Podwodni kamikadze

Temat samobójczych jednostek używanych w japońskiej armii w czasie II wojny światowej nie doczekał się jak dotąd zbyt wielu publikacji. Przez lata jedyną wspomnieniową pozycją dotyczącą lotników była książka Ryuji Nagatsuki „Byłem kamikaze”.
Tym bardziej wypada docenić wspomnienia człowieka, który wstąpił do jednostki szkolącej załogi podwodnych kaitenów. Dla Europejczyka do dziś pozostaje niezrozumiałym idea poświęcenia żołnierzy szkolonych wyłącznie, aby skutecznie zginęli. Ich misja w założeniu była podróżą w jedną stronę. Prawda, jednostki żywych torped występowały także w armii niemieckiej, ale takie używane konstrukcje jak „Neger” czy „Marder” teoretycznie dawały szansę ewakuacji. Pilotom kaitenów taką możliwość od początku odebrano.
Porównując proporcję ilości zatopionych i uszkodzonych okrętów do poniesionych strat – operacje samobójcze nie przyniosły spodziewanych rezultatów, poza niewątpliwym efektem psychologicznym. Tym bardziej niniejsza książka jest godna zainteresowania i czyta się zupełnie dobrze. Pod względem edytorskim jednak regres, przyzwyczajony do ładnych, twardych okładek tytułów promowanych w ramach „Serii z kotwiczką” trochę się rozczarowałem.

Temat samobójczych jednostek używanych w japońskiej armii w czasie II wojny światowej nie doczekał się jak dotąd zbyt wielu publikacji. Przez lata jedyną wspomnieniową pozycją dotyczącą lotników była książka Ryuji Nagatsuki „Byłem kamikaze”.
Tym bardziej wypada docenić wspomnienia człowieka, który wstąpił do jednostki szkolącej załogi podwodnych kaitenów. Dla Europejczyka...

Unikalne wspomnienia pilota kaitena - japońskiej samobójczej torpedy, który na skutek awarii, nie znalezienia celu, czy też fiaska operacji ze względu na wzmożoną ochronę floty amerykańskiej przeżył wojnę. Książka odsłania kulisy powołania tej formacji, jej szkolenie, proces rekrutacji. Autor dzięki temu że sam zgłosił się na ochotnika do tej formacji pozwala niejako zaglądnąć do wnętrza takiego ochotnika, możemy poznać motywy jakie kierowały tymi młodymi ludźmi, co pchało ich ku temu, że tak ochoczo zgłaszali się do misji samobójczych. Mimo że z książki wyłania się obraz jakoby ta formacja była dosyć skuteczna i zatopiła kilkadziesiąt okrętów wroga, to w rzeczywistości były to tylko 2 okręty, przy stracie 8 okrętów podwodnych, setek marynarzy i pilotów samobójców i skuteczności trafień na poziomie ok. 5%. Wydawnictwo Finna dosyć oszczędne, miękka okładka, papier średniej jakości, klejona. Wkładki ze zdjęciami trochę ubogie.

Unikalne wspomnienia pilota kaitena - japońskiej samobójczej torpedy, który na skutek awarii, nie znalezienia celu, czy też fiaska operacji ze względu na wzmożoną ochronę floty amerykańskiej przeżył wojnę. Książka odsłania kulisy powołania tej formacji, jej szkolenie, proces rekrutacji. Autor dzięki temu że sam zgłosił się na ochotnika do tej formacji pozwala niejako...