Polityczność. Przewodnik Krytyki Politycznej

Bardzo wartościowa pozycja. Pokazuje jak powinno się myśleć o polityce w ogóle, nie redukując jej jedynie do "zarządzania".

Bardzo wartościowa pozycja. Pokazuje jak powinno się myśleć o polityce w ogóle, nie redukując jej jedynie do "zarządzania".

Zdecydowanie najlepszy z dotychczas przeczytanych przeze mnie "Przewodników Krytyki Politycznej"; autorka omawia i poddaje krytyce poglądy między innymi Carla Schmitta, Ulricha Becka, Anthony'ego Giddensa, Jurgena Habermasa, Richarda Rorty'ego, Richarda Falka i Andrew Straussa, Antonio Negriego i Michaela Hardta, i wielu jeszcze innych myślicieli.

Generalnie, polemizuje z liberalnym globalizmem politycznym i postmodernizmem, przeciwstawiając im klasyczną nowoczesną koncepcję polityczności i policentrycznego porządku światowego opartego na równowadze mocarstw, co zaczerpnęła od Carla Schmitta. Mniej uwagi autorka poświęca krytyce globalizacji ekonomicznej, skupiając się przede wszystkim na jej warstwie politycznej, a w zasadzie na liberalnych próbach zniesienia polityki i zastąpienia jej globalnym społeczeństwem obywatelskim, zuniformizowanym na liberalną modłę.

To czyni jej pracę interesującą bynajmniej nie tylko dla lewicowców, choć również dla nich wartościową, bo starającą się ożywić i nadać nowego wigoru socjaldemokracji, pochłoniętej u progu XXI w. w zasadzie już całkowicie przez lewicowy liberalizm. Dla lewicy perspektywa autorki jest jednak o tyle niebezpieczna, że czyni ona jej hasła ideowe kwestią przygodności i zdobycia bądź też utrzymania hegemonii. W porównaniu z perspektywą liberalną, relatywizuje je zatem.

Dla prawicowca, owa relatywizacja idei lewicy będzie czymś bardzo atrakcyjnym, choć jej zakres zdecydowanie niezadowalający - w końcowych partiach książki, autorka przytomnie zaznacza, że jej pluralizm nie obejmuje stanowisk negujących zasady ustroju demoliberalnego, choć też wykluczenie zwolenników tych perspektyw ma u niej wymiar wyłącznie polityczny, nie zaś etyczny jak w liberalizmie. Prawicowiec całkowicie podpisze się natomiast pod wnioskami autorki dotyczącymi porządku międzynarodowego.

Książęczkę Chantal Mouffe należy zatem polecić wszystkim; prawicowcom, lewicowcom, jak i czytelnikom zainteresowanym współczesną filozofią polityczną, przegląd stanowisk której znajdą tu omówiony.

Zdecydowanie najlepszy z dotychczas przeczytanych przeze mnie "Przewodników Krytyki Politycznej"; autorka omawia i poddaje krytyce poglądy między innymi Carla Schmitta, Ulricha Becka, Anthony'ego Giddensa, Jurgena Habermasa, Richarda Rorty'ego, Richarda Falka i Andrew Straussa, Antonio Negriego i Michaela Hardta, i wielu jeszcze innych myślicieli.

Generalnie, polemizuje z...

Świetne w tej książce jest to, że krytykuje powszechne podejście do demokracji i ładu politycznego oparte na dążeniu do konsensusu ostatecznego. Mouffe twierdzi, że w demokracji nie może coś takiego nastąpić, zawsze muszą istnieć spierające się siły, zawsze musi być wybór między nimi. Trochę - tak mi się wydaje, choć mogę się mylić - jak u Hegla: synteza nigdy nie jest ostatnia, ustanowiona raz na zawsze.
Polecam tę książkę wszystkim, którzy interesują się regułami rządzącymi światem polityki.

Świetne w tej książce jest to, że krytykuje powszechne podejście do demokracji i ładu politycznego oparte na dążeniu do konsensusu ostatecznego. Mouffe twierdzi, że w demokracji nie może coś takiego nastąpić, zawsze muszą istnieć spierające się siły, zawsze musi być wybór między nimi. Trochę - tak mi się wydaje, choć mogę się mylić - jak u Hegla: synteza nigdy nie jest...