1987r., 559s.) nie nudzi, do samego końca nie wiemy jak się skończą losy Maud. Przez 500 stron mamy zwykły dramat, a nie jakiś horror. Bardzo dobrym, nie nudzącym językiem opisane życie codzienne głównej bohaterki i jej problemy. Po 500 stronach następuje przyśpieszenie akcji, która nie zwalnia aż do końca i tutaj pojawiają się elementy horroru. Mamy coraz więcej tajemnic, nie wiemy kto mówi prawdę i można mu ufać, dowiadujemy się coraz straszniejszych rzeczy. Idealny obraz wiktoriańskiej Anglii w powieści gotyckiej. Jeśli nie wymagasz krwawej jatki na każdej stronie, wielu nadprzyrodzonych zjawisk, tylko solidnie napisaną bardzo ciekawą historię, to jest to książka dla Ciebie!

"Stryj Silas" jest bardzo ciekawą lekturą, skoro przez prawie 600 stron (wyd. Literackie, 1987r., 559s.) nie nudzi, do samego końca nie wiemy jak się skończą losy Maud. Przez 500 stron mamy zwykły dramat, a nie jakiś horror. Bardzo dobrym, nie nudzącym językiem opisane życie codzienne głównej bohaterki i jej problemy. Po 500 stronach następuje przyśpieszenie akcji, która...

Być może dlatego, że było to moje pierwsze spotkanie z twórczością Pana Le Fanu od samego początku przypisywałam niniejszej historii znacznie większy potencjał w zakresie udowadniania, że nic nie jest tak oczywiste, jakim się wydaje, niż rzeczywiście miało to miejsce. Jakkolwiek kręta i ciekawa fabuła prowadzi nas do, z grubsza, oczywistego finału, który sam w sobie trochę do niej nie dorasta, co może przeszkadzać, bądź nie. Osobiście, jako, że po prostu lubię tego rodzaju literaturę (styl, język i atmosferę),mimo wszystko czuję się bardzo usatysfakcjonowana i szczerze zachęcona, aby poświęcić autorowi więcej uwagi.

Być może dlatego, że było to moje pierwsze spotkanie z twórczością Pana Le Fanu od samego początku przypisywałam niniejszej historii znacznie większy potencjał w zakresie udowadniania, że nic nie jest tak oczywiste, jakim się wydaje, niż rzeczywiście miało to miejsce. Jakkolwiek kręta i ciekawa fabuła prowadzi nas do, z grubsza, oczywistego finału, który sam w sobie trochę...

Nastoletnia Maud Ruthyn zgodnie z wolą ojca przeprowadza się do swego stryja, by pozostać pod jego opieką do skończenia 21 lat. Mimo złej reputacji krewnego, ciążących nad nim oskarżeń z przeszłości oraz coraz bardziej niepokojących wydarzeń, które wokół niej mają miejsce, Maud upiera się, by wypełnić obietnicę złożoną rodzicielowi. Czy stryj Silas jest faktycznie tak złym człowiekiem, jak się o nim mówi? Czy ojciec oddałby ją pod opiekę komuś, komu nie mogłaby zaufać? Czy trzymanie niemal rodzicielskiej pieczy nad Maud przyczyni się do przywrócenia stryjowi czci i godności, czego życzył sobie ojciec?
Na powyższe pytania nie otrzymamy szybkiej odpowiedzi, gdyż Joseph Sheridan Le Fanu postanowił całość historii zaprezentować w formie opowieści toczącej się umiarkowanym tempem, z dużym naciskiem na wewnętrzne przeżycia i przemyślenia głównej bohaterki, przeplatanej spokojnymi scenami z codziennego życia ludzi szlachetnie urodzonych na irlandzkiej prowincji w czasach wiktoriańskich. W ten sposób otrzymujemy dosyć specyficzne połączenie realistycznej powieści grozy z powieścią obyczajową. Dla części czytelników może to być wadą „Stryja Silasa”, gdyż dla samego meritum sprawy książkę można byłoby skrócić pewnie o połowę i niczego z głównego wątku byśmy nie stracili. Jednak przyznać trzeba, że takie „przeciągnięcie” opowieści lepiej buduje – nazwijmy to – podwaliny psychologiczne pod kluczowe wydarzenia. Jest to o tyle istotne, że pierwszoosobową narratorką jest Maud Ruthyn we własnej osobie, opowiadająca swoją historię z pewnej perspektywy czasowej, co sama nam od czasu do czasu zasugeruje. Powolne dochodzenie do sedna opowieści, poprzedzone dokładnym opisem ciągu okoliczności do tego sedna prowadzących, pokazuje nam w szerszym ujęciu, jak z jej punktu widzenia poszczególne, nawet te mniej istotne, wydarzenia miały na nią wpływ i jak oddziaływały na jej dalsze decyzje. Bez tego szerszego tła, pewnie mniej rozumielibyśmy Maud, która jest bardzo specyficzną główną bohaterką i nie każdemu przypadnie do gustu. Maud jako uczestniczka wydarzeń jest osobą niepełnoletnią (choć w swoich późnych latach nastoletnich),nerwową, strachliwą, niepewną siebie, naiwną, potrafiącą nie wierzyć własnemu osądowi i własnej intuicji, a nawet własnym oczom, jeśli tylko ktoś w odpowiedni sposób jej to wyperswaduje. Trudno wyobrazić sobie osobę mniej pasującą do „misji”, którą jej powierzono, stąd też dopiero wtedy będziemy w stanie zrozumieć jej upór co do kwestii pozostania u stryja, gdy uprzednio zobaczymy łączącą ją specyficzną więź z ojcem i niechęć do złamania danej mu obietnicy. Gdy poczytamy, jak codzienne, spokojne życie z lubianą kuzynką u boku uśpiło jej czujność i wpłynęło na ignorowanie (lub próby ignorowania) wszelkich znaków ostrzegawczych, zrozumiemy jak trudno będzie jej stawić czoła niebezpieczeństwu, które w końcu ukaże się w pełnej krasie. Dzięki takiemu sposobowi przedstawienia opowieści, końcowe mocne rozdziały książki wybrzmią dosyć szokująco. Z tego powodu, zalecam sporą dozę cierpliwości przy czytaniu, zostanie ona potem wynagrodzona.
Po zamknięciu książki doszłam do wniosku, że autorowi nie do końca udało się wykorzystać potencjał dwóch bohaterów: tajemniczego „przyjaciela” ojca Maud oraz głównego antagonisty. Jakkolwiek w przypadku tego drugiego, można uznać, iż jego przyćmienie przez inne nieprzyjemne postaci (przede wszystkim przez demoniczną guwernantkę Madame de la Rougierre) ma swoje uzasadnienie fabularne, tak ten pierwszy mógł bardziej „namieszać” w całej historii, niż to ostatecznie zrobił. Również nie do końca podobającym mi się zabiegiem było wtrącanie przez Maud od czasu do czasu w toku narracji opisów scen lub rozmów, w których nie uczestniczyła osobiście, a które musiały zostać jej opowiedziane w jakiejś bliżej nieokreślonej przyszłości, co wyraźnie podkreślała. Potrafiły one wybić z pewnej ciągłości odbioru opowiadanej przez dziewczynę historii oraz przypominały, że czytelnik nie śledzi akcji na bieżąco, lecz czyta wspomnienia bohaterki opowiadane po kilku latach, uzupełnione o relację innych osób, co zwiększało dystans do opisywanych wydarzeń. Z drugiej strony, nie sposób nie docenić dbałości pisarza o szczegóły - opisywanie przez pierwszoosobową narratorkę wydarzeń, w których nie brała udziału, w taki sposób, jakby była ich naocznym świadkiem, stanowiłoby dosyć poważny błąd. Pomimo kilku wspomnianych wad, warto dać szansę tej powieści i wysłuchać relacji Maud z czasów jej pobytu u stryja Silasa. Wątki obyczajowe spodobają się czytelnikom lubiącym opowieści mocno osadzone w tamtych czasach, niebezpieczeństwo czyhające na Maud będzie jak najbardziej realne i zagrażające życiu, a rozwiązanie sprawy będzie zawierało w sobie mimo wszystko element zaskoczenia. Dodajmy do tego elegancki, stylowy ale nieprzesadnie ozdobny język (bardzo dobrze dobrany do poszczególnych postaci),wspomnianą dbałość o szczegóły, kilku zapadających w pamięć bohaterów, "wiszącą w powietrzu" tajemnicę, ogólnie ciekawy pomysł na fabułę oraz – co należy podkreślić – wiarygodne wykreowanie przez około 50-letniego mężczyznę bojaźliwej i nerwowej nastolatki, i to jeszcze w pierwszej osobie (przypomnijcie sobie o tym, gdy po raz kolejny Maud zirytuje Was swoim niezdecydowaniem, nieporadnością i niepewnością),a otrzymamy książkę, której warto poświęcić kilka wieczorów.
Czytając „Stryja Silasa” na myśl przychodzą dzieła młodszej o około sto lat od Le Fanu Daphne Du Maurier. Angielska pisarka do perfekcji opanowała kreowanie gęstej, mrocznej atmosfery i niebezpieczeństw wyglądających na pochodzące wręcz nie z tego świata, by w końcu okazywało się, że za wszystkim stoi realne, ludzkie zło. I choć „Stryj Silas” nie osiągnął poziomu „Rebeki” czy „Oberży na pustkowiu”, to można przypuszczać, iż powieść ta nie była obca ich autorce. Sytuacja Maud przypomina przeżycia drugiej pani de Winter czy – jeszcze bardziej - Mary Yellan. Obie protagonistki są zależne od innych, musiały zamieszkać w obcych sobie miejscach i mierzyć się z tym, co się w nich działo, zarówno w teraźniejszości, jak i w przeszłości. Oczywiście, powieść irlandzkiego pisarza to niejedyna historia tego typu ani w literaturze anglosaskiej, ani tym bardziej światowej, jednak uważanie jej za inspirację dla wymienionych dzieł nie wydaje się być zupełnie nieuzasadnione.

Nastoletnia Maud Ruthyn zgodnie z wolą ojca przeprowadza się do swego stryja, by pozostać pod jego opieką do skończenia 21 lat. Mimo złej reputacji krewnego, ciążących nad nim oskarżeń z przeszłości oraz coraz bardziej niepokojących wydarzeń, które wokół niej mają miejsce, Maud upiera się, by wypełnić obietnicę złożoną rodzicielowi. Czy stryj Silas jest faktycznie tak złym...

'' Wraz z wiekiem nadchodzi czas gdy serce nie da się już formować czy topić, zastyga w tej formie w jakiej ogarnął je chłód ''

Joseph Sheridan Le Fanu i jego '' Stryj Silas '' , to kolejna pozycja czytelnicza, nabyta przeze mnie w zaprzyjaźnionym antykwariacie w ramach mojej osobistej akcji czytania książek '' przysypanych '' nowościami, w tym, tymi nie koniecznie wysokich lotów . Irlandzki pisarz, urodzony w Dublinie w 1814 roku, doskonale znał czasy o których opowiada w swej powieści. Czasy wielkich posiadaczy ziemskich, obracających potężnymi fortunami, ale i skrajnej biedoty , która chwyci się każdego, nawet najbardziej nagannego zajęcia by przeżyć. Ta konkretna opowieść snuta jest przez Maud Ruthwyn, narratorkę i zarazem główną jej bohaterkę . Całą więc historię oglądamy z jej perspektywy i za pomocą jej odczuć i jej oglądu każdej sytuacji . Również z pewnego dystansu, ponieważ kiedy Maud nam o tym opowiada, jest już nie podlotkiem tylko stateczną żoną i matką.

Jednak opowieść zaczyna się wtedy kiedy Maud ma 17 lat, mieszka z ojcem w wielkiej posiadłości i mimo że nie za bardzo ma kontakt ze światem zewnętrznym, jednak wygląda na to że jej to nie przeszkadza . Ma guwernantkę, francuską a jakże, niejaką Madame de la Rougierre której się trochę boi, oraz spotyka się ze swoją ulubioną ciotką Lady Moniką Knollys. Wydaje się że czuje się szczęśliwa. Jednak nie do końca tak jest, wokół niej gęstnieją tajemnice. Ojciec jej mówi że niedługo wyruszy w podróż, ale nic więcej jej nie wyjawia, kiedy i z kim w tę podróż się wybiera. Przez dom przewijają się jacyś dziwni tajemniczy panowie którzy w gabinecie ojca spędzają całe godziny. Następna tajemnica dotyczy brata ojca, właśnie tytułowego stryja Silasa, którego Maud nigdy nie widziała na oczy . Oglądała go tylko na starym portrecie . W tej kwestii dziewczyna słyszy tylko jakieś pogłoski, niedomówienia, strzępki informacji . Nawet bardzo rozgadana, światowa ciocia Monika nie potrafi, lub nie chce młodej panience powiedzieć niczego konkretnego. W końcu Maud zmuszona sytuacją sama staje twarzą w twarz z tajemniczym stryjem i musi zamieszkać w jego domu aż do osiągnięcia pełnoletności. Ależ się tam działo...

Powieść ta ma w sobie najlepsze cechy tak zwanej powieści wiktoriańskiej. Poczowszy od mrocznego klimatu starych ziemskich posiadłości, podupadłych rezydencji pełnych ponurych ciemnych korytarzy i zapomnianych pokoi, których główni mieszkańcy to pająki i ich zdobycze. A historia ma jeszcze więcej do zaofiarowania. Mroczny zaduch tajemnicy i perfekcyjnie skonstruowane postacie, które są niewątpliwą siłą tej powieści . Stryj do którego trzeba się '' umawiać na widzenie ''. Jego dzieci jakże różniące się charakterem od siebie, ciotka Monika, klasa sama w sobie . Guwernantka która odegra dość znaczącą rolę w tej historii, no i sama główna bohaterka czyli Maud, której naiwność niewinnej, nieznającej '' złego świata '' dzierlatki czasem mnie przerażała, a czasem wkurzała na maksa. W każdym razie akcja nabiera coraz większego przyspieszenia,a zdarzenia i sytuacje odpowiednio podgrzewane sprawiają wrażenie coraz większego wrzenia niczym w tyglu .

Na uwagę, moim zdaniem zasługuje również język powieści. Piękny potoczysty, pełen ozdobników charakterystycznych w epoce wiktoriańskiej, piękne '' bogate '' słowa niczym pachnące urocze kwiaty królowały na przykład w korespondencji między Moniką a Silasem , a jednocześnie, czytając miałam wrażenie że słyszę syczenie złego krwiożerczego węża który niczym pocisk nagle wyskoczy zza tych pięknych kwiecistych słów i pożre czytającego. Cieszę się że mogłam przeczytać tę powieść. Dała mi ona dużo zadowolenia i poczucie spędzenia czasu w sposób który lubię . Jeżeli kogoś kusi klimat mroczności i niewiadomej grozy czającej się w powieści za każdym rogiem i w każdym zakamarku,to ja serdecznie polecam.

'' Wraz z wiekiem nadchodzi czas gdy serce nie da się już formować czy topić, zastyga w tej formie w jakiej ogarnął je chłód ''

Joseph Sheridan Le Fanu i jego '' Stryj Silas '' , to kolejna pozycja czytelnicza, nabyta przeze mnie w zaprzyjaźnionym antykwariacie w ramach mojej osobistej akcji czytania książek '' przysypanych '' nowościami, w tym, tymi nie koniecznie...

Jest to moje drugie spotkanie z Le Fanu i, muszę przyznać, jestem pod wrażeniem.
To ciągłe napięcie, rosnące z każdą przewracaną stroną i powodujące nieokreślone uczucie niepokoju, które nagle gdzieś ucieka wraz z kolejnym wątkiem aby nagle uderzyć w nas znowu... osobliwe postaci (Madame de la Rougierre idealna do nawiedzania w koszmarach sennych; oby nie moich)...sceneria wiktoriańskiej Anglii...
Czytałam z wypiekami na twarzy i.. i z duszą na ramieniu...

Jest to moje drugie spotkanie z Le Fanu i, muszę przyznać, jestem pod wrażeniem.
To ciągłe napięcie, rosnące z każdą przewracaną stroną i powodujące nieokreślone uczucie niepokoju, które nagle gdzieś ucieka wraz z kolejnym wątkiem aby nagle uderzyć w nas znowu... osobliwe postaci (Madame de la Rougierre idealna do nawiedzania w koszmarach sennych; oby nie moich)...sceneria...