Churchill, Hitler i niepotrzebna wojna. Jak Wielka Brytania straciła swoje imperium, a Zachód stracił świat

Typowa, klasyczna propaganda III-rzeszy. Autor uważa, że dziś USA jest pod okupacją Izraela, zaprasza do swoich programów neonazistów, negacjonistów holocaustu, tym co nie lubią ameryki i UK, a lubią niemcy na pewno się spodoba. Normalny człowiek parsknie śmiechem.

Typowa, klasyczna propaganda III-rzeszy. Autor uważa, że dziś USA jest pod okupacją Izraela, zaprasza do swoich programów neonazistów, negacjonistów holocaustu, tym co nie lubią ameryki i UK, a lubią niemcy na pewno się spodoba. Normalny człowiek parsknie śmiechem.

Świetna. Na pewno zmusza do myślenia i dalszych poszukiwań. Ciekawy punkt widzenia. Autor stawia w zupełnie innym świetle poszczególnych uczestników konfliktu: Niemców, Rosjan, Francuzów, Anglików, Austriaków. Wynika z tego, że najbardziej do wojny parła Anglia. Mowa tu o I wojnie. Wojna ta wywróciła do góry nogami porządek światowy. Teoretycznie, Anglia wyszła z niej jako potęga. Upadły inne mocarstwa, a potęga Anglików nigdy nie była tak wielka jak po I wojnie. Ale, z tej wojny Anglia wyszła także zadłużona u Amerykanów. Czyż więc nie chodzi tu o to, że to jednak USA były faktycznym zwycięzcą tej wojny? Czyż to nie prezydent Wilson był głównym aktorem postanowień traktatu wersalskiego, który jest tu przedstawiony jako zalążek II wojny światowej? Czyż to więc nie Amerykanie rozdawali karty i układali scenariusz na najbliższe lata?

Międzywojnie przedstawione jest jako konsekwencje postanowień zawartych w Wersalu, co finalnie doprowadziło do wybuchu II wojny światowej z której to USA wyszły już na pozycji wielkiego mocarstwa: jednego z tylko dwóch pozostałych przy życiu. Anglików nie było wśród nich. Po II wojnie światowej nie było już Imperium Brytyjskiego - w takim znaczeniu, w jakim rozumie się to Imperium rozpoczynając lekturę, a zadłużenie w amerykańskich bankach z okresu po I wojnie wzrosło gigantycznie. Właściwie to USA były głównym zwycięzcą tej wojny. Anglia zaś została ukarana za swoją pychę.

Jest to tylko jeden z wniosków, który nasunął mi się po lekturze. Myślę, że najważniejszą w niej kwestią jest odpowiedź na pytanie, a właściwie tezę postawioną w tytule: niepotrzebna wojna. Czy była niepotrzebna? Właściwie autor dowodzi, że można było jej uniknąć – tylko co z tego? Zarówno Wilhelm II, Mikołaj II, Jerzy V i Franciszek Józef chcieli jej uniknąć bo wiedzieli, że zagrozi ona monarchii i przygotuje grunt pod rewolucję. Z tej perspektywy na pewno była niepotrzebna. Ale czy tak samo odpowie Brytyjczyk, Francuz, Amerykanin, Chorwat? Monarchowie jej nie chcieli, ale to politycy tych monarchii rozpętali ten konflikt. Ale czy była niepotrzebna? Myślę, że odpowiedzi byłoby tyle ile zainteresowanych tematem.

PS. Czyż to nie po I wojnie światowej odzyskaliśmy niepodległości?

Świetna. Na pewno zmusza do myślenia i dalszych poszukiwań. Ciekawy punkt widzenia. Autor stawia w zupełnie innym świetle poszczególnych uczestników konfliktu: Niemców, Rosjan, Francuzów, Anglików, Austriaków. Wynika z tego, że najbardziej do wojny parła Anglia. Mowa tu o I wojnie. Wojna ta wywróciła do góry nogami porządek światowy. Teoretycznie, Anglia wyszła z niej jako...

Gdybym nie czytał innych książek Pana Buchanana to całość mógłbym podsumować jako "Opowieści niedouczonego germanofila". Czytałem jednak kilka innych książek tego autora i ktoś kto napisał np. "Śmierć zachodu" i "Samobójstwo supermocarstwa" nie może być z miejsca uznany za ignoranta.
Opowieści jak to Gdańsk nigdy przed Wielką Wojną nie należał do Polski, marudzenie na nieuzasadniony francuski militaryzm, głupotę Brytyjczyków, którzy przecież mogli sobie Francję podarować i za kilka lat wcale by ich Niemcy nie wzięli na widelec. Skąd tyle głupot? Z jednej strony naturalna tendencja do traktowania momentu powstania własnego państwa jako początek świata i nadmierne skupienie się na okresie kiedy ono już istniało. Z drugiej strony Pan Buchanan jest politykiem i publicystą, który aktualnie chce do czegoś namówić mieszkańców USA i może zwyczajnie uważa drobne z perspektywy drugiego końca świata przeinaczenia jako straty, na które go stać. Książka ma nieco ciekawostek, ale nie polecam jej. Czytanie tej pozycji bez krytycznego podejścia uczy głównie skrajnej naiwności.

Gdybym nie czytał innych książek Pana Buchanana to całość mógłbym podsumować jako "Opowieści niedouczonego germanofila". Czytałem jednak kilka innych książek tego autora i ktoś kto napisał np. "Śmierć zachodu" i "Samobójstwo supermocarstwa" nie może być z miejsca uznany za ignoranta.
Opowieści jak to Gdańsk nigdy przed Wielką Wojną nie należał do Polski, marudzenie na...

Rozważania nad wojnami XX wieku z kompletnie odmiennego niż nasz punktu widzenia - przywykliśmy bowiem do schematu że I wojna światowa to zbawienny konflikt między zaborcami, który przyniósł Polsce niepodległość, i który niespecjalnie łączy się z II wojną, a tę – w tej „wersji wydarzeń” – z niezrozumiałych przyczyn rozpoczęli Niemcy opętani przez Hitlera. Zachodni sojusznicy nas wprawdzie zdradzili nie udzielając pomocy, a wschodni sojusznik ograbił i podporządkował – ale przynajmniej Polacy walczyli po stronie „miłujących pokój i wolność (w większości…)”. Brzmi ładnie - dla aliantów.
Buchanan natomiast traktuje obie „wojny światowe” jako dwie rundy tego samego konfliktu, tyle że w tej interpretacji nie ma już takiego klarownego podziału na „dobrych” i „złych” jak na procesach w Norymberdze, szczególnie jeśli weźmie się pod uwagę, że na awanturę zwaną I wojną światową to Niemcy wybierały się z przymusu (sojuszniczego),a Anglia czy Francja ze znacznie większą ochotą (odpowiednio: prewencyjnie lub odwetowo). Obsadzenie Niemców w roli jedynego „czarnego charakteru” dodatkowo utrudnia sposób potraktowania ich w Wersalu – w takim kontekście trudno się dziwić, że władzę zdobył Hitler i spółka, obiecując pomszczenie aneksji, okupacji i kontrybucji nałożonych na Niemcy po kapitulacji.
Buchanan bynajmniej nie neguje agresji i ludobójstwa III Rzeszy, jednak całkiem logicznie dowodzi, że za przemianę Niemiec w III Rzeszę Hitlera w dużej mierze odpowiedzialni są angielscy i francuscy politycy negocjujący pokój po walkach z lat 1914-1918. A za „pierwszą rundę” – wszyscy… Taki obraz jest bardziej skomplikowany – ale sporo wyjaśnia. Książka zdecydowanie warta przeczytania.

Rozważania nad wojnami XX wieku z kompletnie odmiennego niż nasz punktu widzenia - przywykliśmy bowiem do schematu że I wojna światowa to zbawienny konflikt między zaborcami, który przyniósł Polsce niepodległość, i który niespecjalnie łączy się z II wojną, a tę – w tej „wersji wydarzeń” – z niezrozumiałych przyczyn rozpoczęli Niemcy opętani przez Hitlera. Zachodni...